GEURENGOEROE

NIEUWE KOERS VOOR LUXE LINGERIELABEL

RETRO-RAFFINEMENT VOOR FATALE FLIRT

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 18/09/15

Neus: Jean-Marc Chaillan, Jean-Claude Delville

Model: Mónica Cruz

Fotografie: onbekend

Regie: Pénolope – zus van model – Cruz

Ontwerp tegenwoordig maar eens een parfumflacon die onderscheidend is, die verder gaat dan het rechthoek- en cilindermodel en alle variaties daar tussen, en toch niet ‘vermoeiend’ en vergezocht oogt. Die van Agent Provocateur was het in 2000. Voor het oog net even anders. Inspiratiebron het ei – symbool van het leven. De feel helemaal: gemaakt van ‘ouderwets’ porselein.

En de kleur zachtroze werd onvoorzien de standaard voor een nieuwe geurencategorie: de roze chypre. Ook wel neo-chypre genoemd. Dat kwam natuurlijk ook door de inhoud van het roze ei: Agent Provocateur is een van de eerste nieuwe chypres die zonder eikenmos toch dicht in de buurt kwam van de klassieke chypre en je dus dat rijke, gelaagde en zo tevredenstellende gevoel geeft van ‘ja zo hoort het’. Houden zo, hoop je dan. Dus niet. Want de nieuwe geuren zitten in een nieuwe flacon die wel heel erg cliché en ‘has been’-boudoir de beleving van luxe benadrukt. Heeft niets van doen met de ‘beheerste’ geile allure van het ‘naughty-but-never-tacky’-lingeriemerk die iets te nadrukkelijk in een recente promoclip wordt benadrukt en waarmee Pénolope Cruz zich verre van een origineel regisseur toont. Ik vergeef het haar; vele ‘echte’ grote Hollywoodregisseurs doen met hun clips voor de parfumbranche niet voor haar onder.

Komt deze koerswijziging doordat de oprichters – Joseph Corré en Serena Rees – de succesvolle keten (anno 1994) na hun scheiding van tafel, bed en winkel in 2007 verkochten aan private equity investeerders? En die willen, zo gaat de mare, snel veel meer geld zien. Natuurlijk ziet Agent Provocateur deze wending van niche naar mass-niche anders: ‘Het ontwerp – flacon en verpakking dus – is een ode aan de Film Noir, een moderne interpretatie van raffinement met retrotintje dat getuigt van een onconventioneel gevoel voor creativiteit, vrijheid en schoonheid’. Dat vind ik dus niet. De uitstraling komt nu wel erg dicht in de buurt van de concurrentie. Wat conventionaliteit betreft bij La Perla, wat ‘ordi’ betreft bij Victoria’s Secret met een toefje Juicy Couture.

De ‘rest’ – geur en sfeer – laat je delen in de duistere wereld van de Hollywood femme fatale die in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw het symbool was voor donkere en gevaarlijke glamour. Als je als man maar één oogwenk van haar beantwoordde of haar één vuurtje gaf, dan wist je: fasten your seat belts, it’s going be a bumpy ride. En dat gevaar kun je naar nu vertalen, en vervolgens struikelt Agent Provocateur ook over de verleidingsclichés: ‘seduction, allure, sensuality, mystery, confidence, desire’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Flauw om te beweren, want je kunt het van zoveel andere geuren beweren: Fatale smells familiar. Natuurlijk is dat niet echt erg, maar wel ‘een beetje’ voor Agent Provocateur omdat die tot nu tot eigenlijk boven trends stond en zijn eigen koers bepaalde.

De neus Jean-Marc Chaillan is een parfumpatisseur die voor Fatale zijn neus heel diep steekt in een fonduepan waarin cacao, vanille en musk pruttelen op een laag pitje. Wat toe te voegen om het recept meer parfum te laten zijn? Eerst roze peper, dan zwarte bes en dan mango.

Oeps, valt deze gepeperde fruitige exotica zo maar direct in de pan. Het effect: om van te watertanden als je het lekker vindt. Vruchtenbonbon. Al vaker vermeld: ‘chocolate gourmand addiction’-geuren kunnen bloemen laten verdrinken in hun onstuimige gulheid. Ik ruik een nuance van onbestemde witte bloemen in plaats van duidelijk gardenia. Soort van origineel om die eens aan gourmand te linken, maar de typische licht gekruide fluweligheid komt niet echt herkenbaar tot ontplooiing.

Wel de iris – die legt op een gegeven moment een laagje stof over de vloeibare chocolade die daardoor stolt. Maar dat neemt niet weg dat de fruit-chocoladenoten blijven overheersen. En ondanks de toevoeging van cistus labdanum en patchoeli verankert Fatale niet echt, krijgt het geen aardse noot.

Het is eigenlijk een ‘fruitchouli’ – denk in de lijn van Lancôme’s La Vie est Belle (2012), Yves Saint Laurents Black Opium (2013). Maar hier meer fruit dan chouly – want daarvoor is de ‘patchoeli’ te bleek. Je kunt je afvragen of de ware Agent Provoxateur-fan hierop zit, ligt, hangt te wachten. Die verwacht al paaldansend en stripteasend volgens mij geuren die voor de fragrance-fanfare uit lopen, meer distinctie, meer durf hebben.

En hoe zit het dan met Pink Fatale? Die trouwens dezelfde slogan/lokroep en campagneshoot heeft als Fatale: Flirt with danger. Nou, als ik schrijf dat die werd gemaakt met de Aziatische markt in gedachte (en de campagne dus gekuist is)…

Hij verrast in ieder geval wel meer omdat de compositie níet gourmand is en omdat de weinig gebruikte datura – moeilijk om de geur te beschrijven: vol, wit, exotisch zeker, beetje etherisch bedwelmend – het hart doet kloppen waar omheen een ‘bedauwde’ krans van citrusvruchten is gevlochten.

Het effect: eerst een citruswaternevel van mandarijn, peer en yuzu. Laatste is ondergedompeld in slagroom. Klinkt lekker en tegelijkertijd bizar, maar verdomd; je ruikt een lactone-achtige noot op de achtergrond. Een transparante introductie voor de datura die om haar gevaarlijke werking te temperen is omringd met lotus die ‘voor de styling’ roze is gekleurd. Maar daar verandert het aroma niet door: waterig-transparant en ‘kristal-breekbaar’. Waarom de camelia hier naast groeit is me een raadsel. Ook voor de sier? Ook voor de styling? Om het fragiele aspect van de geur te benadrukken waarschijnlijk want de bloem is ‘reukstom’. Althans, ik heb nog nooit aan een geur verspreidende camelia geroken. Correct me if I’m wrong.

De afronding blijft zweverig, want slechts een enkele basisnoot die het geheel vasthoudt: musk. Die is – vreemd – niet roze gestyled. Blijft wit en verklaart het heldere, schone effect als de bloemen zijn uitgebloeid. Versterkt door een ‘bamboe-scheut’ en – verbaasd op het eind aan te treffen – ‘zwarte’ saffraan. Ruik ik niet echt. Eerlijk gezegd: ik vraag me af of de gemiddelde consument het er allemaal ‘uit ruikt’ want de algemene indruk is toch een transparante fruity-flowery geur met cleane nasleep ver verwijderd van de hard core parfumbusiness van Agent Provocateur.