mona di orio

Alle berichten die mona di orio zijn getagd

LUX – SIGNATURE COLLECTION – MONA DI ORIO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 29, 2015

Geplaatst in: GEURENALFABET L, KLASSIEKERS VAN DE TOEKOMST, NICHE. Getagd: mona di orio. Een reactie plaatsen

LUX(E)

EN TOEN WAS ER – WEER – LICHT

Jaar van lancering: 2005/2015

Laatst aangepast: 29/05/15

Neus: Mona di Orio

Concept & realisatie: Jeroen oude Sogtoen

Flaconontwerp: Ateliers Dinand

Kom ik er een tijdje geleden achter dat ik nooit Lux van Mona di Orio heb besproken. Mea Culpa, mea ultima culpa. Strange, want als er één geur is die voor mij de essentie van ogenschijnlijke, geraffineerde eenvoud symboliseert… Een expressie van hoe niche hoort te zijn, niet wat het tegenwoordig veelal pretendeert.

Lux was een tijdje van de markt, maar maakt in een nieuwe flacon een comeback. Ik zie haar nog voor me zitten, toen ze schuchter, bijna verlegen samen met Jeroen oude Sogtoen haar eerste drie geuren aan me voorstelde bij Skins in Amsterdam. Overtuigd van haar talent, maar hiermee niet te koop lopend, werd me direct duidelijk: dit is een bijzondere vrouw die parfum in dienst stelt om haar kijk op de wereld onder woorden te brengen. De parfums deden de rest: ik was even van de wereld, om daarna verheugd te constateren dat haar kijk op het metier een verrijking, zo niet een leidraad voor de toekomst van het parfum is. Puur door het feit dat ze zichzelf en niet de markt als uitgangspunt neemt. Je kunt er lang of kort over discussiëren, maar voor mij heeft ze ‘gelijk’ gekregen – niet dat ze daar op uit was. Logisch, gezien haar boude stellingname, dat haar geuren – in eerste instantie – als moeilijk en ondoorgrondelijk werden ervaren. Ook voor mensen – we blijven in nichekringen – die Creed, Dyptique, Frédéric Malle en al die anderen zien als ‘het hoogst haalbare’.

Lux is haar ode op haar leermeester Edmond Roudnitska – geliefd om zijn transparante, maar complexe toets zonder intellectualisme. Wat Mona di Orio toevoegt is warmte, een mediterrane gloed zonder in clichés te vervallen rondom deze inmiddels te saai voor woorden uitgekauwde inspiratiebron. Nieuw voor mij is dat ze zich liet inspireren door de Italinaanse stijlbeweging chiaroscuro die de grenzen aftast tussen het licht en de duisternis.

Ik zie het anders: de pracht van de ruwheid van de natuur (grondstoffen) geassembleerd tot ‘cultuur’. Met andere woorden: grondstoffen temmen en in de juiste banen leiden (zonder dat ze hun kracht en eigengereidheid verliezen) om zo tot een ‘gemaakt’, geciviliseerd product te komen. Zoals een meubelmaker van de mooiste houtsoorten een kast met geheime laadjes maakt. Zoals een kunstenaar een portret schildert waarvan je pas na lang kijken ervaart dat hij de persoon in kwestie in al zijn/haar facetten goed heeft getroffen en dat er toch ruimte overblijft voor een eigen interpretatie. Dit klinkt misschien wat gezwollen, aanstellerig en moeilijk. Kan natuurlijk ook makkelijker en meer in marketingtermen uitgelegd worden. Doen we.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

‘Terug ruikende’ kun je stellen dat Lux een van de eerste, zo niet de eerste ‘warme’ cologne is. Dat is eigenlijk een contradictio in terminis: een cologne ‘is’ er voor de instantfrisheid, voor snel vervliegend geurgenot. Daar hoeft geen ‘verdieping’ en warmte bij. Mona di Orio toont aan dat het mogelijk is. Ofwel, een citrusexplosie die zich geleidelijk aan de warmte van de huid aanpast zonder dat de frisheid helemaal verloren gaat, noem het een cologne intense.

En frappant, die warmte is er eigenlijk ook al vanaf het begin. De reden: niet the usual suspects – citroen, grapefruit, bergamot – maar petitgrain (foto) en ‘tropische verbena’ (Litsea cubeba) die samen een meer groene, houtachtige frisheid verspreiden – en toch de sprankeling van citrus in zich dragen. En dat wordt gekoppeld aan vetiver die een gelijksoortig aroma verspreidt: aards, zand, droog, maar toch fris. Hierachter verbergt zich een warm-sensuele noot die ingehouden romig en balsemachtig is, en daardoor ‘huideigen’ wordt. De gebruikte ingrediënten: sandel- en cederhout, musk, amber, vanille en benzoīne, die doordat ze zo subtiel gedoseerd zijn, niet ‘uitglijden’, niet oriëntaals worden.

Klassiek, vertrouwd maar met een duidelijke hedendaagse toets. Heel goed gevat in het nieuwe motto van Maison Mona di Orio: unconventional parfum traditions. Mijn beeld bij Lux: zomer met de voorbode van herfst op de achtergrond fluisterend. En wat een dragersgenot: niet opzichtig, beschaafd aanwezig. Zoals Moustache (1949) van Rochas, zoals Eau d’Hermès (1951). Hè, dat is toevallig. Of juist niet? Beide gemaakt door Edmond Roudnitska.

VIOLETTE FUMEE – LES NOMBRES D’OR – MONA DI ORIO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 10, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET V, NICHE. Getagd: mona di orio, VIOOLTJE. Een reactie plaatsen

PARFUM DE PEAU

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 10/10/13

Neus: Mona di Orio

Concept & realisatie: Jeroen oude Sogtoen

Bestaat er zoiets als een Italiaanse ziel in parfums? Ik bedoel dan niet de mainstreamers van Dolce&Gabanna, Versace, Valentino, Armani en al die anderen. Wel: Italiaanse neuzen die zich hier vol overgave boven positioneren, tegen afzetten. Ik moest hier aan denken op weg naar de presentatie bij Skins van de nieuwe geuren van Odriu: Peety en Eva van Kant. Odriu (woordspeling op druïde – voel je’m?) presenteert zich als een act: een hedendaagse alchemist die het verwende en verveelde parfumpubliek (waar ik me zelf ook tot toe reken) zijn kunst en kunstjes voorhoudt.

Net zoals, zij het in mindere mate, zijn landgenoot: de uit van Nederland opererende Nasomotto (woordspeling op rare neus – voel je’m?). Afgaande op de trailer van zijn film – Op zoek naar Blamage – die ik helaas gemist hebt op het Nederlands Filmfestival, verkent hij als een moderne Catweazle de wereld voor zijn nieuwste kunstparfum. Ook bij hem een sterke ‘ik ben een artiest’-presentatie. En dan is er nog Mona di Orio. Ze was dan wel geen Italiaanse, maar door haar aderen stroomde wel Italiaans bloed, wat duidelijk wordt uit haar familienaam. En ze groeide op in de streek die eigenlijk ‘een soort van’ Italië in Frankrijk is: Nice en omgeving. Alleen wat een verschil: zij stopte haar kunstenaarschap en ziel niet in presentatie en look, maar in parfums.

En wat ruik je dat toch weer overtuigend in Violette Fumée, het privéparfum dat ze maakte voor Jeroen oude Sogtoen en die besloot het dit jaar met ons te ‘delen’. Aangezien ik nogal erg ‘into’ Mona di Orio ben, met name al ‘haute couture’-parfums kan dromen, probeerde ik Violette Fumée direct chronologisch te plaatsen. Ik herkende een flits van Lux (2006), maar vooral een resonantie van Chamarrée (2009) door de lavendelnoot en typische licht ‘vleselijke’ ondertoon (eigen Mona’s parfums) zoals in Nuit Noire en Carnation (beide 2006). Ik vroeg Jeroen of hij wist wanneer Mona voor hem de geur gemaakt. Inderdaad kwam hij uit rondom de tijd dat ze bezig was met het idee van Chamarrée.

Toen kregen we het over wat nu de essentie van Mona di Orio was. Jeroen vertelde me dat toen ze in het begin bij elkaar kwamen om te praten over een huis dat hij parfums voor zich zag zoals de klassiekers van Guerlain: ingegeven door artistieke bedrevenheid resulterend in tastbare creaties die parfum uittillen boven louter geurgenot, die een deur naar zijn fantasie, herinneringen en je doen belanden in een wereld ‘far from te madding crowd’. Mona di Orio, kon zich hierin – hoewel verbaasd door dit ‘arrogante’ streven – vinden.

En was het beslissende moment dat Mona had besloten om parfumeur te worden niet geweest toen ze voor het eerst rook aan L’Heure Bleue – ze was van de wereld. Violette Fumée heeft iets old fashioned Guerlain: een optelsom van ingrediënten die samen een verhaal vertellen, je laten dromen. Maar nog meer: Violette Fumée is een echt ‘parfum de peau’; op de huid begint het te leven, te bloeien, te resoneren. Dat kun je van steeds minder geuren zeggen. Op een blotter, op textiel, op de huid; ze blijven hetzelfde. En ik vraag me af of ik nu blij of treurig moet zijn met het feit dat tegenwoordig zo weinig parfums deze bedrieglijk simpele – Mona’s palet is rijk en vol zonder te willen bling-blingen – sensaties weten op te roepen.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Violette Fumée is Mona’s vertaling van wat Jeroen oude Sogtoen onder luxe verstaat; een combinatie van herinneringen. Tabak: zijn vader rookte pijp. Salie: een kruid dat hij vaak vers op zijn nachtkastje heeft liggen. Viooltje: doet hem denken aan zijn verblijf ooit in het Lanesborough Hotel in Hyde Park Londen. Alles rook naar viooltje: kamers, zeepjes, bodylotions. ‘Zo ruikt luxe dus’, dacht hij. Lavendel: een ingrediënt dat zoveel meer en zoveel rijker is dan het als Provence-cliché zoals we het kennen en vaak een verbindende schakel vormt in de compositie van grote klassieke parfums.

Om meer ‘in the mood’ te komen, vroeg Mona naar zijn muzikale voorkeuren. Zijn antwoord: More than This en Slave to Love van Roxy Music. Voor Jeroen een mengeling van sexy contrasten en – in parfumtermen gesproken – de durf en zelfverzekerdheid om als man bloemen te dragen. En dit moest allemaal uiterst zacht en comfortabel aanvoelen, zoals een dikke kasjmiertrui (waarmee Jeroen ‘kennismaakte’ toen hij stage liep bij Frans Molenaar). Maar ook de tinteling van een coupe champagne…

Met een beetje fantasie ruik je het allemaal. Violette Fumée zweeft tussen elegant en ruw – door de verfijning en raffinage van de ingrediënten, blijf je de essentie ervan, de natuur ruiken. Champagne is er in de opening in de hoedanigheid van sprankelend bergamot. Dan een prachtige lavendelnoot, ontdaan van zijn cheape uitstraling waarmee dit zonnige kruid wordt geassocieerd; deze lijkt net uit de aarde getrokken: vers, zoet, zelfs fluwelig en met een groene, kleiachtige ondertoon – geleverd door inktachtig eikenmos, bittergroen salie en vetiver.

Deze paars-groene aardse frisheid linkt even elegant met het viooltje. Een combinatie van ‘bloem’ (foto) en blad (foto) waardoor het effect niet te mierzoet is… En gelukkig is daar ook nog de roos: die is als het ware geënt op het viooltje en zorgt voor een licht-fruitige bloemsensatie. Hierover valt een ‘groen-paarse’ kasjmiershawl: warm, ‘geborgen’, sensueel die samen een pijptabak-effect moet opleveren: rokerig guaiac-hout, stroef-zoet saffraan, suède, honing-amberachtig opoponax, helder-sensueel en etherisch mirre en cashmeran. En toch blijft de toon transparant, bezwijkt het viooltje niet onder deze sensuele zwaartekracht.

Alsof de lavendel het viooltje aanzet hun dartel spel niet te stoppen, want de geur heeft ook iets speels. Maar Violette Fumée doet me vooral denken aan flinterdunne empire-handschoenen gemaakt van ragfijn, ‘uitgerold’ hertenleer (zie Ingres’ portret van mademoiselle Caroline Rivière geschilderd in 1806) aan de binnenkant besprenkeld met talk om het ‘binnenglijden’ te faciliteren – de geparfumeerde talk wordt één met het suède, één met de huid, één met het huidzweet, ‘huidsuède‘.

RUIK & VERGELIJK

Zonder onderstaand parfum had Mona di Orio wellicht nooit haar roeping gevonden:

Guerlain L’Heure Bleue (1912)

EAU ABSOLUE – LES NOMBRES D’OR – MONA DI ORIO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 8, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET E, NICHE. Getagd: acqua di parma, mona di orio. 3 reacties

DE MEDITERRANEE IN WARE ESSENTIE ONTHULD

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 08/06/13

Neus: Mona di Orio

Concept & realisatie: Jeroen oude Sogtoen

Vol verwachting klopt mijn hart over hoeveel composities Mona di Orio heeft nagelaten die honderd procent af zijn. Ze liet me ooit haar aantekenschrift zien waarin ze alle formules en ingevingen noteerde. Dat was een behoorlijk kloek werk. En trouwens: veel schetsen van haar zijn volgens mij ook het uitgeven waard. Die leveren wellicht – ik weet het wel zeker – meer interessants op dan afgeronde geuren van zoveel nichemerken.

Eau Absolue is haar onvoorwaardelijke liefde – ze groeide op en woonde in Nice – voor het Middellandse Zee-gebied verankerd in een krachtige compositie. Een verkoper bij Skins in Amsterdam, zei me toen ik er naar vroeg, dat de geur ‘veel weg had van een Acqua di Parfum-geur’.

Een verkoper – double check – bij Senteurs d’Ailleurs in Brussel zei: ‘Helderheid en sensuele warmte in harmonie’. Ik schrok in eerste instantie van ‘Skins’ maar kan me er wel iets bij voorstellen, én het is tevens een goede introductie voor een merk dat voor velen nog steeds als moeilijk wordt beschouwd. Alleen waar Acqua di Parma ophoudt, daar begint Mona di Orio pas voor mij.

De Mediterranée is een zeer geliefd thema in de parfumerie. Jaar in, jaar uit word je getrakteerd op talloze geuren die het temperament ervan – denken te – vangen. Wat je meestal krijgt is een geur die ruikt naar zee, ruikt naar zon, ruikt naar bloemen, ruikt naar hout, ruikt naar veilig, ruikt naar voorspelbaar, ruikt naar gaap-gaap. Komt volgens mij omdat de neuzen verantwoordelijk voor deze stroom het idee interpreteren, niet ‘beleven’.

Dat kenmerkt het verschil met Eau Absolue. Mona di Orio weet de essentie te raken omdat ze er opgroeide. De geur heeft wat meestal ontbreekt in de Middellandse Zee-categorie: naast frisheid ook een elegante warmte, zwoelte én diepte. Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik ruik de typische ‘griffe’ van Mona di Orio. Een zekere ruwheid, een zeker ongepolijstheid. En is dit wishful thinking? In Eau Absolue ruik ik een spoor van Lux uit 2004 (door de sprankeling) en Orio uit 2006 (door de ‘strakke’ warmte en sensualiteit).

Een nadeel, en dat geldt voor alle geuren uit Les Nombres d’Or: alleen verkrijgbaar in 100ml. Ik zeg dat niet voor mij, wel voor anderen die willen kennismaken met de wereld van een meest fascinerende neuzen ooit: een 30 en/of 50ml haalt ze wellicht eerder over. En voor mij is de naam Eau Absolue gezien de inhoud een beetje te saai en te sec. Ik noem hem Méditerranée Reveillée.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Eau Absolue is voor mij de meest toegankelijke geur van Mona di Orio tot nu toe, de reden: het pure citruseffect. Dat ruik je vooral in de opening en verklaart de associatie met Acqua di Parma: een uitbarsting van zon, licht en frisheid.

Mona di Orio nam: bergamot, mandarijn en petitgrain in al hun zuiverheid. Deze schaterende hesperide-noot krijgt een klap om de oren door roze peper. Hierdoor wordt het hesperide-geheel (foto) als het ware gelift, gekieteld.

Dan komt de andere kant van de Mediterranée geleidelijk naar boven, wordt het ‘Acqua di Parma’-traject verlaten. De maan begint te schijnen over het water en het landschap. De geur wordt droog, aards, kruidig, warm, zwoel, zelfs stoer met een vage bloemennoot. Mona di Orio nam: geranium, cederhout, vetiver, laurier – ruik je heel mooi, als een fluistering – en voor de afronding amber, musk en cistus labdanum.

Laatste drie resulteren in een lichte, verleidelijk-vileine animale noot (typisch Mona di Orio), zonder dat het overhand krijgt, de citrusnoten blijven resoneren, de houtnoten (cederhout, vetiver) ook.

RUIK & VERGELIJK

Hellup… Nou vooruit, de geur die voor het eerst de Middellandse Zee olfactorisch in kaart heeft gebracht en ook die aardse, gloedvolle noot toevoegde aan de zonnige en sprankelende noten:

Estée Lauder Azurée (1969)

ROKKA ANTONIA’S FLOWERS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 4, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET R, NICHE, PORTET. Getagd: mona di orio. Een reactie plaatsen

LET’S ROKKA!

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 04/01/13

Neus: onbekend

Concept & realisatie: Antonia Bellanca

‘Hi Erik!’ Hoor ik dat goed? Het klinkt so American. Ik kijk in de Skinswinkel in het Conservatorium Hotel verbaasd om me heen op zoek naar de persoon die dit zegt. Verdomd: Antonia Bellanca. Had ik niet verwacht dat ze me na tien jaar nog herkent. Ik loop op haar toe, begint me uitgebreid te kussen en vooral te praten. Uit wat ze zegt wordt duidelijk dat ze me nog echt herinnert. Bellanca was naar Amsterdam gekozen om haar eerste herengeur te promoten.

Maar eerst een intiem tête à tête waarin we de stand van parfumzaken doornemen. Ze kijkt vanuit haar eigen ‘niche’ naar de bedrijvigheid in de winkel en zegt vervolgens: ‘Snap jij dat nou Erik, al die nieuwe nichemerken die direct zeven à acht geuren tegelijkertijd lanceren. Dat kun je de klant eigenlijk niet aandoen – ik vind het ook een soort brevet van onvermogen. Dat jezelf niet hebt kunnen beslissen welke geur nu pas echt de moeite waard is’. Ik beaam het enigszins. Veel mensen hebben er geen moeite mee. Ook niet dat zoveel nichemerken hetzelfde voorspelbare stramien volgen. Maar zegt ze ‘toch niet helemaal. Hoeveel merken hebben met veel aplomb gepresenteerd om na een paar jaar weer in het niets te verdwijnen’. Ik beaam dit helemaal.

Dan vraagt ze: ‘Erik, kun je me meer vertellen over het overlijden van Mona di Orio, dat vind ik toch verschrikkelijk, maar ook zo eigenaardig – het lijkt wel een thriller. Ik licht haar een en ander toe. Haar antwoord: ‘Maar toch, ik blijf het zeer mysterieus vinden’. Ander onderwerp. Ik: ‘Kun je goed leven van je geuren?’ Ja dus. Ze legt me vervolgens haar methode uit. ‘Ik lever direct aan de winkels. Ik werk niet met tussenpersonen, waardoor ik zelf meer overhoudt’. Het constante succes ligt volgens haar aan het feit dat ze niet te veel geuren lanceert, waardoor mensen getriggerd blijven. ‘Kom ik met iets nieuws dan is men echt benieuwd’.

Voor we het over Rokka gaan hebben, vertelt ze nog een leuk ‘weetje’ over de geur waarmee ze haar claim to fame vestigde. ‘Toen ik op zoek ging naar iemand die voor mij Antonia’s Flowers kon maken, werd ik bijna radeloos. Niemand kon mijn idee vatten in een geur. Toen belde me een kennis me en die zei dat ze via via een neus kende die misschien interessant was’.

Bleek dus Bernard Chant te zijn, de man verantwoordelijk voor een aantal klassiekers van met name Estée Lauder. Afspraak gemaakt. Wat bleek: die was bezig met een revolutionaire ‘extractiemethode’ (de voor het eerst toegepaste living flower-technologie) die precies in lijn lag met wat Bellanca in gedachten had. Hij had het idee zelfs aan Lauder aangeboden, maar die zag deze nieuwe kijk op bloemige frisheid toen nog niet ‘zitten’. Bellanca wel. Ze werkten het idee samen verder uit. De rest is geschiedenis: Antonia’s Flowers (1984) de geur geldt nog steeds als een klassieker en zal het blijven.

Nu Rokka. Mijn vraag: ‘Waarom een geur voor de man?’ Haar antwoord: ‘Omdat het fun is en ik de gelegenheid heb gehad om me er goed op voor te bereiden. Ik had als vriendendienst namelijk al een paar mannengeuren gemaakt.

De laatste dienst, Rokka, daar was ik zo tevreden over en gestimuleerd door de ‘ontvangst’ besloot ik hem in mijn collectie op te nemen’. Ontstond als volgt: ze werd door een goede vriend gevraagd of ze een geur wilde maken voor de mannelijke gasten op een bijzonder feest dat werd gevierd in Vermont. De gasten hadden één ding gemeen: een grote liefde voor het buitenleven. Snowboarden, tourskiën, klimmen, surfen; niet direct de typische parfum-liefhebber.

De briefing van Bellanca aan de anonieme parfumeur (vergeten te vragen) was ‘the outdoors’ in gedachten te houden. Stel je voor dat je aan het eind van de dag, na een lange wandeltocht door besneeuwde dennenbossen langs een berghut loopt waar de geur van een knapperend haardvuur uit de schoorsteen komt. De samensmelting van deze elementen; knisperende sneeuw, groene geur van dennennaalden en hout in combinatie met de sensatie van haardvuur, resulteerde in Rokka. Al met al, zoals het persbericht terecht vermeldt, niet de typische glamouromgeving die je verwacht bij een signature scent.

Wat betekent Rokka? Is Japanse oorsprong en heeft dus volgens het persbericht, ‘kenmerkend voor de Japanse taal, meerdere betekenissen. Kan verwijzen naar hexagoon (als sneeuwvlok), naar zes bloemen en zelfs een kleedkamer. Maar vooral is het een korte, stoere, mannelijke naam die goed klinkt en het karakter van de geur goed beschrijft’. Let’s Rokka!

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Het idee: de lucht die je opsnuift in Vermont. Alleen in welk jaargetijde precies? Ik voel geen winterse sfeer, geen winterse kou, wel een sensatie die met een beetje fantasie de overgang van de winter naar het voorjaar verbeeldt. Want ik vind de geur opvallend zacht-zoet.

Merkwaardige opening met die citrusnoten. Ik ruik citroen maar ook een oranjebloesemnoot (met een beetje weeïge nuance die doet denken zoals ze het in Frankrijk zo mooi noemen pis de chat) die snel aansluiting zoekt met veel viooltjes. Zoet, maar niet te. En dat komt omdat je snel via cederhout (ruik je goed) en mos in de basis terechtkomt; een sierlijk-sensuele blend van tonkaboon, amber en patchoeli.

Als je goed blijft door ruiken neem je een licht spoor waar van nootmuskaat die de tonkaboon ‘droger’ maakt. Maar een echt out door-gevoel krijg ik niet: geen dennennaaldgroen, geen hout waar zachtjes sneeuwvlokken op neerdalen. Want Rokka blijft zacht en zoet, Rokka is een heel toegankelijke geur. En dat is wat volgens mij heel veel ‘nichemannen’ aangenaam vinden.

RUIK & VERGELIJK

Opvallend: Rokka is voor mij een masstige-geur verpakt (heel stoer en simpel, helemaal ‘outdoors’) in niche. Het is een samenvloeien van een aantal geuren die vanaf midden jaren zeventig van de vorig eeuw verschenen (toen niche nog niet echt bestond), waarin voor het eerst zoete bloemen (zoals als het viooltje) een nieuwe standaard werd voor mannelijk raffinement. Zoals:

Geoffrey Beene Grey Flannel (1975)

Dior Fahrenheit (1988)

Kiton Kiton (1996)

LAVANDE 44 RANIA J.

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 12, 2012

Geplaatst in: ECO, GEURENALFABET L, NICHE. Getagd: jicky, lavendel, le labo, mona di orio. 2 reacties

EEN SENSUELE LAVENDEL

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 12/12/12

Neus: Rania Jouaneh (foto onder)

Concept & realisatie: Rania Jouaneh

Nee, dit is geen vergissing: Lavande 44 is niet van Le Labo, maar vormt met Rose Ishtar en Ambre Loup onderdeel van het premièretrio van Rania Jouaneh. Waar staat het nummer voor? Wordt niet vermeld. Maakt de geur niet interessanter, eerder moeilijker, moeilijkdoenerij en: al zo vaak gedaan. Misschien woonde ze als kind op dit nummer, misschien is het haar leeftijd…

Eerlijk gezegd: geen zin om Rania te mailen om er het fijne van te weten. Als ik het zou doen, dan zou ik vragen hoe ze het voor elkaar krijgt om honderd procent natuurlijke ingrediënten parfums te maken die verfijning en diepgang hebben – zie over het hoe waarom van dit merk mijn beschrijving van Rose Ishtar. Want gewoonlijk zijn daar synthetische werkstoffen voor verantwoordelijk: die vormen het geraamte waardoor natuurlijke ingrediënten zich beter kunnen ontplooien, zich beter met elkaar kunnen verstaan.

Weet niet hoe het komt, maar ik heb niet zoveel met lavendel. Zou ik het op onbewust niveau associëren met pesterijen en trauma’s uit mijn jeugd… (grapje). Dat is een ding. Ten tweede: hoe mooi je lavendel ook behandelt, lavendel blijft vaak lavendel. Zonnig, zacht, zoet met die ‘over all’ frisgewassen indruk – lavendel komt van het Romeinse lavare – wassen dus. Als onderdeel van een parfum, kan het een prachtig effect hebben. Ruik maar eens aan Jicky (1889) van Guerlain uit 1889 en (als je het nog ergens kunt vinden) aan Chamarré uit 2009 van Mona di Orio.

Maar met Lavande 44 lijk ik mij gewonnen te geven. Gaat echt onbewust. Mijn verstand zegt ‘Nee, weg ermee’, mijn mind voelt zich er tot toe aan getrokken. Ik ben verbaasd over het effect en dat neemt toe als ik me weer realiseer dat de geur honderd procent natuurlijk is. Durf het bijna niet te zeggen: dit is een lavendel die ik zo maar zou kunnen gaan dragen. Al was het alleen maar om te genieten van die…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… prachtige opening. Ik ruik aarde, iets zuurs dat lijkt op rabarber, iets groen, vervolgens iets mineraalachtig… Kan dit allemaal in lavendel zitten? Of heeft Rania toch iets toegevoegd? Of is het de combinatie van met het aardse vetiver en ‘vochtige’ patchoeli? Ook eigenaardig… je kunt naast deze eerste rijke kennismaking de ingrediënten heel goed gescheiden blijven ruiken.

Zelfs als de zoete verleider zich er in mengt: tonkaboon. En die is heel rijk geschakeerd: warm, rumachtig en gloedvol. Kortom, ik ben over mijn eerste bezwaar (zie begin bespreking Rose Ishtar) heen gestapt. Rania j. is een verrijking voor de branche. Ben benieuwd naar de ambergeur.

Als je een geur van haar koopt – in de Benelux verkrijgbaar bij http://www.parfumaria.com – verricht je indirect een goede daad. Want één procent van de jaarlijkse opbrengst maakt ze over naar de organisatie (in San Francisco) 1% percent for the planet. Het financiert projecten die zich inzetten voor het behoudt van het ecologisch evenwicht en biodiversiteit van de aarde.

RUIK & VERGELIJK

Nog twee geuren die lavendel een nichebehandeling geven:

Chanel – Les Exclusifs – Jersey (2011)

Hermès – Hermessence – Un Brin de Réglise (2007)

ROSE ETOILE DE HOLLANDE – LES NOMBRES D’OR – MONA DI ORIO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 22, 2012

Geplaatst in: GEURENALFABET R, NICHE. Getagd: de roos, mona di orio. Een reactie plaatsen

‘LE SPECTRE DE LA ROSE’

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 21/09/12

Neus: Mona di Orio

Concept & realisatie: Jeroen oude Sogtoen

De Oostenrijkse schrijver Franz Grillparzer (1791-1872) maakte een grafschrift voor componist en vriend Franz Schubert nadat die in 1828 op 31jarige leeftijd was overleden: ‘De dood begroef hier een rijk bezit maar nog schoner verwachtingen’. Deze woorden, hoe larmoyant ook, spoken af en toe door mijn hoofd als ik aan Mona di Orio denk. Vaak het geval.

Vorig jaar plotseling overleden. En dan de manier waarop. Iets tragischer kun je je bij een neus niet voorstellen. Wat had ze nog allemaal kunnen creëren… de verwachtingen waren schoon. Ik wil haar nu niet al betitelen als de grootste neus van deze eeuw, want die is nog lang. Maar ik verwacht dat ze in 2099 wel in de top tien zal staan. Ik wist al dat ze een aantal jaren speelde met het idee een roosparfum te creëren. Met haar Hollandse link – haar huis is in Amsterdam gevestigd – was de inspiratiebron bijna te mooi om waar te zijn: in de tuin bij Maison Sainte Blanche (Cabris) van haar leermeester Edmond Roudnitska – een van de grootste neuzen van de vorige eeuw dat is zeker – bloeide een roos met de naam Etoile de Hollande. Ze ging aan het werk. Lanceringsdatum onbekend. En toen konden familie, vrienden en liefhebbers van haar er geheel onverwacht en onvoorzien van genieten, want Etoile de Hollande begeleidde haar na haar graf op Zorgvlied in Amsterdam.

Nu vormt het de zevende geur in Les Nombres d’Or – Mona’s queeste naar de perfecte verhouding in klassieke parfumthema’s.

De roos vormt van alle ingrediënten misschien wel de grootste uitdaging omdat in deze bloem zoveel samenkomt: symbool voor het parfum, symbool (voor de inmiddels behoorlijk uitgekauwde) romantiek, symbool voor de pure vrouw en weet ik niet nog wat meer (vaak onzin) de koningin van de tuin is toebedacht.

En ook zoiets: in de nichesector tiert de roos al een aantal jaren welig. Zoet, mierzoet, aards, chypre-achtig, poederig, ‘beboudoired’, prieeltje-achtig, oriëntaals, ‘Indië’, licht, ‘vintage’, ‘gothic’, hemels. Niet eenvoudig om daar iets nieuws aan toe te voegen. Doet Mona ook niet echt en ook wel weer. Haar roos is bescheiden en verheven, en in feite – als je dat kunt stellen – een zelfportret van Mona als kunstenaar: le spectre de la rose. Duidelijk bewust van haar kwaliteiten maar daar nooit echt mee te koop lopend. En tegen de stroom in: met name met haar eerste vijf (helaas van de markt verdwenen) grote geuren.

In Etoile de Hollande schittert de roos op verschillende manieren. Je krijgt de roos als het ware een paar keer ‘als nieuw’ gepresenteerd. Een meesterwerk dat zich niet zo maar prijsgeeft. Etoile de Hollande heeft vele geheimen die zich, hoe langer deze roos in je bezit is, hoe beter je haar leert kennen en waarderen. En volgens mij is Le Spectre de la Rose van Théophile Gautier (1811-1872) een prachtige poëtische analyse van Etoile de Hollande en van de verbeeldingskracht van Etoile de France – Mona di Orio.

Soulève ta paupière close
Q’effleure un songe virginal!
Je suis le spectre d’une rose
Que tu portais hier au bal.

Tu me pris, encore emperlée
Des pleurs d’argent, de l‘arrosoir,
Et, parmi la fête etoilée,
Tu me promenas tout le soir.

O toi qui de ma mort fu cause,
Sans que tu puisses le chasser,
Toute les nuits mon spectre rose
A ton chevet viendra danser.

Mais ne crains rein, je ne réclame
Ne messi, ni De Profundis,
Ce léger parfum est mon âme,
Et j’arrive du paradis.

Mon destin fut digne d’envie,
Et pour avoir un sort si beau
Plus d’un aurait donné sa vie;
Car sur ton sein j’ai mon tombeau,

Et sur l’albâtre où je repose
Un poet avec un baiser
Ecrivit: ‘Ci-git une rose,
Que tous les rois vont jalouser’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Vanaf de eerste spray ruik je roos (een melange van Bulgaarse en Turkse variëteiten). Eerst fris en ontwakend (met bergamot), dan luchtig (met aldehyden), dan krachtig en pikant (kruidnagel, geranium), dan aards (patchoelie en cederhout), dan zacht (perzik, heliotroop) om zich op het einde te hullen in een fragiele, bepoederde en sensuele sluier (amber, benzoïne, vanille, Peru-balsem) waar je van het totaaleffect lang kunt nagenieten.

RUIK & VERGELIJK

Tja. Niet makkelijk. Maar een paar solifleurs schieten voorbij:

Caron Rose (1949)

Annick Goutal Rose Absolue (1984)

Frédéric Malle Lipstick Rose (2000)

Stella McCartney Stella (2003)

Guerlain Idylle (2009)

GEURENGOEROE

P.O.P: POPE OF PERFUMES

mona di orio

Alle berichten die mona di orio zijn getagd

LUX – SIGNATURE COLLECTION – MONA DI ORIO

VIOLETTE FUMEE – LES NOMBRES D’OR – MONA DI ORIO

EAU ABSOLUE – LES NOMBRES D’OR – MONA DI ORIO

ROKKA ANTONIA’S FLOWERS

LAVANDE 44 RANIA J.

ROSE ETOILE DE HOLLANDE – LES NOMBRES D’OR – MONA DI ORIO

Meest recente berichten

Archief

Categorieën

Meta