GEURENGOEROE

DOODGEWOON OF BUITENGEWOON?

Jaar van lancering: 2015

Laatst aangepast: 22/02/17

Neus: onbekend

Was er een tijdje geleden al mee bezig: het beschrijven van de geur van de toen nog President Elect Donald Trump. De naam laat weinig twijfel toe: Succes uit 2012, gevolgd door Empire in 2015. Maar voor je het weet, val je in de strik waarin zoveel journalisten zijn gevallen: alles neerpennen/neersabelen – Dump Trump! – met dikke tonque in cheek.

Zoals Bloomberg Businessweek deed: ‘Success smelled like soap and was reminiscent of a fashion magazine that contains too many perfume ads’. Dat kun je dus van heel veel geuren beweren, ook van de ‘serieuze’. En voor de meer arstistieke parfumfans moet het toch interessant zijn de combinatie van zeep en papier. Want niet direct een ‘foute’ associatie.

Maar stel dat de geur gewoon goed was (heb’m niet geroken) en dat je dat serieus weet over te brengen en iedereen aanraadt de geur voor Vaderdag te kopen. Voor je het weet moet je verhuizen, voor je het weet krijg je een bedanktweet van The Trump.

Wat ik interessanter vind in de combinatie Donald Trump en geur is dat zijn allereerste cologne – Donald Trump The Fragrance – door The Estée Lauder Companies werd geproduceerd, maar dat alle relevante achtergrondinfo daarover bijna van het world wide web is verdwenen. Op www.fragrantica.com bling-blingt de flacon je nog tegemoet, maar dan zonder vermelding van producent en jaartal (2004), iets wat deze infosite gewoonlijk wel doet.

Wat mij toen en nu nog steeds verbaast: waarom dochterlief Ivanka niet door The Estée Lauder Companies (of andere multinational) is gestrikt voor een geurlijn. Ze heeft ervoor alles in huis: met een gouden lepel in de mond geboren en (daardoor) succesvol, daarbij ook nog topmodel-aantrekkelijk en een aangeboren gevoel voor smaak. Een rolmodel zoals dat heet. Moet je van houden. Ik niet. Afgaande op de producten waar ze haar naam wel onder heeft gezet. Saai, voorspelbaar, very ‘wasp’ en boring omringd door een gefotoshopt aura van perfectie die doodgewoon een buitengewone glans geeft.

Dat heeft ze gemeen met de kleindochter van Estée Lauder, Aerin, die handelt ook in schone zaken. Te zien op  www.aerin.com. Voor mij een soort Ikea op niveau. Bedacht door een vrouw die teveel geld heeft en haar veronderstelde smaak als gids wil ‘delen’ (waar haar oma ook een handje van had, getuige haar biografie Estée A Success Story uit 1985). Beschaafde en veilige chic in een smetteloos decor waar altijd de zon schijnt – voor veel vrouwen als nastrevenswaardig ideaal beschouwd. Geen creatieve en artistieke noodzaak – meestal de garantie voor vernieuwing of verfrissend tegen bestaande opvattingen aankijken.

WAT MEDITERRANEAN HONEYSUCKLE IK EIGENLIJK?

Zie en ruik je ook terug bij haar geuren. Dertien inmiddels, waarvoor – volgens – mij de neo-nichelijn van Estée Lauder – Private Colletion – aan werd opgeofferd. Het zijn elegante, kwalitatief goed, trendvólgende geuren die alleen – in tegenstelling tot de vaak trendséttende klassiekers van haar oma – niet verrassen. Voor mij: Jo Malone op niveau.

Om ze allemaal te testen… kost teveel tijd. Ik geloof het wel. Eén trok wel lange tijd mijn aandacht: Mediterranean Honeysuckle (2015). De reden: zoveel ‘pure’ kamperfoeliegeuren worden niet gemaakt en het feit dat Aerin Lauder ooit debuteerde met een kamperfoeliegeur toen ze aantrad als mededirectrice tot haar grootmoeders multinational: Honeysuckle Splash uit 2000. Interessant: de presentatie hiervan had alles wat aan haar eigen geuren ontbreekt.

Smaakvol hip en eigentijds. Een mooie combinatie van fifties vintage voorzien van een humorvolle toets. De flacon, geïnpireerd op een Youth Dew-flacon, zat verpakt in een bijna fluoriscerende, plastic fantastic pistachegroene coating. De naam gaf ook moderniteit aan: door achter het ‘klassieke’ honeysuckle het ‘moderne’ splash te zetten was de boodschap direct duidelijk. En dat deed de geur ook: kamperfoelie gezet in een citrusfriskader die als flitsen door de compositie schieten geholpen door een flinke dosis oranjebloesem en een aqua-noot. Na een regenbui ruikt kamperfoelie op zijn best en dat rook je. Lekker, ongekunsteld, soort van puur.

Mediterranean Honeysuckle is meer trutty. Dat merk je al aan de promo-woorden:  ‘Laat je keer op keer meevoeren naar de zonovergoten Middellandse Zee met zijn azuurblauwe water. Dompel jezelf onder in de weelderige bloemen, de glinsterende stranden en het heldere water, van Zuid-Frankrijk tot aan de Amalfikust. De geur is al even magisch en elegant als zijn inspiratiebron. Hij verovert je zintuigen vanaf het eerste moment en neemt je mee naar het Middellandse Zeegebied, een onovertroffen bestemming’. Of dit nu klopt of niet, in Mediterranean Honeysuckle krijgt kamperfoelie couture-allure, verliest het zijn sierlijke eenvoud. Gelijk met de citrusopening (grapefruit, bergamot) ruik je de kamperfoelie direct, alleen verliest die op een gegeven moment zijn ongecompliceerde ‘honingwaterige’ frisse zoetheid doordat ze wordt omringd door lelietje-van-dalen en gardenia.

Hoewel de eerste wat extra groen-frisse accenten geeft is het de tweede die voor het couturegevoel zortgt – gardenia wordt over het algemeen met luxe en verfijning geassocieerd. Sambacjasmijn versterkt dit idee. De afronding doet er een schep in deze bovenop: ambrox en musk. Zorgen voor een mediterrane warmte. Aangenaam maar saai.

Ik verwacht meer van een naam als Aerin Lauer gezien haar ‘komaf’. Weet zeker, dat oma Estée zeker een aantal kritische vragen zou hebben gesteld. Wat ontbreekt is eigenzinnigheid en het altijd leuke idee dat de maker haar grenzen en die van de – in dit geval anonieme – neus op heeft gezocht met als doel de potentiële koper te verrassen in plaats van te bevestigen in zijn smaak.

En daarvoor hoef je geen capriolen uit te halen die niemand begrijpt. Neem Ormonde Jayne, de vrouw achter dit label – Linda Pilkington – doet voor mijn gevoel wat Aerin Lauder zou moeten doen. Je kopers ook een beetje olfactorisch opvoeden en ze bewuster laten worden van het wonder van parfum, wat voor een onverwachte combinaties en creaties je nog steeds kunt maken.

En waarom doen über-de-top-stylisten dit en waarom grijpt niemand in? Zelfs Aerin niet? De kamperfoelie, Middellandse Zee of niet, zie ik niet op de sfeerfoto’s. Dat had oma Estée nooit laten gebeuren.