GEURENGOEROE

UIT NAAM VAN CHANTAL EN ALEXANDRA ROOS

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 07/10/14

Neus: Fabrice Pellegrin

Ik wist dat ze een keer zou terugkomen. Wie? Chantal Roos. Roos who? Een nu fameuze parfumvrouw die door toeval het vak is ingerold. Tenminste als ik me het goed herinner: in ‘haar vorige leven’ – haar leeftijd is ondanks de openheid van internet nog steeds een goed bewaard geheim – was ze stewardess die werd ontdekt als model. Van het een kwam het ander. Eerst bij Coty, vervolgens hielp ze Yves Saint Laurent als parfumhuis groot, wat zeg ik mega, te maken: Opium (1977), Kouros (1981), Paris (1983), Jazz (1989).

Toen werd ze in 1992 door Shiseido gevraagd of ze een Europese tak (Beauté Prestige International) wou opzetten. Ze begon met een potlood en papier en schreef daarop twee namen: Jean Paul Gaultier en Issey Miyake. Do we need say more: nu bijna niet meer weg te denken in de parfumerie.

Haar slimme marketing- en trendgevoel zei haar dat zomer- en wintervariaties en andere eenmalige ‘teasers’ van een geur wel eens kans van slagen zou hebben. Gaultier en Miyake kwamen dus als eerste met zomergeuren – het zette de parfumwereld op zijn kop. Volgens sommigen for good, volgens anderen for worse. Het is een van de verklaringen voor aanhoudende parfumtsunami. Ze ging in 2000 weer terug naar Yves Saint Laurent dat inmiddels was overgenomen door de Gucci-groep. In 2008 werd Chantal Roos independent director of InterParfums – ontwikkelt de geuren voor Balmain, Boucheron, Jimmy Choo, Karl Lagerfeld, Lanvin, Montblanc, Paul Smith, Repetto, S. T. Dupont en Van Cleef & Arpels.

En nu werkt ze sinds kort, op uitnodiging van Nino Amadeo voor Reminiscence. Roos zorgde voor een upgrading van het parfumhuis resulterend in Love Rose en White Tubéreuse (beide 2014). Geheel toevallig is deze samenwerking niet. Roos’ haar dochter Alexandra was al ‘chef de produit parfum’ bij Reminiscence. Je voelt het waarschijnlijk al komen: zo ontstond het idee bij moeder- en dochterlief voor een eigen parfumlabel.

Nu nog een goed, geloofwaardig en ander marketingverhaal. Laat dat maar aan Chantal Roos over. Alexander: ‘We keken elkaar aan met een optimistische grijns en zagen duidelijk dat we een ontdekking hadden gedaan. Alsof alles altijd al zo was geweest, uitgedacht, begrepen. De muziek, de parfums, het talent, de kennis en de passie. We spraken over het geluk van samenwerken’.

Dear Rose is parfum gemaakt door vrouwen voor vrouwen: ‘De tijdloze aanwezigheid van een vrouw in al haar bewegingen, woorden en wensen. De uitdrukking van een alledaagse vrouw, in regen en wind, in een taxi, ’s nachts op straat, tijdens de blanke ochtenden en de opgaande zon. Onuitgesproken aspecten van liefde in alles wat ze durft’.

Ik word bijna ‘overvrouwd’ door emoties… En het volgende snap ik niet, maakt het verhaal wel heel erg marketing-prozaïsch en voor elk wat wils: ‘Vijf parfums, vijf manieren om een hoed te dragen, om je benen over elkaar te kruisen, om te glimlachen’. Komt dat omdat ik een man ben?

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Geen slechte geuren in mooie flacons (wel een beetje merkwaardig sfeerbeeld of ligt dat nu aan mij…). Sierlijk, vertrouwd, vrouwelijk met soms een, onverwachte stoere toets. Het kwintet houdt het voor mij midden tussen Etro en Reminiscence – toegankelijke niche dus. Chantal Roos ziet het zelf volgens een tv-interview op de Franse televisie – Paris est à Vous – als ‘parfums d’exceptions’ en geeft haar huis twee jaar zich te bewijzen en zal ondertussen met nieuwe geuren nieuwe verhalen vertellen…

Maar we beginnen met A Capella. De inspiratie: ‘De dag begint, terwijl het zonlicht me wakker maakt in een groot, wit bed spreid ik langzaam mijn vleugels en strek mijn hand naar je uit, naar de nieuwe dag die roept’. De geur: rozenknopabsolu met knisperend groene klimop op een basis van licht en wit hout. De rozenknop ruikt zoals je je rozenknop voorstelt: jong, groenig, beetje confiture met een dauwachtige impressie. Leuk is dat de klimop de groenigheid van de rozenknoop versterkt waardoor het meer een aquarelschets van een roos is dan in ‘olieverf’.

I Love my Man. De inspiratie: ‘Rood… verliefd op de liefde. Voor eeuwig verliefd. Ik zing hardop. Rozen zijn rood mijn liefde. Rozen zijn rood’. Ofwel: ‘Aangename, innemende Bulgaarse roos en centifoliaroos met een fluistering van kaneel omhuld door tonkaboon en sandelhout’.

Dit is een ‘boudoirroos’ die zich direct presenteert. Geen frisse opening – dat duurt veel te lang. Het verleiden begint direct: dus vanaf spray één heel veel zoete roos die eigenlijk direct wordt ingepakt als een snoepje want je ruikt ook snel de poederig-zoete noten van kaneel en tonkaboon die het geheel in een oosterse sfeer trekken.

Bloody Rose. Leuke naam. Je ziet als het ware de rode druppels van de rozenbladeren vallen. De inspiratie: ‘Vrijheid. Ik durf te kiezen van wie ik houd. Ik maak mijn keuze en ik hou van jou. En als je van me houdt, bescherm jezelf dan’. Een losse balans van ylang-ylang en oranjebloesem op een bed van wierook en patchoeli’.

De opening is heel zoet, maar tegelijkertijd ‘zurig’. Mooi gedaan. Heeft iets aangenaams ouderwets zonder tuttig te worden. Als je het geheel even op je huid laat rusten, ruik je vooral de ylang-ylang maar minder overrompelend zoals je van de ‘bloem der bloemen’ gewend bent. En door de poederige allure, ruik ik niet wat je je bij wierook en patchoeli voorstelt. Ze verankeren de geur maar heel licht, zonder een hoofdrol op te eisen, zonder donker en rokerig te worden… en ik blijf me verbazen over het poeder – doet met denken aan amandel, vanille en heliotroop.

Sympathy for the sun. De inspiratie: ‘Mijn voetafdruk in het zand weggespoeld door een golf. Mijn ogen verdwalen in het donkerblauwe water. Blootsvoets in de warme wind, onder de brandende zon wacht ik op jou – kom, vind me’. Opgeroepen met een ‘boeket van zonnige hespiriden op een duo van jasmijn en pioenrozen versterkt door een snufje zout’.

Mooi strak-klassieke, frisse opening zonder cologne te worden. Eerder een verfijnd-frisse sluier die bloemen van de citrusvruchten benadrukt. Leuk dat je eerst de jasmijn en daarna de pioenroos ruikt die vervolgens in elkaar opgaan en worden vastgehouden door eikenmos. De zouttoets is niet dissonant, geeft eerder het idee dat de bloemen in de buurt van een strand bloeien.

La Favorite – mijn favoriet. De reden: duidelijk, krachtigste en helemaal nu die je – eerst de inspiratie – ‘aan het einde van een grijze dag in slaap laat vallen, dromend van Sheherazade in een hotelbar waar een kruidenverkoper vertelt over zijn reizen, kostbare houtsoorten en onstuimige essenties. Als je wakker wordt, ben je onder invloed van hun betovering, en vertrekt’.

Ofwel, ‘Een exotische reis waarin roze peper en saffraan gecombineerd worden met de mysterieuze, dierlijke diepte van oud en patchoeli’. De meest interessant opening van het kwintet, het meest niche. Het lijkt alsof een vleugje likeur in de opening borrelt. En als je diep doorruikt ga je bijna niezen van de roze peper. Saffraan – zoet, stroevig, kruidig – geeft de roze peper een chic kader. Hier achter verbergt zich de kruidige, dierlijke diepte die echter  terughoudend is. niet te pushy, niet al te verzwelgend oosters maar wel present deze gladde mix van oud en patchoeli.