BEPROEFD RECEPT
VADERDAGVEILIGHEID EN -BRAAFHEID
Kun je depressief worden van een geur of een merk? Of op zijn minst teleurgesteld raken door? Ik heb het, het zal je niet verbazen, met héél véél huizen, maar met Prada in het bijzonder. I know, Miuccia zal er niet wakker van liggen. Maar toch: van de bewust elitair The Exclusive Collection (vanaf 2003), via het overtuigende, maar geflopte Prada Parfum (2004), via de soms prachtige, soms ‘gaat wel’ Les Infusions (vanaf 2007), naar voorspelbare middelmaat (laten we haar absurd vernieuwde nichelijn Olfactories uit 2015 even buiten beschouwing).
Begonnen met L’Homme en La Femme (2016), voortkabbelend met Paradoxe (2022) en Paradigme (2022) voor de vrouw, nu aangevuld met de mannelijke versie. Laatste twee zijn interessante namen, maar om de betekenis en de invulling ervan door Miuccia uit te zoeken en toe te lichten…. Ik kan het niet meer, het interesseert me niet meer. Ik denk dat het haar ook niet echt meer boeit dat ze helemaal niet meer betrokken is bij haar geuren. Maar dat haar licentiehouder (Puig) een paar jaar geleden heeft gezegd: ‘Het gaat niet zo lekker, zullen we een doorstart maken en gewoon voor de big bucks gaan, net zoals je directe concurrenten?’ Zou ze geantwoord hebben, gelijk Giorgio Armani’s topseller, ‘Sì!’
Wat ik jammer vind: Miuccia is al tig keer miljardair, waarom dan niet een paar parfums presenteren die écht afwijken, zowel qua prijs als olfactorisch. Genoeg geurgezeurd, maar toch: Paradigme is vraiment een brave invuloefening van een beproefd recept dat voor mijn gevoel in no time door AI voorgesteld had kunnen worden. Maar nee hoor, maar liefst (dat zeg je als je iets enige importantie wil geven) door drie neuzen: Marie Salamagne, Bruno Jovanovic en Nicolas Bonneville.
Bij de opening word je overvallen door een wolk van ambroxan en musk die zoveel (tax free)parfumerieën kenmerkt, waar iets te kwistig met geuren van diverse pluimage wordt gespoten. Hier doorheen ruik je geleidelijk een injectie van bergamot die – dat is dan wel weer grappig en verklaart misschien de wolkbreuk bij de opening – wordt gekoppeld aan musk.
Vervolgens een zoetbloemige noot opgeroepen met twee geraniumvariëteiten, geliefd om hun stoer-frisse rozengeur met stevige groene ondertoon. De afronding, we hebben te maken met een oriëntaalse geur, is een melange van benzoïne en guaiac. Denk lichtjes zwoel, denk hout. Wat de geur onderscheidt is het gebruik van Perusbalsem, dat zorgt voor een ‘kaneelkruidig’ accent, maar dat maakt de geur niet echt onderscheidend. Misschien verwacht ik te veel van Prada, maar Paradigme valt voor mij in de categorie veilige Vaderdaggeur en dat heeft Prada al in het assortiment: zie de talloze variaties op Luna Rossa.
Prada denkt er natuurlijk anders over: ‘Sinds 1913 daagt Prada voortdurend conventies uit en creëert nieuwe ideeën door middel van creativiteit en experimenten. Met Prada Paradigme krijgt die erfenis een gedurfde nieuwe vorm: een geur die ons uitnodigt om te heroverwegen wat we weten en identiteit vanuit een ander perspectief te verkennen. Paradigme is meer dan alleen een geur; het is een vraag: wat als er een andere manier is? Geworteld in individualiteit en beweging, spreekt het degenen aan die hun verhaal vormgeven door middel van verkenning’.
Was even uit de lucht. Waarom? Algemene overkoepelende gedachte bij de verschillende ‘minor issues’ die nu spelen binnen uit buiten de grenzen: welke kant gaat het met de wereld op, en aan welke kant van de geschiedenis wil Geurengoeroe eigenlijk staan?
Ik durf bijna niet naar Youtube te gaan om te kijken wat Dolce & Gabbana dit keer allemaal uit de kast heeft gehaald, om het verhaal van Dolce Peony kracht bij te zetten. Want wat het duo ter promotie van hun afgelopen geuren heeft gedaan… het leek wel of ze hun ‘amata isola’ – Sicilië – helemaal hadden afgehuurd.
Is een ‘non offensive’ geur die je de pioenroos wel op een erg opvallende manier laat ruiken. Ik althans ruik de typische gepeperde, kruidige roos nauwelijks/niet.
Vergeef me deze eerste gedachte: Raf Simons had als artistic director bij Calvin Klein echt een statement kunnen maken, wanneer onder zijn auspiciën de meeste recente ‘grote’ vrouwengeur geen Women (2017), maar Perverso had geheten. Dat had als schokeffect wellicht een even grote impact gehad als Obsession in 1985.
Ik had hetzelfde gevoel bij de ‘boomgeuren’ van Bottega Veneta uit de Parco Palladio-serie: X, XI en XII (2018) waarin respectievelijk de schors van de olijfboom (Olivo), de kastanje (Castagno) en de eik (Quercia) ‘tot leven’ worden gebracht. Het knappe: je ruikt iets heel natuurlijks dat heel sterk doet denken olijf-, kastanje- en eikenbast, maar het toch niet is. Het is een illusie die geen desillusie wordt bij het ruiken aan de echte schorsen, en het deconstrueren van de geuren.
Stom dat ik dat niet direct onderging gezien mijn huidige tik: zelf granola maken met veel geknakte noten: pecan, walnoot, cashew, amandel en walnoot. Als ik die met de biologische basismuesli (van Lidl) en de biologische agavesiroop (ook Lidl!) na 20 minuten roosteren uit de oven haal, verspreiden de ‘nieuwe gourmandnoten’ zich door de keuken.
Bij Sylvia Witteman denk ik geurtechnisch aan twee dingen. Haar ooit voor mij en vele andere landgenoten nog steeds krenkende omschrijving van de hyacint (in haar 
De notoire RAF-terrorist Andreas Baader gebruikte Pitralon in de jaren zestig en zeventig als aftershave. Had ik wel getuige van willen zijn: hij kocht het aantoonbaar op de vlucht in een apotheek in Frankfurt en liet het later meerdere malen afleveren aan de gevangenis Stuttgart-Stammheim. Ik zeg altijd: ‘Stick to your classics’. En à la Esquire : ‘Style never goes out of date’. Leuk: in 1982 wekt Paul Breitner opzien door in het kader van het WK voetbal mee te doen aan een reclamecampagne voor Pitralon. Hij toucheerde 150.000 DM. Naar toenmalige maatstaven astronomisch. Helaas niet te vinden op Youtube. Wel op ‘oud papier’
GEURENGOEROE 