STATEMENTPARFUM?
VRIJ-BLIJVENDE BLOEMENGEUR
Jaar van lancering: 2019
Laatst aangepast: 02/10/19
Neus: Anne Flipo, Carolos Benaïm
Leuke naam. Toch? Ik heb het persbericht niet gezien, maar kan me bijna niet indenken dat geur níet meedrijft op de feministische golf (denk #metoo) die sinds kort ook door de parfumerie waait. Women uit 2017 (Calvin Klein), Nomade uit 2018 (Chloé), Mutiny uit 2018 (Maison Martin Margiela) en Idôle uit 2019 (Lancôme) ‘komen op’ voor strijdvaardige vrouwen die zich door niemand meer de wet laten voorschrijven. Hoewel de weg nog lang is – woeste kusten, ‘eeuwige’ woestijnen, ongenaakbare bergen – en langs heel wat geitenpaadjes zullen gaan, aan de horizon schittert er de belofte dat het goed zal komen. Samen zijn we sterk.
Toch maar even ge-wwwt of ik er wel of niet naast zit. Dit lees ik onder meer: ‘Een statementgeur voor degenen die volgens hun eigen regels leven. Libre betekent vrij. Het is een viering van vrijheid: een geur voor degenen die doen wat ze willen en precies durven te zijn wie ze zijn’. Best wel goed aangevoeld.
Over de fles: ‘Een couture-statement met een zwarte asymmetrische dop als een sexy couture-jurk, gouden kettingen om de nek die doen denken aan de iconische Yves Saint Laurent-it-bags aangevuld met het tijdloze Yves Saint Laurent-logo’. Wat je allemaal in een flacon kunt zien. Ik zie geen jurk, zeker geen sexy couture-variant, zoals ik in de flacon van MR. Burberry (2016) ook niet de klassieke trenchcoat van het merk herken.
Nog even over de naam. In 1975 lanceerde Yves Saint Laurent Eau Libre, de eerste naoorlogse commerciële ‘fluid’-geur voor man en vrouw, en toen zeker bijzonder, voor alle rassen. Een flopperdeflop van de eerste orde. Jammer, en dat terwijl toen het hippy love & peace-gedachtegoed op zijn hoogtepunt was. De master himself merkte achteruit blikkend ooit op: ‘Als couturier moet je de tijd niet vooruit zijn, maar op tijd zijn’.
We moesten tot 1992 wachten tot de wereld er klaar voor was, toen lanceerde Bvlgari het groene water ‘voor iedereen’: Eau Parfumée au Thé Vert, twee jaar later links en rechts ingehaald door de op een na succesvolste geur van de 20ste eeuw: CK One van Calvin Klein.
Waarom schrijf ik dit op? Omdat Eau Libre pas écht een statementgeur was. Libre niet; ik mis de typische Saint Laurent-signatuur. Libre doet braaf mee met de trend, is niet onderscheidend, maar past perfect in de huidige Instagram-realiteit. Je koopt een geur niet om de geur maar om de naam, om de lifestyle, het idee, het gevoel. Als over vijf jaar de superverleidelijke vrouw de toon bepaalt, zullen ook de marketeers dit direct oppikken en er een passend parfum bij verzinnen. Mijn tip in deze: niet moeilijk, gewoon de ‘vintage-versie’ van Opium (1977) opnieuw lanceren.
WAT LIBRE IK EIGENLIJK?
De marketing spreekt van een ‘opnieuw uitvinden van het bloemenparfum; het combineert lavendelessence uit Frankrijk met de sensualiteit van Marokkaanse oranjebloesem voor een unieke fusie aangevuld met een gedurfde noot van musk’. Tjonge, tjonge. Maar het gaat nog verder. Libre is ‘een gender-buigende fougère – de traditioneel mannelijke categorie die leunt op kruidachtig lavendel en aards eikenmos’. Maar dankzij ‘een infusie van hypergeconcentreerde Marokkaanse oranjebloesem en een exclusieve noot van Yves Saint Laurent – genaamd Diva Lavender – die de verste elementen van de aromatische paarse bloem isoleert, waardoor de musk effectief wordt getemperd’.
Het is triest maar waar: een bloemenparfum kan niet meer opnieuw uitgevonden worden. De reden: de mogelijkheden van de parfumeur zijn gewoon beperkt. De enige die dit nog zou kunnen bewerkstelligen is kunstmatige intelligentie volgens mij. Waar ik dus met smart op wacht.
En Yves Saint Laurent is niet de enige die probeert om de mannelijke fougère te transformeren tot een ‘vrouwelijke’ belevenis. Men neme Guerlain, die lanceerde in 2015, voortbordurend op hun klassieke ‘gender-bender’-geur Jicky (1889), Mon Exclusif. Moet ook nog worden gezegd: de eenvoudige lavendelgeur die je tegenwoordig overal nog in alle prijsklassen kunt kopen, wordt ook nog steeds zeer gewaardeerd door vrouwen. En een musk temper je gewoon door het niet te veel toe te voegen aan een compositie.
Wat ruik je uiteindelijk? Een gladde geur; een golf van schoongewassen, cleane lavendel en een zich enigszins sensueel gedragende oranjebloesem die netjes en helemaal comme il faut anno nu verdwijnen in een musk-achtige, poederige basis. Aangenaam, eenvoudig geurgenot voor wie niet te veel wil en niet te veel verwacht. Ik had in ieder geval meer verwacht, net zoals van de andere bovengenoemde ‘bevrijdende’ geuren. Want volgens mij kun je het gevoel van vrijheid anders olfactorisch interpreteren – gedurfder en uitgesproken. Iets wat Yves Saint Laurent wel min of meer doet met de Vestiaire-lijn.
GEURENGOEROE 