DAVID BOWIE: ‘GROUND CONTROL TO OLIVIER CREED, GROUND CONTOL TO…’
Jaar van lancering: 1995
Laatst aangepast: 12/01/16
Neus: Olivier Creed
David Bowie is niet meer. Ja, ik bewonder hem zeer. Wie niet – uiteindelijk? En over de doden niets dan goeds. Van de – toen nog – lp The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars kende ik de teksten uit mijn hoofd. En ik ben lang meegaan in zijn fascinerende transformaties: van Diamond Dogs (‘as he pulled you out of the oxygen tent, he asked for the latest party’), via Young Americans naar ‘the return of the thin white duke’. Met zijn all time Low (de lp): Always crashing in the same Car. Met de film The Man who fell to Earth en zijn schilderijen tussendoor.
Maar door Let’s Dance en This is not America verloor ik interesse. Vond het wel goed zo: je kunt niet heel je leven grensverleggend zijn en ook niet willen dat fans dat van je verlangen. Niet verder vertellen en hopelijk beledig ik niemand: zijn ‘momento mori’-album Black Star en met name het nummer Lazarus… is voor mij toch een soort van artistieke kitsch: het ligt er zo dik bovenop.
Waar ik ondertussen wel ‘parfumtechnisch’ enigszins nieuwsgierig naar was: als Bowie gevraagd was lid te worden van de CFC (Celeb Frangrances Club), met wat voor een soort geur zou hij gekomen zijn? En hoe zou hij het verpakt en gepresenteerd hebben? Hoewel ik vermoed dat hij voor de eer bedankt zou hebben, zie en ruik ik een geur voor me met een ‘heaven and hell’-dualiteit, zeer conceptueel.
In de eerste plaats niet om ‘klassiek’ van te genieten, maar meer schurend, krassend, vals, niet mooi willen zijn. De grens van wat parfum is oprekkend, wat parfum ook ‘anders’ kan betekenen. Zoals hij muzikaal bijvoorbeeld deed met het bewust vals gitaargestemde openingsnummer – It’s no game – van zijn lp Scary Monsters: ‘Draw the blinds on yesterday, and it’s al so much scarier. Put a bullet in my brain and it makes al the papers – shut up, shut up’.
Voor de zekerheid toch maar even ‘ge-www-ed’: welke bestaande geur gebruikte hij? Hoewel je de betrouwbaarheid van Famous People and their Favorite Perfumes-sites over het algemeen in twijfel kunt trekken, melden de meeste Silver Mountain Water van Creed. Check and double check: Olivier Creed bevestigt dit tijdens een online-interview in 2013 met The Independent.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Leuk om te horen, heb ik nog meer gemeen met Bowie dan ik dacht: want Silver Mountain Water ontdekte ik begin 2000 (gekocht in de Parijse Creed-boetiek) en tijdens de daarop volgende vakantie in Duitsland tot bijna op de bodem geledigd. Vreemd maar waar: de geur heb ik nog nooit besproken en toch kan ik dit zilveren bergwater nu nog steeds in mijn gedachten ruiken. Voor de reality check heb ik nog een bodempje.
Het idee: waterstromen oproepen – rivieren, beekjes, meren – die vanuit de Zwitserse bergen hun weg zoeken naar het dal. De geur is zowel koud als warm: alsof je tijdens zomer kijkt naar de bergen, de toppen bekleed met ‘eeuwige sneeuw’. Wat me altijd bij is gebleven: de slimme toepassing van de toen net ontdekte groene thee – op de foto, zien we David Bowie in retreat? – als vernieuwend ingrediënt in geuren. Die begeleidt de compositie fris-klaterend als een cascade van top naar dal – geeft een groen-waterige onderstroom. Heb het ‘bodempje’ er weer even bij gepakt. Weer valt me op: de ontspannen chic van het geheel. De mandarijn verspreidt zijn zoet-zonnige noten nog steeds even frivool, dartel lichtjes aangetikt door bergamot.
In Silver Mountain Water ruik je ook hoe lekker zwarte bes toch eigenlijk is: een mooie volle, fluwelige fruitnoot – beeld: Olivier Creed samen met ‘Ziggy’ (Iman aan zijn zijde) nippend aan een kir royal tijdens de après-ski – zonder de plakkerigheid van rood fruit. En door het te combineren met fris-groen, zalvend-warm groen galbanum, weet je dat Olivier Creed zijn vak verstaat. Als al dit prettigs richting dal is gemeanderd, wordt het opgenomen in een zacht-warme basis van musk en sandelhout zonder dat de geur zijn ‘éclat’ en frisse allure verliest. Zonder al te clean te worden. Hiervoor mede verantwoordelijk: de reeds vermelde groene thee. De vermelde petitgrain ontgaat me in de basis.
Anyway, was dus al bekend: Bowie had smaak. Wordt met Silver Mountain Water ‘ontspannen’ bevestigd. Daarnaast schijnt hij volgens http://perfumeshrine.blogspot.be ook Paloma Picasso’s Minotaure (1992) en diverse geuren van http://www.florislondon.com te hebben gebruikt.
Roem is vergankelijk. You can’t Stay (zie clip boven uit de Dinah Shore Show uit 1976) for ever. Ook David Bowie zal het ‘bewijzen’. En ondertussen fantaseer ik hoe David Bowie, zijn (samen met John Lennon gecomponeerde) Fame al zingende, de gelijknamige geur van Lady Gaga (2012) en haar ‘more artist than entertainer’-filosofie al bestraffende in lucht doet…
GEURENGOEROE 