GEURENGOEROE

EAU SAUVAGE VERTE

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 22/05/17

Neus: François Demachy

Vreemd of niet: de inspiratie voor nieuwe geuren wordt bij Dior nu niet gehaald bij de oprichter van het huis (zijn leven is bijna op alle parfumfacetten gescand), maar bij François Demachy. Een erg opwindend leven heeft deze neus niet – afgaande op de braaf-verplichte gaapgaap-interviews die ik met hem gehad – meer ambtenaar dan kunstenaar zullen we maar zeggen. Of beledig ik nu iemand, je moet tegenwoordig zo oppassen in deze ‘eigen (beroeps)groep eerst’-tijden.

Wel een voordeel: Demachy is Grassois van geboorte. Maar hij is niet de enige. En heb je dan als neus een streepje voor, worden hierdoor je creaties beter in vergelijk met collega’s die het levenslicht niet in de hoofdstad van de parfumerie zagen? Hier kun je een parfumboom over opzetten, maar de uitkomst is oninteressant gezien er geen maatstaf bestaat over wat parfum goed of slecht maakt.

Demachy blijft voor de tweede parfum-versie van Eau Sauvage (niet in de zin van extract; het is een eau de parfum) ook weer heel dicht bij huis. Luiheid of verplichting, want zo staat in het persbericht: ‘Geïnspireerd door de rauwe schoonheid van de Middellandse-Zeevegetatie, brengt hij een prachtig eerbetoon aan Grasse, de stad waar hij opgroeide. Eau Sauvage Parfum is ontstaan in de fonkelnieuwe olfactieve creatiestudio van het huis Dior sinds kort gevestigd binnen de muren van de Bastide des Fontaines Parfumées in het centrum van Grasse’. Verplicht dus. Iets anders: kun je ook een lelijk eerbetoon brengen?

Het promotiemodel blijft hetzelfde: ‘vintage’ Alain Delon, in de tijd dat deze ‘brutale god’ uit de achterbuurten van Parijs zijn artistieke hoogtijdagen had en Eau Sauvage werd gelanceerd – de jaren zestig.

Vind het wel vreemd: een tweede parfumversie. Waarom? Omdat Dior zich verplicht voelt mee te blijven gaan in de mallotige lanceringsmachine van nu die het zelf mede in gang heeft gezet: elk half jaar iets nieuws. En als je even doordenkt: je wordt als consument niet serieus genomen. En je neemt jezelf als neus ook niet serieus: een compositie is een keer gewoon af. Straks gaat Eau Sauvage de Shalimar-kant van Guerlain op. Zóveel variaties dat je je kunt gaan afvragen of er iets mis is met de originele compositie. Met de allereerste Eau Sauvage (1966) in ieder geval helemaal niets, non, niente, nada, rien.

WAT EAU SAUVAGE PARFUM IK EIGENLIJK?

Complimenten krijgen is altijd leuk, of niet? Hangt er natuurlijk vanaf wie het zegt en met welke intenties. Ik kreeg het in ieder geval met Eau Sauvage Parfum van verschillende personen uit mijn omgeving die alleen weten dat ik ‘iets met geuren doe’. Je kunt ook dood gecomplimenteerd worden – zover ging het bij mij niet. Je kunt jezelf ‘richting uitputting’ ook constant schouderklopjes geven. Heeft François Demachy nu een beetje last van.

Lees maar: ‘Het bewerken van Eau Sauvage is een subtiele oefening van herinterpretatie. De signatuur moet tot op de millimeter nauwkeurig gerespecteerd worden en de authenticiteit van de grondstoffen moet behouden blijven. En tegelijkertijd wil je diepte en intensiteit toevoegen. Het gaat er niet om dat de kracht en de concentratie versterkt worden. De kunst is juist om de structuur extra glans te geven door een toevoeging van nog meer warmte’.

Ik antwoord: logisch, vanzelfsprekend. Knapper zou het zijn als Demachy hetzelfde resultaat met ‘de Franse slag’ had gekregen. En soms ga je laatste zelfs vermoeden, gezien de hoeveelheid geuren die hij produceert. Dat is meer een kwestie van op knoppen drukken geworden – geldt voor de meeste neuzen inmiddels – dan een variatie op de achtste vorm van kunst te maken.

In deze Eau Sauvage Parfum schijnt de zon anders. Niet over de het in water drijvende jasmijnblaadjes (hedione), maar over de duinen richting bosschages op zoek naar groene, aromatische en kruidige noten en slierten verdwaald gedroogde vetiverwortels. Kort door de bocht: minder ‘jasmijnwater’ (hedione), meer bos.

De originele versie bespeur ik met name in de opening: een verkwikkende wind van citrusnoten – citroen, cederappel, bergamot. Dan – helemaal terug van weg geweest in geurenland – lavendel. Die pikken de bloemige noten van bergamot op, maken haar rond, bloemiger zonder in truttigheid te vervallen. Dat komt natuurlijk door de wilde bloemen.

Hoe vind je die? Wilde bloemen. Brem, meidoorn, vlierbes? Maakt niet uit, of wel? Het effect in ieder geval: een bloemige noot die snel kopje ondergaat in – persberichtcitaat – ‘hedione het beroemde en revolutionaire molecuul dat aan de wieg heeft gestaan van de legende van Eau Sauvage’. Nu treedt de transformatie op, het water zoekt contact met het hout. Vetiver – persberichtcitaat – ‘ontdaan van zijn gronderige noten, zorgt voor een nieuw, houtachtig facet dat gezuiverd en helderder is’.

Klopt. Ofwel, minder houtiger, groener als het ware. Elk nadeel heb zijn voordeel: hierdoor kunnen volgens Demachy de oriëntaalse noten zich beter ontwikkelen: elemi en cistus labdanum. Hier licht van toon en besprenkeld met best veel kaneel en steranijs. Eindresultaat: een dieper, donkerder meer groen wild water. Ik mis alleen de klaterende en schaterende lach van de oerversie. Wat wel leuk is: Eau Sauvage Parfum komt als de geur zich diep in de huid heeft genesteld aardig in de buurt van Dioressence (1978) – het barbaarse parfum voor de vrouw met ‘mannelijke’ trekken.