DEUX CENT DEUX, TWEEHONDERDTWEEËNTWINTIG
VRAIMENT: UNE DÉCOUVERTE INATTENDUE!
ECHT: EEN ONVERWACHTE ONTDEKKING
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 31/07/19
Neus: David Maruitte
Dat vergroot altijd het mysterie. Althans men gaat er – nog steeds – vanuit dat veel mensen het interessant vinden. Én het is helemaal in sync met storytelling: dat tijdens het doorspitten door een nieuwe eigenaar van een parfumarchief van een lang geleden gesloten huis, hij stuit op niet eerder gebruikte formules.
Bij Le Galion is dat 222. Created somewhere between 1930 and 1935. Ik stuitte er ook ‘par accident’ op bij het re-arrangeren van mijn parfumatelier. En OMG, GVD, wat een pracht!
Van de ene kant denk ik ‘jammer dat ik’m niet eerder heb ontdekt’, van de andere kant: ‘komt op het juiste moment’. Want ik heb, zoals bekend, af en toe last van een beetjebehoorlijktochwel geurdepressiviteit veroorzaakt door middelmaatgeurtjes waarover ik me betaald professioneel moet buigen. Altijd dezelfde teleurstelling: op papier klinken composities veelbelovend, maar gespoten op de pols gebeurt er niet wat je hoopt. Wel: vlak, lineair, glad, niks. Inwisselbare middelmaat.
De allerergste, toch wel droefmakende constatering: dat mensen hier genoegen mee nemen. Nog erger: door de alomtegenwoordigheid van een paar cosmeticareuzen, wordt de klant in de ketenparfumerie maar een beperkt uitzicht geboden op het zo diverse parfumlandschap anno nu. Hij mist dus echt wat. Wat? Geuren die meer met je doen. En 222 is zo’n geur. Voor mij althans.
Zo wordt de 222 op de Le Galion-site omschreven: ‘Een nieuwe pagina opent met een brug tussen het verleden en de toekomst. Een herinterpretatie van deze verloren formule die een mysterieuze en sensuele geurcreatie ontketend opgebouwd rond een amber-oosters akkoord’.
Die brug klopt inderdaad. Want zou de compositie – gemaakt door Paul Vacher; tenminste daar ga ik vanuit – in originele staat zijn gereleased, dan zou die meer old school hebben geroken. Denk ik in dit geval aan de voor- en naoorlogse klassiekers van Caron. Mooi maar toch wel tijdsgebonden. 222 in nieuwe vorm is een perfecte manier om vintage eigentijds te ervaren.
WAT 222 IK EIGENLIJK?
222 is chique. Een nieuwe definitie anno 2019 van chic volgens Geurengoeroe: een geur die eigenlijk geen geur is, meer een olfactorische sensatie die zich als een lint van noten sierlijk om je heen draait. Het is er en toch niet. Een subtiele gewaarwording. Als je het bij iemand ruikt, en je bent geïnteresseerd in geuren, dan wil je meer weten.
Vooropgesteld: zou het door de tropische hitte van de afgelopen dagen komen dat 222 zo ingetogen maar toch zo rijk zijn nuances verspreidt? Fascinerend: het zoet-gestemde viooltje in de opening voorafgegaan door een ondefinieerbare kortstondige etherische, groene trilling.
Alleen, lijkt voor mijn gevoel het viooltje zich samen met de lavendel in het hart te transformeren tot een boeket van seringen. Voorzichtig fris, voorzichtig zoet. Samengetrokken tot een poederige sensatie met sensuele nasleep. Heerlijk. 222 heeft ook een mooie ‘huidtoets’. Wil zeggen: de poederige noten hechten zich zo elegant. In dit geval een smeuïge, lactone-achtige en vanille-achtige fusie van mirre, styrax (benzoïne), witte musk, kasjmier- en sandelhout. Laatste is opvallend present.
Maar er gebeurt meer in de basis, want naast het sensuele aspect zit er ook een kordate noot in: eikenmos en leerachtige noten. Het geeft de smeuïge fusie een ondergrond. Het effect: stoere verfijning, verfijnde stoerheid. Logisch van Le Galion om 222 als gender free, of beter gezegd als fluïde – de nieuwe omschrijving van uniseks – te categoriseren.
Dus heb je de kans om deze geur ergens te ruiken, doe het. En probeer dan direct wat andere klassiekers van het huis. Dan zul jij ook ervaren waarom Le Galion (door zijn tijdelijk verdwijnen en daardoor in tijdelijke vergetelheid geraakt) eigenlijk de missing link vormt in de moderne parfumerie. Het huis dat Lanvin en Dior van zijn parfumpremières voorzag (ja inderdaad Arpège en Miss Dior), maar met zijn eigen geuren parfumgeschiedenis heeft geschreven.
By the way, heb je totaal nog geen clue na het lezen van mijn impressie – je kunt 222 op één lijn stellen qua sensatie met Shalimar Souffle de Lumière (2018), maar dan verfijnder, duidelijker, puurder, nich-er.
GEURENGOEROE 