GEURENGOEROE

SAFFRAANGEKUSTE NEROLI, ‘DRIESTAPS’-RABARBER

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 23/03/06

Neus: Jean Claude Ellena, Christine Nagel

Waar ik vooral naar benieuwd was betreffende deze twee nieuwe eau de colognes: welke is de zesde van Jean Claude Ellena en met welke debuteert Christine Nagel als Ellena’s ‘sparring perfume partner’ bij Hermès? Blind geroken en zonder raadplegen van het persbericht, dacht ik dat Eau de néroli doré en Eau de rhubarbe écarlarte door beide kon zijn gemaakt.

Waarom? Gezien ze dezelfde handtekening op ‘colognegebied’. Dus geen klassieke, pure hesperiden-verfrissing die het ‘daarbij laat’. Wel: twee in eerste opzicht contrasterende stromen – een klassiek, een modern – die samen een eigentijdse – ik vind het inmiddels een uitgehold begrip, maar hier wel toepasselijk – beleving oproepen.

Van Ellena zijn we het inmiddels gewend gezien zijn colognekwintet voor Hermès. Mijn favoriet: Eau narcisse bleu (2013). En bij sommige van de 25 geuren die Nagel als ‘nose in residence’ voor Jo Malone tussen 2010 en 2015 maakte, ruik je dezelfde visie. Zij het iets minder uitbundig, zij het iets meer trutty-trendy (conform de ‘ambassadeurscadeautje’-uitstraling van het label), zij het minder ‘intellectueel’. Mijn favoriet: Oud & Bergamot (2010)

Wat de presentatie betreft: voor mij een beetje onevenwichtig, maar wel funny. Zwevend tussen de huis-, tuin- en keukenkiekjes waar je op Pinterest mee wordt doodgegooid en de onberispelijke chique huisstijl-flair van Hermès zelf. Oranjebloesem in een sapcentrifuge, in eenvoudig theeglas? De flacon van Eau de rhubarbe écarlate ondersteboven in een eierdop? Deze associaties maken de gemiddelde, vaste Hermèscliënten niet direct lijkt me. Een nieuwe kijk op arte povere?

En daar tegenover als contrast die perfecte rababarroodgelakte nagels op de andere moodfoto – doet eerder denken aan een vernis à ongles-campagne, en: zijn die nu van Christine Nagel… Wat ik jammer vind, en al bij besprekingen van vorige Hermèscolognes opgemerkt: waarom zijn de doppen niet meegegaan in kleurfelheid van de flacons? Had het totaalidee meer aandachtig-afgerond gemaakt.

WAT COLOGNE IK EIGENLIJK?

Jean Claude Ellena is dus verantwoordelijk voor Eau de néroli doré. En hij toont zich hier meer kunstenaar dan Nagel. Zijn benadering is net iets subtieler, minder pats-boem en net iets uitdagender in de zin dat hij een meer verrassende combinatie maakt.

Ervaar je wonderwel in Eau de déroli doré. Want hét cologne-ingrediënt par excellence neroli (klassiek) laat hij niet alleen knetteren en spetteren, maar voorziet het van een goud-warme gloed met behulp van saffraan (modern). En zoiets gebeurt niet vaak. Eerst heb je dat nog niet direct in de gaten. Want Eau de néroli doré opent – comme il faut – zoals elke klassieke eau de cologne met een ongekende uitbarsting van frisheid.

Het schuurt en prikkelt als geen tweede. Doet in dit opzicht een beetje denken aan Hermès Eau d’Orange Verte (1979), maar dan minder scherp. Dan heel langzaam komt de verdieping, de ‘verwarming’. De gele neroli-frisheid wordt groener, krijgt voor mijn gevoel zelfs een houtig randje (moet denken aan walnoot) en een flinke warme hooinoot – althans ik herken coumarine. Dat gaat heel elegant en vanzelfsprekend samen met saffraan – waar doré in de naam naar verwijst.

Zonnig, maar niet bloemig, niet cliché zomer-fris. Eerder stroef, poederig zonder te musky te worden. En, heel prettig, de saffraan wikkelt de witte musk op geraffineerde wijze in. Kortom: frisheid gekust door een ondergaande saffraanzon. Mooi.

Zeg je rabarber en geur – ik weet, weinig mensen doen het – dan antwoord ik: Christine Nagel! Want bij mijn weten was zij diegene (samen met Jacques Huclier) die deze groente als geurcomponent in parfums introduceerde. En wel in 2001 met Thierry Muglers B*Men. Ik was toen zo aangenaam verrast, dat ik haar tijdens de lancering in Parijs gedurende ons onderonsje overvloedig complimenteerde. Want wetende, dat je de geur ervan niet letterlijk uit steel en blad kunt destilleren.

Interessant: ze vertelde me toen dat de geur van groente – denk rabarber, komkommer, basilicum, dille, venkel, tomatenblad, doperwt – een belangrijke rol gaat spelen in geuren. Ze heeft gelijk gekregen. Een goed voorbeeld en ook een eau de cologne/splash: Cucumber (2007) van Marc Jacobs die dit jaar opnieuw in productie is genomen.

Trouwens, het adjectief écarlate – klinkt très intéressante et très charmante, maar betekent niet meer en niet minder dan rood. Maar dan wel op niveau. Kijk nog even goed, en wellicht herken je ‘onze’ chique variatie op rood: scharlaken.

De rabarber in Eau de Rhubarbe Écarlate openbaart al haar typische kenmerken. En is ook typisch Nagel: hip, modieus en ‘vegan’ – onverwachte melanges toegankelijk gepresenteerd. De opening: rabarber vers getrokken uit de grond tijdens de ochtend vol van schaduw. Dat ruikt ‘mineraal’, naar water, druppels, vocht en behoorlijk ‘knetterend’.

Het hart: rabarber vers gesneden. Ofwel, het groene, het wrange, het zure, het krokante, het tranen in de ogen oproepende presenteert zich nu. Alsof je zelf net je tanden er in hebt gezet. Met op de achtergrond een helder-frisse aquanoot plus een suggestie van bloemen. Ik houd het op (rode) roos. De basis: als gekookte rabarber. Dus flink geprutteld in een pan, zacht, zoet en fluwelig gemaakt met suikerachtige moleculen die worden verenigd in witte musk (het klassieke component). Mooi: je krijgt zowel het groene als het rode van rabarber opgediend.

Een ‘gevaar’: na het verrassende effect kan het vervolg als onbestemd overkomen. Dan geeft Eau de néroli doré een meer tevreden, een meer Hermès-gevoel.