PARADOXALE NUANCES VAN DE HEDENDAAGSE MAN IN LAVA-CONCENTRAAT
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 03/09/14
Neus: Alberto Morillas
Ambassadeur: onbekend
Fotografie: onbekend
Videografie: onbekend
Alles klopt. Een: de naam. Twee: de goddelijke inspiratie. Drie: de now-look voor mannen. Vier: de geur.
Een: er zijn veel geuren die een zwarte link hebben, wordt dan gaap-gaap Black of Noir genoemd. Zoals als nu Trussardi met Uomo Black. Bvlgari doet het creatiever en verwijst hiermee direct naar een film die bijna iedereen van naam kent. Humor en een schot in de roos wat attentiewaarde betreft.
Twee: in navolging van Versace (Eros) en Paco Rabanne dook ook Bvlgari de oude geschiedenis in – waarmee het zich zo graag associeert – en ontdekte – ‘in de buurt van en rijmt op’ Invictus – Vulcanus. God van het vuur, beschermer van de (zilver)smeden. Sinds Homerus over hem schreef, is hij de personificatie van het magische vuur dat over de aarde vloeit. Vulcanos was nogal heetgebakerd en daar hadden – on dit – de jaloerse oppergoden Jupiter en Juno echt geen zin in. Ze flikkerden hem van de Olympus (terwijl Ikarus ondertussen juist de andere kant opging – ‘hi there’) en stortte in de Middellandse Zee.
Lucky bastard: daar hadden de zeenimfen Thetis en Eurynome op de Eolische eilanden – een vulkanische archipel ten noorden van Sicilië gedomineerd Stromboli en Lipari – net een opvangcentrum geopend voor in ongenade gevallen goden. Was geen pretje: altijd onverwacht stroomde gloeiend lava naar de zee dat – als je ervan houdt – ‘een panorama creëert van ruwe schoonheid: geteisterd en subliem, inspirerend en daadkrachtig, machtig en vredig’.
Tijd om te somberen had Vulcanus niet; kon direct aan de slag met zijn legendarisch verleidelijke krachten, gespierde lichaam, mannelijke creatieve energie. Onder bescherming van deze nimfen stichtte hij in de vulkanen een rijk en verrichtte wonderen: ‘gedesignde’ wapens en juwelen van ijzer, zilver, goud en platina voor de goden.
Highlights: de armen van Achilles en Aeneas, de scepter van Agamemnon, Ariadne’s kroon. Een perfecte inspiratiebron voor de tweede Man-variatie. Man in Black staat symbool voor zelfredzaamheid en -beheersing van de Vulcanus anno nu – archetype van nieuwe mannelijkheid: zelfbewust, dapper en succesvol.
Drie: alleen niet strak in het pak en scherp geschoren, maar een ‘misdadig verleidelijke’ baardaap waarmee Bvlgari als één van de eersten een opvallende mannentrend oppikt. Want je ziet ze steeds meer: westerse mannen die in navolging van ‘trendsettende’ eerste, tweede en derde generatie allochtonen van voornamelijk Arabische afkomst hun baard laten staan. Niet twee weken maar ‘voor eeuwig’.
Dat vergt veel onderhoud – bij mij begint het teveel te jeuken na vier weken – wat dus ook de snelle opkomst verklaart van nieuwerwetse barbershops die doen wat de bijna uit het straatbeeld verdwenen ouderwetse kapper vanzelfsprekend vindt: het aanbieden van een totaal pamperprogramma inclusief baardonderhoud: uitdunnen, fatsoeneren, modelleren.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Vier. Leuk gezegd: ‘Man in Black brengt de paradoxale nuances van de hedendaagse man tot uiting: uitbundige vitaliteit, bewustzijn van zijn gebreken maar bereid die te overwinnen’.
Ook kek verwoord: ‘Man in Black bezit een toets van neo-dandyisme van de hedendaagse man, zelfverzekerd van zijn aantrekkingskracht en connaisseur van artefacten met een geschiedenis’. Ofwel, ‘een gecontroleerde golf van verleidelijke macht, van brute verfijning’.
Alberto Morillas is zeer tevreden over het resultaat: ‘Een geheel onweerstaanbare geur, grenzend aan hypnotisch, misdadig verleidelijk’. Rustig, rustig mannetje. Eerst even de groten lijnen. Er zijn met name in het nichecircuit al langer geuren met een neo-oriëntaalse handtekening. Neo staat voor aroma’s opgepikt uit het klassieke drankkabinet van de Engelse clubs: cognac, port, whisky en – ‘nou, vooruit nog één’ – rum. Neo kunnen je ook vervangen door nouvel gourmand dat meestal wordt gecombineerd met een sterke amberbasis.
En amber staat voor oriëntaals. Amber is hier een combinatie van kostbaar – lijkt me logisch voor een juwelier – benzoïne en tonkaboon (met zijn vanille-rumnuances) die je vanaf het begin door de onbestemde fris-kruidige opening ruikt. Om deze door rum zoetgemaakte amber een stoere omlijsting te geven, werd het ingelijst door een stevige leernoot (rokerig gemaakt door tabak) en geschraagd door guaiac-hout.
Morillas zegt het zelf: de oorspronkelijk voor vrouwen en zelden voor mannen gebruikte tuberoos (foto) met haar erotiserende en g-plek prikkelende uitwerking, wordt door deze leerhout-combinatie verhuld. Om niet te zeggen: opgezogen. Want – onder moderne Vulcano’s gesproken en gezwegen – ik ruik de duidelijke volle, boterachtige, beetje medicinale en bijna narcotische tuberoos-toets niet.
Meer een abstracte zoete bloem met een prachtig ‘uitgepoederde’ iris-nasleep. Neemt niet weg dat Man in Black een stoer-elegante geur is, blijft en een aanwinst voor de ketenparfumerie! Zeer geschikt voor mannen die durven te ruiken. Het heeft alles in zich wat slecht is, maar wat veel mannen wel lekker vinden maar mee zijn gestopt op last van vrouw, dokter en de ‘maatschappij’: alcohol (rum), tabak (sigaretten) en seks.
Alleen ‘jammer’ dat in het assortiment ook een aftershave balm en shaving soap zit – hebben echte mannen met echte baarden niet nodig. Scheelt weer. Helemaal fijn in lijn met de crisisachtige tijden van nu. Zou dit een verklaring zijn voor de verontrustende baardgroei onder echte Hollanders…
RUIK&VERGELIJK
‘Hé Bvlgari-baardaap, haven’t we met before…?’
Caron Pour un Homme (1934)
Man in Black is ook heel vrouwvriendelijk: passief en actief. Want oosterse mannengeuren komen heel dicht in de buurt van ‘vrouwelijke mannengeuren’. Neem Noir (2012) van Tom Ford: is eigenlijk een ‘Shalimar pour Homme’. In 1982 lanceerde Aramis J.H.L – een mannelijke interpretatie van Estée Lauders Youth Dew (1953) en waarnaar volgens Estée een van de grootste oosterse klassiekers van de twintigste eeuw ruikt: Opium (1977) van Yves Saint Laurent.
GEURENGOEROE 