‘N°2016’: ODE AAN DE EENVOUD
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 02/10/16
Neus: Olivier Polge
Model: Lily-Rose – dochter van Johnny Depp en Vanessa Paradis – Depp
De kracht van een klassieker? Dat het zich probleemloos weet aan te passen aan heersende modes en codes zonder het ware karakter van de compositie te verloochenen. Zegt men. Heeft men ooit bedacht. Was het Coco Chanel zelf die niet zei: ‘Ik wil onderdeel zijn van datgene wat gaat komen’. Beweert ‘Chanel’ nu. De sinds 2014 aangestelde ‘in huis parfumeur’ Olivier Polge verdiepte zich in het geheim van N°5 en vertaalde dat naar een eigentijdse variatie voor een nieuwe generatie. Het resultaat: N°5 L’Eau. ‘Zo essentieel als water, puur, fris, mooi, universeel, een bron van leven’.
Is nodig, want het ‘algemene’ vooroordeel: N°5 is een mooi, alleen te zwaar voor ‘de nieuwe generatie’ consumenten. Dat ligt dus niet aan gebruikers, maar aan de manier waarop nu parfums worden geproduceerd en ‘vermarket’: licht, luchtig, transparant. Niet zwaar, vol en rijk. We hebben het dan wel over masstige-geuren – een samentrekking van massa en prestige, niet over niche. Want als je blind een jonge consument N°5 laat ruiken, zonder verhaal, zonder uitleg, grote kans dat ze de geur ‘best wel te pruimen’ vindt.
https://www.youtube.com/watch?v=-NUtiM881xk
Hoe het ook weze moge, Chanel wil de aansluiting met de jonge consument niet missen. Wie niet in parfumland? Vandaar N°5 L’Eau. Het is recentelijk de tweede poging van het couturehuis om dé klassieker van de 20ste eeuw te verjongen. De vader – Jacques Polge – van Chanels huidig huisneus deed het in 2007 met Eau Première. Hij zei toen: ‘Ik wou het parfum een meer heldere en pure benadering geven zonder me te veel van het origineel te verwijderen’. Hoewel de ingrediënten in nieuwe verhoudingen gepresenteerd, bleef het typische kenmerk van N°5 overeind: de aldehyden.
Wat doet zijn zoon, Olivier, negen jaar later: ook hij ontleedde als een chiurg stuk voor stuk alle ingrediënten en presenteerde die eveneens in nieuwe verhoudingen. Alleen nòg meer in sync met de parfumcodes van het nieuwe millennium. Dus zorgeloos en transparant. Met andere woorden: ‘Een ode aan de eenvoud’. N°5 L’Eau is minder abstract en diffuus dan zijn voorgangers, is als compositie eenvoudiger te analyseren.
N°5, gelanceerd in 1921, staat bekend om zijn overdosis aan aldehyden. Een revolutionair synthetisch component – door Chanel als eerste toegepast samen met de neus Ernest Beaux – dat bloemen in een compositie voller en rijker laat bloeien, met een bijna metaalachtige finish. Deze aldehyden worden in N°5 L’Eau door Oliver Polge getemperd door ze te omringen met een fris en tintelend hesperide-boeket van citroen, mandarijn en sinaasappel. Je ruikt de aldehyden nog wel; present maar meer als ‘herinnering’ op de achtergrond. Een leuke ervaring in vergelijk met het eau de parfum. De bloemen in het hart blijven hetzelfde.
https://www.youtube.com/watch?v=JjLlRg7z5pA
Alleen ook hier: de onderlinge verhoudingen veranderd. Sensuele roos en helder jasmijn bloeien zoals in N°5, alleen zorgt een groenere versie van ylang-ylang voor een meer modern-elegant geheel. Maar ook hier: een diffuus boeket als resultaat. De verrassing zit hem voor mij in de basis. Vetiver en cederhout garanderen een duidelijke houttoon – strak en droog – die door witte musk en katoen een frissere en transparante ondertoon krijgt. Zie daar het modern elan. Alleen: de reacties van doorgewinterde klassieke N°5-fans in mijn vriendenkring lopen nogal uiteen. Ik ga binnenkort een meer uitgebreide consumententest doen. We houden u op de hoogte.
Tenslotte, vergeet niet dat N°5 L’Eau geen eau de cologne, geen verwaterde versie is van het origineel, het is een nieuwe compositie helemaal toegepast op de geurcodes die nu spelen. Met de mediapremière N°5 L’Eau toont dat Chanel de wereld van social media perfect aanvoelt. Geen officiële persconferentie, maar gewoon via Instagram wereldkundig gemaakt – als opwarmertje. Gevolgd door een abri-campagne. Daarnaast werden invloedrijke bloggers, vloggers en ‘Instadrammers’ op de door Chanel beheerde roosplantages in de omgeving van Grasse uitgenodigd om de geur aan den lijve te ondervinden.
En kijk eens hoe de geur internationaal wordt ontvangen – ta-da! ‘the unboxing’ – door mindere ‘influential’ parfumbloggers! Zet je wel je wekker om de vijf minuten.
Moet Geurengoeroe bijna meedoen met een trend! Hellup! Bij het overlijden van een ‘DWDD’-persoonlijkheid met wereldomspannend bereik in populariteit een bijdrage ‘in geur’ leveren. Mijn bespreking van David Bowie’s 
Wat ik rook was een vol-klassieke, vol-vrouwelijke witte bloemenmelange, een ‘prinsesheerlijke geur’ die niet door de compositie, maar door de boodschap juist aan kracht zou hebben gewonnen als die ‘Prince-androgyn’ werd gepromoot. Not dus. Kocht de geur dus niet. Ik heb 3121 een half jaar geleden weer geroken op een rommelmarkt in Brussel. Ik dacht nog de flacon te kopen – meer leeg dan vol – maar de verkoopster vroeg € 50,00. Dikke doei madammeke!
Toen ik voor het eerst naar New York ging, werd in Amsterdamse ‘welingelichte kringen’ de van waterbuffelmelk gemaakte porseleinwitte mozzarella geīntroduceerd als diner-entrée. Kocht je in van die authentieke, pittoreske toen nog niet als ‘lifestyle’ geclassificeerde winkeltjes. Lekker snob. Echt keuze had je niet: meestal van één ‘adresje’. Loop ik in the Big Apple een grocery binnen: mozzarellahemel – meer dan twintig merken. Maar om die nu allemaal te kopen voor een vergelijkend warenonderzoek in nuanceverschillen?
Doet 27 Février 1950. Maar toch. Is een ‘eaubade’ op Reynier Pozzo di Borgo. Wat de exacte familieband met Pozzo di Borgo’s oprichtster is, wordt me niet geheel duidelijk. Oomlief? Zijn ‘biografie’ op de homesite van het merk is nogal vreemd opgesteld so to speak: ‘On February 27, 1950 was born Reynier Pozzo di Borgo. This lover of French heritage has spent his life raising and maintaining the old stones as an architect’. Liefhebber van Frans erfgoed? Ben ik ook! Wie niet? Oprichten en onderhoud van oude stenen? Kan het vager? Even gegoogeld. Wat blijkt? Eerst graaf, vervolgens sinds 2008 zesde hertog Pozzo di Borgo is een in Tunesië geboren architect. Zelfs zijn Parijse adres wordt vermeld – geen ‘verkeerd’ arrondissement. Ik ben erg blij dat hij ‘now focuses on renewable energies and creates a collection of citrus in Corsica that he appreciates the sweet flavors and fragrances’. Het staat er echt. Renewable energies, klopt volgens 
… maar niet zo eigenzinnig als verwacht. Valentine Pozzo di Borgo laat zich er nog al op voorstaan dat ze van adellijke alternatief-chic komaf is. Maar dat ruik je niet echt in 27 Février 1950. Maar al haar geuren ‘wrijven en schuren’ trouwens niet – figuurlijk. Zijn niet onderscheidend. Zo ook 27 Février 1950: niche voor beginners. Maar die wrijft en schuurt gelukkig wel – letterlijk. Zoals al gezegd: verplicht voor een eau de cologne. Je ruikt door de eclatante frisheid direct de kwaliteit van de ingrediënten. Pierre Bourdon zegt over de compositie, alleen weer zo krom Engels genoteerd: ‘created this fragrance especially for him – Reynier dus – as a ballad in family Corsican lands’. En eindigt met een gaap-gaap-nog-een-keer-gaap ‘27 Février 1950 is a powerful fragrance that leaves a present wake and assures a silhouette as a character trait’.
GEURENGOEROE 