GEURENGOEROE

ANJERCHIC

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 27/11/14

Neus: Silvana Casoli

Ik deed een paar jaar geleden een voorspelling die nu een wishful thinking blijkt te zijn. Of was ik toch nog te vroeg of gewoon eeuwig te laat: de transformatie van de anjer van trutty naar trendy bloem.

Is er nog niet echt van gekomen. Ik zag deze week wel een smaakvol boeket zoals dat heet – want geselecteerd op stemmig in elkaar overlopende kleuren – met daarin trosanjers verwerkt. Maar dat is niet het echte werk. Nee, zo’n mooie lange, rank-bleke, ijzig-groene steel met aan het einde een volle bol met gekerfde bloemblaadjes.

Solo – gepromoot door wijlen prins Bernard die altijd een vers wit geknipte in het knoopsgat van zijn revers droeg – of een flinke bos, dat maakt me niet uit. Want mooier zou zijn als anjer ook naar anjer ruikt. Pittig, gekruid, vol, zonnig, beetje zoet-zwoel neigend naar weeïg. Deze specifieke geur is inmiddels er door de ‘verenigde bloementelers’ uitgezeefd.

Maar dat geldt voor zoveel snijbloemen: het bovenstaande boeket rook letterlijk nergens naar. Ik blijf het een raar idee vinden dat zoveel bloemen ‘reukstom’ zijn geworden – eigenlijk een misdaad tegen de ‘bloemigheid’. Dat om een zomers boeket tot leven te brengen, je eigenlijk een zomers parfum moet pakken om bloemen tot hun recht te laten komen – zoals met Diorama (1949) en/of Jour d’Hermès (2012).

Maar goed dat de anjer in parfumkringen zo’n goede naam heeft. Is net zoals de gardenia en tuberoos een couturebloem. Staat voor chic, elitair en exclusief. Daarnaast kleeft aan de anjer een zekere weemoed, een vintage-toets. Want het is moeilijk een anjer modern en ‘nu’ te laten ruiken. Je ruikt aan een solifleur-anjerparfum en je waant je direct – ik althans – in een film noir uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw.

Achter de prachtige façades en perfect geklede en geknipte protagonisten worden misdaden voorbereid en uitgevoerd: het mikpunt van vergelding wordt altijd smaakvol om zeep gebracht, blaast altijd voorbeeldig zijn/haar laatste adem uit. En wat aardig: de opdrachtgevers van deze – vaak – crime passionel laten soms, anoniem uiteraard, een bloemstuk bezorgen op de dag van de teraardebestelling met een sierlijk rouwlint met daarop een cynisch-cryptische boodschap die door juiste verstaander direct wordt begrepen. Het betreft vaak een ‘anjercompostie’ en dat komt door de symbolische troost die de bloem verbeeldt: de tranen van Maria veranderden op de grond vallend in anjers toen ze de dood van haar zoon beweende – Jezus van Nazareth.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Ook de anjer van Il Prvfumo lijkt in rouw gezien haar donkere naam. Hiermee wil Silvana Casoli volgens mij de intensiteit die de geur uitstraalt benadrukken. Want Black Dianthus voldoet aan alle voorwaarden voor een goed geslaagd en gelaagd anjerparfum: chic, spicy, vol, overweldigend – iets wat je tegenwoordig steeds minder ruikt.

Ook in de nicheparfumerie. En dat verklaart de vintage-link. Vintage is natuurlijk een ander woord voor ouderwets, een ander woord voor ladylike. Als ik één actrice met anjerchic associeer dan is het Joan – Momme Dearest – Crawford. Met name in haar gevaarlijke rollen – zoals in Possessed (1947 zie foto). Gehuld in duister aura en een meeslepend parfum, volg je haar pad. For good or for worse.

Opvallend: ondanks de moderne rode noten – rode bes, kers en rabarber – ruik ik toch vooral een enorme kruidige anjer in de opening begeleid door tijm. Sterker, ik ruik het rode fruit niet zo duidelijk. Want zowel rode bes, kers en rabarber zijn als zodanig duidelijk in een geur te herkennen, maken een geur vaak ‘girly’ en siroop-plakkerig maar in Black Dianthus spelen ze slechts een bijrol.

En de specerijen die ik ruik – kruidnagel en wat snufjes koriander en komijn – worden niet opgegeven in de ingrediëntenlijst maar zijn volgens mij door Silvana Casoli verpakt in de anjer dat als ingrediënt op zichzelf al een parfumcompositie is. Wat ik wel ruik is de afronding: zoethout (op een bedje van vetiver). Hoewel gourmand maakt het de geur toch niet modern. Het geeft een goed uitgebalanceerde zoet-smeuïge zweem zonder hinderlijk te worden.

Black Dianthus is gewoon een ‘zuiver-genieten’-geur. Bijna een goddelijke ervaring in de zin van dat (d)ianthus is afgeleid van dios (god) en anthos (betekent bloem). Alleen de opgevoerde belladonna (wolfkers), daar trap ik niet in. Zie hier voor mijn geuranalyse van Dolce & Gabanna’s Dolce (2012).