TWINKLE, TWINKLE LITTLE STAR;

EEN VIOOLTJESPARFUM ZOALS

JE NOG NOOIT HEBT GEROKEN

Jaar van lancering: 2005

Laatst aangepast: 02/06/12

Neus: Gérald Ghislain

Geboren in Zuid Frankrijk, opgegroeid in Marokko: Gérald Ghislain. Deze achtergrond ruik je. Dat hij vóór zijn carrière als neus als kok werkzaam was – hij schijnt nog steeds in Parijs een restaurant/bar te runnen – ruik je ook. Niet dat de geuren allemaal gourmand zijn. Maar door de vaak onverwachte en daardoor verrassende combinaties – cliché maar in dit geval so true – die we van een ‘master chef’ verwachten, creëert hij parfums die indruk maken en vervolgens aan indruk winnen naarmate je ze leert kennen. Geldt ook voor Blanc Violette. Viooltjesgeuren kenmerken zich over het algemeen door hun zoete, poeslieve charme. Ze symboliseren vaak kinderlijke onschuld, ongeveinsde eenvoud en authentieke bescheidenheid. Ghislain kiest voor een andere optie: hij omringt de fragiele viola odorata met ingrediënten waardoor ze niet haar onschuld verliest, maar haar voorziet van een ‘poëtisch’ vernis. Het witte viooltje komt tot leven, je ziet haar voor je. Ofwel, de verwondering van een neus over een bloemeke en haar parfum; Blanc Violette is een gedicht in parfumvorm dat al zoveel dichters aan het mijmeren bracht. Zoals William Shakespeare, maar die wordt al zo vaak in deze geciteerd. Daarom Jane Taylor (1783-1824), bekend van haar Twinkle, twinkle, little star (nu gebruikt voor een Nissan-reclame), maar als titel ook zeer toepasselijk voor Blanc Violette.

Down in a green and shady bed,
A modest violet grew;
It’s stalk was bent, it hung it’s head
As if to hide from view.
And yet it was a lovely flower,
It’s colour bright and fair;
It might have graced a rosy bower,
Instead of hiding there.

Yet thus it was content to bloom,
In modest tints arrayed;
And there diffused a sweet perfume,
Within the silent shade.

Then let me to the valley go
This pretty flower to see;
That I may also learn to grow
In sweet humility.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Je denkt alles is al gedaan, alle combinaties zijn al gebruikt tot dat je weer een geur van Ghislain ruikt: hij koppelt – niet eerder gedaan volgens mij – het onschuldig, maar overzoet ruikend viooltje aan steranijs en ylang-ylang, waardoor Blanc Violette eerst een beetje dronken (je ruikt een vleugje pastis, drop), vervolgens een beetje zwoel wordt gelijk een klassiek bloemenparfum. Eigenaardig. Eerst: een lichtfrisse tinteling van bergamot die een viooltje tevoorschijn tovert omringd door iris.

Zoet, fris, poederig. Vervolgens dus de viooltje-steranijs-ylang-ylang-combi in het hart. Deze zoet-bloemige toon blijft tot in de basis gehandhaafd. Hiervoor omringde Ghislain het viooltje met ‘romig’ sandelhout, zwoel vanille, zachte musk en een fragiel rijstpoeder-extract (foto).

Heel lief, heel zacht en heel eigen, want door steranijs behoudt Blanc Violette ook een licht fris-transparant karakter. Na een uur: witte viooltjes gehuld in een cocon van amandelachtige zacht- en zoetheid die doet denken aan een meringue.

RUIK & VERGELIJK

Blanc Violette vormt onderdeel van de Parfums de Couleurs-serie die speelt met klassieke noten… De andere twee zijn:

Histoires de Parfums Vert Pivoine (2006)

Histoires de Parfums Noir Patchouli (2006)

En wat zagen en roken we in 2011:

Tom Ford Violet Blonde (2011)