ZO RUIKT MODE… EN DAT IS ‘NIET VERKEERD’
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 05/02/14
Neus: geurexpert Tanja Deurloo
Concept & realisatie: ArtEZ
De modeafdeling van de ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem stelt zich ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan een vraag die de meeste modehuizen, luxemerken, lifestylabels en ‘personalities’ over het algemeen niet stellen, maar waar ze wel honderden miljoenen (en nog meer) mee hebben verdiend: waar ruikt mode naar? Natuurlijk, veel parfums hebben een link met stof. Van masstige – Givenchy’s Organza uit 1996 – tot niche: Jersey van Chanel (2011). Van vintage – Crêpe de Chine van Millot (1925) tot neo-klassiek: Donna Karans Black Cashmere (2002). Van basic – neem alle jeansgeuren in gang gezet door Gianni Versace in 1994 – tot nóg meer basic: Cotton (2006) van Marc Jacobs.
Maar dat waren meer stoffelijke geparfumeerde interpretaties in plaats van een poging mode in haar totaliteit te bottelen. Is wel gebeurd, maar of je het resultaat geslaagd kunt noemen: Hot Couture van Givenchy (2000) en Couture! (2004) van Moschino, en de grootste belediging denkbaar: Kylie Minogue’s very cheap Couture (2009). Dan heb ik het nog niet gehad over ‘het onmisbare onderdeel van de garderobe van de modebewuste vrouw’ niet tot leven gebracht door Chanel, maar door een van de meest prestigieuze parfumhuizen: La Petite Robe Noire van Guerlain in drie versies: twee niche (2009, 2011), een masstige in 2012.
Trouwens hulde aan de schrijver van het persbericht, zelden een ‘parfumpromopraatje’ gelezen, waar ik niets aan toe te voegen heb en waar ik me vragen bij stel. Lees de ‘geconcentreerde’ versie: Eau de la Mode (een uniseksparfum) is het antwoord op slechts één vraag die aan de honderden alumni (dit woord duikt plotseling tegenwoordig overal op) van de modeafdeling werd gesteld: ‘waar ruikt mode naar?’
De antwoorden liepen uiteen van katoen (veelvuldig gebruikt voor moulages) en sigarettenrook (in Arnhem is de verslaving van menig modeprofessional begonnen) tot een ‘ochtend in Parijs’. De combinatie van deze en andere ingrediënten vormden de inspiratie voor het parfum samengesteld door 22 studenten van Collectie Arnhem in samenwerking Tanja Deurloo. Zij zegt: ‘Eau de la Mode is eigenzinnig, roept rijke associaties met een nieuw begin en adrenaline. Het karakter is gelaagd en opgebouwd uit tegenstrijdige elementen: vertrouwde akkoorden als zacht leer, grapefruit en hout, worden gecombineerd met scherpe randjes van rabarber, saffraan en rook’.
Eau de la Mode is gebotteld in 60 flacons (80 ml, €100) met elk een gelaserde gesneden lint voorzien van een jaartal (van 1954 tot 2014) en werd afgelopen vrijdag in Amsterdam gepresenteerd – uw Geurengoeroe was niet present; hij fietste speciaal voor u naar Tanja Deurloo om de geur te ruiken – bij kunstgalerie Magazijn153 als onderdeel van het creatieve platform Salon. Eau de la Mode is te koop bij Coming Soon (Arnhem), Margreet Olsthoorn (Rotterdam), Perfume Lounge (van Tanja Deurloo Amsterdam) of bestel je via de website van Collectie Arnhem. Maar als ik ArtEz was zou ik de oplage vertwee- of drievoudigen: Eau de la Mode lijkt me ook interessant voor de Parijse winkel voor luie trendscanners, Colette. Of is dit winkelconcept niet meer early adapter en avant-garde genoeg? Dat weet ik als inmiddels parttime luie trendscanner (laat ik het zo zeggen: ik loop Colette nu voorbij) niet meer.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Een boeiend parfum. Met een beetje fantasie zie ik Coco Chanel met een sigaret in haar mond, een tailleur met haar handen ‘kneden’, tot ze de perfecte ‘flou’ heeft bereikt – doet ze op de foto met Romy Schneider. Door de frisse noten (klassiek grapefruit, ‘hip’ rabarber) ruik je een rokerige sensatie die zweeft tussen suède en sigarettenrook…
In de opening ruik ik meer grapefruit dan rabarber. Toch: mooi, slim en ‘helemaal nu’ is het gebruik van saffraan – dat het droge, beetje zoete aspect van leer en rook als het ware in zich draagt en verbindt. Eindresultaat: een droge, strakke ‘rokerige leergeur’ met verfijnde vintage-finish. Niet zo ‘aldehydenvet’ als Cuir de Russie (1924) van Chanel, niet zo omni-olfactief als Knize Ten (1924), niet zo suèdezacht-bloemig als Daim Blonde van Serge Lutens (2004), niet zo puur en streng ‘leer-rook-rook-leer’ als Cuir van Mona di Orio (2010).
Maar voor mij kan Eau de la Mode wel in één adem genoemd worden met deze niche en vintage geuren. Sterker, dit zou in feite de perfecte nieuwe geur van Viktor&Rolf – ook alumni van ArtEZ – zijn geweest, in plaats van het door L’Oréal ‘gedicteerde’ Bonbon (2014) als antwoord op het luxelabel dat zich met zijn parfums ook steeds meer laat leiden door commercieel-hysterische motieven (niets op tegen by the way) dan pogen het ware mysterie van mode olfactorisch te vertalen. Ja, ik heb het over Candy (2012) van Prada.
RUIK&VERGELIJK
Nederland is de ‘Boldoot-kar’ voorbij. Steeds meer ‘made in the Netherlands’-perfumes ontstijgen de ‘Ik hou van Holland’-landsgrenzen. Frank Govers, Fong Leng en Frans Molenaar bedankt voor jullie pionierswerk, maar – in alabetische volgorde – Hiram Green, Inez&Vinoodh (door Byredo), Mona di Orio, Nasamotto, People of the Labyrinths, Spiros Drosopoulos, Supertrash en Viktor&Rolf leggen ieder op hun eigen wijze de lat hoger én internationaler.
Binnenkort aangevuld met – u leest het goed – Hans Ubbink. En laat ik mijn eigen huis – le bienaimé anno 2005 – niet vergeten. Dat is bezig met een doorstart en heropent op de eerste lentedag zijn deuren… (een voorproefje: zie foto hieronder).
Ik ga Tanja om een sample vragen, ben erg benieuwd.