EEN ‘VERBORGEN’ NICHE-COLOGNE
EEN VERBORGEN VETIVER DIE LANGZAAM OP GANG KOMT
Jaar van lancering: 1968
Laatst bijgewerkt: 09/07/12
Neus: Marcel Carles (original), Rosendo Mateu (new)
Er wordt de laatste jaren in nichekringen erg enthousiast gedaan over een nieuw soort vetiver: vetiver fumé. Heeft geen fris-aardse noot, maar ruikt naar verbrand hout met een wierookachtige allure. Gerookte vetiver dus. Dit maak je als neus extra donker (dus sensueel) met ambroxan – de synthetische versie van ambergris, musk en leer. Stop het als nichebrand vervolgens in een erg understated flacon: succes en respect verzekerd. Respect op z’n Engels uitgesproken met de klemtoon op de tweede lettergreep als je onder de indruk bent van iets .
Voor mij hebben deze diepe, rokerige houtgeuren vaak een nothing new-effect, want die worden al lang – voor de nichesector zich er mee ging bemoeien – gemaakt. Zoals Aqua Brava van Puig. Een prachtige donkere bosgeur die een maskerade speelt.
Want achter een enorme frisse golf verbergt zich een diepe en krachtige rokerige geur die langzaam op gang komt en voor een eau de cologne behoorlijk persistent is. Maar wie of wat is Puig eigenlijk? In tgv-snelheid: de achternaam van de in 1889 in Barcelona geboren Antonio die in 1914 Franse parfums begon te importeren. Hierna zette hij in 1922 zijn eigen fabriek op waaruit nog hetzelfde jaar de eerste Spaanse lipstick rolde: Milady. Wat geuren betreft: in 1939 leverde het zijn eerste mannengeur Lavanda. Gevolgd in 1968 door de klassieker Aqua Brava, Spaans voor wild, woest water. En – zoals te lezen valt op de Puigsite – ‘die een wereldwijd ambassadeur werd van Spaanse geuren’.
Maar dan meer op de achtergrond, want Puig – nog steeds een familiebedrijf dat zijn producten in meer dan 150 landen verkoopt – ging tegelijkertijd succesvolle licenties aan met van Spaanse origine ontwerpers – zoals Paco Rabanne. Later gevolgd door Carolina Herrera, Comme des Garçons en Prada, en concentreerde zelf ‘in naam’ meer op massmarket-geuren. En dat is in feite Aqua Brava ook. ‘Historische’ bronnen ontbreken echter die duidelijk maken of de geur dat al bij de lancering was.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Zoals de opening nu is, was de vroegere versie zeker niet: een enorme wateruitbarsting – douchegevoel – waartussen bergamot- en citroendruppels geplakt zitten. Deze citrusfrisse smaakmakers geven het estafettestokje door aan de kruidige begeleiders: bittergroen salie, ijle jeneverbes en bloemig lavendel. Aqua Brava is eigenlijk een donkere chypre want hierna volgen in het hart nog meer kruiden: kruidnagel, laurier en tijm.
Die maken de enige bloem in het hart nog kruidiger dan dat die ‘van nature’ al is: anjer. De afronding is als verdwaald raken in een beregend bos vol eikenmos, sandelhout en patchoeli en – het geheim van de geur – een krachtige afronding met vetiver, musk en leer. Dat blijft op de huid plakken. En komt nog beter tot zijn recht als je zwetend een joggingrondje door het park doet (net gedaan) en er vervolgens een regenbui op je neerdaalt (daarna ervaren). Het lijkt dan net of Aqua Brava Eau de Cologne echt begint te ademen. En dan te bedenken dat het een cologne is.
RUIK & VERGELIJK
Nog een paar klassieke groene mannengeuren waar heel veel snobbers van nu met een vieze neus naar kijken. Maar onthoud: ooit waren deze geuren a sort niche avant la lettre.
Visconti di Modrone Acqua di Selva (1949)
Massimo Vidal Pino Silvestre (1955)
