GEEN GEK MAAR EEN GEWOON GEURTJE
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 27/10/12
Model: Lady Gaga
Neus: Honorine Blanc, Richard Herpin, Nathalie Lorson
Concept & realisatie: Lady Gaga I presume met Nick Knight en Steven Klein
Terwijl ik dit schrijf zijn er volgens Lady Gaga al meer dan zes miljoen flacons verkocht van Fame. Fijn! Ze zal er niet van wakker liggen dat ik niets met haar heb. De naam alleen al. Kan het er iets dikker bovenop? Wat anderen ook beweren: ik vind haar niet origineel, niet vernieuwend en zeker geen kunstenaar. Eerder saai door de voorspelbaarheid. Goed, ze kan zingen. Maar haar videoclips en red carpet-appearances: één en al cliché-treurigheid.
Haar muziek: een repetitie van alles wat ik al tig keer gehoord hebt en beter, maar zogenaamd zo dansbaar en lekker in het gehoor liggend. En dan die mallotige statements: gekleed in een jurk van echt vlees om daarmee haar commitment met de gay community uit te spreken. Fijn! Wat ik vermoed: ze is een living doll van übergay-stylisten waarmee ze zich heeft omringd. Het effect: geen ode op maar een parodie op de vrouw.
Eigenlijk is ze een moderne freak, een Frankenstein, een ‘monster’ (in eerste instantie de naam voor haar eerste geur). Het verschil met die zielenpoten van toen: ze hoeft als attractie niet op de kermis te staan naast de vrouw zonder hoofd en kleinste man ter wereld. Nu worden ze gehuldigd en bijna geheiligd.
Kijk naar de septembercover van de Amerikaanse Vogue. Gekleed in een zandloper-creatie van Marc Jacobs staat ze daar very very gefotoshopt als een mallotige reïncarnatie van May West. En dat is ook het vreemde: veel couturehuizen staan in de rij om een creatie voor haar te maken. En parfumproducenten. Coty was blijkbaar het meest aantrekkelijk. Ze kon er haar gang gaan. En dus zou haar debuutgeur in eerste instantie ruiken naar – lekker gek – bloed en sperma.
Kwam ze, of Coty, of samen op terug: het werd een geur die zou ruiken naar een dure hoer die alle normen en standaarden in de parfumindustrie zou overtreffen doordat de geur een ‘kleur’ zou krijgen, geen piramide- maar een ‘trampoline’-opbouw (elke keer ruik je een andere noot) en op iedereen anders zou ruiken. Helemaal not dus. Fame is zeer braaf en zeer voorspelbaar, de zoveelste die mee wandelt op ‘very fruity, less flower’-trend met musky nasleep. En ruikt niet naar een chique hoer. Wat de transformatie van de vloeistof betreft: die is in de flacon dus zwart, maar wordt zodra in contact met buitenlucht weer transparant. Goh. Je hebt ook al geuren die je als een ‘kleur’ opspuit om even later kleurloos te worden.
Dan de presentatie: de flacon heeft een erg hoog Thierry-Mugler gehalte, met name met die van Alien (2004). De foto: zo vaak gedaan: ‘hongerige’ miniatuurmannen die tegen een vrouwenlichaam opklimmen.
In dit geval little hungry monsters zoals Lady Gaga haar fans noemt en die slikken Fame voor zoete koek. Fijn. Tenminste als ze van fruitsiroop in de vorm van parfum houden. Echte parfumliefhebbers lachen vanwege de niet ingeloste hooggespannen verwachtingen. Sterker, de uitkomst is teleurstellend: zelfs een uitgesproken en grensverleggende gekke dame slaagt er niet in de celebgeur naar een hogere status te tillen. Gewoon braaf middle stream. Niet edgy, niet verrassend, niet gek, niet gaga.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De geur werd geconcipieerd door The Hause Laboratories uit Parijs. Nog nooit van gehoord. Ga je naar ‘hun’ site dan zie je hun tot nu verrichte werken: alleen Fame. Vreemd. Of gaat achter dit tijdelijke huis de namen schuil van de drie neuzen. En tot nu toe heb ik blijkbaar pech gehad; ik kom steeds in de verkeerde ‘trampoline’-fase van deze ‘push-pull’-geur terecht: zoete vruchten. Het kan aardbei, het kan framboos, het kan perzik, het kan abrikoos zijn. De uitkomst is voor mij hetzelfde: vruchtenlimonade. Het vertegenwoordigt volgens Lady Gaga de sensuele kant van de geur.
Fame heeft natuurlijk ‘net zoals’ Lady Gaga ook een duistere kant. Die wordt vertegenwoordigd door belladonna (wolfskers, slaapbes). Dat is een zeer giftige plant die zogezegd ‘vroeger’ werd gebruikt door vrouwen om grotere pupillen te krijgen (met gevaar voor slechter ‘zicht’). Fijn. Maar, scheidt het ook een geur af? Niet dus, hoe ik ook google. Dan is er nog de lichte, ofwel bloemige kant van Fame. Die wordt opgeroepen met tijgerorchidee en Arabische jasmijn (foto). En hier doorheen werden saffraan, honing en wierook verweven.
Alleen, ik ruik het niet. Ik wou dat ik dat laatste drie rook, gebruik je die goed dan krijgt een geur vanzelf een nichelink. Wat ik wel ruik zoet fruit, onbestemde bloemen en musk met lichte hout- en kruidtonen. That’s it. Meer kan ik er niet van maken. Meer wil ik er niet van maken.
Fame is een perfect voorbeeld van supermarketing en tegelijkertijd ‘volksverlakkerij’: wat je wordt ‘beloofd’, ruik je niet terug. Fame is te weinig eigengereid. Zeer vreemd voor een vrouw die er zogenaamd in uitblinkt en er haar handelsmerk van heeft gemaakt.
RUIK & VERGELIJK
Ik weet het, jullie weten het, bij celebgeuren komt eerst het gezicht en in een véél later stadium de geur. Jammer alleen: actrices, zangeressen, acteurs, zangers, nemen zich so bloody serious als ze een geur presenteren. Of laten zich dit voorschrijven door de licentiehouders. The broodnodige fun-factor ontbreekt meestal. Al te grappig moet je het ook weer niet maken, dat bewijst wel de voor mij leukste celebgeur tot nu toe. En die is behoorlijk geflopt. Het gevolg: de ‘eigenaresse’ wordt door de fans en licentiehouder niet meer serieus genomen.
Sarah Jessica Parker Covet (2007)
GEURENGOEROE 