GEURENGOEROE

IN BAN VAN HET THEATER

Jaar van lancering: 2008

Laatst aangepast: 24/07/11

Neus: Hilde Soliani (foto onder)

Inspiratie boven marketing, dat kun je de wapenspreuk van de nicheparfumerie noemen. Dat geldt zeker voor Hilde Soliani. Ik had – heel erg – alleen nog maar van haar gehoord. ‘Haar’ nog nooit geroken. Kreeg een sample van Vecchi Rossetti toegestuurd door http://www.guusjeswereld.nl, begeleid met de opmerking dat ‘dit de eerste geur was waar ik over droomde en me maar niet losliet’. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Vecchi Rossetti vormt onderdeel van haar Teatro Olfattivo di Parma-kwintet dat de wereld van het in 1829 geopende Teatro Regio (van de stad meer bekend om de ham, de kaas en het viooltjesparfum) als uitgangspunt heeft. Een originele manier om je te laten inspireren. En het fijne: het levert in ieder geval (heb de andere vier nog niet geroken) een prachtige, nostalgische geur op.

Dat Hilde Soliani hiervoor koos is logisch, want ze blijkt als je haar googelt een toneelspeelster, ‘schilderes’ – klinkt zo hobby-achtig – en ontwerpt ook nog juwelen. Ze opende haar huis – gevestigd inderdaad te Parma – met als doel het joie de vivre-gevoel en de creativiteit van de theaterwereld voor het voetlicht te brengen.

Dat lukt haar wonderschoon met Vecchi Rossetti, vrijvertaald: oud rouge. Je ziet een oud, 17^de-, 18^de-, 19^de eeuws barok-gestyled theater voor je. En: je ruikt het, je droomt het. De geur doet me denken aan oude affiches van Bourjois (anno 1863), het merk dat zich in het begin specialiseerde in theatermake-up, zoals het beroemde Poudre de Riz de Java. Maar natuurlijk ook aan de verfilmingen van Moulin Rouge. Je ziet de gevederde, gecorseteerde en gepailleteerde danseressen voor je. Je hoort de opzwepende melodie van Jacques Offenbachs Orpheus in de Onderwereld (1858). En wie verschijnt daar in een koets om zich in het theater te laten bewonderen? Is dat niet… La dame aux Camélias… of is het keizerin Eugénie van Frankrijk… en wat voor een mysterieus parfum laat ze in haar spoor achter. Nou, zou Vecchi Rossetti kunnen zijn, een…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… geur van vooroorlogse klasse, die parfums in herinnering brengt van Caron, Coty, Guerlain en Lubin. Een en al subtiliteit. Niks geen modern ‘rood fruit-gedoe’, niks geen gourmandlekkernijen.

Wel een geur waarin het viooltje een ouderwetse behandeling krijgt. De poederig-zoete noten ervan worden harmonieus ondersteund door zachte nuances van ‘oud’ hout (inclusief iris) dat lijkt te zijn gesmolten. En – dat is wel het mooiste aan de geur – een lichte, maar zeer elegante leernoot met een tabakachtige nuance. Hoe krijgt Hilde het voor elkaar. Ik haat het begrip, maar voor mij is Vecchi Rossetti, een ‘classic in the making’ en – doe ik niet vaak – overweeg een flacon aan te schaffen. Want los van het ‘theatergevoel’ heeft de geur een hoog security blanket-gehalte.

‘En hebben we dan helemaal geen kritiek?’ Jawel, de presentatie is een beetje pover. Maar dat is vaak eigen en logisch aan nichemerken: ze concentreren ze in eerste instantie op de inhoud en hebben, à la Guerlain bijvoorbeeld, er (nog) geen geld voor over.

RUIK & VERGELIJK

Onderstaande geuren hebben voor mij ook een hoog bepoederd ‘oud theater’-gehalte:

Frederic Malle Lipstick Rose (2000)

Parfums Nicolaï Violette in Love (2009)

Histoires de Parfums 1889 Moulin Rouge (2009)

Mona di Orio – Les Nombres d’Or – Musc (2010)