NICHE VOOR BEGINNERS: MEET DI BORGO’S PART TWO
EN NOG TWAALDE LEVENDE FAMILIELEDEN TE GAAN!
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 02/12/14
Neus: Sonia Constant, Mathilde Bijaoui
Ambassadrice: Alexander en Chinzalée Sonami Pozzo di Borgo
Fotografie: een Di Borgo?
Flaconontwerp: Pierre Dinand
Concept & realisatie: Valentine di Borgo
Te koop bij: www.perfumelounge.nl
Nog even en een van de hulpen in de huishouding van Karl Lagerfeld start haar eigen geurenlijn. Of het kleuterklasgenootje van Beyoncé. Misschien wel de buurman van Maria Callas in Athene toen ze nog niet la prima donna assoluta was. Ik bedoel: die nieuwe namen in de nichebranche moeten we daar nu zo blij mee zijn, waar houdt het op? Een verbetering: nieuwe namen zijn het niet echt. Het is meer verre ‘familie van’.
Achter-achter-kleinkinderen en soms nog verder verwijderd nageslacht, ontdekken al bladerend door familiealbums en op Wikipedia dat sommige van hun voorgangers eigenlijk nog steeds geliefd en/of berucht zijn, vooral bij de artistiek angehauchten. Kunnen we daar iets mee doen? Ja! Een definitieve biografie, een onthullende documentaire, een gezellige musical voor het hele gezin? Komen ze er tijdens de primordiale voorbereidingen achter dat het behoorlijk aanpoten is. Wat te doen? In bed blijven liggen? Of kijken of je je naam kunt vermarketen, verpatsen. Een auto werd al naar een dode kunstenaar genoemd. Maar deze (Pablo) Picasso kan nu niet echt meer. Gewoon fout.
Een van zijn kleinkinderen – Marina – was trouwens een van de eerste die deze ‘family fragrance factory’ in gang zette. Ze noemde haar eerste geur Chapeau Bleu (1994), ontleend aan grootpapa’s schilderij Buste de Femme au Chapeau Bleu uit 1939. Het had een lange reeks kunnen worden, want om inspiratie op te doen kon Marina terecht bij de 240 originele Picasso’s die ze in haar bezit heeft. Kort duurde dit avontuur – gelukkig: een rechter besloot op aandrang van andere familieleden dat ze geen Picasso-parfums meer op de markt mocht brengen omdat de presentatie geen recht zou doen aan de ‘Artist of the century’ (volgens weekblad Time in 1971).
Een gewaarschuwd (familie)lid telt voor twee zou je denken. Alleen, dat kun je ook anders interpreteren moet Valentine Pozzo di Borgo gedacht hebben. Ze raakte niet uitgeteld toen ze zich in haar roemruchte, excentrieke familie ging verdiepen. Na dat ze eerst haar achter-achter-oudoom en daarna zichzelf had gewogen en niet te licht had bevonden voor een geur – zie: 8 Mars 1764, 23 Janvier 1984 – is het nu tijd voor minder illustere, meer gewone in het nu levende verwanten: Alexander en Chinzalée Sonami Pozzo di Borgo – de exacte familieverband met de oprichtster wordt niet vermeld in het persbericht.
Voor Alexander 19 Mars 1957: ‘De passies van deze avonturier zijn de natuur en extreme sporten. Een parfum voor sterke persoonlijkheden, voor zij die door hun eenvoudige aanwezigheid intrigeren en geruststellen’. Wil ik ook zijn. Voor Chinzalée 24 Octobre 1985: ‘Deze jonge vrouw met een pittige blik, met een eeuwige glimlach’. Wil ik ook zijn.
Bij het bekijken van het nu als smaakvol geziene familieportret (losjes en ontspannen zonder duidelijke hiërarchie), denken velen: ‘Was ik hier maar lid van, zo wil ik ook leven, zo wil ik ook wonen. Zo bon chic, zo bon genre. Zo style-glossy picture perfect’. Alsof je leeft in een film, alsof elke pas die je zet een bijzondere indruk nalaat en door miljoenen wordt gevolgd op Facebook, Twitter, Instantgram en/of in je eigen reality show. En dan neem je het jaarlijkse, altijd op een familieruzie uitlopende kerstdiner voor lief – kan ook verfilmd worden. Of ‘vergeurd’.
Maar laat Geurengoeroe geen slapende honden wakker maken. Maar toch: elk land heeft zijn eigen excentrieke, maar chique familie goed voor een parfumhuis. Met neme een van de national treasures van Groot-Brittanië: The Mitfords. De koninkijke familie van de Verenigde Staten: The Kennedy’s. Niet excentriek genoeg? Geen zorgen: kleinzoon Alexander van Diana Vreeland lanceerde onlangs een geurenlijn die de flamboyante smaakopvattingen van de legendarische styledictator van Harper’s Bazar en Vogue heeft gevangen in vijf geuren. Of waren het er nu zes?
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Pozzo di Borgo is zeer toegankelijke niche, want elegante, niet-extreme variaties op geliefde geurconcepten. Met een aangename natuurlijke uitstraling. Zowel 19 Mai 1957 als 24 Octobre 1985 zijn daardoor vol zonder overweldigend te zijn. Eerste associaties met 19 Mai 1957 samengesteld door Sonia Constant: moderne variatie op de klassieke herengeur die zweeft tussen varen en oriëntaals. Ik moet denken aan de moderne interpretaties hiervan, hoewel minder zwoel toch dezelfde vanzelfsprekend chic: Eau de Gloire (2003) van Parfum d’Empire en Je suis un Homme (2006) van Etat Libre Orange.
19 Mai 1957 ‘dompelt je onder in het hart van het Corsicaanse maquis in de zomer, als de dennen naar warme steen ruiken en er zich als het ware een aroma van ontbijtkoek verspreidt’. Dat laatste komt met name door de strobloem in het hart (foto): ruikt zoet, beetje anijs-dropperig zonder te gourmand te worden en roept, als je wilt met, associaties op met koek en specerijen.
Dit wordt versterkt door een gulle dosis heliotroop met zijn accenten van amandel en vanille die een beetje bloemig wordt gemaakt door lavendel. Mooi en chic-stoer is dat deze zoete weelde, goed wordt gebalanceerd door een groene noot, die droog en schraal, beetje zoutig aandoet: alsof de zeewind door de koriander en oregano suist.
Goed aan de geur is dat je de zwoele intensiteit van de cistus labdanum in een amberbad duidelijk waarneemt. Dit is een geur die je mannen gunt die een beetje ‘uit-ge-douglas-t’ en ‘uit-ge-ici-paris-xl-t’ – 19 Mai 1957 is gewoon verfijnd want gevrijwaard van de harde ‘io-E-super’-realiteit die mannengeuren vaak zo’n harde finish geven.
Dat is grappig. Niet alleen volgens de neus Mathilde Bijaoui heeft 24 Octobre 1985 een merkwaardige opening. Ook volgens mij. Beter gezegd: het heeft een – aangename – bittere groenheid die je tegenwoordig niet veel ruikt. Zeker in damesgeuren. En die net iets verder gaar dan de populaire mojito-cocktail (foto) in geuren: limoen, witte rum en munt dat ze in de opening wil oproepen.
Want de verkwikkende grapefruit krijgt door de munt en galbanum een zoals ik zei bittere groenheid, maakt de grapefruit minder citrusfris. Vervolgens gaat de geur meer richting drank, maar niet te sterk omdat de rum omringd wordt door peer en zwarte bes. En de rum geeft meer een warme dan een zwoele noot.
En op dit alles bloeit een roos: eerst groen-knisperend door de lang aanhoudende opening, dan fruitig-zoet (een tijdje bijgestaan door peer en cassis) om tot slot zeer poederig-sensueel (met dank aan ambrette) te worden met een kordate nasleep van hout waardoor de geur ook weer niet te ‘romantisch’ is.
De neus spreekt van een absolute wellust. Hiermee doet ze zichzelf en de geur te kort: de omschrijving is uit het oude boekje. De geur juist niet, want het is de vetiver die garandeert dat geur niet te cliché-vrouwelijk wordt. Dit is vrouwelijkheid (als je er in gelooft) op een moderne manier geïnterpreteerd. En ook hier geldt: perfect voor vrouwen die mainstreamgeurenmoe zijn.
GEURENGOEROE 