OER
VERFIJNING IN VERGROVING
Jaar van lancering: 2019
Laatst aangepast: 05/05/19
Neus: Spyros Drosopoulos
Vergeef me deze eerste gedachte: Raf Simons had als artistic director bij Calvin Klein echt een statement kunnen maken, wanneer onder zijn auspiciën de meeste recente ‘grote’ vrouwengeur geen Women (2017), maar Perverso had geheten. Dat had als schokeffect wellicht een even grote impact gehad als Obsession in 1985.
Hiermee zou Raf Simons direct, als een schot in de roos, het parfum-dna van Calvin Klein hebben bevestigd. Calvin Klein als ontregelaar en provocateur die hij in het begin was in de parfumwereld. Wat krijg je dan: aandacht van de pers en on social media en dus – hopefully – omzet verzekerd.
Was nog mooier geweest als ‘Perverso by Calvin Klein’ exact had geroken als Perverso van Baruti. Een extra statement erbij, want anders, innovatief en vooruitblikkend, en dus haaks op de constante stroom van gladgestreken fruity-flowerly-gourmandy-musky geuren die nu het aanbod in het la-la-la-mainstreamparfumland bepalen.
Het jammere nu: dit gaat waarschijnlijk niet met ‘de echte’ Perverso gebeuren. De reden: Baruti is niche (voor mij op een bepaalde manier überniche), en hierin zijn nu eenmaal minder mensen in geïnteresseerd. Ik lees op de site van www.perfumelounge.nl dat de geur is ‘opgedragen aan alle goede dingen in het leven, Perverso drukt onze meest primitieve verlangens uit door een verleidelijke mix van rum, geroosterde noten, cacao, vijg, karamelzachte toffee, tabak, musk en ambergris’.
Ik vraag me af wat onze meest primitieve verlangens zijn; Spyros Drosopoulos stuurt je gezien de sfeerfoto wel een bepaalde kant op. Een oester met een opening die je met weinig fantasie toch kunt omschreven als een vagina. Mijn beperkte fantasie dan. In symbolische zin misschien als het begin, het begin van leven.
Dit sluit voor een gedeelte op mijn ‘voel-wat-ik-bedoel’-gedachte aan: Perverso is voor mij oer. Oer in de zin van: een duistere kracht die lichtjaren verwijderd is van het crowd pleasing parfumgetut. Het brengt je op de een of andere manier in contact met ‘wat de natuur bedoeld heeft’ (ik weet de natuur heeft geen bedoeling); wat een neus allemaal aan sensaties kan losmaken ‘uit de natuur’ en dit kan samenbrengen tot de oorsprong, de kern, ‘de bedoeling’. Niet van het leven direct, maar in ieder geval wel van het parfum anno nu.
Ik had hetzelfde gevoel bij de ‘boomgeuren’ van Bottega Veneta uit de Parco Palladio-serie: X, XI en XII (2018) waarin respectievelijk de schors van de olijfboom (Olivo), de kastanje (Castagno) en de eik (Quercia) ‘tot leven’ worden gebracht. Het knappe: je ruikt iets heel natuurlijks dat heel sterk doet denken olijf-, kastanje- en eikenbast, maar het toch niet is. Het is een illusie die geen desillusie wordt bij het ruiken aan de echte schorsen, en het deconstrueren van de geuren.
Op de site van Baruti lees ik dat het de tot nut toe het meest hedonistische parfum van Spyros is, ontworpen met slechts één doel in gedachten – to please. Dat doet Perverso zeker, maar hedonistisch in de zin van een ‘bovengemiddeld streven naar directe lustbevrediging’, dat niet. De geur is voor mij een bevestiging dat verfijning nu in de vergroving ligt.
Wil zeggen: parfums die ruw en rauw zijn, maar gebaseerd op een weldoordachte, ingenieuze compositie they lead voor mij the way. In plaats van te gepolijste en te bewerkte exercities in het niche-circuit.
Vergeef me deze tweede gedachte: Perverso doet me denken aan hoe Leo Tolstoi de kledingstijl van Anna Karerina omschrijft: op het eerste oog eenvoudig, ‘onzichtbaar’, onopvallend en zwart, maar waar naaisters in couture-aletiers van Parijs wekenlang met hun petite vingers aan werkten voor deze little black dresses avant la lettre naar St. Petersburg werden gestuurd.
WAT PERVERSO IK EIGENLIJK?
Een geur waar je moet inkomen, voor gevorderden. Mijn eerste indruk blind, zonder maar iets te weten: steranijs, zoethout, tabak. Toen greep Spyros via Messenger in: ‘Geroosterde hazelnoot, donkere cacao, vijg, tabak – de steranijs is een artifact’. En dan gebeurt wat zo vaak gebeurt: als je het weet dan ruik je het. De geroosterde (hazel)noten – in overvloed. Krachtig, rokerig-gebrande zoet-houtige noten die in de lucht hangen.
Stom dat ik dat niet direct onderging gezien mijn huidige tik: zelf granola maken met veel geknakte noten: pecan, walnoot, cashew, amandel en walnoot. Als ik die met de biologische basismuesli (van Lidl) en de biologische agavesiroop (ook Lidl!) na 20 minuten roosteren uit de oven haal, verspreiden de ‘nieuwe gourmandnoten’ zich door de keuken.
En dat is wat ik nu zo mooi aan Perverso vindt: dat een inmiddels uitgekauwde formule – gourmand – zo’n (st)oer-elegante draai kan krijgen. En dan in overdrive. Afgezien van de tabak, pik ik ze er niet allemaal per stuk uit maar de melange van cacao en karamel-fudge doet goed. Mooi, ‘volledig’ sensueel onderbouwd door musk en ambergris. Inderdaad vol en intens en zeer persistent. Wat me alleen niet is gelukt: de vijg detecteren. De geur wordt nog mooier als je hem vergelijkt met Thierry Muglers A*Men Pure Havane (2010). Die had enigszins dezelfde bedoelingen, maar wordt in vergelijk dan wel erg kaal en clean.
Leuk om te zien: hoe een klant van mij (die mijn hulp inroept voor twee nieuwe geuren voor zijn brand) geheel perplex is van Perverso. Het ongeloof, de verwarring in zijn ogen; dat dit überhaupt gemaakt wordt, dat mensen dit überhaupt dragen. Dan weet ik, dat je met een uitzonderlijke geur vandoen hebt.
GEURENGOEROE 