MOET JE ECHT RUIKEN

OUD KHÔL GUERLAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 10, 2025

Geplaatst in: GEURENALFABET O, KLASSIEKERS VAN DE TOEKOMST, MOET JE ECHT RUIKEN, NICHE. Een reactie plaatsen

OLFACTIEF JONGLEREN

MEESTERWERK! KLASSE! ZO HOORT HET!

‘ALTERNATIEF’ BROEÏRIG PARFUM LAAT JE OUDH NIEUW BELEVEN

Ik bestelde met enig argwaan een proefje bij Guerlain. Want: het huis maakt zoveel geuren – ook in de L’Art et La Matière-serie – dat het steeds moeilijker wordt om ze op hun artistieke en creatieve merites te beoordelen. Daarnaast de naam: hopelijk geen link met de cosmetica, zoals Guerlain het eerder deed met een van de mooiste seventies chypres: Parure werd naam van een maquillage-lijn.

Dan de laatste horde: oudh. Ik vond het ‘altijd’ een soort van chic van Guerlain dat het zich verre hield van het adelaarshout, het niet in zijn geurpalet opnam (behalve ooit als een olie als ik me niet vergis). Als je je dan ‘alsnog’ in de kilometerslange oudh-rij aansluit, zorg dan wel voor wat ‘fracas’, opschudding en olfactief gejongleer. Nou, Thierry Wasser, doet het met Oud Khôl. Parfum als abstractie, parfum als kunst.

Dit is wat je wil, wat ik wil ruiken: een onbestemde, een donker-ijl-ijzige minerale en rokerige (een flitsvlam van een lucifer die je aansteekt) opening die alle kanten opgaat. Wat ruik ik eigenlijk? Niets en alles! Je kunt je vinger er niet direct opleggen. Het is een soort van ‘historische’ opening: zo moet in de jaren twintig de eerste kennismaking met N° 5 zijn geweest: de vernieuwende magie van aldehyden die als een schitterende vuurpijl in de nacht zijn frisse fonkelingen prijsgeeft.

Alleen hier geen vuurwerk. Eerder een groenachtige sfeer in een kale ruimte met museale proporties waarin geuratomen aan het googelen zijn. Vervolgens ontwaar je meer: de groene noten worden mosachtiger krijgen een chypre-achtige constructie op basis van oudh. En dan: een schuring met leer met een animaal randje. Geeft warmte zonder dat de geur te zwaar wordt; het ijle, het ongrijpbare blijft gewaarborgd.

Ik weet niet hoe houtskool echt ruikt, heb het natuurlijk wel eens in mijn handen gehad en ik weet ook dat de geur die tijdens de productie ervan vrijkomt wordt gebruikt voor het bbq-effect in sauzen. Het sterk-rokerige oudh-effect wordt in Oud Khôl in ieder geval getemperd door een subtiele praline-noot gelukkig zonder te karamelliserend effect. En dan heel langzaam, bijna ongemerkt bespeur je een bijna zichzelf verontschuldigende bloemennoot als een lichte streling.

Als je al ruikende, je je toch niets bij dit meesterwerk kunt voorstellen, luister dan naar Thierry Wasser: ‘Als het een kleur was, zou dit de gitzwarte kleur voorstellen waar Anish Kapoor zo om bekendstaat, zwart pigment tot een absolute waarde verheven’. Als dat eenmaal in je hoofd zit, gaat het er niet meer uit. Zelfs Yves Klein-blauw – ook zo geliefd in artistieke parfumkringen laten mijn hersenen niet toe. Het donkerste groen denkbaar dan? Ook niet.

Ik heb ook literaire associaties: het mystieke L’Oeuvre au Noir van Marguerite Yourcenar. Maar ik moet vooral denken een kosmisch zwart gat, de plek in het heelal waar alle krachten samenkomen van ineengestorte zware sterren aan het einde van hun ‘levensloop’; een gewichtsloze en geluidsloze ruimte, waar alles niets is en niets alles.

Mensen met weinig parfumervaring en geur alleen zien als ‘iets lekkers’ (en romantisch en verleidingsmiddel) zullen misschien bij het ruiken denken ‘Is dit nu alles? Wanneer gebeurt er nu wat?’ Hun wacht nog een mooie olfactieve reis waar Oud Khôl het begin en het eindpunt kan zijn.

Ook wel jammer: omdat we al een paar decennia in de fast forward fragrances-modus zitten, is de kans groot dat Oud Khôl aan de aandacht ontsnapt bij het grote publiek doordat die zich nog te veel door onzingeuren laat verleiden. Met andere woorden: had Oud Khôl de gelijke behandeling als Mon Guerlain gekregen, met alle marketingtoeters en -bellen incluis, dan hadden meer mensen met dit wonderbaarlijke werk kennis kunnen maken en gezegd: ‘Intrigerend, ik neem hem.’

Met nog andere woorden: had in Mon Guerlain Oud Khôl gezeten, dan was het misschien wel een groter succes geworden. En nog even over Guerlains alsmaar doordraaiende geurcarousel: moet ik nu ook aan de Oud Nude en Cherry Oud? Tegelijkertijd met Oud Khôl verschenen. Interessante ingrediëntenopgaaf zo op papier, maar voor mij iets te rood-fruitig gourmand.

PARFUM DE MAYONNAISE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 31, 2024

Geplaatst in: ENTERTAINMENT, MOET JE ECHT RUIKEN, OPVALLEND PARFUMNIEUWS. Een reactie plaatsen

HELLMANN’S WILL LEVIS NO.8

DE KENMERKENDE GEUR VAN GROOTSHEID

Ik kondigde het al jaren geleden aan – ‘klop jezelf op de schouder Geurengoeroe!’ ;-> – toch laat de doorbraak van hartige gourmandparfums langer op zich wachten dan gedacht. Denk aan de aroma’s van kaas, vlees, bbq, groente, kruiden afgeblust met een vleugje wijn of whisky. Ik geloof er nog steeds in.

Maar niemand van de grote jongens durft het aan, ze houden elkaar allemaal in de gaten, kopiëren naar hartenlust. Dus veel overbruggende love, amour en sensuele uitstapjes naar het Nabije Oosten en dromenland. De laatste tijd uit een soort van onbegrijpelijke commitment van de luxe merken gelardeerd met stukjes realiteit, het echte leven om de herkenbaarheid te vergroten.

En dat terwijl onverwachte en verrassende ingrediënten (in dit geval letterlijk bij introductie) vaak mega populaire, inmiddels klassieke geuren hebben opgeleverd. Op vanille, (groene) thee, brood, chocolade, cannabis, noten, zilt water, tomatengroen, koffie en rood fruit daar zat ook niemand op te wachten, toch?

Het enige merk, voor zover ik weet, dat er af en toe speelt is Demeter. Je kunt het trouwens niet zo gek noemen of dit funny fragrance merk heeft het in zijn collectie. Neem je hun Churros, Tomato, Pizza, Condensed Milk dan kom je al aardig in de buurt van de geur waarmee een absolutely not parfummerk mooie sier wil maken, aandacht wil trekken, grappig wil zijn.

Boodschap: we zijn zoveel meer dan een voedselproducent – we zijn een beleving, een lifestyle. In navolging van Pepsi’s Colalogne presenteert Hellmann’s Parfum de Mayonnaise. Maar dat alleen is een beetje saai. Wat te doen? Huur een celebrity in. Kim Kardashian? Harry Styles? No way, José! Het werd Will Levis – bekend NFL-quarterback. Denk niet dat deze keuze absoluut willekeurig was.

En nu volgt een marketingbabbeltje smakelijk vertelt door Chris Symmes, hoofd marketing, Dressings North America, Unilever: ‘De samenwerking kwam tot bloei na Levis’ X-bericht, waarin hij onthulde dat hij een klodder mayonaise in zijn ochtendkoffie doet’. Zou het echt?

Toen ging het snel. Symmes: ‘Wij zijn het eerste kruidenmerk dat een parfum naar ons product heeft ontworpen – logisch dat Hellmann’s deze ruimte betreedt vanwege de veelzijdige manieren waarop mensen mayonaise gebruiken en hun liefde ervoor tonen’. To top it off: ‘Will Levis, kruidenicoon (staat er echt) en mayokenner, was de perfecte partner om ons te helpen dit unieke product te lanceren en de parfumwereld te betreden om zowel kruiden- als footballfans te verenigen’. Kan er ook nog wel bij: ‘Deze limited edition is gemaakt om ‘de verleidelijke geur van ’s werelds meest verleidelijke smaakmaker te benutten: mayonaise’.’

Heeft Will Levis ook nog wat te zeggen? You bet! ‘Met de lancering van mijn kenmerkende geur heb ik een levenslange droom vervuld. Samenwerken met Hellmann’s om een parfum te creëren als geen ander, een die echt de kenmerkende geur van grootsheid belichaamt. Rijk en romig, Will Levis No. 8 is meer dan een door mayonaise geïnspireerde geur. Het is transformatief. Ik heb mayonaise gegeten, mayonaise gedronken en nu ruik ik naar mayonaise’. Transformatief… come again?

Waarom No. 8? Fans weten natuurlijk dat het nummer is afgeleid van het shirt dat Levis draagt voor het American footballteam The Tennessee Titans.

Ik heb de geur proberen te bestellen via Hellmann’s site – voor de prijs hoef je het niet te laten – maar het blijkt uitverkocht, maar binnenkort zal ‘de kenmerkende geur van grootsheid’ opnieuw geproduceerd worden. Afgaande op de ingrediënten zit er weinig ‘mayonaiserigs’ aan/in. Het persbericht: ‘Een verfrissende en schone introductie met citroen. In het hart van de geur ligt het romige, gedurfde mayonaise-akkoord. Peterselie voegt een friskruidig accent toe, dat doet denken aan een goed bereid gerecht. En natuurlijk zou Will Levis No. 8 niet compleet zijn zonder subtiele koffieondertonen – Wills kenmerkende mayonaise-infused cafeïnedrankje. Een sensuele muskbasis weeft zich vervolgens door de compositie heen en roept fysiek en charisma op. We sluiten we af met een geruststellende romige vanille-afdronk – even uitnodigend als intrigerend’.

Ik wacht natuurlijk op de bodycreme… want rollen door mayonaise is een van mijn secret challenges die nog op mijn bucket list staan.

ENCOUNTERS FRANCESCA BIANCHI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 19, 2024

Geplaatst in: GEURENALFABET E, MOET JE ECHT RUIKEN, NICHE. Een reactie plaatsen

CLOSE ENCOUTERS OF THE IRISISTIBLE KIND

‘AFWIJKEND WONDER’

*Een christen en een moslim die schaken, illustratie uit het Boek der Spelen van Alfonso X (1221-1284)*

Alhoewel kunstmatige intelligentie pas ‘onlangs’ zijn intrede heeft gedaan, lijken too many persberichten al jaren geïnfecteerd door deze ‘dooddoener’. Wat een partij slaapverwekkende onzin wordt er toch uitgekraamd zonder te bezuinigen op de inmiddels plat geslagen wegen der clichés: ‘uniek’, ‘respect voor de geschiedenis’, ‘traditie’, ‘handwerk’, ‘de beste ingrediënten’, ‘zorgvuldig geselecteerd’. En nieuw in deze verleidings-bla-bla-vocubalaire: ‘vegan’ en ‘cruelty free’.

Op Encounters kun je ook AI loslaten, en die zal dan het persbericht waarschijnlijk in de relationale sfeer ‘oplossen’. Romantiek alom: die ene blik in de metro, die glimlach tijdens het popconcert van Taylor Swift, die knipoog gedurende een wandeling door Paris (‘Als ik je zie krijg ik de bibbers in mijn knie’).

Ontmoetingen/Encounters tussen culturen is natuurlijk vaker gedaan, maar als je het persoonlijk maakt en dicht bij jezelf blijft – dit klinkt ook behoorlijk sleets – dan overtuigt het en wordt het geen marketingjargon.

Het bewijs wordt geleverd d Francesca Bianchi: ‘Ik ben altijd gefascineerd door ‘besmettingen’ – GoogleTranslate heeft moeite met het woord contaminated; ik hou het maar even op bevruchtingen – uit verschillende culturen, waardoor nieuwe vormen ontstonden. Zoals het in elkaar opgaan van religies – syncretistisch en eclectisch genoemd, ik zie het als een nieuw ‘afwijkend wonder’.

En verder: ‘Ik herinner me mijn fascinatie voor de exotische en mysterieuze pseudo-Arabische schriften in de halo’s van een renaissanceschilderij: in wezen christelijk, maar bevrucht door Arabische invloeden’ – zie ook bovenstaande afbeelding.

Hetzelfde doet Francesca Bianchi met Encounters: ‘East meets West’. Ofwel, ‘het fascinerende contact tussen culturen waar diversiteit een nieuwe taal voortbrengt. Iconische materialen uit het Oosten en het Westen – oudh en iris – versmolten tot een nieuw mysterieus en wellustig wezen’.

Ik zeg: wat een prachtcombi; was er zelf niet opgekomen ;-> En is voor mij weer eens een bevestiging dat creativiteit met name bij de kleine, onafhankelijke merken gezocht moet worden. Hoewel ik nog zit met de nasleep van een corona-gerelateerde neusverstopping, komt Encounters desondanks goed binnen.

Encounters Francesca Bianchi Review ~ Fragrance Reviews

De opening doet erg jaren zeventig vintage aan (me like!) door aan de ‘klassiekers’ bergamot en sinaasappel een bloemig-fruitige noot toe te voegen – zwarte bes en lavendel; op zichzelf al interessant voor een Aqua Allegoria bedenk ik me net.

De koriander ontgaat me eerlijk gezegd. Heb ik eigenlijk ook geen tijd voor omdat de zalige irisboter voorbij komt glijden: ssssmmmmmeuïg én aards voor mijn gevoel. Fijn: ik ruik tussendoor de musky engelwortel die met kaneel aan de iris een subtiel-kruidige gourmandtoets geven.

Ja en dan de basis, hè. Fascinerend om te ruiken hoe ‘dirty’ de iris de oudh als het ware opzuigt – gul en vol overgave, maar zonder dat de oudh te cliché oudh wordt. Hiervoor zorgen sandel- en cederhout, want die brengen de ‘muf-viezige’ oudh in een soort van strak-sensuele houtbalans zonder boring te worden – denk Acqua di Parma.

Nog een cliché: Francesca Bianchi zal Francesca Bianchi niet zijn, als ze geen ruimte biedt om het diep-sensuele vermogen van parfum te versterken: de ‘ambassadeurs’ die ze hiervoor in stelling: grijze amber en bevergeil… die kietelen de iris-oudh-combi. Een beetje vies – het kan voor mij nooit vies genoeg zijn – maar dat hoort bij chique geuren in de ware zin van het woord – nóg zo’n jaren zeventig-associatie die ik met Encounters heb.

DAISY, DAISY LOVE, DAISY EAU SO FRESH PARADISE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 28, 2023

Geplaatst in: GEURENALFABET D, MOET JE ECHT RUIKEN, NEO NICHE. Een reactie plaatsen

NICHE ‘VERKLEED’ ALS MAINSTREAM

‘VERWARRENDE’, VERBAZINGWEKKENDE GEUREN DOELGROEPTECHNISCH GEZIEN DAN

DAAROM BLIJFT HET PARFUMVAK INSPIREREND

Een van mijn Marc Jacobs-recensies – Daisy Love Spring – had als uitsmijter: ‘Marc Jacobs, young girls deserve better, take them more serious! Twee en een half jaar later, zeg ik: ‘Je neemt ze nu wel héél serieus!’ Want het Daisy Paradise-trio 2023 heeft inhoudelijks niets vandoen met de ‘happy-frolic-girls-walking-in-meadows-enjoying-summerfelt’-experiences die je als ‘typisch Jacobs’ en ‘typisch Daisy’ kunt typeren. Dus geen vrolijk-fruitige, lichtbloemige geuren met een lichte gourmand- dan wel witte musktoets in de afronding.

Nee, this is different cookie; dit is andere koek. De drie gaan richting niche, of zijn eigenlijk niche wat mij betreft. Je zou bijna denken dat Coty (de licentiehouder) een fout heeft gemaakt; verwisseld met de nieuwe mainstreamers van Bottega Veneta, Tiffany & Co en MiuMiu? Wat deze drie betreft: zijn die er al of nog?

Dan neem je de marketing voor lief. Zal wel – het trio ‘legt de vrije allure vast van een zonsondergangwandeling door een veld bloeiende bloemen in een fenomenaal landschap’. De daaropvolgende omschrijving, komt dichter in de buurt van de ‘waarheid’: ‘Elke geur heeft roze en paarse getinte noten die het comfortabele gevoel oproepen van de warme aarde gestreeld door de zon’.

Dit slaat – wat ‘kleurgevoel’ betreft – onder meer op de verwerkte (niet-natuurlijke, maar bewerkte) versies van roze peper, lavendel en iris. Maar níet op: attar mitti, patchoeli, slagroom, papaver, ‘eikenchips’ (ik denk dat de bast van de boom wordt bedoeld).

Geen frisse, lichte of wat voor een bloemen dan ook, het trio heeft eerder iets aards, iets ‘stoffigs’ met houtaccent. Ik dacht bij de eerste kennismaking: ‘Ruik ik nu zo slecht, ik ruik alleen de nasleep. Maar steek je je neus er dieper in, dan ruik je meer. Zij het licht, zij het – hoe omschrijf je zo’n gevoel – aarzelend.

Neem Daisy Eau So Fresh Paradise. Ik moet bekennen: blind had ik het er ze niet direct uitgehaald. Maar door het lezen van de ‘fact check’ ruik ik inderdaad roze peper – prikkelend, kruidig met een lichtbloemige toets. Daar past de lavendel goed bij. Die ruikt niet alleen zoals we hem kennen: fris, bloemig met zoete nasleep, maar eerder droog, stoffig, soort van aards. En dat komt op conto van – en dat is wel héél interessant – attar mitti.

Diegenen die mijn Ici India XL verhaal hebben gelezen, weten wat ik bedoel. Hoewel bescheiden, ervaar je hier een basis die anders is (moet je er wel bij willen stilstaan). Dus niet de usual suspects – witte musk, without, blanke patchoeli, gourmand – maar een ‘nieuwe’ vorm van aardsheid, een nieuwe vorm van warmte. Nog een keer: zie mijn beschrijving van attar mitti in Ici India XL. Ook hier te bescheiden, maar toch: chapeau!

Even interessant: Daisy Love Paradise. Indien intenser, had deze mix ook van Serge Lutens kunnen zijn. Dan was de droge zoetheid van iris het gevecht aangegaan met de sompig-vochtige aardse noot van patchoeli. Nu blijft het meer bij een ‘vermoeden’, een sfeer, maar nog steeds een andere kijk op geur. Als kers op de taart, is er een slagroom-finish. Niet vol en romig, maar bescheiden.

De geur die ik het minst begrijp, of beter gezegd: ik weet niet wat ik ruik, ‘moet’ ruiken is Daisy Marc Jacobs Paradise. Naar mijn idee is (de opening) papaver (maanzaad) reukloos. Ik ga komend najaar goed opletten bij de oogst van de buren; die hebben me toch grote papaverbloemen – zo groot als de bloem op Daisy Love. De eikenchips (hart) denk ik te ruiken. Althans ik ruik een idee van hout, dat voor hetzelfde geld kastanje- of beukenchips had kunnen zijn.

Maar het is de basis die ik direct herken, en verdomde snel zijn plaats opeist: ambrox – yep de ‘veganistische’ variant van grijze amber. Waardoor Daisy Marc Jacobs Paradise qua ‘maak de basis je hoofdattractie’ in de buurt komt van Escentric Molecules.

Ik kan – doe het nog een keer – niet anders zeggen: boeiend, gewaagd uitgaande van de – tot nu toe – onschuldige uitstraling van de Daisy-geuren. Ben benieuwd of dit het startschot is van deze alternatieve kijk op geuren, of dat het een eenmalig uitje betreft. I hope the first.

ICI PARIS XL? ICI INDIA XL ZUL JE BEDOELEN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 13, 2023

Geplaatst in: ACHTERGROND, MOET JE ECHT RUIKEN. Een reactie plaatsen

OVER DE GEUR VAN REGEN & ANDERE ATTARS

Hier volgt een herhaling van een herhaling van een herhaling: volgens mij wordt attar over een tijdje leidend in de wereld van parfumerie. Een kleine aanwijzing: Amouage heeft een nieuwe collectie op de markt gebracht. Een sextet, 12 ml per flacon, € 490,00. Behalve de oud. Komt € 50,00 bij.

Andere aanwijzing: de relatief groeiende aandacht in de (wereld)pers over het indrukwekkende proces dat tot attar leidt en nu voornamelijk in India plaatsvindt.

Wat is Attar ook alweer? Het woord is afkomstig uit het Arabisch: itr = parfum, en het Perzisch atr jul = vet van een bloem. Dus een essentiële olie afkomstig van natuurlijke bronnen meestal geëxtraheerd door hydro- of stoomdestillatie. De Perzische arts Ibn Sina (980-1037), ‘bij ons’ beter bekend als Avicenna (de naam van zijn vrouw was by the way Yasamin), was de eerste die met deze methode een attar van bloemen extraheerde die hij gebruikte voor zijn aromatherapie bij hartklachten.

De essentiële oliën worden over het algemeen ‘teruggedestilleerd’ tot een (sandel)houtbasis. Dit procedé kan een tot tien jaar in beslag nemen, afhankelijk van de gebruikte ingrediënten en gewenste resultaten (het idee van de parfumeur). Technisch gezien zijn attars destillaten van bloemen, kruiden, specerijen, zaden, wortels en andere natuurlijke materialen (gebakken grond) waarbij een vat met water (deg) en ontvangstvat (bhapka met daarin sandelhoutolie) via een bamboebuis (chonga) met elkaar in verbinding staan. Deze technieken worden nog steeds gebruikt in Kannauj in India.

*Concurrentie!* Mijn vriendin kwam nog wat andere goeroes *tegen*.

Een hele goede vriendin van me was onlangs op India-trip en had me beloofd her en der naar attar rond te kijken – via whatsapp onderhielden we contact (ze maakte ook de foto’s). Volgens mij deed ze haar inkopen in Hyderabad. Zeven flesjes in totaal overhandigde ze me bij thuiskomst met daarop vier op een etiket omschreven: earth, jasmine, dark oudh en patchouli. Drie etiketloos; ik ruik respectievelijk tweemaal champaca en ‘een soort van roos’.

Het ging me voornamelijk om earth, want dat is een attar mitti. Ofwel, ‘gebakken aarde’ die de geur van vallende regen in zich draagt. Wanneer deze attar mitti versmelt met sandelhoutolie, krijg je een geur ‘die moeder aarde in zich draagt en een hommage is aan de geur die ons elke dag omringt’ – lees ik op een nogal zweverige info-attarsite.

Ik laat de beoordeling over aan een zeer goede vriend die ook nog eens gek is op geuren. Gek is eigenlijk niet goed omschreven – hij is gefascineerd door wat geuren allemaal kunnen oproepen en wat het met onze psyche doet. Laatste gebeurt alleen volgens hem bij ‘goede geuren’. Dat betreft meestal geuren met een zekere status – vaak klassiekers – én geuren gevrijwaard van markertinggemiep en -geblablabla. En dat laatste is vrijwel onmogelijk bij nieuwkomers gezien er geen geur meer wordt gelanceerd die er ‘zo maar is’ – zonder verhaal, achtergrond en inspiratiebron (behalve die uit India bijvoorbeeld – die hebben voldoende aan hun geschiedenis).

Hij maakt er altijd een soort van ‘ritueel’ van: ik breng aan, hij haalt diep in, ik moet zwijgen, hij zwijgt… ‘Komt u maar met uw associaties!’ Zeer goede vriend: ‘Donker, bosachtig… ik ruik grot, mergel, kalk, groen, intens, natuur, natuurlijk, pure sensatie… jeetje wat is dit, in ieder zéker geen Ici Paris XL-le-tje.’

Ik leg uit, hij nog meer verwonderd, en we komen er samen achter dat hoe langer op de huid het idee van regen zich manifesteert. Maar dan geen Hollandse plensbui, maar zo’n zwoele, warme mistsluiter die bijna onzichtbaar over de aarde valt.

Maar vooral mooi en intrigerend is dat aarde-aspect, dat gevoel dat je ‘erin’ zit en dan is dat moeder aarde-idee eigenlijk niet zo slecht gekozen als symbool voor puur, natuur en authentiek – ook weer van die marketingtermen in perfumeland. Wat puurheid betreft heeft earth wat weg van Bruno Acampora, het zij minder gelikt en ‘doorgeproduceerd’.

Ook interessant: dit zijn geen soort geuren waar Chanel en Dior en al die anderen hun naam onder zouden zetten, maar zeg nooit nooit. Smaken veranderen, merken springen daarop in. De andere geschonken geuren ruiken helemaal zoals ze moeten ruiken. Dus de champaca, groen, geel, sensueel en zwoel met zo’n zweem van regen – maar dan anders, meer tropisch regenwoud. De jasmijn is gladder dan verwacht. De black oud maakt indruk, is pittig – maar dat zijn we inmiddels in het westen gewend.

Maar zoals zo vaak het geval is bij über luxeproducten: hoed u voor namaak. Want attar kan ook op chemische wijze worden geproduceerd. En dat vermoed ik bij de patchoeli, want die ruikt echnie naar patchoeli. Of niet zoals ik pure patchoeli ken. Eerder een notie van vaag hout dat doet denken aan ceder. Geld ook voor de attar die roos moet zijn – ik herinner me pure rozenolie anders, ook in combinatie met sandelhout.

Maar dat neemt niet weg, dat het weer eens prachtig is om de verschillen tussen de Franse, Arabische en Indiase parfumcultuur te ervaren. Ben benieuwd of attar inderdaad een trend gaat worden – niet alleen in woorden, maar ook in daden.

MILLS VAN DER ZOTTE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 2, 2022

Geplaatst in: GEURENALFABET M, MOET JE ECHT RUIKEN, NICHE. Een reactie plaatsen

MEER DAN (DOOR MOLENS) GEMALEN PEPER, KRUIDNAGEL EN KANEEL

WARM SPECERIJPARFUM MET NICHE-ALLURE

Toen ik deze geur op mijn Instagram-account voorbij zag komen, begonnen mijn wenkbrauwen vanzelf te fronsen. Ik heb het niet zo op merken die een vette knipoog/middelvinger richting de ‘echte’ parfumbranche wijzen – voorbeeld: A lab on Fire, Escentric Molecules. Of die een zogenaamde gekte/afwijking als subversieve naam en anti-kijk op de business gebruiken om hun producten aan de man te brengen – Nasomatto. Van de Zotte past ook in deze categorie.

Dacht ik. Not dus. Het blijkt een soort van ‘cherry picking’ uit de achternamen van de initiatiefnemers van dit project: grafisch ontwerper Ferry ZOmerdijk en designer Joeri HoTTEntot. En voor het echte Hollandse effect: VAN DE vóór de naam. Et voilà: Van de Zotte.

Leuk om te zien hoe in Nederland ook steeds meer independent merken een kans wagen op de overbezette plank van de parfumerie. Joeri Hottentot kwam op het idee omdat hij ook schuilgaat achter het horlogemerk Hot&Tot (de naam spreekt nu voor zichzelf neem ik aan). Die worden (grotendeels) van hout gemaakt die zowel online (www.hottot.nl) als in winkels worden verkocht (Europa, VS). Waaronder de houtzaagmolen op de Zaanse Schans. De verkoop loopt lekker doordat toeristen volgens Hottentot waarschijnlijk het idee hebben dat de horloges daadwerkelijk in deze molen zijn gezaagd en gemaakt, én omdat Hottentot merkte dat er vraag was naar souvenirs die het gemiddelde aanbod van toeristenshit-winkels ontstijgen.

Zo ontstond het idee voor dit eerste parfum Mills. Storytelling: ‘We koesteren molens en hun molenaars en we zijn betoverd geraakt door de ambachtelijke geuren die je tegemoetkomen wanneer je een Nederlandse windmolen binnenstapt. Die mix van hout, specerijen, jute en eeuwen van ambacht hebben we gevangen in een flacon. Opmerking: vraagt iemand zich wel eens af ‘Wat ruikt het hier ambachtelijk?’

Dan het dragersprofiel: ‘Voor de moedige mannen die niets uit de weg gaan, die de strijd met de elementen aangaan, maar genieten van hun oogst, hun wind en hun regen. Herinneringen en geuren van een rijke historie komen samen in dit parfum, gemaakt van specerijen die vroeger door de molens werden gemalen. Mills is onze manier van terug in de tijd reizen naar de Gouden Eeuw’. Opmerking: heel erg cliché, die mannen dan en daarbij: ik vind de geur beyond gender.

Grappig aan dit verhaal: je weet juist niet of je het met een knipoog moet lezen (met name het profiel) en je kunt dus stellen dat de geur (op aangename wijze) not woke is. Dat verkleint de afzetmogelijkheden wellicht. Jammer, want deze geur zou niet misstaan in de winkel van Het Rijksmuseum. Maar ‘Het geweten van Nederland’ spreekt inmiddels niet meer van de Gouden Eeuw, want dat was een ‘Fouten Eeuw’ (mijn woke-invulling). Ik geloof dat ze het nu over de 16^de en 17^de eeuwse kunst hebben. Correct met if I’m wrong.

Maar toch, ik word wel moe van dat constante terugkijken naar ons rijke verleden (zijn we dan zo bang voor de toekomst?). Daar word je mee al jaren doodgegooid door musea (De Nachtwacht komt mijn neusgaten uit) en tv-programma’s (Wie wordt de nieuwe Rembrandt, Vermeer en over een tijdje de nieuwe Mondriaan?).

Als je niet oppast word je met je oh zo mooie product op één hoop gegooid met stroopwafels en kaas. Moet je maar net willen. En dat is trouwens wel het laatste waar je bij Mills aan denkt. De geur staat op zichzelf, heeft van zichzelf bestaansrecht door de serieuze invulling (welke geur wordt in een houten kistje aangeboden?) en het laatste waar ik wel aan denk is ‘Ik hou van Holland, landje aan de Zuiderzee’. Zing in gedachten maar verder mee.

Nu de geur. Met alleen door molens gemaalde peper, kruidnagel en kaneel daarmee red je het niet. Saai. Dus in de opening, ruik je samen met de peper (aangenaam in overdrive) een sprankelende bergamot, met een gepeperde frisheid tot gevolg.

En dan doen de specerijen hun werk. Peper, kruidnagel en kaneel alleen kunnen een ontbijtkoek/kerstmispudding-gevoel geven maar dat is hier niet het geval dankzij – volgens mij – a: vetiver en b: saffraan. A schraagt het geheel, geeft de compositie wortels (ik vermoed trouwens nog meer niet vermelde vasthouders in de basis) en b is de chique factor van het geheel – lichtjes gezoet hier met een leerachtige ondertoon die voor mij versterkt wordt door tabak. Eindresultaat: een smeuïg-chique en warme geur die aangenaam present is.

Zeker een compliment: Ik heb een associatie met Vetiver van Hiram Green (die ik nu heel veel gebruik). Met partner had exact hetzelfde gevoel. Ik hoop dat Mills nog meer verkooppunten krijgt, want dit is zo’n geur waarmee je ‘beginners op parfummarkt’ kunt overtuigen dat die marketinggeuren van de grote jongens (Dior, Armani en al die anderen) eigenlijk te boring, te veilig en te saai voor woorden zijn.

HIGHLAND GARDEN / SCOTTISH COUNTRYSIDE GARDEN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 28, 2022

Geplaatst in: GEURENALFABET H, MOET JE ECHT RUIKEN. Een reactie plaatsen

TOEN KWALITEIT NOG VANZELFSPREKEND WAS ;->

PLEASENT PERFUME SOUVENIR

Soms krijg ik echt zin een blog te schrijven. Gaat zo: ik heb iets geroken, ben euforisch-verbaasd, dan wel ernstig-heftig teleurgesteld en vervolgens beginnen mijn hersenen – of wat er nog van over is – te pingpongen. ‘Wat gebeurt hier, hoe kan dat nou, is het echt? Dit is toch echt… !’

Ik had het dus met Highland garden/Scottish countryside garden dat onderdeel vormt van de legendarische ‘Rozenhofcollectie’ waarover ik al eerder schreef. Knap, want je komt het nog zelden tegen: een geur/merk die/dat nooit een online-melding heeft gekregen. Ik ben de producent in ieder geval niet tegengekomen van Highland garden/Scottish countryside garden. Wél geuren die als jouw iPhone de flacon scant, een soort van hetzelfde gevoel moeten oproepen.

Ik verwachtte een nietszeggend, pruttel-pruttel-parfum-prullaria-toeristenshitgevalletje. Maar jeetje het is geweldig. Op het etiket staan bluebells getekend, en verdomd die zijn er niet voor de sier, want je ruikt ze for real. Hoe ruiken die? Als je weet dat de ze worden geclassifieerd als Hyacinthoides non-scripta, dan ruik je dus de hyacint. En wel vol overgave. Klopt: tegenover over onze boerderij poppen ze onder de eikenbomen jaarlijks weer op en dat ruik je – je weet dat de lente in de lucht hangt. Fris-bloemig, tintelend, groen-bloemig met zo’n merkwaardige fluweel-sensuele ondertoon.

Weer wat geleerd: bluebells worden geassocieerd met Schotland volgens Wikipedia. Je hebt daar zelfs velden in open plekken in het bos waar ze bijkans woekeren en die dan niet betreden mogen worden tijdens de bloei – daar zou ik wel eens willen staan.

Trouwens, echte parfumkenners weten het: de bluebell vormt af en toe het hoogtepunt in een geur. De bekendste: die van Penhaligon’ uit 1978. Ach ja, en nu niet gaan huilen: volgens sommige royalty watchers Princess Diana’s favoriet.

Maar er vond nog een machtiger associatie – ping pong! – plaats: in Highland garden/Scottish countryside ruik je een fusie van Chanel N° 19 en Cristalle (1974). Van de eerste heeft ze het klaterend-groene van de tweede die fantastische hyacint-elegantie. Je wordt het parfum ingezogen na de opening: je kijkt verwonderd naar het flaconnetje en constateert tevreden: vroeger was alles beter – ook souvenirs.

De afronding is ook niet hatseflats: poederig met ja zelfs een zachte eikenmos-hout-afronding. Gewoon, het is u inmiddels duidelijk – klasse met een hoofdletter. Ben ondertussen benieuwd naar de neus – ping pong! – en door wie besteld, wat was de briefing – ‘Doe maar iets dat op het midden houdt tussen N°19 en Cristalle, en dan vind ik alles prima’- de prijs en het aantal bestelde flacons.

De achterkant van de flacon vermeldt: ‘Refreshes you with the splendour and naturalness of the Scottish countryside’. Geen woord gelogen volgens mij – uitzonderlijk in de wereld van parfums. Ik hoop het binnenkort live in Schotse Hooglanden te ervaren.

Klopt!

BAGHARI ROBERT PIGUET: OPNIEUW GEROKEN, OPNIEUW GESPROKEN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 7, 2019

Geplaatst in: GEURENALFABET B, KLASSIEKERS OPNIEUW GEROKEN, MOET JE ECHT RUIKEN, NICHE. Een reactie plaatsen

Geachte geurengoeroe-fan,

Het is me niet gelukt om Baghari ‘on top of the blog te sticken’. Ik wil deze post een nieuwe aanmaakdatum geven – aangezien ik de geur voor een tweede recenseer – maar dat lukt niet. Dan maar even zo op deze wijze. Klik dus op Baghari. Merci.

BAGHARI 6

222 LE GALION

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 31, 2019

Geplaatst in: GEURENALFABET CIJFERS, MOET JE ECHT RUIKEN, NICHE. Een reactie plaatsen

DEUX CENT DEUX, TWEEHONDERDTWEEËNTWINTIG

VRAIMENT: UNE DÉCOUVERTE INATTENDUE!

ECHT: EEN ONVERWACHTE ONTDEKKING

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 31/07/19

Neus: David Maruitte

222 GALION.jpeg Dat vergroot altijd het mysterie. Althans men gaat er – nog steeds – vanuit dat veel mensen het interessant vinden. Én het is helemaal in sync met storytelling: dat tijdens het doorspitten door een nieuwe eigenaar van een parfumarchief van een lang geleden gesloten huis, hij stuit op niet eerder gebruikte formules.

Bij Le Galion is dat 222. Created somewhere between 1930 and 1935. Ik stuitte er ook ‘par accident’ op bij het re-arrangeren van mijn parfumatelier. En OMG, GVD, wat een pracht!

Van de ene kant denk ik ‘jammer dat ik’m niet eerder heb ontdekt’, van de andere kant: ‘komt op het juiste moment’. Want ik heb, zoals bekend, af en toe last van een beetjebehoorlijktochwel geurdepressiviteit veroorzaakt door middelmaatgeurtjes waarover ik me betaald professioneel moet buigen. Altijd dezelfde teleurstelling: op papier klinken composities veelbelovend, maar gespoten op de pols gebeurt er niet wat je hoopt. Wel: vlak, lineair, glad, niks. Inwisselbare middelmaat.

De allerergste, toch wel droefmakende constatering: dat mensen hier genoegen mee nemen. Nog erger: door de alomtegenwoordigheid van een paar cosmeticareuzen, wordt de klant in de ketenparfumerie maar een beperkt uitzicht geboden op het zo diverse parfumlandschap anno nu. Hij mist dus echt wat. Wat? Geuren die meer met je doen. En 222 is zo’n geur. Voor mij althans.

Zo wordt de 222 op de Le Galion-site omschreven: ‘Een nieuwe pagina opent met een brug tussen het verleden en de toekomst. Een herinterpretatie van deze verloren formule die een mysterieuze en sensuele geurcreatie ontketend opgebouwd rond een amber-oosters akkoord’.

Die brug klopt inderdaad. Want zou de compositie – gemaakt door Paul Vacher; tenminste daar ga ik vanuit – in originele staat zijn gereleased, dan zou die meer old school hebben geroken. Denk ik in dit geval aan de voor- en naoorlogse klassiekers van Caron. Mooi maar toch wel tijdsgebonden. 222 in nieuwe vorm is een perfecte manier om vintage eigentijds te ervaren.

WAT 222 IK EIGENLIJK?

222 is chique. Een nieuwe definitie anno 2019 van chic volgens Geurengoeroe: een geur die eigenlijk geen geur is, meer een olfactorische sensatie die zich als een lint van noten sierlijk om je heen draait. Het is er en toch niet. Een subtiele gewaarwording. Als je het bij iemand ruikt, en je bent geïnteresseerd in geuren, dan wil je meer weten.

LE GALION OLD PRINT Vooropgesteld: zou het door de tropische hitte van de afgelopen dagen komen dat 222 zo ingetogen maar toch zo rijk zijn nuances verspreidt? Fascinerend: het zoet-gestemde viooltje in de opening voorafgegaan door een ondefinieerbare kortstondige etherische, groene trilling.

Alleen, lijkt voor mijn gevoel het viooltje zich samen met de lavendel in het hart te transformeren tot een boeket van seringen. Voorzichtig fris, voorzichtig zoet. Samengetrokken tot een poederige sensatie met sensuele nasleep. Heerlijk. 222 heeft ook een mooie ‘huidtoets’. Wil zeggen: de poederige noten hechten zich zo elegant. In dit geval een smeuïge, lactone-achtige en vanille-achtige fusie van mirre, styrax (benzoïne), witte musk, kasjmier- en sandelhout. Laatste is opvallend present.

Maar er gebeurt meer in de basis, want naast het sensuele aspect zit er ook een kordate noot in: eikenmos en leerachtige noten. Het geeft de smeuïge fusie een ondergrond. Het effect: stoere verfijning, verfijnde stoerheid. Logisch van Le Galion om 222 als gender free, of beter gezegd als fluïde – de nieuwe omschrijving van uniseks – te categoriseren.

Dus heb je de kans om deze geur ergens te ruiken, doe het. En probeer dan direct wat andere klassiekers van het huis. Dan zul jij ook ervaren waarom Le Galion (door zijn tijdelijk verdwijnen en daardoor in tijdelijke vergetelheid geraakt) eigenlijk de missing link vormt in de moderne parfumerie. Het huis dat Lanvin en Dior van zijn parfumpremières voorzag (ja inderdaad Arpège en Miss Dior), maar met zijn eigen geuren parfumgeschiedenis heeft geschreven.

By the way, heb je totaal nog geen clue na het lezen van mijn impressie – je kunt 222 op één lijn stellen qua sensatie met Shalimar Souffle de Lumière (2018), maar dan verfijnder, duidelijker, puurder, nich-er.

DE BEST VERKOCHTE PARFUMS VAN PARFUMARIA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 5, 2018

Geplaatst in: ACHTERGROND, EDUCATIE, MOET JE ECHT RUIKEN. Een reactie plaatsen

WAAROM VERKOPEN DIE ZO GOED?

Niet wat Maria altijd dacht –Roses Muskvan Montale – want uit haar computerverkooopsysteem blijkt dat het 7van Nejma, Black Aoudvan Montale en Confetto van Profumum Roma zijn.

Het opvallendst: de kopers. Die wijken nogal af. Of beter gezegd, worden gekocht door klanten waarvan je het een, twee drie niet direct zou verwachten. Of misschien toch wel? Ook weer opvallend: mensen zijn vaak geïnteresseerd in geuren die ze bij een ander hebben geroken. Een gegeven die volgens mij vaak over het hoofd wordt gezien door de marketingpiepeltjes van de grote merken.

Ook weer ‘grappig’: nog steeds zijn er mannen die bang om voor gay uitgemaakt te worden als ze kiezen voor een bepaalde geur. ‘Ben ik dan geen homo?’ ‘Nou en, dan ben je maar een homo, klaar tante Truus!’

Dé verkooptruc die het hem dan uiteindelijk volgens Maria doet: zeggen dat alle mannen deze geur lekker vinden. En mannen vallen volgens haar op vooral op zoet door de ‘borstvoeding’-link. Dat wist Geurengoeroe nog niet….

PARFUMARIAGEURENGOEROE

GEURENGOEROE

P.O.P: POPE OF PERFUMES