EENS EEN SOORT VAN RUIG EN VIES
NU VOORAL EEN FLEURIGE MUSK
Jaar van lancering: 1969
Laatst aangepast: 01/12/13
Neus: onbekend
Model: onbekend
Ik kan me heel goed herinneren dat ik als tiener midden jaren zeventig voor het eerst Musk van Alyssa Ashley rook. Bij Vroom & Dreesmann in Enschede. Ging ik naar toe als ik me verveelde of spijbelde: vreemd en bizar vond ik het, want voor mij nieuw in combinatie met een geur die je draagt voor je plezier; iets wat (voor mij toen) heel sterk rook naar ‘dierentuin’: ruig, ruw, beetje medicinaal met een nasleep richting ‘poep’.
Lekker? Wist ik eigenlijk niet. Aan bloemen moest ik niet denken. Het was in ieder geval het tegenovergestelde van het overige Vroom & Dreesmann-assortiment: de ‘Nina Ricci’s’ (L’Air du Temps (1948), Capprici (1961), Farouche (1973) en Signoricci (1965), Signoricci II (1976) – mooie mannengeuren waren dat toch! – én het parfum dat van mij nooit van de markt had mogen verdwijnen: het krachtig-kruidige J’Ai Osé van Guy Laroche uit 1977 geflankeerd door een very cheap smell-a-likie van Yves Saint Laurents Opium (idem) waarvan me de naam maar niet te binnen wil schieten. En wat bij ons thuis op het badkamerplankje stond: het oerhollandse Fresh Up van (nu) Royal Sanders (19??) en Miss Dior (1947).
De feiten van Alyssa Ashley’s Musk dat eerst als olie verscheen: werd bedacht door een toen hedendaags kunstenaar Ashley (kan zijn voornaam en verdere info niet vinden op het www – en ik vind het wel best zo) uit de Verenigde Staten met een fascinatie voor geuren. Hij noemde de musk naar zijn dochter Alyssa die moest afrekenen (de geur dus) met de chique parfums van die tijd. Revolutionair was Musk zeker, want: uniseks (gesymboliseerd door de verstrengeling van het symbool voor de man en het symbool de vrouw) en gericht op de jeugd van toen die anders was en wat anders wou dan pa en ma.
De site van Alyssa Ashley omschrijft het zo: ‘At the end of the sixties the winds of change blow across the world, as young people rise against all of the previous generations rules. Music changes, habits change, fashion changes. The young generation, starting from the U.S.A and England, embrace oriental philosophies looking for a simpler more natural life style, less chaotic and stressed than that of western civilization’.
Let wel: dit was zes jaar voor het geflopte uniseksparfum van Yves Saint Laurent (Eau Libre) en vijfentwintig jaar voor een van de grootste unisekssuccessen aller tijden: ck One van Calvin Klein. Onduidelijk is of de Amerikaanse tak van Houbigant het merk (inmiddels eigendom van the Perfume Company) vervolgens kocht of dat het honderd procent uit de koker van dit legendarische parfumhuis kwam.
De versie die ik nu voor me heb, ruikt in de verste verte niet zoals ik me Musk herinner. De geur die wat dat betreft nu een heel, heel, heel klein beetje in de buurt komt is Serge Lutens’ Clair de Musc uit 2003 – heeft ook een beetje viezige ondertoon eigen aan het enige echte natuurlijke musk, maar wordt zoveel rijker en gelaagder gebracht. En deze verandering in compositie komt niet overeen met de campagnes. Was de oorspronkelijke helemaal in lijn met de peace- en lovegedachte van eind jaren zestig, de nieuwe pr-promo’s richten zich meer op de ‘klassieke’ uitwerking van echte musk. Met andere woorden een van de grootste parfumclichés wordt bevestigd: extra erotisch genot tussen de lakens verzekerd.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De ingrediënten van de nieuwe versie doen ‘alsof’ een het klassieke chypre is. Ga maar na: bergamot in de opening. Jasmijn, geranium, ylang-ylang en roos in het hart in de basis ondersteund door eikenmos, iris, tonkaboon en natuurlijk musk. Wat dit oplevert: een bloemig, zoetig musky parfum. Potpourri. Eerder vrouwelijk dan uniseks gezien mid-price-postionering.
De roos is te bespeuren, ylang-ylang (foto) vermengd met een voor mij frisbloemige noot (lelietje-van-dalen-achtig). Maar het gaat natuurlijk om de musk. En die ruik je, logisch. Maar niet in volle glorie. Maar godzijdank ook niet te wit, niet te clean, niet te schoongewassen. Maar dierlijk, dat ook weer niet. Een beetje.
Interessant: door het geheel manifesteert zich ook een kruidig-rokerige nuance zwevend tussen kruidnagel en wierook wat het idee van een ‘beetje dierlijk’ benadrukt. Beetje saai, beetje braaf, zoals de meeste ‘pure’ muskgeuren. Verwonderd me wel nog steeds dat Musk ondanks het (witte)musk-bombardement van de afgelopen decennia, zich nog steeds weet te handhaven. Zegt iets over de klassieke status.
RUIK & VERGELIJK
Where do I begin… Ik weet het even niet. Want: ik ben geen witte muskfan. Wat ik heb begrepen: Alyssa Ashley’s Musk wordt vaak vergeleken met onderstaande twee. Ga ik binnenkort maar even doen.
The Bodyshop White Musk (1981)
Kiehl’s Musk (2004)