GEURENGOEROE

DE MEDITERRANEE IN WARE ESSENTIE ONTHULD

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 08/06/13

Neus: Mona di Orio

Concept & realisatie: Jeroen oude Sogtoen

Vol verwachting klopt mijn hart over hoeveel composities Mona di Orio heeft nagelaten die honderd procent af zijn. Ze liet me ooit haar aantekenschrift zien waarin ze alle formules en ingevingen noteerde. Dat was een behoorlijk kloek werk. En trouwens: veel schetsen van haar zijn volgens mij ook het uitgeven waard. Die leveren wellicht – ik weet het wel zeker – meer interessants op dan afgeronde geuren van zoveel nichemerken.

Eau Absolue is haar onvoorwaardelijke liefde – ze groeide op en woonde in Nice – voor het Middellandse Zee-gebied verankerd in een krachtige compositie. Een verkoper bij Skins in Amsterdam, zei me toen ik er naar vroeg, dat de geur ‘veel weg had van een Acqua di Parfum-geur’.

Een verkoper – double check – bij Senteurs d’Ailleurs in Brussel zei: ‘Helderheid en sensuele warmte in harmonie’. Ik schrok in eerste instantie van ‘Skins’ maar kan me er wel iets bij voorstellen, én het is tevens een goede introductie voor een merk dat voor velen nog steeds als moeilijk wordt beschouwd. Alleen waar Acqua di Parma ophoudt, daar begint Mona di Orio pas voor mij.

De Mediterranée is een zeer geliefd thema in de parfumerie. Jaar in, jaar uit word je getrakteerd op talloze geuren die het temperament ervan – denken te – vangen. Wat je meestal krijgt is een geur die ruikt naar zee, ruikt naar zon, ruikt naar bloemen, ruikt naar hout, ruikt naar veilig, ruikt naar voorspelbaar, ruikt naar gaap-gaap. Komt volgens mij omdat de neuzen verantwoordelijk voor deze stroom het idee interpreteren, niet ‘beleven’.

Dat kenmerkt het verschil met Eau Absolue. Mona di Orio weet de essentie te raken omdat ze er opgroeide. De geur heeft wat meestal ontbreekt in de Middellandse Zee-categorie: naast frisheid ook een elegante warmte, zwoelte én diepte. Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik ruik de typische ‘griffe’ van Mona di Orio. Een zekere ruwheid, een zeker ongepolijstheid. En is dit wishful thinking? In Eau Absolue ruik ik een spoor van Lux uit 2004 (door de sprankeling) en Orio uit 2006 (door de ‘strakke’ warmte en sensualiteit).

Een nadeel, en dat geldt voor alle geuren uit Les Nombres d’Or: alleen verkrijgbaar in 100ml. Ik zeg dat niet voor mij, wel voor anderen die willen kennismaken met de wereld van een meest fascinerende neuzen ooit: een 30 en/of 50ml haalt ze wellicht eerder over. En voor mij is de naam Eau Absolue gezien de inhoud een beetje te saai en te sec. Ik noem hem Méditerranée Reveillée.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Eau Absolue is voor mij de meest toegankelijke geur van Mona di Orio tot nu toe, de reden: het pure citruseffect. Dat ruik je vooral in de opening en verklaart de associatie met Acqua di Parma: een uitbarsting van zon, licht en frisheid.

Mona di Orio nam: bergamot, mandarijn en petitgrain in al hun zuiverheid. Deze schaterende hesperide-noot krijgt een klap om de oren door roze peper. Hierdoor wordt het hesperide-geheel (foto) als het ware gelift, gekieteld.

Dan komt de andere kant van de Mediterranée geleidelijk naar boven, wordt het ‘Acqua di Parma’-traject verlaten. De maan begint te schijnen over het water en het landschap. De geur wordt droog, aards, kruidig, warm, zwoel, zelfs stoer met een vage bloemennoot. Mona di Orio nam: geranium, cederhout, vetiver, laurier – ruik je heel mooi, als een fluistering – en voor de afronding amber, musk en cistus labdanum.

Laatste drie resulteren in een lichte, verleidelijk-vileine animale noot (typisch Mona di Orio), zonder dat het overhand krijgt, de citrusnoten blijven resoneren, de houtnoten (cederhout, vetiver) ook.

RUIK & VERGELIJK

Hellup… Nou vooruit, de geur die voor het eerst de Middellandse Zee olfactorisch in kaart heeft gebracht en ook die aardse, gloedvolle noot toevoegde aan de zonnige en sprankelende noten:

Estée Lauder Azurée (1969)