VOORSPELBAAR-TELEURSTELLENDE PRESENTATIE
WELK EEN DISCREPANTIE TUSSEN HAUTE COUTURE EN VOCE VIVA
Op twee nieuwe geuren uit de L’Oréal Luxe-stal is het huidige uitgangspunt van mijn blog – de wereld bekeken door de caleidoscoop van het parfum – goed van toepassing: VoceViva van Valentino en My Way van Giorgio Armani. Ieder met een verschillende boodschap en die samen toch zo’n beetje alle soorten doelgroep-vrouwen weet te vangen. En toch ook: beide hopeloos ouderwets.
Want: het is me toch een kopiëren, knippen en plakken van clichés waarvan marketingpiepeltjes nog steeds denken dat alle vrouwen waar ter wereld daar gevoelig voor zijn. Parfum als boodschapper van genot, als vredebrenger, als vooroordelen beslechtende ambassadeur en conform de huidige tijdsgeest: helemaal inclusief/inclusive – het nieuwe ‘mot du jour’ in lifestyle-, mode- en luxe kringen.
Wat Voce Viva betreft. Heel lang geleden ‘had’ een haute couture-parfum het volgende verkoopargument: de vrouw die zich de kleding niet kan veroorloven, brengt met een paar druppels deze onbereikbare weelde haar leven binnen. Daar is tegenwoordig geen sprake meer van. Haute couture-parfums zijn ervoor van Jan en Jannie met de Pet en in honderden variaties. Niche buiten beschouwing gelaten.
Valentino pakt dit oude verkoopargument weer op, zo lijkt het. Sinds de oprichter met pensioen is, is het merk steeds meer richting extravagantie gegleden. Haute couture zoals het in de jaren zestig werd gemaakt – met name voor mijn gevoel refererend aan de architectuurcouture van Balenciaga. Qua sfeer moet ik denken aan een van mijn favoriete films: Le Streghe (1967) met daarin de voor mij mooiste actrice van de wereld Silvana Mangano die in een aantal door commedia del arte geïnspireerde episodes (door verschillende Italiaans regisseurs van naam) telkens een moderne heks speelt. Met Clint Eastwood in een glanzende bijrol. Zie de trailer – in ieder geval meer chic en meer Valentino dan de parfumpromotieclip.
Dus zeer exclusief en ‘vrouwonvriendelijke’ mode. Laatste in de zin van niet echt handig qua vervoer en draagbaarheid – overdreven volumineus (op een paar meter stof wordt niet gekeken) die anno 2020 bijna geen gewone sterveling kan of wil dragen – glamourtravestieten wellicht uitgezonderd. Maar zo’n ‘wervelwind van een creatie’ gedragen/mee getornd/gesleept door een wereldster doet het altijd goed tijdens hele belangrijke rode loper-uitreikingen.
Alleen is bij Valentino de discrepantie tussen de huidige über-luxe uitstraling van het huis en de geur wel erg groot. Ondanks het inhuren van een wereldberoemde ster – Lady Gaga – oogt het verpletterend gewoon, alledaags. En om het niet ál te exclusief te maken bevinden zich in Gaga’s aureool ook gewone mooie mensen – mooi in de zin van: iedereen is op zijn eigen manier mooi. Herkenning! Het lijkt wel een reclame voor een verzekering: dus alle rassen gezellig vertegenwoordigd in een wave van fijn en zonneschijn.
En dat maakt Voce Viva dus weer ontzettend gewoon en ontzettend bereikbaar voor elke vrouw op zoek naar een ‘stem’ gevat in een ‘luchtje’. Als ik advies had mogen geven, dan had ik een over top luxueus parfum voorgesteld dat de zinderende overdaad van Arabische parfums combineert met Italiaanse chic en qua prijs natuurlijk in lijn met de couture.
Not dus. Wel dus: het geheel wordt begeleid door een manifest zoals dat tegenwoordig heet. ‘Voce Viva viert de stem van elke vrouw in één verklaring: mijn stem, mijn kracht. Lady Gaga, de stem van een generatie (says who?; en Beyoncé dan, om er maar een te noemen, Adele ook niet vergeten), inspireert al meer dan een decennium miljoenen mensen, is de ambassadeur. Met Valentino deelt ze meer dan haar Italiaanse afkomst. Een symbool van respect (kan dit woord een keer verbannen worden in de wereld van luxe) voor individualiteit en voor iedereen om zijn plaats te vinden, spreekt tot dezelfde waarden als die van Valentino’.
Het lijkt wel een bedankspeech van een net gekroonde Miss World – of ben ik nu aan het ‘male gazen’? Hetzelfde politiek correcte getut zoals je die ook kon horen in de manifesten van de min of meer aan #metoo refererende geuren van Maison Margiela, Lancôme, Calvin Klein en Zadig & Voltaire.
Jeetje, wat leuk, de geur is gemaakt door twee vrouwen – hoe evenzeer correct. Honorine Blanc en Amandine Clerc Marie kozen voor een witte bloemengeur voorafgegaan door ‘sprankelend Calabrisch bergamot met mandarijn- en gemberessenties’, uitgeleide gedaan met kristalmos en vanille.
Ik heb de geur niet geroken, maar ik drink in een teug een 100ml flacon leeg, als de inhoud níet in de ‘meer van hetzelfde’-categorie valt. Want de witte bloemen – oranjebloesem en gardenia – kunnen, als je ze de kans geeft overweldigend, diep-sensueel ruiken. Gaat niet gebeuren. Net zoals de erotische uitstraling van de tuberoos de laatste jaren in geuren wordt onderdrukt om haar veronderstelde groene, dan wel zachte kant te benadrukken, zo zal ook de koppigheid en het vol-bloemige romige aspect van de gardenia de kop in worden gedrukt om plaats te maken voor een soort van satijn-rijke gloed. En een waar bosgevoel – het idee van de basis – krijg je alleen als je naast kristalmos en vanille echte eikenmos en/of Joegoslavische mos neemt en lekkere scheut cistus labdanum toevoegt.
Het verhaal is lang genoeg dunkt me, dus de aangekondigde analyse van Armani’s My Way schuiven even vooruit, op de lange baan als het ware.
GEURENGOEROE 