GEURENGOEROE

VOOR ECHTE MACHIMO’S MET DURF EN SMAAK

Jaar van lancering: 2007

Laatst aangepast: 10/12/11

Neus: Alessandro Gualtieri (foto onderaan)

Te koop bij: www.perfumelounge.nl

Duro betekent in het Italiaans – de negatieve omschrijvingen niet meegerekend –  onder meer: bikkelhard, gevaarlijk, hard, hardhandig, hardvochtig, keihard, krachtig, leerachtig, ruw, sterk, streng, stroef, stug, taai, veeleisend, zwaar. Dit slaat zowel op drager als geur, want Alessandro Gualtieri streeft met deze geur ‘naar het naar boven halen én versterken van mannelijke kracht, hoe die zich ook manifesteert’.

Verschillende beelden verschijnen op mijn netvlies: foute ‘machismo’ kracht, very tragi-komisch ten tonele gevoerd door de eeuwige versierder Berlusconi. Andere foute kracht: het arrogant boven de wet staan geëtaleerd door maffia-koningen en… Berlusconi. Nog een negatief beeld: al die van top tot teen opgepoetste en altijd maar versierende Italiaanse haantjes.

Maar ook: aantrekkelijke, pure sensuele kracht. Er lopen heel wat mooie Italianen rond. Maar ook: edele portretten van mannen uit de Italiaanse renaissance zoals geschilderd door Francisco della Cossa: een ideaalbeeld die kracht koppelt aan een zekere breekbaar- en gevoeligheid.

Bij welk soort krachtpatser past nu het beste Duro? Ik hou het op de ‘Italiaan’ die al dit soort ‘manifestaties’ in zich heeft en dat wil onderstrepen met een geur. Ik vind Duro zelf prachtig: heftig, ruw en ongeciviliseerd met een soort woest-viriel, modern sekscomponent in zich.

Het is een ‘maximale’ geur doordat het alle ingrediënten zo puur en daardoor zo ‘in the face’ presenteert. Niet een geur die je ‘naar kantoor’ draagt of tijdens een bruiloft. Of je moet bruidegom zijn. Wel een geur als je weet dat je partner – vrouw of man – helemaal in je opgaat tijdens het dragen ervan. Want Duro heeft een soort chique okselzweet-connotatie – als je snapt wat ik bedoel. Niet? Misschien zegt de volgende omschrijving je iets: geil.

Het verbaast me nog steeds dat ‘parfumpaus’ Luca Turin Duro ooit omschreef als ‘masculine, intended to celebrate the exuberant, unwarranted fondness Italians have for their weenies. Useful as a contraceptive, but little else’. Wel erg makkelijk en kort door de bocht. Moeten alle geuren geciseleerde en verfijnde kunstwerken zijn? Te geraffineerd kan ook snel vervelen.

Wat is mis met een ‘ongeraffineerde’ en ‘gestaalde’ geur op zijn tijd? En zeker in combinatie met de naam, slaat Turin de plank behoorlijk mis. Het is inderdaad een voorbehoedsmiddel als je je niet wilt omgeven door een ‘précieux ridicule’, zoals Turin. Werkt dan als perfect afweergeschut.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Alessandro Gualtieri geeft de ingrediënten van zijn geuren niet echt prijs. Dat betekent voor mij ‘op glad ijs’. Je kan er zomaar naast zitten. Wat wel duidelijk is: geen citrusfrisse opening. Ik ‘ervaar’ eerst een zekere kamferachtige geur gecombineerd met een ‘zwakke’ zoetheid die doet denken aan pruim met een alcoholisch aura. Noem het pruimlikeur.

Daarna snel een droog-bittere ‘kruiderigheid’ die lijkt op een bouquet garni. Vervolgens krijg je een ‘houtontploffing’. Voor mij een ruwe vetiver, gecombineerd met heel veel oud (foto). Onder meer ook bekend als agar- en adelaarshout dat maar niet aan populariteit inboet. Dat verklaart ook voor een gedeelte, de etherische en apotheekachtige noot. Daarnaast is de ‘rokerigheid’ van de Duro opvallend intens. Kan liggen aan een stevige wierookinjectie, aan het gebruik van ‘vetiver fumé’ maar ook aan de complexe geur van oud zelf.

Mooi vind ik dat dit alles in de basis samenkleeft in een subtiel-ruwe leernuance en ook dat de pruimlikeur van de opening zoetjes op de achtergrond waarneembaar blijft.

RUIK & VERGELIJK

Naast alle Montale-geuren opgebouwd rondom oud, doet Duro doet me ook denken aan M7 (2002) van Yves Saint Laurent, de eerste parfumketengeur waarin oud zo prominent present is. Verscheen onlangs in een intense versie die ik heel snel ga bespreken:

Yves Saint Laurent – La Collection – M7 Oud Absolu (2011)