GEURENGOEROE

Alle berichten die GEURENGOEROE zijn getagd

ORIENTAL LOUNGE THE DIFFERENT COMPANY

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 20, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET O, NICHE. Getagd: , , , , , . Een reactie plaatsen

HET OOSTERS PARFUM IN EEN NIEUWE SETTING

Jaar van lancering: 2009

Laatst aangepast: 20/12/10

Neus: Céline Ellena (foto onder)

Artistic direction: Thierry de Baschmakov

Toen Jean-Claude Ellena vaste huisneus van Hermès werd in 2004, hoefde hij niet lang te denken aan wie hij het parfumorgel van The Different Company (dat hij in 2001 oprichtte met Thierry Baschmakov en Luc Gabriel) moest doorgeven: zijn dochter Céline (zie foto). Ze heeft er inmiddels acht geuren gemaakt, waaronder Oriental Lounge. Is er een overeenkomst tussen vader en dochter, is er een verschil? Moeilijk. Mijn eerste indrukken: Céline benadert geuren minder abstract en intellectueel. De geuren zijn hierdoor toegankelijker. Maar dat laatste kan ook verbeelding en/of wishful thinking zijn.De namen die ze verzint voor de geuren prikkelen in ieder geval meer de fantasie – zoals Un parfum de charme et feuilles (2006) – en maken soms gebruik van woorden/begrippen die het ‘goed doen’ in de wereld van hip en trendy: Oriental Lounge.

Hoewel zelf geen grote fan van oriëntaalse parfums, ontbrak deze tak aan de parfumboom nog in het assortiment. En als ze aan Oriental Lounge denkt, ziet ze een schilderij van Vladimir Tretchikoff (1913-2006) voor zich. Ofwel: zwart gelakt hout, cocktailglazen, flikkerende kaarsen in kandelaars van rood die schaduwen op de muren toveren, gepassioneerde vrouwen in het voorbijgaan behangen met juwelen. Dat klinkt erg ‘nu’, klinkt erg als een sfeervolle modereportage in een glossy. Maar als je de werken van deze kunstenaar bekijkt, dan snap je niet dat Céline dit allemaal voor zich ziet. Maar dit terzijde.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

In een interview zei Céline Ellena dat ze het oosters parfum wou ontdoen van zijn clichés – met de nadruk op ‘vettig’ amber, veel vanille en ‘vol’ patchoeli in de basis – en tóch een oosters signaal afgeven. Daarin is ze met Oriental Lounge geslaagd. Maar toch: voor mij blijft de geur aangenaam oosters klassiek die bij vlagen herinneringen oproept aan Guerlains Shalimar, Malle’s Musc Ravageur, Chanels Coromandel en zelfs Belle d’Opium van Yves Saint Laurent.

De opening, inderdaad heel klassiek: de bloemig-frisse noot van bergamot. De moderne toets die om de hoek komt kijken is peper en kerrieblad die met name in Tamil Nadu (India) verplicht onderdeel vormt van de curry. Maar wat het voor een geur afscheidt… volgens Céline groen, fris en metaalachtig maar niets met het aroma van een curry vandoen heeft. Erg druk hoef je je hier niet over te maken, gezien via het hart vol roos je snel de ‘taboesfeer’ in wordt getrokken van de basis vol beproefde oriëntaalse ingrediënten: cistus labdanum, tonkaboon (foto), amber en satijnhout (volgens Céline een mix van synthetisch sandelhout en poederige noten).

Mooi aan de geur: de subtiele gourmandnoot die het totaal oproept – een melange van geroosterde noten, honing, amandel, rum, gesuikerd fruit – zonder dat het plakkerig en ‘kermiszoet’ wordt. Oriental Lounge: niet te zwaar, niet te licht; een kamer vol oosterse specerijen en zoete lekkernijen waar door de geopende balkondeuren de wind zon en zwoele frisheid aanvoert.

RUIK & VERGELIJK

Je ontkomt niet aan de volgende geuren als je Oriental Lounge ruikt – vind ik:

Guerlain Shalimar (1925)

Frédéric Malle Musc Ravageur (2000)

Chanel – Les Exclusifs – Coromandel (2007)

Yves Saint Laurent Belle d’Opium (2010)

 

PECHE CARDINALE MDCI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 16, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET P, NICHE. Getagd: , , , . Een reactie plaatsen

VINTAGE ANNO NU

Jaar van lancering: 2009

Laatst aangepast: 16/12/10

Neus: Jeanne-Marie Faugier

MDCI werd opgericht in 2006 door Claude Marchal. Staat voor Marchal Design & Créations Indépendantes. Je kunt hem beschouwen als een soort Frédéric Malle. Ook Marchal nodigt neuzen uit vrij spel te geven aan hun fantasie, ook Marchal legt ‘zijn’ neuzen geen beperkingen op wat de keuze van ingrediënten betreft.

Het verschil: MDCI is minder afstandelijk, minder ‘intellectueel’ en laat je parfum op een ‘ouderwetse’ manier beleven. Zie de presentatie. Is geïnspireerd – heeft u even? – op de Galerie d’Apollon in het Louvre, het Uffizzi Museum in Florence, de ‘Schatzkammer’ in Wenen en de collectie van Griekse en Romeinse antieke beelden van kardinaal Mazzarin, de Medici-familie en de Lodewijk XIV. Dus: kristallen flacons met daarop ‘antieke’ bustes gemaakt van Limoges ‘biscuit’-porselein. Vinden sommige mensen chic, sommige mensen kitsch, voor anderen zweeft het er tussen.

Opvallend: op verzoek van veel fans werden de eerste geuren – simpelweg genoemd naar de initialen van de neus plus codenaam – veranderd in meer tot de verbeelding sprekende namen, meer in tune met de classicistische uitstraling. Inderdaad Enlèvement au Sérail, Invasion Barbare (beide 2006), Le Rivage des Syrtes, Vêpres Siliciennes (beide 2009), om er een paar te noemen, maken nieuwsgieriger. Zo ook Péché Cardinale. In het Nederlands betekent dat doodzonde of het minder gebruikte kardinale zonde, maar de naam ‘speelt’ in het Frans tegelijkertijd met de vrucht die een verzachtende rol in de geur speelt: perzik. Voor mij is Péché Cardinale erg neo-vintage. Roept beelden op van good old Hollywood-glamour; een film noir waarin een blonde femme fatale mannen met voorbedachten rade in de afgrond stort. Zoals Barbara Stanwyck (1907-1990) in Sorry, wrong number uit 1948.

Bij dergelijke blond-gevaarlijke vrouwen hoort een dito parfum. Welke bloem pluk je dan? Juist, de bedwelmende tuberoos: vol, geel, ‘overbloemig’, boterzacht en begeleid door die eigenaardige leertoets. En die gebruikte Jeanne-Marie Faugier in ruime mate en…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… geeft die een erg fruitig-zoete behandeling, want de tuberoos (foto) wordt samen met lelie begeleid door zwarte bes, pruim en perzik. Hierdoor wordt het narcotische effect van de tuberoos afgezwakt, maar je blijf haar wel door en door ruiken.  In de basis wordt Péché Cardinale zachter en nog zoeter, zelfs een beetje romig. Hiervoor verantwoordelijk: ceder- en sandelhout, kokos en musk.

Het opgevoerde davana-gras in de opening met zijn fruitige en frisse groenheid ruikt mijn neus niet. De kwaliteit van Péché Cardinale is opvallend: de geur trekt echt in de huid en ruik je 24 uur na applicatie nog.

RUIK & VERGELIJK

Zeg je tuberoos, dan ruik ik als eerste de beroemdste versie: Fracas van Robert Piguet (1948). Dit vintage-parfum geldt als nog steeds als standaard en herken je ook in onderstaande recente ‘soli-fleur’ klassieke tuberoosparfums.

Estée Lauder – Private Collection – Tuberose Gardenia (2007)

By Kylian Beyond Love (2007)

Dior – La Collection Particulière – Passage N° 9 (2007)

Prada Infusion de Tubéreuse (2010)

GILDED LILY INEKE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 14, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET G, NICHE. Getagd: , , , , . 1 reactie

EEN MET GOUD HANDBESCHILDERDE JAPANSE LELIE

BLOEIEND IN EEN ‘CHYPRE-TUIN’ IN SAN FRANCISCO

Jaar van lancering: 2010

Laatst aangepast: 14/12/10

Neus: Ineke

Artistic direction: Ineke

Ik had begin deze week bij Annindriya Perfume Lounge in Amsterdam een ontmoeting met Ineke. De neus achter het gelijknamige nichelabel. Haar achternaam: Rühland. Klinkt Duits, toch liggen haar wortels in Nederland: haar grootouders (van moederszijde) emigreerden naar Canada waar Ineke opgroeide.

Na haar studie ging ze naar Parijs (1988) om te werken voor Quest (een van de grote parfumproducenten, nu Givaudan). Op de marketingafdeling. Ze vond het leuk om als intermediair tussen neuzen en klanten op te treden, maar kwam er achter dat de parfumcreatie zelf haar steeds meer bezighield. Ineke kreeg het voor elkaar dat Quest haar opleiding betaalde van de beroemde parfumeursopleiding Isipca in Parijs. Na haar opleiding bleef ze als freelancer voor Quest werken. Niet makkelijk omdat ze inmiddels naar sunny San Francisco was vertrokken.

Hier ontstond het idee (2003) een eigen huis te beginnen die zijn deuren in 2006 opende. Maar wat kon ze toevoegen, wat zou haar onderscheiden van de toen sterk in opkomst zijnde niche-merken, zoals L’Artisan Parfumeur, Frédéric Malle en The Different Company? De geuren moesten niet alleen anders zijn, ook de ‘invulling’. Ineke vond dat haar voornaam anders – ‘exotic’ – was en dus zou opvallen. Dat is een! Literatuur en kunst als inspiratiebron. Dat is twee! Ineke’s voorliefde voor pure ingrediënten. Dat is drie! Het alfabet als ingangspunt voor de namen van haar geuren. Dat is vier! Dit alles gepresenteerd in een meer conceptueel en holistisch (ofwel: som der delen) ‘aura’ in plaats van de gebruikelijke chique, romantische en glitzy clichélokmiddelen die de parfumindustrie gebruikt. Dat is vijf!

Haar eerste vier geuren typeert ze als clean en fresh (kom ik later in de beschrijving ervan op terug). Maar laat je hierdoor niet van de wijs brengen. Dat clean en fresh is vooral de opening. Want het met sering gevulde After my own Heart (2006) bijvoorbeeld ontwikkelt zich tot een mooi en gelaagde geur door de lieflijk-zachte combinatie van sandelhout, heliotroop en musk in de drydown.

Vanaf Evening edged in Gold, gelanceerd in 2007 (haar meest originele tot nu toe vind ik), Field notes from Paris (2009) en Gilded Lily worden haar geuren intenser en verraden, nog meer dan het eerste kwartet, Ineke’s ‘voorkennis’ van de klassiekers van de moderne parfumindustrie.

Gilded Lily is geïnspireerd op de zinsnede ‘gilding the lily’ uit het niet zo bekende toneelstuk King John van William Shakespeare (1564-1616). Voor Ineke ‘een treffende omschrijving voor parfumerie in het algemeen omdat parfumeurs altijd manieren zoeken om de schoonheid van de natuur te verfraaien’. En: ‘Om een cross over tussen het Engeland van Elizabeth I (1533-1603) en het moderne Japan over te brengen heeft de visual van Gilded Lily een Shakespeare meets manga-thema’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Om de associatie van een klassieke chypre met ouderwets en ‘iets voor oude vrouwen’ – een merkwaardig vooroordeel dat heerst bij de nieuwe generaties parfumgebruikers – te voorkomen, opent Gilded Lily niet met het traditionele bergamot in combinatie met citrusvruchten maar helemaal comme il faut de fruitige chypre-smaak van nu. Dus anders fris-fruitig: ananas, rabarber, grapefruit en appel plus vleugjes perzik en elemi-hars en een hint van bergamot. Achter deze originele wrang-zure en toch zoete combi schuilt de lelie. Ze temperen het zware en ‘overbloemige’ parfum ervan subliem. Geeft de lelie als het ware een frisse huivering.

Interessant: om de geur van de lelie zo natuurgetrouw mogelijk te imiteren, plantte Ineke in haar tuin in San Francisco de yama yuri – Japans voor berglelie. Deze Lilium auratum (ook wel bekend als tijgerlelie) wordt beschouwd als de ‘stamvader’ van de meeste lelie-hybriden van tegenwoordig en tijdens de regeerperiode van koningin Victoria (1837-1901) door enthousiaste botanisten van Noord Japan naar Groot Britannië gebracht.

De lelie wordt vervolgens mooi geschraagd door een chypre-toets très classique: patchoeli (aards) en eikenmos (bos) voorzien van een sensuele toets door cistus labdanum-absoluut, sandelhout, musk en vanille. Eindresultaat: een ‘hybride’ geur: want Gilded Lily combineert op schone wijze een klassiek bloemenparfum met de smaak van nu, ook nog eens samengesteld met superbe ingrediënten.

RUIK & VERGELIJK

Weer wat geleerd. Van Ineke. Altijd gedacht dat de geur van de lelie direct aan de bloem werd onttrokken, zoals jasmijn of roos. Nee, dus: ook de lelie is een fusie van diverse bloemenmoleculen afkomstig van het ‘parfumorgel’ van de neus.

Dat pure lelie zo weinig de hoofdrol speelt in parfums, dat verbaasde Ineke eigenlijk. De reden wist ze niet. Ik denk – let wel: denk – het te weten: volgens mij wordt de lelie te veel ‘bij ons’ geassocieerd met de dood: de bekende overvloedig ruikende witte lelie siert menig rouwkrans.

En tegelijkertijd – heel opvallend – met puur en zuiver: de lelie wordt ook gezien als het symbool voor de moeder van Jezus van Nazareth (over exacte de geboorte- en sterftedata heerst nog steeds onduidelijkheid). Mensen die zich hierdoor niet laten afleiden, kunnen ook met volle teugen genieten van de lelie in:

Frédéric Malle Lys Méditerranée (2000)

Serge Lutens Un Lys (2003)

Thierry Mugler – A Garden of Angels – Lily Angel (2005)

Donna Karan Gold (2007)

Van Cleef & Arpels – La Collection Extraordinaire – Lys Carmin (2009)

GESTE HUMIECKI & GRAEF

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 11, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET G, NICHE. Getagd: , , , . Een reactie plaatsen

LIEFDE WAAR EEN TABOE OP HEERST

Jaar van lancering: 2009

Laatst aangepast: 11/12/10

Neus: Christophe Laudamiel

Artistic direction: Sebastian Fischenich en Tobias Muksch

Een oudere man met een veel jongere vaste vriendin (die zijn dochter had kunnen zijn). Nog niet echt ingeburgerd, maar kan maatschappelijk op meer goedkeuring rekenen dan een volwassen, ‘rijpe’  vrouw die een serieuze liefdesrelatie heeft met een adolescent (die haar zoon had kunnen zijn). Uitgangspunt van Geste. We hebben het dan niet over een toyboy, maar een ‘gewone’ jongeman in de bloei van zijn leven. Waarom? Wel, de intense geur is bedacht door Sebastian Fischenich en Tobias Muksch.

En dit duo is nogal serieus en anders in hun benadering van geuren: het duo neemt namelijk emoties als uitgangspunt. Dus beleeft de vrouw van Geste deze verhouding niet ‘glamorous’ en ‘vol lifestyle’, maar volgens het persbericht ‘met de frisheid van witte overhemden, de zoetheid van vers brood en het mysterie van een rijpe liefde’. En geloof het of niet: dat ruik je met een beetje fantasie, hoewel ik de geur anders ervaar.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Een rijpe vrouw – vreselijke omschrijving, alsof je het over kaas hebt – heeft door haar levenservaring haar onschuld verloren. Dus mag het viooltje (foto) – vaak symbool voor onschuld en ongeschondenheid – die centraal in Geste staat niet in haar pure ‘geurstaat’ gebruikt worden. Moet iets mee gebeuren. Gebeurt ook. Geste is bijzonder. In eerste instantie lijkt het bij opening een dichte wolk waarin alle ingrediënten aan elkaar lijken geplakt. Maar hoe langer Geste op de huid ligt, hoe duidelijker je de verschillende noten kunt detecteren. En die ontwaar je in omgekeerde volgorde lijkt het wel.

Eerst een volle laag van amber- en musknoten die een warm, behaaglijk maar onbestemd gevoel geven. Wat is de geur van plan vraag je je af. Maar vervolgens ontluikt op deze bodem het viooltje. En dan weet je het. Die ruikt niet zoals gewoonlijk puur en onschuldig, maar vol én stoffig. Laatste bedoel ik positief, ik moet bij Geste denken van oude fluwelen toneelgordijnen die door de jaren heen allerlei geuren in zich heeft opgenomen: rook, parfums en ‘bloemenhuldes’.

En ondertussen blijft het viooltje maar ‘doorgeuren’, door toevoeging van een ‘bloemige’ noot en groenig dennenhars. Warm, zacht, zoet en intens. Heel merkwaardig: hoewel de ingrediënten anders zijn, moet ik denken aan Quand vient la Pluie (2007) van Guerlain. Dat is dus een echt compliment.

RUIK & VERGELIJK

Humiecki & Graef maken geuren waar je de tijd voor moet nemen. Hoe beter je ze kent, des duidelijker wordt het hoe anders ze zijn. Ruik je ook in:

Humiecki & Graef Askew (2009)

Humiecki & Graef Bosque (2010)

Humiecki & Graef Clemency (2009)

Humiecki & Graef Eau Radieuse (2009)

BOISE VANILLE PARFUMS MONTALE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 9, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET B, NICHE. Getagd: , , , , , . Een reactie plaatsen

MANNELIJK HOUT, VROUWELIJK VANILLE

SAMENGESMOLTEN TOT EEN

ANDROGYN COMFORT ZONE-PARFUM

Jaar van lancering: 20??

Laatst aangepast: 09/12/10

Neus: Pierre Montale

Ik krijg verzoeken om meer aandacht te besteden aan Montale-geuren (meer info over dit huis) Welke te kiezen? Montale stelt mij – en andere geurfanatici – namelijk voor een probleem gelijk een kind in een snoepwinkel: te veel om te kiezen, je zou ze allemaal wel willen proeven. En overweldigd door het aanbod, begin je lukraak je zak te vullen, omdat je eigenlijk alle smaken wilt hebben. Wordt het een roosparfum, een oudparfum of muskparfum? Gezien het winter is, kies ik voor Boisé Vanille, omdat in deze geur twee soorten van warmte aangenaam samenvloeien: hout en vanille, én omdat het zowel geschikt voor haar als hem is.Montale doet geen moeite ‘sprookjesachtige’ namen te verzinnen voor zijn geuren, hoewel die zich er goed voor lenen. Wat je leest op de flacon, krijg je te ruiken. Het is aan jezelf je fantasie vrij baan te geven. Wat ik ‘zie’ bij Boisé Vanille: een houten hut verscholen in een winters bos. Rook kringelt uit de schoorsteen, goud en amberachtig licht flikkert achter de ramen.

Is afkomstig van een openhaard waar hout licht smeult – dat is wat je in eerste instantie buiten rook. Hoe dichter je het ‘Boisé Vanille’-huis nadert, hoe meer het lijkt het alsof iemand – een meesterparfumeur – af en toe, maar niet lukraak, wat lekkers op het hout gooit. Kruiden, harsen, vanille en fijne houtsoorten om de bewoners in een harmonieuze stemming te brengen…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Boisé Vanille begint een beetje too much of everything. Alsof in één keer een mand wordt leeggegooid: citroen, bergamot, lavendel en al een kleine beetje vanille en hout. Maar deze frisheid komt tot rust, wordt geblust door geraniumblad, Jamaicaanse peper (geeft een soort licht wierookeffect) en – eindelijk en duidelijk – hout. Dat laatste wordt opgeroepen met iris en patchoeli. Het effect: droog, warm, aards, fluweel tegen de vleug in. Sensueel gemaakt door natuurlijk vanille en tonkaboon. Maar het mooie: de laatste twee niet in overdosis waardoor Boisé Vanille mooi balanceert tussen hout en vanille. Een perfecte symbiose van een klassiek mannenparfum (hout) en een klassiek oosters vrouwenparfum (vanille). Verfijnde stoerheid en beheerste vrouwelijkheid ineen.

RUIK & VERGELIJK

Een houtgeur voor de vrouw:

Serge Lutens Féminité du Bois (1992)

Of:

Hermès Eau des Merveilles (2003)

Een vanillegeur voor de man:

Guerlain Habit Rouge (1965)

Of:

Tom Ford – Private Blend – Tabacco Vanille (2007)

BLANC VIOLETTE HISTOIRES DE PARFUMS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 8, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET B, NICHE. Getagd: , , , , , , . Een reactie plaatsen

TWINKLE, TWINKLE LITTLE STAR;

EEN VIOOLTJESPARFUM ZOALS

JE NOG NOOIT HEBT GEROKEN

Jaar van lancering: 2005

Laatst aangepast: 02/06/12

Neus: Gérald Ghislain

Geboren in Zuid Frankrijk, opgegroeid in Marokko: Gérald Ghislain. Deze achtergrond ruik je. Dat hij vóór zijn carrière als neus als kok werkzaam was – hij schijnt nog steeds in Parijs een restaurant/bar te runnen – ruik je ook. Niet dat de geuren allemaal gourmand zijn. Maar door de vaak onverwachte en daardoor verrassende combinaties – cliché maar in dit geval so true – die we van een ‘master chef’ verwachten, creëert hij parfums die indruk maken en vervolgens aan indruk winnen naarmate je ze leert kennen. Geldt ook voor Blanc Violette. Viooltjesgeuren kenmerken zich over het algemeen door hun zoete, poeslieve charme. Ze symboliseren vaak kinderlijke onschuld, ongeveinsde eenvoud en authentieke bescheidenheid. Ghislain kiest voor een andere optie: hij omringt de fragiele viola odorata met ingrediënten waardoor ze niet haar onschuld verliest, maar haar voorziet van een ‘poëtisch’ vernis. Het witte viooltje komt tot leven, je ziet haar voor je. Ofwel, de verwondering van een neus over een bloemeke en haar parfum; Blanc Violette is een gedicht in parfumvorm dat al zoveel dichters aan het mijmeren bracht. Zoals William Shakespeare, maar die wordt al zo vaak in deze geciteerd. Daarom Jane Taylor (1783-1824), bekend van haar Twinkle, twinkle, little star (nu gebruikt voor een Nissan-reclame), maar als titel ook zeer toepasselijk voor Blanc Violette.

Down in a green and shady bed,
A modest violet grew;
It’s stalk was bent, it hung it’s head
As if to hide from view.
And yet it was a lovely flower,
It’s colour bright and fair;
It might have graced a rosy bower,
Instead of hiding there.

Yet thus it was content to bloom,
In modest tints arrayed;
And there diffused a sweet perfume,
Within the silent shade.

Then let me to the valley go
This pretty flower to see;
That I may also learn to grow
In sweet humility.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Je denkt alles is al gedaan, alle combinaties zijn al gebruikt tot dat je weer een geur van Ghislain ruikt: hij koppelt – niet eerder gedaan volgens mij – het onschuldig, maar overzoet ruikend viooltje aan steranijs en ylang-ylang, waardoor Blanc Violette eerst een beetje dronken (je ruikt een vleugje pastis, drop), vervolgens een beetje zwoel wordt gelijk een klassiek bloemenparfum. Eigenaardig. Eerst: een lichtfrisse tinteling van bergamot die een viooltje tevoorschijn tovert omringd door iris.

Zoet, fris, poederig. Vervolgens dus de viooltje-steranijs-ylang-ylang-combi in het hart. Deze zoet-bloemige toon blijft tot in de basis gehandhaafd. Hiervoor omringde Ghislain het viooltje met ‘romig’ sandelhout, zwoel vanille, zachte musk en een fragiel rijstpoeder-extract (foto).

Heel lief, heel zacht en heel eigen, want door steranijs behoudt Blanc Violette ook een licht fris-transparant karakter. Na een uur: witte viooltjes gehuld in een cocon van amandelachtige zacht- en zoetheid die doet denken aan een meringue.

RUIK & VERGELIJK

Blanc Violette vormt onderdeel van de Parfums de Couleurs-serie die speelt met klassieke noten… De andere twee zijn:

Histoires de Parfums Vert Pivoine (2006)

Histoires de Parfums Noir Patchouli (2006)

En wat zagen en roken we in 2011:

Tom Ford Violet Blonde (2011)

QUELQUES FLEURS ROYALE HOUBIGANT

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 7, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET Q, NICHE. Getagd: , , , , . Een reactie plaatsen

A ROYAL PERFORMANCE?

Jaar van lancering: 2004

Laatst aangepast: 26/08/12

Neus: onbekend

Soms vraag je je af waarom parfumhuizen (of bezitters van de naam) besluiten een geur te lanceren. Hopende op extra winst is een van de redenen, dat weet ik natuurlijk ook. Het is de vraag alleen of op lange termijn juist niet het tegenovergestelde wordt bereikt. Ik heb het met Quelques Fleurs Royale. Ben ik vol waardering over de herlancering van Quelques Fleurs L‘Original, voor Quelques Fleurs Royale kan ik het nauwelijks opbrengen. Je verwacht, afgaande op de naam, een ‘veredelde’ versie van Quelques Fleurs L‘Original. Maar dat krijg je niet, eerder een ‘verpoverde’ versie. Jammer én kan je ervan weerhouden kennis te maken met Quelques Fleurs L‘Original: want als Quelques Fleurs Royale zo mager ruikt, dan moet…

En vraag ik me af: waarom concentreert Houbigant zich niet op het herlanceren van zijn legendarische klassiekers, daarmee wint de naam weer aan prestige waar het ‘recht op heeft’ in plaats van deze degradatie… Mijn gebed is trouwens al voor een gedeelte verhoord met de herintroductie onlangs van een van de beroemdste mannengeuren uit de moderne parfumindustrie: Fougère Royale uit 1882. Hoop ik zo snel mogelijk te beshrijven. Inmiddels gedaan.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Quelques Fleurs Royale poogt zoveel mogelijk trendy smaken van nu in één geur te vangen in de hoop ‘iedereen’ te plezieren. Dus een siroop-fruitzoetige opening (grapefruit, bergamot, zwarte bes) overlopend in zoet-bloemig hart – roos, jasmijn, mimosa (foto), tuberoos – in de basis ondergedompeld in een oriëntaals bad (sandelhout, amber, iris en witte musk). Voorzien van – kan er ook nog wel bij – een gourmandaccent. Acaciahoning in dit geval.

Ik ruik ook vanille, maar is niet opgegeven als ingrediënt. Alleen: de bloemen kun je eigenlijk niet detecteren omdat je na de opening direct naar de basis wordt gestuurd. En: tuberoos en mimosa toegevoegd aan de klassieke roos-jasmijn-combi ruik je altijd. Alleen ik niet in deze geur. Is volgens mij een kwestie van de kwaliteit en intensiteit van de ingrediënten.

Als die beter was geweest, had Quelques Fleurs Royale de vergelijking kunnen doorstaan met gelijksoortige versierders in het prestigesegment – zoals Les Elixirs Charnels van Guerlain (2008). Nu moet ik vooral denken aan de geuren van Christina Aguilera en Naomi Campbell. Kan toch niet de bedoeling zijn.

RUIK & VERGELIJK

Geen Quelques Fleurs Royale wat mij betreft, maar:

Houbigant Quelques Fleurs L’Original (1912, 2009)

QUELQUES FLEURS L’ORIGINAL HOUBIGANT

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 6, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET Q, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, VINTAGE. Getagd: , , , , , , . Een reactie plaatsen

SLECHTS ‘ENKELE’ BLOEMEN

VOOR EEN VINTAGE-PARFUM

Jaar van lancering: 1912, 2009

Laatst aangepast: 06/12/10

Neus: Robert Bienaimé (1912), Roya Dove (2009)

Het is de geschiedenis ingegaan als het eerste moderne parfum. On dit. Wil zeggen: voor het eerst geen eenvoudig te herkennen soli fleur-geurtje, maar een parfum waarin heel veel bloemen tot een abstracte compositie werden verwerkt. Quelques Fleurs (L’Original is later toegevoegd) is eigenlijk een holistische benadering van parfum; parfum als som der delen.

Je krijgt niet letterlijk bloemen gepresenteerd, maar een impressie. Zoals een ‘moderne kunst’-schilder naar bloemen kijkt: hoewel abstract geschilderd, denk je bloemen te zien zoals die in de natuur voorkomen.

Quelques Fleurs verdween vaak van de markt (jaren vijftig, jaren tachtig) om vervolgens weer in vernieuwde vorm zijn aura te verspreiden. Over die veranderingen zijn weinig fanatieke parfumbloggers te spreken. Kort door de bocht: elke adaptie raakt steeds meer verwijderd van het ‘original’. Vorig jaar verscheen een nieuwe versie, gelanceerd door de nieuwe eigenaren – Dana Classic Fragrances – van Houbigant (meer weten: zie Aperçu).

Die heeft eveneens weinig gemeen met de oerversie, zegt men. De reden: de nieuwe eigenaren beschikken niet meer over de originele formule die fantastisch schijnt te zijn geweest en als voorloper van N° 22 (1922) van Chanel wordt beschouwd. Sterker: Chanels N° 5 (1921) is niet, naar ‘men’ beweerd, de eerste revolutionaire geur waarin aldehyden werden verwerkt, maar – juist – Quelques Fleurs L’Original.

Maar het was niet de geur alleen, ook de sierlijk-statige presentatie hielp mee aan het succes. Werd volgehouden tot aan de jaren zeventig. Daarna ging het hiermee ook steeds meer bergafwaarts: zie de (te) sobere flacon van nu.

De 2009-versie werd samengesteld door Roja Dove. Een van de meest gewaardeerde parfumkenners wereldwijd. Hij genoot zijn opleiding bij Guerlain, werkte er jaren om hierna zijn eigen parfumbedrijf te beginnen. Hij schrijft boeken, geeft lezingen, creëert eigen parfums en adviseert parfumproducenten, zoals de huidige eigenaren van Houbigant. Die vroegen hem om de terug te gaan naar de oude formule – die ‘plotseling’ uit de archieven opdook – en hiervan een nieuwe versie te maken rekening houdend met de door de Europese Commissie uitgevaardigde verboden wat ingrediënten betreft.

Veel parfumbloggers mogen deze versie afdoen als pover en ‘niet te vergelijken’, ik waardeer in ieder geval de poging die ik niet slecht vind. Het is voor mij net zoals met andere kunstwerken die aan restauratie toe zijn; je kunt niet iedereen tevreden stellen, iedere generatie heeft zo zijn eigen kijk op wat origineel is, maar het werk blijft, in grote lijnen, in ieder geval bewaard omdat er men het belang van inziet.

En als je echt als serieus parfumliefhebber/blogger vindt dat Quelques Fleurs L’Original (en al die andere gereorkestreerde klassiekers) onrecht is aangedaan, wat weerhoudt je zelf middelen en mensen te zoeken om dit onrecht uit de wereld te helpen. Zou toch interessant zijn: vier of vijf visies op hoe een bekend klassiek parfum moet ruiken.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Het verschil met de 1985-versie: meer transparant en ‘open’ en dus aangepast aan huidige kijk op ‘ons’ idee van een klassiek parfum. Maar minder ‘rokeriger’ en minder animaal. Want dat was ondanks de abstracte bloemenweelde, kenmerkend voor Quelques Fleurs L’Original.

Die heb ik voor het laatst geroken in de jaren negentig. Wat me bij is gebleven: de herkenbare civet-noot (tekening) in de basis die mooi door de bloemen ‘ademt’ plus de talk-achtige toets; poeder dat kleeft als stuifmeel op bloemen.

De originele formule schijnt 250 verschillende ingrediënten te hebben bevat – sommige beweren zelfs 313. Daar bleef, na analyse, van over in de opening: aldehyden, oranjebloesem, ‘groene noten’, dragon, bergamot, citroen.

Voor het hart werd gereserveerd, maar dan wel heel veel en van de beste kwaliteit: anjer, tuberoos, orchidee, sering, iris, jasmijn, heliotroop, tuberoos, ylang-ylang, lelietje-van-dalen- en roos.

Voor de basis: sandelhout, tonkaboon, amber, eikenmos, musk en civet. Eigenlijk niet bijzonder. Dat wil zeggen: deze ingrediënten ruik je in zoveel geuren. Wat Quelques Fleurs L’Original herkenbaar onderscheidt is volgens mij de pittige dragonnoot.

Voorwaar vernieuwend in 1912 voor een opening van een geur. De anjernoot in het hart die de overige bloemen een kruidige volheid geeft en natuurlijk de civet in de basis. Deze versierder lijkt, zelfs in de synthetische variant, bijna uitgestorven in hedendaagse geuren.

RUIK & VERGELIJK

Ook verschenen in 1912 en nog steeds te ruiken. Inderdaad ook allemaal in een aangepaste vorm.

Caron Infini (1912)

Guerlain L’Heure Bleue (1912)

04 PETRANA ODIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 3, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET CIJFERS, NICHE. Getagd: , , , . Een reactie plaatsen

DE IRIS MANNELIJK GEMAAKT

Jaar van lancering: 2010

Laatst aangepast: 03/12/10

Neus: Jean-Claude Delville

Wat en wie er achter Odin schuilgaan? Zie 02 Owari en 03 Century. In beide beschrijvingen heb ik me al verbaasd over de goede kwaliteit die eigenlijk niet in verhouding staat tot de gewone confectie uit het Odin-assortiment. Geen niche, maar toch bijna-niche. Ruik je ook weer in 04 Petrana. Is net zoals de andere drie geuren geïnspireerd ‘door fascinerende plaatsen in de wereld’.

Alleen ik snap de charme van deze wijk gelegen in Kozani in Noord Griekenland (volgens wikipedia) niet. Maar ik navigeer waarschijnlijk verkeerd. Misschien wordt de woestijn van Jordanië bedoeld, want daar bloeit de  ‘iris petrana’, ofwel de zwarte iris.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Heel even een zoet limonadesiroop-gevoel in de opening. Hiervoor verantwoordelijk: zwarte bes die heel snel verdwijnt achter een pittige wolk van koriander (heel even, heel goed te ruiken) en roze peper. En ja hoor, daar verschijnt de poederig-aardse zwarte iris (foto) waarvan de zachtheid wordt versterkt door heliotroop (met haar vanille-noot) omringd met een fris-groen randje van viooltjesblad.

In de basis van 04 Petrana blijft de iris aanwezig, ‘mannelijk’ gemaakt door een sterke houtnoot van vetiver. Lekkere, ‘niet verkeerde’ en  ‘ronde’ geur die na verloop van tijd zijn houttonen verliest om ruimte te geven aan de cocon-achtige geborgenheid van witte musk en weer aansluiting zoekt met de zwarte bes-noot in de opening.

RUIK & VERGELIJK

De zwarte (naar donkerpaars neigende) iris kent drie variatie: iris nigricans iris susiana en iris petrena. Als je de verhalen moet geloven, ruiken die anders dan de iris pallida (uit Toscane). Komt door de klimatologische omstandigheden van het Nabije Oosten. Ik geloof die verhalen niet echt. Let wel: ik heb de zwarte iriswortel nog nooit in het echt geroken. Je kunt de iris petrena ook ruiken in:

Ormonde Jayne Orris Noir (2006)

PORTRAIT OF A LADY FREDERIC MALLE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 29, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET P, NICHE. Getagd: , , , , . Een reactie plaatsen

PORTRAIT OF A ROSE

Jaar van lancering: 2010

Laatst aangepast: 29/11/10

Neus: Dominique Ropion

De ‘uitgever in parfums’, Frédéric Malle, onderhoudt een intieme band met zijn ‘schrijvers’ (de neuzen) om zo tot mooie en karaktervolle ‘boeken’ (geuren) te komen. Van de 11 neuzen met wie hij samenwerkt, is Dominique Ropion (foto onderaan) het meest productief. Portrait of a Lady is zijn vijfde uitgave (de huisparfums niet mee gerekend). De geur vloeit voort uit het mannelijke basisakkoord van Géranium pour Monsieur (2009) dat volgens Malle en Ropion de potentie had uitgangspunt te vormen van een modern oriëntaals parfum.

Een geur verbeteren, daar schuilt volgens Malle ook een gevaar in: je kunt te ver gaan, te veel ‘producten’ toevoegen met als eindresultaat een parfum dat in de war is. Toch deden ze het: proef na proef om tot de juiste dosering te komen van een ‘symfonisch parfum, een nieuwe oriëntaalse roos, een sensuele schoonheid met de aantrekkingskracht van een magneet, een klassieker’.

Niet bepaald onbescheiden. En dat wordt er niet minder op door de toevoeging dat Portrait of a Lady een ‘opulent, rijk, vrouwelijk, puur, onweerstaanbaar en stil parfum’ is geworden. Leuke naam trouwens en hoogstwaarschijnlijk vernoemd naar de roman van Henry James uit 1881. In 1996 verfilmd door Jane Campion waarin Nicole Kidman deze ‘lady’ portretteert. Voor Frédéric Malle een symbool (boek en film) voor aristocratische elegantie. En Kidmans’ vertolking hoeft je eigen fantasie van een Portrait of a Lady niet in de weg te staan. Zo lang ze maar zeer klassiek, zeer romantisch en zeer ‘vol’ is, want dat is de geur ook.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Heel eerlijk zeggen: ik heb dit type geur al vaker geroken in de nichesector. Deze Turkse roos- en patchoeli-fusie verfijnd door een sensuele basis. Alleen is deze fusie in Portrait of a Lady hoog gedoseerd – nog nooit zo hoog volgens Frédéric Malle. Wat ik niet echt waarneem: de opening met zwarte bes en framboos. Want de inderdaad zeer intense ‘patchoelie-roos’ verschijnt direct ten tonele mooi oosters-kruidig gemaakt door kruidnagel en kaneel.

En dit ruik je zó goed dat het in eerste instantie moeilijk is de ‘mannelijke’, maar zeer zachte basis van benzoïne, sandelhout, wierook, ambroxan en witte musk te onderscheiden. Maar die neem je als Portrait of a Lady langer op de huid zit wél waar. Mooi, elegant en vrouwelijk maar, voor mijn gevoel, ook een beetje te veilig voor een ‘uitgever van parfums’.

RUIK & VERGELIJK

Roos, patchoelie, niche. Dan moet ik ook denken aan:

L’Artisan Parfumeur Voleur de Roses (1993)

Juliette has a Gun Lady Vengeance (2006)

Maison Francis Kurkdjian Lumière Noire pour Femme (2009)