MEETING THE CREATOR(S)
PARBLEU C’EST PAS BLUE! PARFUM ALS ABSTRACTIE
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 04/02/16
Neus: onbekend
Vormgeving en fotografie: Magali Senequier
Concept & realisatie: Gérald Ghislain, Magali Senequier
Ken je de french expression: derrière chaque grand homme, se cache une grande femme? Niet? Goed geantwoord – omdat it isn’t een Franse expression. But I was thinking of it while interviewing Gérald Ghislain during his stay last december in the hoofdstad of modern tourist industry of Europe, Amsterdam.
Bent u wel in orde, Geurengoeroe? Al die talen door elkaar? Ja, hoor. Prima, niks mis met me (laatste woord op z’n Engels uitspreken graag). Is er reden voor dit gebabbelonië? Ja, komt door het zeer vermakelijk onderhoud, sharing of thoughts en jokes die ik afgelopen december in de The Fragrance Store had met Ghislain – we schakelden beide tout le temps over van Engels naar Frans et vice versa. Blij – niet trots of ‘proud’ zoals tegenwoordig bijna iedereen bij de minste of geringste aanleiding is – hem eindelijk alive & kicking te ontmoeten.
Voor mij is Ghislain nog steeds an influencer to be reckoned within the niche department of the perfume bizzniz. Hij introduceerde het begrip to a broader audience ongeveer tegelijkertijd met Frédéric Malle. Zijn concept overtuigt nog steeds en is gelukkig niet in metaal geklonken. He adapts easily: eerst geuren gebaseerd op personages influentiels uit de Franse geschiedenis inclusief ‘onze’ Mata Hari. Hij was de eerste in deze. Vervolgens vanaf 2005 Soliloquies – gebaseerd op klassieke parfumconcepten. Helemaal leuk: la manière hoe hij zijn visie op oudh introduceerde met Edtion Rare (2011). Bijna vergeten: zijn geile tuberoostrilogie uit 2009. And of course his commercial uitstapjes – zoals Moulin Rouge (2009) en Music Hall (2012).
En avec zijn most recent interpretatie van zijn oorspronkelijke jaartal-geuren, The Opera Collection, maakt hij van niche überniche. Zonder het gevoel voor humor te verliezen – de presentatie van elk parfumextract is voorzien van een tussen kunst en kitsch-speeldoos die je muzikaal van een aantal akkoorden van de desbetreffende opera’s laat genieten. Zijn inspiration: sa mamam – was een operazangeres behept volgens hem met het klassieke diva-gedrag!
Maar wat vreemd: de teleurstellende opkomst van ‘beautyredacteuren’: ook een soort van diva-houding – diegene die de moeite hadden genomen waarin in no time vertrokken. Gemiste kans. En stom. En dom: heb je een keer la possibilité om ‘in de buurt’ een connaisseur te ontmoeten, laat je die kans liggen.
Over ‘derrière chaque grand homme, se cache une grande femme’ gesproken. Dat was voor mij de grootste verrassing. Ik ging er vanuit Gérald himself ook responsable voor de vormgeving was. Not dus. Blijkt une femme te zijn: Magali Senequier. Ook aanwezig en druk in de weer als fotografe. Wat ik echt een trouvaille van haar vindt: de 60 ml-versie van de standaard ‘boekflacon’: gewoon door midden snijden, niet moeilijk doen. Klaar. How simple and effective. Ze nam bescheiden mijn bewondering in ontvangst.
Hoewel hij naar eigen zeggen geen echte neus is – maar wel graduate van de ISIPCA-parfumeursopleiding in Versailles – heeft hij iets gemeen met ‘echte’ goede neuzen: hij rookt! Ik joinde hem een paar keer. Schept een soort van band, maakt de sharing of thoughts un petit peu eenvoudiger. Terwijl we buiten stonden te paffen, had ik het met hem over de link entre sigarettenrook en oudh. Politiek correct gezien moet je dat eerste nu vies en walgelijk vinden. Maar verbrand tabak verspreidt – nog steeds – een mooie, zoetig, stoer-chic aroma. Gérald knikte al inhalerende bevestigend en zei tot mijn grote surprise dat de rich & famous uit Arabië nu parfumeurs in Grasse opdracht geven voor een oudh-parfum, maar dat de formule zonder oudh wordt verzonden – de aangegeven hoeveelheid wordt ‘thuis’ door de bestellers zelf toegevoegd.
Ik weet de vraag is niet origineel, maar ik ben toch altijd benieuwd naar de eerste geur die een beslissende impression op neuzen heeft gemaakt. Hij antwoordt met een lach: ‘People always ask the same questions during interviews, like, ‘what are you favorite fragrances?’ Thank you! Het antwoord: Jicky (1889) en Mouchoir de Monsieur (1904) van Guerlain. Pas mal! Un autre? Ghislain: ‘You always remember the fragrance of the first girl you fell in love with’ – L’Artisan Parfumeurs’ Mure & Musc (1978). Ik moest hier zelf lang over thinken… Volgens mij gebruikte mijn eerste ‘echte’ vriendinnetje – Elsbeth, ik was vijftien – een patchoeli-bom uit een Indiase toko.
QU’EST-CE QUE JE SENS EN FAIT?
Nu Blu. Is een vreemde, in de zin van eigenaardig, exercitie. Geen referentie met personages celèbres, geen basisingrediënt vererend. Is selon Ghislain de meest toegankelijke geur van hem tot nu toe. I have my doubts – want zo easy going is Blu ook weer niet. Ik bedoel zijn Vert Pivoine (2005) voor de vrouw est plus simple als composition, 1828 (2001) wat pour homme betreft.
Het uitgangspunt maakt er Blu niet eenvoudiger op: ‘From the elemental to the experimental, an expression of an olfactory hallucination, a magnetic attraction, a sensual tatoo reading pleasure on the skin, an excitement of the senses, and the vibrant rhythm of life, love and freedom’. Sounds cool, maar ik ervaar dit niet. Wel de andere constatering: ‘A brilliant message of abstraction’.
Je ruikt namelijk, geen klasssieke, direct herkenbare geur. En deze gaat er nog beter in voor mij: ‘This blue page is yours to write as no one else can do it for you. It’s up to you to be the author of your story’. Doen we.
Ik feel, see and smell geen blauw, maar eerder grijs. Aangenaam stoffig. Beter gezegd: Blu ruikt voor mij naar stof. Grijze stof, wol, ‘grey flannel’. Dat komt en particulier naar voren in de basis. Boeiend om de deze droge mix van amber en patchoeli zo gepresenteerd te krijgen – want not warm and sensual, mais eerder sec. Duurt even voor dit wordt geopenbaard, want de aldehydenopening op basis van bitter orange, barst uit zijn voegen en doet denken aan – schrik niet! – de ouverture van de eau de cologne-versie van Tosca (1921) van Muelhens die dit jaar zijn 95ste verjaardag viert. Maar dan minder vet en rond.
Als je langer doorruikt, valt pas op dat ‘geur als abstractie’ in Blu erg ver wordt doorgevoerd; doet niet echt pour femme aan, terwijl hij ook niet typiquement for men is. Blv is een wonderlijke olfactorische ervaring die je in een not classic way de veelzijdigheid van geur laat enjoyen.
