‘BOREBERRY’
VERY VERY EASY GOING BURBERRY
Jaar van herlancering: 2016
Laatst aangepast: 03/05/16
Neus: Francis Kurkdjian
Model: Josh Whitehouse ‘accompanied by’ Amber Anderson
Foto/videografie: toe maar! Oscarwinnende director Steve McQueen
Muziek: een heel geëmotioneerde Benjamin Clementine
‘Flaconontwerp’, concept & realisatie: Christopher Bailey?
Zonder het te weten worden de parfumconsumenten vaker bij de neus genomen dan ze in de gaten hebben. Gebeurt vaak wanneer een merk wordt doorverkocht. Het gevolg: veel klassiekers en oude bekenden worden door de nieuwe eigenaar bij het oud vuil gezet: ‘Bedankt voor niets!’ Zoals bij Van Cleef & Arpels. Zoals bij Dolce & Gabbana. Zoals bij Trussardi. Zoals bij Marc Jacobs. Bij Burberry is hier géén sprake van. Meer van: snel een paar bij produceren die nog beter – kan het? – het Burberry-dna incorporeren. In het mister-departement van Burberry betekent dat dus na Britt Rhytm (2013), Mr. Burberry.
Tis niet waar: geïnspireerd op de ‘iconische zwarte trenchcoat’. Kwist niet dat de zwarte uitvoering al deze status had gekregen, ook niet van wie. En is geïnspireerd op – here we go again – Londen: ‘A city of great contrasts. Traditional yet irreverent, elegant without being pristine’ – geldt inmiddels voor elke Europese metropool.
Maar die trenchcoat-link is eigenlijk heel slim moet je dan zeggen, want vormt de mannelijke tegenhanger van My Burberry (2015). Samen vormen ze een heel leuk stelletje dat je in de promotieclip terugziet. Ja, die is erg mooi gemaakt moet je dan zeggen met oog voor detail en zo, maar ondertussen zo slaapverwekkend-wake-me-up-before-you-go-go’-saai in zijn voorspelbaarheid.
En de very serieuze stemming van zanger vind ik niet in lijn met de stemming van het zogenaamde intieme portret van het very beautiful younge koppel dat aan het voor-, tijdens- en nagenieten is van een short stay in, ja goed geraden, Londen. ‘Mr. Burberry’ is Josh Whitehouse, ‘My Burberry’ is Amber Anderson. Laatste vind ik een klap, echt niet leuk, in het gezicht van Kate Moss èn Cara Delevinge. Deze twee blijven toch de echte ‘My Burberry’s’ voor mij. Gaat-ie looser er zo maar met een ander vandoor… je kunt ook niemand meer vertrouwen. Behalve in deze op…
WAT MR. BURBERRY IK EIGENLIJK?
… Francis Kurkdjian (foto). My Burberry is van zijn hand, Mr. Burberry ook. Hij zegt hierover: ‘Heeft de structuur van de klassieke aromatische varengeur die zoveel beroemde geuren heeft geïnspireerd, maar deze is geheel hergemodelleerd en geremastered om een radicaal, hedendaagse creatie te introduceren – zowel in verhoudingen, zowel in ingrediënten’.
Ik zeg – en ik mag het omdat ik hem persoonlijk goed ken: ‘Franciske, call my bluff’. Want hij speelt blufparfum. Wat hij beweert is niet waar. Zo moest ik bij de eerste whiff eentweedrie denken aan Colonia Club (2015). Hoewel de composities in details en accenten verschillen gaan ze uiteindelijk toch gelijk op: van hesperide-fris, naar kruidig-groen, naar houtachtig-clean in de basis. En die van Acqua di Parma is lang niet de enige.
De grapefruit in de opening spettert tegemoet – toch knap hoe neuzen dat tactiele, tastbare gevoel weten op te roepen – je proeft bijna de bijtende druppels.
Deze frisheid wordt geleidelijk groener. Eerst door kardemon. Daarna ‘bitterder’ door dragon. Daarna door ‘een idee van’ berkenblad. Het hart is vol ‘gebleekt’ jong hout. Geen cederhout dat decennia door de zon is ‘gerijpt’ en ‘uitgediept’, maar een boompie na kortstondige groei geveld door de houthakkersbijl. Je ruikt de er op besprenkelde nootmuskaat goed. Gaat beschaafd over een houtachtige basis: een mix van sandelhout, vetiver en guaiac. Vooral de wisselwerking tussen laatste twee bepaalt de toon. Blijft behoorlijk lang resoneren voor een cleane finish het overneemt.
Alleen: de gehoopte en verwachte verdieping, verrijking blijft uit – zoals de eerste grijze haren op de kuif van een 35plusser. Met wat fantasie kun je stellen dat de Mr. Burberry even onvolwassen is als zijn protagonist: easy come, easy go. Een crowdpleaser van de eerste orde met geen enkel verrassend effect. Voorspelbaar klassiek.
Stoort me, aangezien Burberry zich als modemerk steeds exclusiever, ‘volwassener’ exposeert. Of werkt Christopher Bailey – nog in dienst bij Burberry? – ondertussen aan een nichelijn. Wil je nu serieus worden genomen als highend luxelabel dan moet je Armani, Boss, Cartier, Chanel, Bulgari, Dior, Dolce & Gabbana, Ford, Givenchy, Hermès, Prada, Saint Laurent, Van Cleef & Arpels, Zegna en al die anderen achterna.
En wil je je verbazen en/of verheugen hoe serieus de crew dit project neemt. Zoek op http://www.youtube.com naar the making of Mr.Burberry. Heel bescheiden The art of Film getiteld.
GEURENGOEROE 