GEURENGOEROE

EEN PARFUM DAT JE MAAR EENS IN DE TIEN JAAR MAAKT,

OFWEL: ONTDEK DE ECHO VAN L’HEURE BLEUE

Jaar van lancering: 1993

Laatst bijgewerkt: 31/08/12

Neus: Patricia de Nicolaï

Artistic direction: Jean-Louis Michau

Een jaar of tien terug liep ik in Parijs toevallig een boetiek van Parfums de Nicolaï binnen. Ik was verbaasd door de sobere, beetje ‘Hema’-achtige inrichting. Er werd niet veel gedaan om de klant in te pakken. Toen ik een aantal geuren begon te testen en vervolgens kocht – New York (1989) en Eau de Cherverny (1994) – nam de verbazing alleen maar toe. Wat een toppers! Duidelijk klassiek Frans, dus geraffineerd, gelaagd en mysterieus. Een luxueuzere presentatie waardig. Maar dat wil de oprichtster, Patricia Nicolaï, niet. Haar ambitie: samen met haar man, Jean-Louis Michau, verfijnde en exclusieve geuren – inmiddels meer dan veertig – ontwikkelen die ook nog eens betaalbaar zijn. Vandaar die soberheid.

Haar talent heeft ze niet van een vreemde. Zit in haar bloed: ze is namelijk de kleindochter van Pierre Guerlain (broer van Jacques Guerlain) en kreeg les van Jean-Paul Guerlain (en werkte tot de oprichting van haar huis in 1989 voor Firmenich en Quest).

Als je goed kijkt zie je family resemblance. In een interview met de International Herald Tribune vertelde dat ze twee jaar heeft gedaan over de vervolmaking van Sacrebleu. Haar doel: een groots parfum met een oosterse vanillenoot, maar niet te zwaar en ‘misselijkmakend’. Ze vond dat de eerste schetsen goed waren, maar te gewoon, te basic. Toen zei een collega, François Robert, dat fruit de geur een interessante dimensie zou geven. Dat werden dus nuances van framboos, perzik, abrikoos en een jasmijnsoort met een eveneens fruitige toets. Het effect volgens haar: ‘Een parfum van sterrenklasse dat je een keer in de tien jaar lukt’. We geven haar honderd procent gelijk. Sacrebleu is ‘sacrebleu!’ Toch jammer van de flacon… kan me iets heel mooi voorstellen bij de naam.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Een groots Frans klassiek parfum opent fris. Dat doet Sacrebleu dan ook met mandarijn en het hierboven genoemde fruit. Maar het is subtiel fris omdat mandarijn van zichzelf niet al te citrusscherp is en natuurlijk door het zachte fruit, dat ook weer mooi, niet al te zoet is. Een groots klassiek parfum kent een hart dat overloopt van bloemen. Hier zijn het jasmijn, tuberoos en – heel goed te ruiken – anjer.

De ‘gepeperdheid’ van deze bloem zorgt ervoor dat de andere bloemen als het ware kruidig begeleid worden, minder hun zwoelheid kunnen benadrukken. Wordt nog eens versterkt door nootmuskaat en wierook. Gekruide, gerookte sensuele bloemen. En dat maakt volgens mij Sacrebleu zo mooi en eigen. Ook wordt hierdoor de geur een beetje stroevig en stoffig – wat je ook zo mooi ruikt in L’ Heure Bleue van Guerlain – in de goede zin van het woord. Een warme kasjmierdeken die je graag om je heen slaat. Om maar te zwijgen van de zalvende afloop. Ook groots en meeslepend zoals het een Frans klassiek parfum betaamt. Met dank aan patchoeli, sandelhout, perubalsem en heel veel tonkaboon (en geen vanille).

RUIK & VERGELIJK

Toch anders, maar toch hetzelfde warme en ondefinieerbare gevoel. En de naam moet haast wel een verwijzing zijn naar deze grote klassieker uit de parfumgeschiedenis.

Guerlain L’Heure Bleue (1912)