DE MIDLIFECRISIS VAN EEN KLASSIEKER
DE MIDLIFECRISIS VAN EEN COUTUREHUIS
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 05/03/16
Neus: François Demachy
Model: Camille Rowe
Foto- en videografie: Bertrand Lagros de Langeron
Wat hebben maison Dior en Madonna (niet ‘de madre di dio’ maar de popster) gemeen? Ze zijn beide ‘fifty/sixty something’ en, als je goed kijkt, beide in wezen heel klassiek. Dior door het als maar benadrukken van de coupe- en vakmanschap-clichés van haute couture, Madonna door alle clichés die plakken aan seks en verleiding als uitgangspunt te blijven nemen voor haar werk.
En beide laten zich, als je goed kijkt, leiden door een ‘angstcultuur’, bang als ze zijn om voor ouderwets en ‘has been’ te worden versleten. Wat krijg je dan? Madonna die zich met steeds jonger spul omringt – on stage, in real life – en zichzelf in steeds vreemdere ‘explicit’ outfits perst en laat veteren. Met af en toe voor anderen – Geurengoeroe incluis en haar zelf lijkt me – een schaamte plaatsvervangend resultaat. Act your age girl-granny!
Wat krijg je dan? Dior die door de statige en te perfectionistische ‘couture chic’ van J’adore (1999), de ‘couture girl next door’ Miss Dior (2004) en de neo-nichelijn La Collection de Christian Dior (2010) van ‘zichzelf’ in slaap valt, vervolgens met schrik wakker wordt en het op de heupen krijgt – la crise de la ‘quarantaine’! Wil weer jong, rellerig-dellerig en shock-shock zijn.
Zoals in die ‘goede oude tijd’ met John Galliano – remember zijn in eerste instantie van hoerige geilheid overlopende Addict uit 2002? Want daar haakt Poison Girl erg op in. Heet dan in marketingtaal: aansluiting zoeken met de jonge generatie girls. Of moet Geurengoeroe het in ‘zichzelf’ zoeken – is hij inmiddels zelf niet een midlife-frusti olfactorische daddy zonder het in de gaten te hebben?
Toevallig of gepland de lanceringsdatum: zo rondom kernevel? Ik las en zag gisteren in de Volkskrant dat meisjes (en jongens) zich tijdens deze zot-zatte periode zich graag als superssletje verkleden en hiermee braaf de tijdelijke ‘de wereld op zijn kop’-wet volgen. 364/24/7 een braaf-buigzame burgertrut, nu tijdelijk 3/24/7 een afgelikte boterham. Snap ik wel: ik was een paar jaar geleden in Oeteldonk met een vriend verkleed als verlopen former supermodel – we vormden samen de eeneiige tweeling-versie in country girl-outfit van Jerry Hall. Lol dat we hadden.
Anno 2016 na Keulen, ligt het iets moeilijker: om problemen te voorkomen met al die hitsige buiten- en binnenlanders doe je er wijzer aan je te wapenen met pepperspray, een ‘Wildersverfspuit’ en/of zo’n elektrisch afschrik-apparaat. Ook preventief: een hipster als extra bescherming onder je micro-minirok – afgaande op het NOS-journaal gisteren. Daar heeft Camille Rowe geen last van in de rol van Poison Girl. Zij kan een ‘sletje met stijl’ spelen in een door Dior veilig afgeschermd decor – ze draagt slèchts een hipster.
Ik heb begrepen dat de introductie plaatsvond in de sodom en gommara-disco van de jaren tachtig: Les Bain Douches, nu omgedoopt tot Bains Paris. Haar ‘raison d’être’: ‘I’m not a girl, I’m Poison’. Niet de eerste keer dat ze voor Dior een rol speelt. Ze was Robert Pattinson’s girlfriend in Dior Homme (2004). Lees ik op www.vogue.com: ‘I was so humbled and flattered. Now I’m not just the girlfriend, I’m Poison’, recounting how the Poison Girl spot was shot until 5:00 a.m. three nights in a row. ‘That sort of added to the whole daze-y effect. I was going for cat eyes, and Bertrand Lagros de Langeron kept telling me, ‘Keep your gaze down! No, not kitten-panther!’ Right.
Als je goed kijkt, is haar look een voortzetting van de in de modekringen nog steeds zo geliefde chic junky-girl. Iets wat Tom Ford ook horny vindt – gezien zijn styling van Noir pour Femme (2015). Het verschil? De compositie.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Heeft Noir pour Femme een vol en not a too crowd pleasing allure, Poison Girl is in feite een combinatie van Midnight Poison (2007) en Addict Eau Délice (2013), en dus in lijn met de huidige easy going-smaaktrend voor girls. Ofwel, een fruity gourmand, ‘fruitchouly’.
Ici Paris XL omschrijft de compositie als ‘het heerlijke en toxische parfum van het moderne meisje. Een sensuele hartenbreker die als een vergifiting (staat er echt – zou het de compositie zijn… ) werkt waardoor plezier een verslaving wordt. Een bitterzoete bloemige geur met tonkabonen van Venzuela en een vleugje sinaasappel om je te laten meeslepen door de sensualiteit van de rose de Grasse’. http://www.frangantica.com voegt toe: een ‘sweet floral, scandalously delicious’ voor ‘rebellious young women, pop-feminists who follow their dreams’. Pop-feminists – come again?
Ik: ruik een überzoete ‘flowerbomb’ waarin de opening van oranjebloesem – die heel erg red fruity overkomt – heel snel aansluiting zoekt met de basis – veel tonkaboon, veel amandel en veel vanille (foto) en minder sandelhout. Wanneer deze twee frontaal botsen, explodeert ‘daartussen’ de meiroos (uit Grasse) met haar compane damascusroos.
Maar de veronderstelde verfijning van deze twee komt niet tot zijn recht. Het is mij allemaal te scherp en te plakkerig. Als je je neus heel, heel diep in de geur steekt neem je ook zowaar de tolubalsem waar. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Wat blijft hangen: een sensueel-zoete gourmandbloemengeur.
Ooit mocht Poison Girl’s oma vanwege haar tuberoos-vergiftiginsgevaar geen restaurants meer binnenkomen in Amerika. Ben toch heel benieuwd wat ze – Poison (1985) – vindt van haar kleindochter? En of moeders – Hypnotic Poison (de vintage-versie uit 1998) echt wel zo happy is met de escapades van haar dochter. Voor Geurengoeroe-grandaddy nog steeds de mooiste variant op Poison-granny.
GEURENGOEROE 