VIOOLTJE VAN LEER
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 22/09/15
Neus: Yann Vasnier
Concept & realisatie: Carlos Huber (foto onder)
Door de ‘geurentsunami’ die over de vijf continenten blijft denderen, neem ik heel veel golven nog maar met een half oog op. Welke nieuwe geur of welk nieuwe merk mijn aandacht trekt, is steeds meer een kwestie van toeval geworden. Waarom ik bij Arquiste terechtkwam? Door de manier waarop de voornaam – Aleksandr – is geschreven. Trok mijn aandacht, maar ik dacht dus wel dat Aleksander Arquiste de volledige naam was van het in 2012 door Carlos Huber opgerichte huis.
Ik stond op het punt af te haken, toen ik de inspiratiebron vernam. Nee hè, weer een historisch persoon als uitgangspunt (Geurengoeroe is een heel klein beetje veel ‘parfums-noemen-naar-dode-celebs’-moe). Oh, vandaar dat Alexander op z’n ‘Russisch’ is geschreven. Zijn achternaam: Pushkin. Een van grootheden uit de Russische literatuur. Wereldberoemd in bepaalde kringen om zijn roman in verzen Jevgeni Onegin (1833).
Heb je, behalve met Sinterklaas en begrafenissen, niet zoveel met poëzie maar je bent wel benieuwd: luister dan naar het, in de ware zin van het woord, fantastische drama dat door Pyotr Ilyich Tchaikovsky in 1879 in opera werd omgezet. Misschien ga je hierdoor de geur beter begrijpen. Beter: een van Pushkins’ biografieën kopen, en dan snel doorlezen of -bladeren naar de laatste hoofdstukken, want Aleksandr ‘vertelt in geur’ de dag waarop Pushkin het leven liet. Romantisch dat wel: tijdens een duel in 1837.
Voor ik het vergeet: Arquiste is ontwikkeld door architect en ontwerper Carlos Huber. Hij heeft de smaak te pakken: Flor Y Canto, Anima Dulcis, Fleur de Louis, L’Etrog, Infanta en Flor & Aleksandr. Kan nog wel meer bij: Boutonière no. 7 (2012), L’Etrog Acqua, The Architect’s Club (beide 2014) en Nanban (2015). Bijna vergeten: voor J. Crew maakte hij No. 31 en. Zo denkt hij over geur: ‘A scent is a time capsule. It can invoke our most intimate memories and dreams, and open doors to distant worlds’.
De reden dat ik Aleksandr uiteindelijk toch een snuif waardig heb gegund is de inhoud: leer. Een van mijn favoriete ingrediënten die heel stilletjes aan – langzamer dan verwacht dat wel – in de ketenparfumerie zijn rentree maakt: Diors Eau Sauvage Parfum (2012), Pour Homme (2013) van Bottega Veneta en onlangs The Scent (2015) van Hugo Boss. Vreemd dat Gucci en Giorgio Armani nog niet zijn ingestapt.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Nou en dan sta je dus op, wetende dat vanavond, 27 januari 1837, je laatste uur kan slaan. Was dat nou wel slim om luitenant Georges-Charles de Heeckeren d’Anthès uit te dagen? Ok, hij zat behoorlijk te flirten met je vrouw Nathalia en er werd over geroddeld. Maar hij trouwde toch met haar zus Yekaterina Goncharova, afgelopen 10 januari? So what’s the problem? Wat trots al niet vermag. Even niet aan denken. Nog even genieten van de dag… wassen, toiletteren, je kleden en dan wachten tot de avond is gekomen en je naar de plek des onheils vertrekt.
Dit verloop wordt met Aleksandr opgeroepen. Eerst een frisse douche met een neroli die knispert, spettert en sputtert. Je bent wakker. Vervolgens een enorme zoete golf van viooltjes – ooit het ‘dandy’-bloemetje in betere kringen. Merkwaardig maar wel leuk: soms lijkt bij het opspuiten alsof je eerst viooltje ruikt dan neroli. Het viooltje is van een prachtkwaliteit: niet te scherp, niet te veel zuurtje om zich vervolgens van fris-zoet naar fluweelzoet te ontwikkelen met een poederige einde dat doet denken aan talkpoeder dat op zijn beurt met een beetje fantasie reminiscenties oproept van een smetteloos wit gesteven overhemd.
Maar het blijft zoet. Heel langzaam komt de geur van leer tevoorschijn – denk handschoenen, denk laarzen. Interessant: ondanks zijn Russische achtergrond, ruikt de geur niet naar typisch Russisch leder – denk Knize Ten (1921). Daarvoor is de dosering te beschaafd. Zowel door het door resoneren van het viooltje, zowel door de toevoeging van een groen-harsachtige noot (dennenbalsem) met even het effect van een mentholsnoepje (scherp en hees) waarmee de koude winteravond wordt opgeroepen.
Dit alles maakt het leer minder ‘huid’, minder ‘paard’. En het viooltje is nog steeds te ruiken. Heel langzaam treedt het leer meer op de voorgrond zonder een echt een hoofdrol te gaan spelen, want een ‘algemene’ ambernoot – ik haal er niet specifiek ambrette uit – zorgt voor warmte.
Eigenlijk is Aleksandr een viooltje van leer. Elegant, old school gedistingeerd en misschien daardoor wellicht gedateerd… ik bedoel: de dandyeske man, prince charming met of zonder gesoigneerde baard is nu niet echt salonfähig in modekringen. En hij kan ook snel potsierlijk worden – denk Jort Kelder in vol ornaat. De hipster en/of de ‘Viking’ rulen nu: ruig van top tot teen, met in al hun woestheid vaak een even potsierlijk effect. Draagt hij Aleksandr dan is dat echt stoer en heeft – daardoor – wel uit te leggen aan zijn gelijkgestemden.
© kevin tachman 2011
GEURENGOEROE 