GEURENGOEROE

LAST BUT NOT LEAST: GUCCI ONTDEKT OUD(H)

HEAVY HOUTPARFUM VOOR DE ‘ECLEC-LUXE’ HIPPIE

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 18/03/17

Neus: Alberto Morillas

Boeiend te zien hoe snel een luxemerk bijna zichtbaar/onzichtbaar kan transformeren en hiermee een andere beleving en filosofie wil, hoopt uit te dragen. Neem Gucci. Mij was het ontgaan, maar het merk telde sinds een paar jaar ‘influential wise’ niet meer mee begreep ik (later). Dus werd besloten: conventional working carrièremoeder Frida Giannini uit, onconventionele baardaaphippie Allessendro Michele in.

Twee jaar geleden nog maar. En het lijkt alsof Michele er al jaren is. Zo enthousiast is hij ontvangen en doodgeknuffeld door de modepers. Die zat blijkbaar voor de zoveelste keer smachtend te wachten op een visionair die in plaats van een deadly serious intellectualistische benadering van vintage (denk Prada) er een eclectisch verkleedkistspel van durft te maken.

Michele’s missie: Gucci neerzetten als een luxelabel dat sociale conventies uitdaagt. Luxe is volgens hem een vorm van zelfexpressie; hij gelooft niet dat afkomst maatschappelijke mogelijkheden beperkt. Ik ook niet, alleen denk ik niet dat iedereen even makkelijk zijn sociale plafond kan doorbreken. Er is ook nog zoiets als geluk, kans krijgen en talent hebben.

Met evenveel enthousiasme en snelheid heeft Michele zich over de geuren gebogen. Logisch: die hebben, méér nog dan kleding, impact doordat een breder publiek wordt bereikt. Waar staat Gucci volgens hem nu voor en dan met name de man? Voor… pas op, een revolutie. Zijn missie: mannelijkheid in luxe terugbrengen (ooit weggeweest?). Maar dan zonder clichés. Eendimensionale mannelijkheid is dus passé, want de millennial-man wijst sociale conventies af. Michele: ‘Man zijn is meer dan alleen maar man zijn – hij voldoet niet aan geslachtstereotypes, hij definieert zijn eigen mannelijkheid, vrij van schuldgevoelens.

Wordt in de promoclip (gedeeltelijk ook gebruikt voor de reguliere Guilty) goed gevisualiseerd: onder de in dit geval wel erg aanstellerige klinkende noten van het adagietto uit de vijfde symfonie van Gustav Mahler – je moet goed op de hoogte zijn van deze compositie om de bedoeling ervan te begrijpen, hint: Venetië – draagt Jared Leto een zijden shawlkraagblouse en heel veel ringen. Hij verbeeldt de man die ‘luistert naar Beyoncé, loves bier en football, carrièregericht blijft maar wil ook vader zijn’. Slim verwoord: iedere man herkent hierin wel iets van zichzelf.

Heel belangrijk voor de Gucci-man aldus Michele: ‘Authentieke luxe is een must, niet iets leuk om te hebben’. Grappig verwoord, alleen gaat er in dit geval dan om hóe je deze vorm van luxe definieert – ik zou weleens willen weten wat niet-authentieke luxe is. Te veel van hetzelfde bezitten? Zes Lamborghini’s, een trits aan tweede huizen, 34 paar limited editions van sportschoenen?

WAT GUILTY ABSOLUTELY IK EGENLIJK?

Guilty Absolute is de eerste Gucci-geur gemaakt onder auspiciën van Allessendro Michele. Volgens mij zat deze geur al in de pijplijn, kwam Michele alleen op het juiste moment binnen om het concept scherpte en eigenzinnigheid te geven. De bedoeling van Guilty Absolute: ‘Het tilt geur naar een hoger niveau, wordt een olfactorische ervaring’. Ik ga ervan uit dat hiermee de Gucci-geuren worden bedoeld, want onder leiding van Frida Giannini waren die wel heel erg afgevlakt en in vijf versnellingen op de motor (daar had Giannini iets mee) in de cliché-fuik van parfumpresentatie gereden. En de composities zelf associeerde ik in ieder geval niet met het Gucci-dna.

Doe ik wel met Guilty Absolute. De compositie klopt aan alle kanten. Het enige wat je zou kunnen beweren is dat Gucci achter de fragrance-fanfare van oudh-geuren aanloopt als je weet dat Axe vorig jaar een deodorant heeft gelanceerd met oudh in de hoofdrol.

Nog een verschil: bij de meeste ‘vorige’ Gucci-geuren was het gissen naar de neus; nu wordt die met naam en toenaam genoemd. Kan te maken hebben met het feit dat Coty sinds kort de geuren produceert (voorheen Proctor & Gamble). Het effect, althans bij mij: je neemt alles hierdoor meer serieus omdat de naam van een neus ‘een soort van’ duiding en verheldering kan geven en je ze hierdoor beter kunt plaatsen.

Zit me je Alberto Morillas goed. Is van alle markten thuis, maar wordt volgens mij uitgedaagd als je ‘iets’ meer wil. En Allessendro Michele wou iets meer – in ieder geval meer dan Morillas gewend is van masstige-merken. Ter illustratie: hij tekende recent ook voor Moschino’s Fresh Couture (2015). Een crowdpleaser van de eerste orde die braaf alle gangbare trends in zich verenigt. Maar verrassen dat niet, behalve de fun-factor (maar dat viel onder de stylingafdeling).

Guilty Absolute doet dat dus wel. Het is een complexe, ‘geen gelul’-geur. Wil zeggen, geen voorzichtige herkenbare introductie met citrusnoten om de man in de parfumerie maar niet af te schrikken, maar direct een full blown exercitie van hout plus oud(h) – op de foto. Ik draag de geur nu al een aantal dagen met plezier. Met verschillende gedachten: de link met het helaas gediscontinueerde Gucci’s Pour Homme (2003) waar Tom Ford voor tekende. Want Guilty Absolute heeft dezelfde intenties: verleiden met donker hout. De andere gedachte: de nichemarkt moet nu echt andere opties aandragen om zich te onderscheiden, want Guilty Absolute is niche in de ketenparfumerie.

En dan maakt me het niet uit dat Gucci zoals gezegd ‘oud(h)-wise’ een beetje laat is, want het doet het vol overgave. Dan maakt het me niet uit of er wel of geen echt oud(h) is gebruikt. De ervaring voor mij is hetzelfde. Gucci noemt oud(h) niet bij de naam, spreekt van ‘woodleather’ dat ‘het kostbare oud(h) interpreteert en de animale en rokerige kant van leer benadrukt’.

Dat laatste is natuurlijk goed, want leer associeer ik met Gucci, en dat ruik je dus ook – zwoel, broeierig, sensueel zonder te vervallen in vanille en tonkaboon. Maar het mooie is toch wel: alles wordt in één keer opgeroepen. Naast ‘woodleather’ is dat ‘goldenwood’ (fuseert de warmte van hout en amber), patchoeli, vetiver en wierook. Het komt als een geheel ‘binnen’, maar langer op de huid ruik de verschillende noten in cirkelachtige bewegingen. Telkens wat anders. Op mijn – leren – huid is het vooral woodleather, vetiver en wierook. Droog, stug, rokerig, strak.

Bij dit soort enthousiaste ervaringen, ga ik aan mezelf twijfelen. Dus Guilty Absolute getest – blind – op mijn partner. Die dacht dat ik ‘voor de gein’ – instinkertje – zijn huidige favoriete badkamerplankje-oud(h) op zijn pols had gespoten: Al Oudh uit 2009 (nog niet besproken) van L’Artisan Parfumeur. Een zeer goede vriendcollega zat te twijfelen tussen Creed, Armani Privé en een ‘oudje’ die ik waarschijnlijk om hem te pesten op de een of andere vage parfummarkt had gekocht (onlangs gedaan, driemaal, waarover later meer). Need I say more?