PRADA ZOEKT – OOK – CONTACT
MET HET JONGE MEISJE
EN LAAT HAAR ‘RUNNING WILD’
Jaar van lancering: 2011
Laatst aangepast: 14/03/12
Neus: Daniela Andrier
Model: Lea Seydoux
Illustratie: François Berthoud
Artistic direction: Jean Paul Goude
Gebeurt vaker. Een merk lanceert zijn eerste geur waarin alle principes samenvloeien. Prada deed het met Parfum in 2004. Het is als het ware een handtekening in geur: Miuccia Prada had een heel filosofisch verhaal over het combineren van traditie met innovatie. En dan blijkt de geur toch iets te moeilijk, te ‘intellectueel’.
What to do? Er volgde ‘strijd’ tussen marketing en Miuccia. Marketing besluit voor de Infusion-reeks geïnspireerd op de neo-nichelijn The Exclusive Collection uit 2003. Iets toegankelijker qua geur maar nog steeds ‘best wel’ moeilijk. De oplossing: lichtere versies. Dus verscheen Prada Tendre (2006).
En alsof ze het er om deed, zette daar Miuccia Prada weer L’Eau Ambrée (2009) tegenover. Marketing volgde met Infusion d’Iris Eau de Toilette (2010). Met Candy – in de jaren zeventig bij ons naam van een populair ‘oude vieze mannen-blaadje’ – lijkt marketing te hebben gewonnen. Want – eerlijk gezegd – de geur heeft weinig met ‘de wereld van Prada’ te maken.
Je kunt natuurlijk overal een mouw aan passen (Miuccia zeker), maar Candy mikt gewoon op de al jaren meest gewaardeerde bezoekster in de parfumerie: de jonge vrouw. Erg? Nee. Jammer? Misschien voor het imago. Maar je moet maar denken: Prada maakt ook tassen waarvan je je afvraagt: ‘Why?’
Het label verklaart de koersverandering ‘uit een verlangen dingen tot het uiterste te drijven, om nieuwe onverwachte en hoopvolle concepten te creëren. Candy verklaart dat het nu meer dan ooit tijd is gedurfd en passioneel in het leven te staan’.
Candy is van deze tijd, want eclectisch: diverse stijlen vloeien samen. De jaren tien, vijftig en tachtig van de vorige eeuw gecombineerd met nu. De jaren tien: de dramatische Apache-dans (zie de naughty clip op youtube) rond 1900 in Parijs door straatbendes opgevoerd en die de passionele strijd tussen man en vrouw uitdrukt. Ofwel, een walk on the wild side die een nieuw facet toont van Prada’s vrouwelijkheid, ‘waar overdaad juist alles is’.
De jaren vijftig: de flacon. Lijkt wel vintage Balenciaga meets vintage Dior verpakt in schocking pink, de kleur beroemd gemaakt door couturière Schiaparelli die in 1937 er haar klassieker naar vernoemde. De illustratie op de verpakking roept voor mij de airbrush-stijl van de jaren tachtig op. Zie ik niet goed: werd gemaakt door ‘de legendarische illustrator’ François Berthoud die ‘subtiel knipoogt naar cosmeticaverpakkingen uit de jaren vijftig’.
Het resultaat aldus Prada inclusief de geur: ‘feminine, seductive, impulsive, provocative, sophisticated, excessive, explosive’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Hoewel gourmand is Candy geen eenvoudig ‘patisserieluchtje’. Daarvoor zijn de ingrediënten te ‘vol’ en te goed van kwaliteit. De geur opent niet traditioneel fris, maar verspreidt direct een waaier van elegante musksoorten die zowel de dierlijke als katoenachtige noot, eigen aan musk, verspreiden: een security blanket-gevoel in optima forma.
Hierbij voegt zich een caramelsensatie (foto) die vol en sensueel wordt ondersteund door benzoïne (van de styraxboom) die, volgens de neus Daniela Andrier, met zijn delicate geur zwevend tussen vanille en honing, verslavend sensueel is. Ik zeg: vol, ‘warm’ en overvloedig. Maar heel eerlijk: ik zelf ben ‘uitgeroken’ op gourmand. Het jonge meisje dat Prada voor ogen heeft waarschijnlijk niet.
RUIK & VERGELIJK
Eens zien hoe onderstaande en meest populaire gourmandgeuren zullen reageren op de komst van Candy. Nou, de tweede heeft inmiddels Chérie uit de naam gehaald en uit de geur alle gourmandnuances. Het is nu weer een chypre (daar heb ik het binnenkort voer) geworden, zoals de oude Miss Dior (1947) die nu als Original in het assortiment zit.
Thierry Mugler Angel (1992)
Dior Miss Dior Chérie (2004)
Victor & Rolf Flowerbomb (2004)
