LELIETJE-VAN-DALEN: VAN MUURBLOEMPJE TOT THE ‘IT’-FLOWER?
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 03/02/17
Neus: Daniela Andrier
Een wonderlijk iets: het gebruik van het woord ouderwets. Met name in combinatie met bloemen. Sommige worden zo omschreven. Zal je maar gezegd worden als bloem die haar stinkende best doet ons te plezieren. En dan krijg je zoiets van ‘die had mijn oma ook’. Dus? Duh? Wat wil dat zeggen? Men bedoelt natuurlijk hiermee of een bloem in of uit is. De witte orchidee… nog steeds helemaal in tot vervelens toe. Zelfs Blokker siert er zijn etalages mee. Helemaal uit: lelietje-van-dalen. Stom, stom, stom! Je neus in een boeket gestopt met deze klaterende klokjes en de wereld begint te herleven na de winterdeken van zich te hebben afgeslagen. Fris, nieuw, blakend, groen, knisperend… wat is daar ouderwets aan?
Het lelietje-van-dalen herinnert je op elk moment dat er ruimte is voor hoop, verlangens en een stralende toekomst. Nu best wel handig gezien de geopolitieke ontwikkelingen. Roept bij velen de wens op even alles te vergeten, te verdwijnen in een wolk van louter leuke ervaringen, positieve vibes en lieve mensen. Zit je bij Miu Miu goed. Want haar L’Eau Bleue is poeslief wat inhoud en uitstraling betreft. Jaren vijftig-truttigheid en onschuld gezien door een modern prisma.
Miuccia Prada schetst treffend het gevoel L’Eau Bleue wil oproepen. Het is een beeld dat we allemaal herkennen: ‘Het jaarlijks terugkerende moment dat je je realiseert dat, schijnbaar uit het niets, de lente is gearriveerd. Een gevoel zo licht, zo delicaat – haast niet te vatten – dat door een sliertje lucht wordt gedragen. Het kan je overal overkomen: in bed met het raam open, rijdend over een landweg, op straat in de stad na een regenbui, blootsvoets in het ochtendgras in een vochtige tuin’.
Dat ‘Miu Miu’ grote verwachtingen van L’Eau Bleue heeft – terwijl het een flanker is van het twee jaar geleden verschenen Miu Miu – blijkt wel uit de advertentie die je nu in de abri’s tegemoet lacht. Iets wat Miuccia Prada nooit heeft gedaan met haar Prada-parfums. L’Eau Bleue is beschaafd en onschuldig tegelijk, clean zonder synthetisch effect. Het vraagt, gelijk alle andere ‘girly’ geuren uit het massprestige-segment, niet veel van de draagster. Ik kan me haast niet indenken dat door L’Eau Bleue het lelietje-van-dalen een crowdpleaser en de ‘it’-flower gaat worden voor de komende tijd, daarvoor is de compositie toch te ‘leeg’, te luchtig, te eendimensionaal. Maar dat is tegenwoordig eerder een garantie voor succes, dan voor een flop. Het is vooral de speelse campagne die de potentiële koopster naar de parfumerie moet trekken.
WAT L’EAU BLEUE IK EIGENLIJK
Parfumeur Daniela Andrier gaat trouwens mee in Miuccia’s sfeertekening: ‘L’Eau Bleue legt iets bloot dat vanbinnen beweegt. Een gevoel van een begin, van een frisse start, van kansen, hoop, opnieuw geboren worden. Het afschudden van het oude, en het diepe, onnoembare tintelen van opwinding over alles wat zou kunnen zijn. Dat is wat een geur doet, het raakt iets dat we vergeten waren. En aanraking zoveel meer dan een olfactorische gewaarwording; het veroorzaakt binnen een seconde een complete ervaring’.
Hiervoor plukte ze handenvol lelietjes-van-dalen. Figuurlijk dan. Want deze bloemekes zijn stom, de geur ervan kun je niet extraheren. Is een kwestie van het combineren van diverse geurmoleculen om het boeket tot leven te brengen. Het verschil met klassieke, dus ‘ouderwetse’ lelietje-van-dalengeuren zoals en Muguet du Bonheur (1934) en Diorissimo (1956): Daniela Andrier legt de nadruk op de groene kant (denk: de bladeren) en besprenkelt dit met koele, uit een stromend beekje geschepte druppels (denk: water- en luchtmoleculen). Het effect: het bloemeneffect overrompelt niet, het is eerder alsof de klokjes door de lucht bengelend zweven tussen de regendruppels door. That’s it in feite. De basis moet dit ongedwongen gevoel versterken – de denkbeeldige wortels van het lelietje-van-dalen zoeken contact met de vochtige, vitale rijkdom van de aarde die de wintersluimer van zich heeft afgeworpen. Opgeroepen met uit akigala-hout (geëxtraheerd uit patchoeli): warm met kruidige en bloemige nuances.
Miu Miu is by the way niet de eerste die het lelietje-van-dalen van trutty naar trendy probeert op te stuwen. Dior had Lily (1999), Guerlain deed het met Lilia Bella (2001) en Maison Francis Kurkdjian doet het met Aqua Universalis (2009).
GEURENGOEROE 