TWEE ‘FATALE’ PRACHTPARFUMS
Jaar van lancering: 2013
Laatst aangepast: 19/04/14
Neus: Dorothée Piot, Karine Vinchon-Spehner,
Concept & realisatie: Christopher Chong
Mij wordt niet geheel duidelijk of dit geurduo de laatste in de reeks is die met Reflection in 2007 begon. Als je het volgende leest, ga je het vermoeden: ‘In the final creation that expresses the end of the first cycle of the Amouage narrative, Fate explores the uncertainty of the future and the universal principal by which the order of things is inescapably prescribed’.
Typisch Christopher Chong. Hij zet graag een quasi-filosofische en quasi-diepzinnige boom op over het leven dat wij met zijn allen op deze aarde leven, laten leven en niet laten leven. Fate is erg op de persoon (gebruiker) gericht, minder op zijn plaats in het universum. Bovenstaande boodschap in ‘Jip en Janneke’-taal: wat je ook doet, je kunt je (nood)lot niet ontlopen. Want ‘ergens’ staat het al geschreven, of om meer Chong-dramatiek te gebruiken, in marmer gehouwen.
Klinkt bij elkaar allemaal nogal dreigend en fatalistisch. Je vraagt je af hoe een neus dit in hemelsnaam in een geur kan omzetten, want deze twee Fate-geuren kunnen volgens mij niet ‘berustend’ en harmonieus eindigen. Want het noodlot dat boven ons hangt heeft iets dramatisch. Je moet onrust ruiken en twijfel. Wel prettig volgens mij: je hoeft je als neus niet in te houden, Christopher Chong geeft je de vrije hand, zolang je je werktuig maar op zijn scherpst zet.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
In ieder geval al in the pocket voor Amouage: Luca Turin gaf Fate voor de vrouw in zijn classificatie vijf sterren en omschreef deze oosterse chypre als een hemels oriëntaals meesterwerk. Ik ga hier ver in mee. Alleen: vind de geur alleen niet echt oosters in de zin van geografische plaatsbepaling. Eerder een prachtige, beetje animale variatie op de klassieke Europese chypre. En: de geur heeft dus inderdaad iets onrustigs, chaotisch – je weet de uitkomst niet, je bevroedt het ene (narcis!), hoopt op het andere (bevergeil!)…
Het lijkt of de elementen (geurmoleculen) in gevecht zijn met elkaar, elkaar niet de kans geven de meeste aandacht op te eisen. Dat gebeurt in drie fasen. De opening: alsof Dorothée Piot achteloos een emmer leeggooit met bergamot, kaneel en peper. Ruik je eerst allemaal door elkaar om geleidelijk tot rust te komen in een fris-pittige zoetheid die vol verwachting ‘toekijkt’ hoe de bloemen in het hart – fase twee – met elkaar aan de haal gaan: de zoete roos, de sensuele jasmijn en de lekker ‘geel-geile’ narcis.
Lekker om de nacis weer eens te ruiken en om te ervaren hoe ze de klassieke roosjasmijn-combinatie voorziet van een vol-glad sensueel, bijna zweterig accent. De narcis wint het voor mij. En die kijkt toe – terwijl wierook, het fetish-ingrediënt van Amouage om haar kringelt – hoe Piot de overvolle basis in ruzie laat uitbarsten.
Twee partijen: cistus labdanum en vanille versus castoreum, patchoeli, eikenmos en leer. Soort van rugbywedstrijd met als aanvallers de sensuele harsen, met als verdedigers het dierlijke chypre-kwartet. De uitkomst is eigenlijk onvoorspelbaar: het blijft allemaal over elkaar heen buitelen voor uiteindelijk (op mijn huid) cistus labdanum en castoreum lijken te winnen – terwijl ik even later toch weer de mos-leercombinatie waarneem. Eén accent blijft gelukkig present: de narcis die blijf je ruiken terwijl ze langzaam smelt in de harsen, terwijl de bever zijn lokstof op haar achterlaat.
Ik kwam op beautyjournaal.nl een test tegen van Fate voor de vrouw geschreven door Judy – gezellig zonder achternaam – en vroeg me af wat het doel was? De consument inlichten door de verkeerde neus te vermelden? Door fonetische hulp te geven: spreek uit als ‘faith’? Niet dus: spreek uit als ‘feetd’. Er is een verschil tussen noodloot en vertrouwen. Door niet verder te komen dan alle oosterse parfumsprookjes-clichés door elkaar te schudden… en te eindigen met dat de geur bovenaan haar verlanglijstje staat. Is dit nou beauty with brains of beauty brainless…
Fate voor de man is een kruidig-zwoel elixer met heel veel wierook die op een elegant-ruwe wijze zijn droog-houtige en (in dit geval) beetje zoetige noten verspreidt. Alle ingrediënten zijn heftig gedoseerd, maar zonder ‘right in the face’-effect, want de geur is het tegenovergestelde van hard en scherp. Noem het zalvend. In de opening wel een full blown alsem (foto) die een beetje wordt gekieteld door mandarijn en gember. Mooi is de toevoeging van het droog-kruidige komijn en saffraan die de kerriebloem (immortelle) in het hart minder gourmand maakt.
Zoet blijft het wel door roos en lavendel in het hart en ondanks de strakke houtnoot (sandel-en cederhout) in de basis. Dat komt doordat Fate voor de man in de basis even rijk en even vol is als Fate voor de vrouw. Een aangename zoethout-noot die mooi opgaat in de kerriebloem en verrijkt en verdiept wordt door cistus labdanum, copahu-balsem, tonkaboon en musk.
Hierdoor is het effect minder chaotisch, bereikt de geur zijn ‘einddoel’ meer vanzelfsprekend, is op een gegeven moment klaar. Een opvallend ‘bij-effect’: de groen-kruidige noot in de opening opgeteld met de zoet-zwoele basis heeft iets vegetaals – Marmite spookt door mijn hoofd.
RUIK&VERGELIJK
Ben het Fate-duo al een paar weken aan het testen… er gebeurt zoveel. Moeilijk om gelijkgestemde kompanen te vinden. Maar wil je narcis als ‘stormtrooper’ van een bloemenparfum ontdekken, ruik ook eens aan:
Parfums de Nicolaï Le Temps d’une Fête (2006)
Tom Ford – Jardin Noir – Jonquille de Nuit (2012)
L’Occitane – La Collection de Grasse – Vanille Narcisse (2013)
En voor de man: de ene wierookgeur is de andere niet, ook bij Amouage. Kun je ervaren met:
Amouage Tribute (2008)
Amouage Interlude Man (2013)
GEURENGOEROE 