GEURENGOEROE

OLFACTORISCHE HOLOGRAMMEN

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 21/08/18

Neus: Dorothée Piot, Karine Vinchon-Spehner (Woman)

Neus: Annick Menardo (Man)

Ik zat te grabbelen in mijn ‘geurenton’ – verzamelplaats van proefjes – voor een nieuwe recensie en trok Figment Man. Wel zo makkelijk: ook Figment Womanerbij gepakt. Eerste waarschuwing: don’t be fooled by the name. Want de geur heeft dus niets, maar dan ook niets met vijg te maken (wat op zichzelf wel leuk geweest zou zijn). De ongebruikelijke/originele naam – had er nog nooit van gehoord – betekent: sprookje, bedenksel, hersenspinsel, fabel(tje), verzinsel, inventie, fictie en verdichting.

Dit wordt gecombineerd met een ver voor de meeste stervelingen onder ons onbereikbare vakantiebestemming: koninkrijk Bhutan. Door de gelukkigen onder ons die er ooit mochten verpozen omschreven als de naam van de geur. Creative director Christopher Chong ziet het duo als ‘an expression of the Bhutan of my imagination. Neither fantasy nor reality, it is an olfactory hologram’.

Tuurlijk. Zet dat maar eens om in een geur! Onbegonnen werk. En waarom denk ik tegelijkertijd – ‘zal wel!’ Iets wat mij in het begin van mijn landelijk bovengemiddelde parfumbelangstelling nooit voortkwam. Sterker, ik kon ‘ooit’ ontroerd raken wanneer een parfumhuis een ‘ver weg’-geur lanceerde – Fidji (1966) van Guy Laroche. Zelfs nog bij de herlancering van een ontsnappingsparfum, zoals Sous le Vent (1933) van Guerlain. Nu komt het mij vooral ongeloofwaardig over, in de zin van dat nu nog bijna iedereen parfum  als een ‘figment’ verkoopt. Cliché dus. Verzin eens wat anders! Gebeurt natuurlijk wel, alleen op zeer kleine schaal.

Heb jij dat nu ook? Bijna ontroerd zijn als een blogger een geur analyseert als betrof het een retroperspectief van een belangrijk kunstenaar. Pagina, na pagina worden de indrukken en observaties gedeeld. Maar hoe meer hij/zij zich erin verdiept des te meer bij mij het figment-gevoel verdwijnt – nog iets aan de verbeelding overlaten bij de lezer wordt gekaapt door kille analyse. Voorbeeld: www.kafkaesque.com. Besteedt meer dan #pak’mbeet 4000 woorden aan Figment Woman en Figment Man. Moet je toch een echte vakidioot zijn. Ik ben dat in ieder geval niet meer.

WAT FIGMENT IK EIGENLIJK?

Is het dat ik een man ben dat ik Figment Man lekkerder/interessanter vindt, ondanks het feit dat Figment Woman gedreven wordt door tuberoos (toch wel een van mijn favo ingrediënten). Grappig, interessant, boeiend of hoe je het ook noemen wilt, in Figment Man meen ik het fetish-ingrediënt van Amouage – wierook – te herkennen, maar die schittert door afwezigheid.

Letterlijk een prikkelende opening. Lekker groenig (varenachtig, citroenachtig in een halo van roze peper). En dan, en dan, nog lekkerder: een vies, een stinkachtige noot die doet denken aan civet gecombineerd met aardse, minerale en kalkachtige noten. Goed gedaan. Voor mij nu een ‘vereiste’ hoe een goede geur moet ruiken. En tegelijkertijd iets zachts, vloeiends – sandelhout dus en verdomd, ik detecteer het, de in dit geval stroeve houtachtige noot van vetiver.

De ‘stink-noot’ uit het hart, wordt in de basis versterkt door cistum labdanum. Denk aarde, denk recente bosbranden. In a way doet de geur me denken aan Bracken Man (2016). Dezelfde stugheid, het idee van iets ruws en ongekunsteld vangen in een ‘gekunstelde’, samengestelde geur. Alleen de afronding is nogal tam en mat, nikseg.

Dan Figment Woman. Ik word bijna gek van de zogenaamde ‘gefragmenteerde tuberoosgeuren’. Stella McCartney heeft er een. Reminiscence heeft er een. Gucci heeft er een. Miu Miu volgt binnenkort. Wat doet deze variant? Is heel simpel: minder naar tuberoos ruiken. Eerder het boterachtige, melkachtige gevoel versterken in plaats van het overweldigende bloemeneffect. Natuuurlijk – bijna verplicht – wordt ze begeleid door gardenia en ook nog veel andere witte bloemen: sambacjasmijn, oranjebloesem en ylang-ylang. En helemaal hip: de toevoeging van saffraan, gecombineerd met peper.

Alleen ervaar ik beide slechts un petit peu. Figment Woman presenteert zich als een getemperde tuberoos. Ik associeer het enigszins met Gabrielle (2017) van Chanel. Ook opgebouwd rondom witte bloemen, maar de ware kracht die ze samen kunnen oproepen – nee dat dan weer niet. Eerder clean, dan gevaarlijk. Dat ‘accepteer’ ik wel van masstige-geuren, niet van een huis dat zich duidelijk neerzet als niche en verondersteld überchic.

De afronding vind ik het meest verrassend. Lekker droog, stug en verlaten, tot leven gewekt door iris, papyrus, patchoeli en wierook maar minder heftig dan Figment Man. Maar ook hier: clean en safe.

Opvallend: in de drydown lijken Figment Man en Figment Woman te synchroniseren. Met andere ingrediënten eenzelfde soort van milky-earthy-gevoel. Alleen te ‘verzorgd’ en te geraffineerd (in de zin van dat alle ingrediënten door een safe wasprogramma zijn gehaald). In plaats van de kracht van de natuur te onderstrepen, is het eerder een synthetische-cleane kijk op puur natuur-ingrediënten.