LAST BUT NOT LEAST: GUCCI ONTDEKT OUD(H)
HEAVY HOUTPARFUM VOOR DE ‘ECLEC-LUXE’ HIPPIE
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 18/03/17
Neus: Alberto Morillas
Boeiend te zien hoe snel een luxemerk bijna zichtbaar/onzichtbaar kan transformeren en hiermee een andere beleving en filosofie wil, hoopt uit te dragen. Neem Gucci. Mij was het ontgaan, maar het merk telde sinds een paar jaar ‘influential wise’ niet meer mee begreep ik (later). Dus werd besloten: conventional working carrièremoeder Frida Giannini uit, onconventionele baardaaphippie Allessendro Michele in.
Twee jaar geleden nog maar. En het lijkt alsof Michele er al jaren is. Zo enthousiast is hij ontvangen en doodgeknuffeld door de modepers. Die zat blijkbaar voor de zoveelste keer smachtend te wachten op een visionair die in plaats van een deadly serious intellectualistische benadering van vintage (denk Prada) er een eclectisch verkleedkistspel van durft te maken.
Michele’s missie: Gucci neerzetten als een luxelabel dat sociale conventies uitdaagt. Luxe is volgens hem een vorm van zelfexpressie; hij gelooft niet dat afkomst maatschappelijke mogelijkheden beperkt. Ik ook niet, alleen denk ik niet dat iedereen even makkelijk zijn sociale plafond kan doorbreken. Er is ook nog zoiets als geluk, kans krijgen en talent hebben.
Met evenveel enthousiasme en snelheid heeft Michele zich over de geuren gebogen. Logisch: die hebben, méér nog dan kleding, impact doordat een breder publiek wordt bereikt. Waar staat Gucci volgens hem nu voor en dan met name de man? Voor… pas op, een revolutie. Zijn missie: mannelijkheid in luxe terugbrengen (ooit weggeweest?). Maar dan zonder clichés. Eendimensionale mannelijkheid is dus passé, want de millennial-man wijst sociale conventies af. Michele: ‘Man zijn is meer dan alleen maar man zijn – hij voldoet niet aan geslachtstereotypes, hij definieert zijn eigen mannelijkheid, vrij van schuldgevoelens.
Wordt in de promoclip (gedeeltelijk ook gebruikt voor de reguliere Guilty) goed gevisualiseerd: onder de in dit geval wel erg aanstellerige klinkende noten van het adagietto uit de vijfde symfonie van Gustav Mahler – je moet goed op de hoogte zijn van deze compositie om de bedoeling ervan te begrijpen, hint: Venetië – draagt Jared Leto een zijden shawlkraagblouse en heel veel ringen. Hij verbeeldt de man die ‘luistert naar Beyoncé, loves bier en football, carrièregericht blijft maar wil ook vader zijn’. Slim verwoord: iedere man herkent hierin wel iets van zichzelf.
Heel belangrijk voor de Gucci-man aldus Michele: ‘Authentieke luxe is een must, niet iets leuk om te hebben’. Grappig verwoord, alleen gaat er in dit geval dan om hóe je deze vorm van luxe definieert – ik zou weleens willen weten wat niet-authentieke luxe is. Te veel van hetzelfde bezitten? Zes Lamborghini’s, een trits aan tweede huizen, 34 paar limited editions van sportschoenen?
WAT GUILTY ABSOLUTELY IK EGENLIJK?
Guilty Absolute is de eerste Gucci-geur gemaakt onder auspiciën van Allessendro Michele. Volgens mij zat deze geur al in de pijplijn, kwam Michele alleen op het juiste moment binnen om het concept scherpte en eigenzinnigheid te geven. De bedoeling van Guilty Absolute: ‘Het tilt geur naar een hoger niveau, wordt een olfactorische ervaring’. Ik ga ervan uit dat hiermee de Gucci-geuren worden bedoeld, want onder leiding van Frida Giannini waren die wel heel erg afgevlakt en in vijf versnellingen op de motor (daar had Giannini iets mee) in de cliché-fuik van parfumpresentatie gereden. En de composities zelf associeerde ik in ieder geval niet met het Gucci-dna.
Doe ik wel met Guilty Absolute. De compositie klopt aan alle kanten. Het enige wat je zou kunnen beweren is dat Gucci achter de fragrance-fanfare van oudh-geuren aanloopt als je weet dat Axe vorig jaar een deodorant heeft gelanceerd met oudh in de hoofdrol.
Nog een verschil: bij de meeste ‘vorige’ Gucci-geuren was het gissen naar de neus; nu wordt die met naam en toenaam genoemd. Kan te maken hebben met het feit dat Coty sinds kort de geuren produceert (voorheen Proctor & Gamble). Het effect, althans bij mij: je neemt alles hierdoor meer serieus omdat de naam van een neus ‘een soort van’ duiding en verheldering kan geven en je ze hierdoor beter kunt plaatsen.
Zit me je Alberto Morillas goed. Is van alle markten thuis, maar wordt volgens mij uitgedaagd als je ‘iets’ meer wil. En Allessendro Michele wou iets meer – in ieder geval meer dan Morillas gewend is van masstige-merken. Ter illustratie: hij tekende recent ook voor Moschino’s Fresh Couture (2015). Een crowdpleaser van de eerste orde die braaf alle gangbare trends in zich verenigt. Maar verrassen dat niet, behalve de fun-factor (maar dat viel onder de stylingafdeling).
Guilty Absolute doet dat dus wel. Het is een complexe, ‘geen gelul’-geur. Wil zeggen, geen voorzichtige herkenbare introductie met citrusnoten om de man in de parfumerie maar niet af te schrikken, maar direct een full blown exercitie van hout plus oud(h) – op de foto. Ik draag de geur nu al een aantal dagen met plezier. Met verschillende gedachten: de link met het helaas gediscontinueerde Gucci’s Pour Homme (2003) waar Tom Ford voor tekende. Want Guilty Absolute heeft dezelfde intenties: verleiden met donker hout. De andere gedachte: de nichemarkt moet nu echt andere opties aandragen om zich te onderscheiden, want Guilty Absolute is niche in de ketenparfumerie.
En dan maakt me het niet uit dat Gucci zoals gezegd ‘oud(h)-wise’ een beetje laat is, want het doet het vol overgave. Dan maakt het me niet uit of er wel of geen echt oud(h) is gebruikt. De ervaring voor mij is hetzelfde. Gucci noemt oud(h) niet bij de naam, spreekt van ‘woodleather’ dat ‘het kostbare oud(h) interpreteert en de animale en rokerige kant van leer benadrukt’.
Dat laatste is natuurlijk goed, want leer associeer ik met Gucci, en dat ruik je dus ook – zwoel, broeierig, sensueel zonder te vervallen in vanille en tonkaboon. Maar het mooie is toch wel: alles wordt in één keer opgeroepen. Naast ‘woodleather’ is dat ‘goldenwood’ (fuseert de warmte van hout en amber), patchoeli, vetiver en wierook. Het komt als een geheel ‘binnen’, maar langer op de huid ruik de verschillende noten in cirkelachtige bewegingen. Telkens wat anders. Op mijn – leren – huid is het vooral woodleather, vetiver en wierook. Droog, stug, rokerig, strak.
Bij dit soort enthousiaste ervaringen, ga ik aan mezelf twijfelen. Dus Guilty Absolute getest – blind – op mijn partner. Die dacht dat ik ‘voor de gein’ – instinkertje – zijn huidige favoriete badkamerplankje-oud(h) op zijn pols had gespoten: Al Oudh uit 2009 (nog niet besproken) van L’Artisan Parfumeur. Een zeer goede vriendcollega zat te twijfelen tussen Creed, Armani Privé en een ‘oudje’ die ik waarschijnlijk om hem te pesten op de een of andere vage parfummarkt had gekocht (onlangs gedaan, driemaal, waarover later meer). Need I say more?
Was er een tijdje geleden al mee bezig: het beschrijven van de geur van de toen nog President Elect Donald Trump. De naam laat weinig twijfel toe: Succes uit 2012, gevolgd door Empire in 2015. Maar voor je het weet, val je in de strik waarin zoveel journalisten zijn gevallen: alles neerpennen/neersabelen – Dump Trump! – met dikke tonque in cheek.
Dat heeft ze gemeen met de kleindochter van Estée Lauder, Aerin, die handelt ook in schone zaken. Te zien op 
Mediterranean Honeysuckle is meer trutty. Dat merk je al aan de promo-woorden: ‘Laat je keer op keer meevoeren naar de zonovergoten Middellandse Zee met zijn azuurblauwe water. Dompel jezelf onder in de weelderige bloemen, de glinsterende stranden en het heldere water, van Zuid-Frankrijk tot aan de Amalfikust. De geur is al even magisch en elegant als zijn inspiratiebron. Hij verovert je zintuigen vanaf het eerste moment en neemt je mee naar het Middellandse Zeegebied, een onovertroffen bestemming’. Of dit nu klopt of niet, in Mediterranean Honeysuckle krijgt kamperfoelie couture-allure, verliest het zijn sierlijke eenvoud. Gelijk met de citrusopening (grapefruit, bergamot) ruik je de kamperfoelie direct, alleen verliest die op een gegeven moment zijn ongecompliceerde ‘honingwaterige’ frisse zoetheid doordat ze wordt omringd door lelietje-van-dalen en gardenia.
Was ik dus onlangs bij 
Maar dit gezever van mijn kant kan ook een luchtweerspiegeling zijn in mijn gedachten. Zie ik het verkeerd? Ja, het is waar, ik moet oppassen dat ik niet cynisch word. Niet makkelijk als je een persbericht te lezen krijgt waarin staat vermeld dat de nieuwe geur is bestemd ‘voor de vrouw die niet bang is om haar vrouwelijke en sensuele kant te tonen’. Cliché van het zuiverste water.
Wat vond ze ervan? Lekker fris en pittig in de opening. Maar het was vooral de zacht-bloemige noot die haar beviel. En het allerlekkerste: het idee dat Bottega Veneta’s eerste geur erin viel te bespeuren. There you have de compositie in a nutshell.
Colonia Quercia: ‘Bevat de kracht van een majestueuze boom die op een symbolische manier een universum uitdrukt’. Hiermee wordt gezinspeeld op de eikenboom. Is nog meer dan een nobele en majestueuze, een heilige boom. Als ik hier verder op in zou gaan, dan ben ik over vier uur, vier dagen, vier jaar nog niet uitgeschreven. Maar met betrekking tot de geur: voor de oude Germanen was de eik een tempel en alles daar op wat groeide, zoals bijvoorbeeld de maretak had een heilige symboliek.
De geur wordt wel eens vergeleken met zwarte inkt. Eikenmos wordt tegenwoordig met name in Slovenië, Bosnië en andere landen in het zuiden van Centraal-Europa in het wild geoogst dat vervolgens in laboratoria wordt verwerkt tot absolues en concrètes.
Hier achter houdt zich de geranium schuil (roosachtig en zoet), maar duidelijk detecteerbaar. Op zijn beurt gekieteld door fris-wrang en groen kardemon. Begeleid – ook goed ‘apart’ te ruiken – door strak, gedroogd cederhout. Een voorbode voor de houtachtige en groen gestemde basis. Eikenmos (foto) dus, elegant in balans gebracht met patchoeli die samen het ‘bos- en kreupelhout-gevoel’ goed weet op te roepen. Als ‘zoethoudertje’ is tonkaboon toegevoegd die Colonia Quercia een licht oriëntaalse toets geeft.
In de bergachtige, warme streken van Yunnan (zuidwest China) groeit de gelijknamige theesoort. Ik ben geen ‘theeoloog’, maar kenners roemen hem om zijn donkerige, rokerige en leerachtige aroma met fruitige en honingachige toetsen.
Terwijl steeds meer luxe merken nichelijnen lanceren – Elie Saab inmiddels ook, dus ik bedoel maar -, vraagt Geurengoeroe zich af of hierdoor de ketenparfumerie-geuren van diezelfde merken niet moeten ophouden te bestaan, of die eigenlijk nog een bestaansrecht hebben.
Ik vraag me wel eens af of beauty-advisors in de ketenparfumerie klanten, die niet onder de indruk zijn een nieuwe geur van hun favoriete merk, die doorverwijzen naar de boetiek van het desbetreffende merk of een niche-parfumerie? Toch een concurrent. Voor je het weet ben je die klant daardoor voorgoed kwijt.
Het gerucht gaat – al eerder vermeld – dat Ici Paris XL een mini-nicheketen aan het ontwikkelen is waarvan de geuren voornamelijk door The Estée Lauder Companies geleverd zullen worden. Kun je dus een parfumerie ruim mee vullen, met name nu deze perfume power player onlangs ook Frédéric Malle, Le Labo en By Kilian aan zijn portofolio heeft toegevoegd.
Eén van de aangename dingen van een (goede) geur is dat je het gevoel hebt dat je direct in contact komt met de vrijgevigheid van de natuur. Het directe effect: je voelt je prettig door deze connectie met ‘Moeder Aarde’; er daalt een aangename rust op je neer, je voelt je behaaglijk.
WAT ESSENCE AROMATIQUE IK EIGENLIJK?
Waar ik vooral naar benieuwd was betreffende deze twee nieuwe eau de colognes: welke is de zesde van Jean Claude Ellena en met welke debuteert Christine Nagel als Ellena’s ‘sparring perfume partner’ bij Hermès? Blind geroken en zonder raadplegen van het persbericht, dacht ik dat Eau de néroli doré en Eau de rhubarbe écarlarte door beide kon zijn gemaakt.
WAT COLOGNE IK EIGENLIJK?
Trouwens, het adjectief écarlate – klinkt très intéressante et très charmante, maar betekent niet meer en niet minder dan rood. Maar dan wel op niveau. Kijk nog even goed, en wellicht herken je ‘onze’ chique variatie op rood: scharlaken.
Aan sommige, jezelf gedane beloftes – niet alleen rondom het nieuwe jaar – is het nog niet zo makkelijk je daar aan te houden. Zoals mijn verbod om nog een oud-geur te bespreken. Daar blijven er zoveel van verschijnen dat Geurengoeroe, of welke geurenblogger dan ook, daar een aparte blog aan kan wijden. Maar soms sluipt het toeval in je wereld. Ongevraagd. Onverwacht.
Een ‘krasse’ interpretatie van oud. Met dien verstande dat in de meeste Europese oud-geuren geen druppel echte oud zit. De reden: omdat ‘the real stuff’ zijn gewicht meer waard is dan goud – ondanks het feit dat de wereldprijs daarvan enorm is gekelderd.
Dior gooit het over een andere én best wel ingewikkelde boeg: J’adore Touche de Parfum. Volgens het persbericht ‘meer dan een parfum, een uitnodiging tot originaliteit, een creatieve manier van parfumeren, een olfactieve mis-en-scène’. De bijna (zelf)verstikkende zelfbewieroking van Dior voor ‘goed, zal wel’ nemend, is J’adore Touche de Parfum in het kort een basisgeur die alle J’adore-variaties transformeert tot een nieuwe.
GEURENGOEROE 