OVER STANK, NOG MEER STANK, NIET BEGREPEN ‘UITINGEN’, NIEUWE VERKOOPMETHODE EN AMSTERDAM
Vreemd en tegelijkertijd wonderlijk bericht eergisteren op NPO Radio 1. Er werd stilgestaan bij de Bijlmerramp van 25 jaar geleden. Een verslaggever die toen ter plekke was vertelde over de sterke, overweldigende walm van kerosine en nog wat anders. Bleek later, naar wordt beweerd, de geur van een paar pallets Encre Noire van Lalique te zijn geweest die zich ook in de cargovlucht bevond.
Marketingroddel die ik onlangs hoorde van Céline Verleure van Olfactive Studio: de verwondering in parfumwandelgangen over Aura van Mugler. Insiders begrijpen niet wat er groen aan is; begrijpen de compositie sowieso niet. De consument blijkbaar ook niet. Het gevolg: de campagne krijgt binnenkort een blauwe make over om de potentiële koper makkelijker over te halen. Te beginnen bij de ogen van het model.
Dan: de campagne van Chanels Gabrielle. Komt bij velen – nog – niet echt binnen. Misschien alleen bij insiders en zijn ‘wij’, eenvoudige consumenten, so far behind wat de laatste artistieke ontwikkelingen in de parfumbranche betreft. Wat sleept ‘Gabrielle’ al rennende eigenlijk met zich mee, waar is ze naar op zoek? Velen blijken voor de optie wc-papier en wc te kiezen.
Dan de Volkskrant afgelopen zaterdag. Berichtte over aangespoelde ambergrijs. De clichés vallen over elkaar heen. De kop: ‘Een drol van een half miljoen euro’. In de intro wordt het voorgesteld als ‘de poep van een walvis’ dat vervolgens als ‘spul’ wordt gedetermineerd. En dan: ‘Walvispoep is niet het eerste ingrediënt dat je verwacht in een geurtje van een prestigieus Frans modehuis’.
Waar moet je beginnen? Wat mij stoort: de omschrijvingen. Drol, poep. Vies scoort altijd. Maar bij zulke grote zoogdieren spreek je eerder van excrementen. En ja dus wel: ambergrijs was altijd een belangrijk ingrediënt bij alle prestigieuze parfum- en couturehuizen, en maakt in zijn natuurlijke vorm weer een ‘comeback’. Guerlain verwerkte het in Ambre Éternel (2016). En van Creed gaat de mare dat het zoveel mogelijk dit ‘spul’ verwerkt in zijn geuren als het past bij de compositie.
Bij het muskushert werd vergeten te vermelden dat de synthetische soort tegenwoordig nog maar zelden ruikt naar ‘vies’, eerder clean (pluizig katoen) en/of zacht (poedereffect). Wel weer grappig: de Afrikaanse rotsklip-das wordt als vanzelfsprekend in het rijtje van dierlijke ingrediënten opgenomen, terwijl deze natuurlijke musk-vervanger nog nauwelijks wordt toegepast.
Dan: een nieuw parfuminitiatief: www.parfumado.com. Een soort van commerciële vertaling van het in bij parfumafficionado’s bekende ‘decanting’. Dat je voor een paar euro een aantal milliliters koopt van een geur waarnaar je benieuwd bent. Vaak koopt op afspraak één afficionado een ‘best wel’ duur parfum en biedt dan de mogelijkheid het te splitten met zielsverwanten.
Dit lees ik op de site: ‘Kies jouw maandelijkse parfum voor maar €14.95. Ontvang de gratis travelspray en probeer iedere maand wat nieuws’. Parfumado beweert zelfs de 250 mooiste parfums te hebben geselecteerd. Ik zou zeggen: discussie. Amor Amor van Cacharel? Boss’ Bottled? Lacoste’s Touch of Pink? Brit for Her van Burberry? OK, Robert Piguet, Eight & Bob, Escentric Molecules, Miller Harris zijn er ook maar daarvan slechts een paar.
Van zowel van de mainstream- als de nichecategorie ontbreken te veel merken om deze claim te rechtvaardigen. Waar is Chanel, waar Givenchy? Van Guerlain alleen Mon Guerlain. Te lukraak, te hapsnap. Ook zoiets: Encounter van Calvin Klein is geflopt. Aqua pour Homme wordt door Bvlgari zelf niet meer gevoerd. En behoren ‘Etos-geuren’ – ck One, One Million – tot de ‘250 mooiste’?
De verantwoording van Parfumado – ‘Het aanbod blijft jaarlijks groeien, in parfumeries wordt zóveel gespoten dat alles op elkaar lijkt en een langere periode van testen wordt nergens aangeboden’ – gaat scheef. Je ‘moet’ nooit meer dan vijf geuren – ik ga voor drie – tegelijk proberen. Als je ze daarna op je polsen hebt gespoten, loop je naar buiten om ze op je te laten inwerken. En: als je echt wil, kun je in elke parfumerie zo lang testen als je wilt – neem de Bijenkorf. En een ‘beetje parfumerie’ heeft tegenwoordig een luchtverfrisinstallatie. Het (wel of niet adequate) personeel (dat na drie testen weliswaar vaak het geduld begint te verliezen) helpt je in ieder geval graag verder. En vallen de verkooppraatjes tegen, zijn die niet om aan te horen? Ga je toch online. Bestel je bijvoorbeeld bij Ici Paris XL dan krijg je er gratis proefjes bij.
Ik heb Parfumado vorige week een mail gestuurd of ze een en ander willen toelichten. Nog geen antwoord. Kan ik ze ook niet wijzen op de hinderlijke schrijffouten (Jilsander) en onzorgvuldig taalgebruik. En het is omgerekend best duur. Dat blieven wij Nederlanders, beruchte ‘30-ml-kopers’, toch niet? Een rekensom: €14.95 voor 8ml is € 1,87 per ml, maakt 50 ml € 93,50, 100 ml € 187,00. Voor 100ml ck One betaal bij je die andere nieuwkomer op de Nederlandse markt, Notino (waarin ik me nog steeds moet verdiepen), € 19,80. Kan nog wel even doorgaan. Ik stop met de conclusie dat Parfumado een poor man’s version van het erg informatieve, gedegen en humoristische opgezette www.nose.fr is, of vriendelijker gezegd: www.nose.fr in de grondsteigers.
We eindigen met gezellig geurnieuws. Na Mona di Orio’s groener-dan-groen Amyitis (2008), dat is geïnspireerd op een zomers boottochtje over de Amsterdamse grachten, en Eau d’Amsterdam, Scent of the Canal Trees (2014) van Tijdmakers dat de jaarlijkse lenteviering van dwarrelende iepzaadjes langs de grachten bottelde, wordt Mokum opnieuw olfactorisch geëerd door het in Londen gevestigde Gallivant (opgericht door voormalig creative director van L’Artisan Parfumeur).
Naam, yes indeed: Amsterdam. Maar, wat is the bedoeling infact, could you vertel that please dear Giorgia Navarra, you are the neus behind the geur is it not? Navarra: ‘The conceptual imagining of a black tulip. The moment I want to capture is autumn going into winter. The freedom of cycling, past the former spice warehouses of the Warmoesstraat to a canalside apartment on Prinsengracht on the elegant south side of the city. Wind in your hair. Now we’re inside. It’s getting dark. It’s gezellig. That quintessential ingredient of good Amsterdam living – it’s cosy. Warm. Flowers in the window. Cake and feeling indulged. Beautifully made wooden furniture. Dark hues on the walls.” Geurengoeroe is very benieuwd wanneer www.parfumado.com Amsterdam toevoegt aan zijn collectie. Al wel te koop bij www.babassu.nl.
Waarom niet? Te commercieel? Veel merken zijn inderdaad onderdeel van multinationals met een bijna dictatoriaal pr-offensief. Wat ook een serieuze benadering in de wegstaat: de aanhoudende absurde stroom van pruttelprutterdeprutparfums. Maar wat dan nog? Alsof dat bijvoorbeeld ook niet voor uitgeverijen geldt. Die verdienen over het algemeen niet aan hun sterauteurs (niche), wel aan prietelatuur (biografieën en levensdocumenten van en over wel of niet terecht bekende figuren).
‘Dollar als kunstproject’ is een idee van de Amerikaanse kunstenaar Mike Bouchet. In samenwerking met Symrise ontwikkelde hij een geur gebaseerd op gebruikte dollarbiljetten die in een New Yorkse galerie werd onthuld. Naam van de geur Tender – betekent zowel teder als geld. Prijs $ 75.000. De koper krijgt hiermee het recht om de geur te produceren inclusief gratis ‘een onbeperkt aantal vullingen van een spuitflacon om Tender volop te kunnen verspreiden’.
Anyway, bovengenoemde arti-farty kunstparfums doen mij verlangen naar een goed verhaal van, een expositie over bijvoorbeeld Guerlains Mitsouko (1919). Naast uitleg over de revolutionaire compositie en de inspiratiebron van Jacques Guerlain (foto onder) – de roman La Bataille van Claude Farrière uit 1909 – ook de interessante storytelling van fanatieke gebruikers – Jean Harlow, Marlene Dietrich, Ingrid Bergman, Charlie Chaplin, Sergei Diaghilev (van Les Ballets Russes). Plus de vraag wat een parfum nu erotisch maakt.
Ik dacht van de week: ‘dus toch maar’ even aandacht besteden aan het verscheiden van David Bowie – ik was ‘vraiment’ verbaasd over de zoveel meer dan gemiddelde likes. Waarvoor mijn dank. Vroeg me ondertussen wel af: ‘Who’s next?’ Want er staan heel wat sterren voor de eindsprint klaar om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen – alleen al puur afgaande op hun leeftijd en lifestyle. En dan kan er ook zo maar een celeb ongevraagd – ‘dat was niet de afspraak!’ – tussenuit glippen. Auto-ongeluk, ‘facelift horribly gone wrong’ en fijne, andere pech onderweg-momenten waar de roddelrubriekredactie van showbizz-programma’s op tv vol ‘ha-ha’ha’-leedvermaak bijna op klaarkomt. Als er niet goed onderling overlegd wordt, moeten we binnenkort wekelijks een ‘held’, ‘ikoon’, ‘trendsetter’, ‘ster’ en dergelijke betreuren. Met als hoogtepunt de serieuze hoogmis (in den Nederlanden geleid door Matthijs van Nieuwkerk) bij DDDD: De Dood Draait Door.
Heeft diverse redenen. Ten eerste: van de meeste ‘klassieke’ parfumhuizen zijn de oprichters dood, dus wordt in plaats daarvan de neus naar voren geschoven tijdens lanceringen en interviews. Soms meer dan één. Licht een parfumeurstrio toe wat de inspiratie was en hoe ze elkaar hebben aangevuld en versterkt om tot een – vooropgesteld – prachtig resultaat te komen. Ten tweede: het aanstellen van een nieuwe huisneus is voor luxe labels sinds een tijdje reden met een officiële persverklaring te komen. Wereldnieuws weliswaar in kleine kring nog steeds, maar meer en meer media die dit bericht oppikken. En dan zijn er nog gewoon neuzen die op een positieve manier pr-perfect zijn zonder pedant te worden – uitzonderingen daargelaten – en graag de wereld rondreizen om hun boodschap te verkondigen. Pierre Guillaume van Parfums Générale, Francis Kurkdjian van zijn gelijknamige maison. Ik zag vorig jaar Chantal Roos op de Franse televisie in een nieuwsrubriek waarin ze serieus werd geïnterviewd. Haar – terechte – staat van dienst werd doorgenomen om het uiteindelijk te hebben over haar ‘parfums d’exception’ van haar nieuwe initiatief Dear Rose.
GEURENGOEROE 