VERSCHROEID AMBER
Jaar van lancering: 2012
Laatst bijgewerkt: 11/04/14
Neus: John Pegg (foto onder)
Waarom speelt dit nu door mijn hoofd – ‘as is verbrande turf’ – als ik ruik aan de tweede geur van Kerosine? Waarom deze associatie? Komt voor een gedeelte natuurlijk door de intrigerende naam waar volgens mij iedereen – ook diegenen niet behept met een verbeeldingsvolle geest – zich wel iets bij kan voorstellen. Vele honderden ansichtkaartfotografen met specialisme ‘vakantieclichés’ gingen hen inmiddels voor. Die hebben ergens op de wereld wel een rood, geel en oranje spetterende vuurbal vastgelegd die ondergaat achter de horizon. Verzengend zet het de wereld in een koperachtige gloed, zo lijkt het. Copper Skies dus.
Niet ‘vrolijke groeten uit zonnig Marbella’, eerder ‘laatste groet aan het einde van de wereld’. Want de geur heeft voor mij iets fatalistisch, iets apocalyptisch. Dat is waarschijnlijk de verbrande turf-link. Het slaat op het parfumspoor, want Copper Skies wil in tegenstelling tot de meeste ambergeuren in het nichecircuit niet echt behagen. Het heeft iets ruws, grof en doet eerder denken aan terre brulé (verschroeide aarde) dan aan crème brulée.
Geen gourmandnoten die de amber bijna eetbaar, drinkbaar en dus gourmand maakt. Als je de toelichting van de man achter Kerosene (die ook de neus is) leest, dan zit ik er niet zover naast: ‘Copper Skies is exact zoals amber moet zijn. Zoet, maar niet te. Rijk, maar niet hoofdpijn oproepend. Deze geur is glad, lichtjes gerookt, aards en delectable’. Vertaal dat laatste maar eens: buitengewoon, uitzonderlijk mooi of attractief. Ik kan hier voor een groot gedeelte in meegaan.
WAT RUIK IK EIGENLIJK
Al vaker vermeld: amber is niet echt mijn ding, voor mij teveel security blanket voor (niet in) de open haard waarvan je de vlammen ziet weerspiegelt in kristalgeslepen gevulde cognacglazen. Smaakvolle bruintinten in een woonspecial van een glossy. Maar wat als de vonk nu eens uit de haard zou overslaan naar de living? Als die het daarvoor niet bedoelde hout ook ‘aanspreekt’ en vuurspuwend zijn weg zoekt naar de rijke, vanzelfsprekend gevoerde overgordijnen, de leren meubels, het hoogpolige tapijt gemaakt van kasjmiergeitenhuid… wat zou je dan ruiken?
Copper Skies volgens mij. Toen ik de geur voor het eerst rook vorig jaar moest ik denken aan zoet, verbrand en geroosterd ‘amberleer’ met een eigenaardige minerale en ‘doorrookte’ toets. Lekker ‘scheef’ als je dat van een geur kunt zeggen. Door Copper Skies ga je bijna geloven dat het ‘oorsponkelijke’ amber uit de Oostzee (ook al geliefd bij de oude Romeinen) daadwerkelijk rook naar… mysterieus amber.
Vreemde opening: ruw, aards en scherp amber dat eerst een ruig-kruidige, ‘verbrande’ kruidnagel (foto) over zich heen krijgt om dan langzaam al ‘smeltende’ zoet en zachter te worden. Zonder gourmandeffect, zonder de aardse noot los te laten. Hiervoor gebruikte John Pegg tabak gedrenkt in honing die donkerder wordt door cistus labdanum, die hier by the way behoorlijk musky en stoffig opereert… En op de achtergrond ruik je een stevige noot van ‘verbrand’ cederhout. Heel vreemd en ‘woest aantrekkelijk’: even denk ik koffie te bespeuren, vervolgens een merkwaardige minerale groene ondertoon. Maar niet van vers gras, niet gras als hooi. Basilicum wordt opgevoerd… ik ruik het niet echt, minder boeiend wordt Copper Skies er niet om.
RUIK & VERGELIJK
Dit keer niet de usual suspects, maar wel de bovenste omdat deze geur eigenlijk ook ‘amber anders’ is door de enorme en heftige opoponax-basis. De tweede daartegen is droog en ‘mineraal’ die later van Jean-Claude Ellena diverse gourmandbehandelingen heeft gekregen. De laatste omdat dit eigenlijk eveneens een onelegante amber is; amber verdwaald in een met wierook gevulde kerk.
Dyptique Eau Lente (1986)
Hermès Eau de Merveilles (2004)
Annick Goutal Ambre Fétiche (2007)
GEURENGOEROE 