GEURENGOEROE

GRATIS BEARNAISESAUS BIJ CHATEAUBRIAND

TUSSEN K & K & K

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 15/08/18

Neus: Laurent LeGuernec

Is de parfumwereld aan het doordraaien? Kun je een boom over opzetten of misschien wel zelfs een seminar/congres aan wijden met internationale sprekers die vanuit verschillende invalshoeken een positief toekomstperspectiefgericht licht laten schijnen, dan wel een aanzwellende, onheilspellende onweersbui laten plenzen over de toehoorders. En alles wat zich daar aan meningen tussen beweegt.

Welke praatjes zou ik als spreker, indien uitgenodigd, verkopen? Nou, ik zou het publiek er bijvoorbeeld op willen wijzen dat de gemiddelde klant helemaal niet geïnteresseerd is in geschiedenis en storytelling. Blijkt uit onderzoek van Geurengoeroe onder 60 lukraak op straat aangesproken, net ketenparfumerieverlatende Nederlanders (inclusief allochtonen en seizoenarbeiders). Alsof ze het in de bakermat van de commerciële parfumerie hebben horen donderen, toen ze mijn vragen kregen voorgelegd. Wat voornamelijk telt is de naam (voor iedere Nederlander weer een andere) en of ze de geur lekker vinden. Ingehuurd model, vet betaalde parfumclipregisseur, dito sterfotograaf, exclusief verkregen ingrediënt/destillatieproces, interessant achtergrondverhaal en wat dies meer zij… worst zal het ze wezen.

Weer een bevestiging dat storytelling een door marketing bedachte chique versier- en maskeerpoging is om de platte verkoop – niets op tegen! – van inhoud en lagen te voorzien. Maar, alsjeblieft, maakt het niet mooier dan het is, want door masstige-geuren dezelfde allure als niche te geven, ontneem je de merken die echt iets te vertellen hun ‘recht op zichtbaarheid’ in de media.

Ligt dat bij ‘mensen met smaak’ anders? Als je alleen maar nichegeuren koopt, getuigt dat ervan dat je het hebt of zelfs over meer beschikt? Spelen snobappeal en hogere prijs ook geen rol. En wat is smaak? Wat de een prachtig vindt, wekt bij anderen de lachspieren op. En vice versa.

Goed voorbeeld Bond No 9. Is voor mij een 3K-label, ofwel: bungelend tussen kunst, kitsch en kermis. Ik had van het merk nog geen flacon in mijn collectie. Behalve dan enkele, als snoepjes – leuk gedaan moet gezegd – verpakte proefjes.

In a way heb ik bewondering voor de aanpak: een soort van DKNY maar dan niche verpakt. Wil zeggen: Donna Karan kapitaliseerde als een van de eerste modeontwerpers de lonkende, magnetische party-party-uitstraling die de Big Apple wereldwijd heeft. Stik of plak het op een product en de verkoop loopt vanzelf. And how right she was! Hoeveel merken zijn er na haar niet geweest die New York in hun geuren de hoofdrol laten spelen. Hebben we het wel over masstige.

In de prestige/nichesector gebeurt het mondjesmaat. Af en toe een naamverwijzing: Guerlain, Parfums de Nicolaï, Diptyque, Gallivant. Bond No 9 ging een stap verder: al hun geuren zijn geïnspireerd op New York (met inmiddels uitstapjes naar andere Amerikaanse steden en Arabische contreien).

Terzijde: zou een nieuw parfumhuis – Paris – dat zijn geuren dezelfde behandeling geeft als Bond No 9 even succesvol kunnen zijn? Dat die als het ware boven(op) alle beroemde Parijse parfumhuizen gaat zitten en de consument/toerist op zoek naar een souvenir op niveau voorziet van allerhande populaire Parijse plekjes gebotteld in parfum: Sacré Coeur, Bois de Boulogne, Montparnassse, Parc Luxembourg, Place de la Concorde, Canal St. Martin, Place Pigalle, Montmartre, Marianne, Tour de Eiffel, Place de Vosges… of een lekker, kek-gek straatje Rue de la Verrerie.

Mijn keuze viel op Central Park West. Puur om de flacon én omdat die bij www.parfumaria.com in de aanbieding is (komt naar ik heb begrepen doordat de Nederlandse importeur stopte met Bond No 9). Van € 295,00 voor € 145,00. Alles wat ik schreeuwend mooi vindt, zie ik in Central Park West terug. De te grove, cheap uitvergrote pieds de poule-print (ooit het basismotief van vintage Dior) gecombineerd met neongroen en baby rose.

Als extraatje een très plastique armband-broche-combi die je om je pols kunt hangen of op je trui kunt spelden die je normaliter op de kermis bij de schiettent als troostprijs krijgt. Het accessoire is trouwens van een beledigende shitkwaliteit, na een paar keer ‘spelen’ begaf een, van de twee armbanden het al. Bevestigd wederom mijn vooroordeel over dit soort gratis cadeautjes bij geuren. Niet doen. Is voor mij hetzelfde dat je bij de slager gratis bearnaisesaus krijgt bij je gekochte chateaubriand. Laat maar. Gratis bestaat niet. Leuker zo het zijn wanneer het vice versa gebeurde.

WAT CENTRAL PARK WEST IK EIGENLIJK?

Als ik goed heb geteld heeft Bond No 9 – anno 2003 – 129 geuren in zijn collectie. Ja, ik heb echt tde ijd niet, en zelfs als ik die had, om me in alle te verdiepen. Grote kans dat er een tussen zit die écht beantwoordt aan mijn voorkeur. Trouwens, ik heb geen olfactorische voorstelling van dit gedeelte van Central Park en of die anders ruikt, zou moeten ruiken dan het oostelijke of welk gedeelte van New Yorks groene long dan ook.

Misschien bloeien er tijdens het ontluikende voorjaar in Central Park West meer narcissen, want dat is het opvallende, nog maar zelden gebruikte ingrediënt in de opening. Echt duidelijk ruiken doe je ze dan ook weer niet, geflankeerd als ze zijn door de koppige, volbloemige ylang-ylang. Het effect: een geel-sensuele bloemweelde die nog eens wordt versterkt door gardenia in het hart (ondersteund door jasmijn).

Wel prettig: de begeleidende peper in de opening, zorgt letterlijk voor wat pit. Wel prettig: de begeleidende lindebloesem zorgt voor een – in dit geval – zachtbloemige noot; tempert geleidelijk de narcis, de ylang-ylang. Opvallend na lange tijd op de huid: de som der delen is een smeuïge tuberoossensatie. Afronding wordt opgeroepen met iris, musk, mos, vetiver en (witte?) eik. Toch knap: met zoveel hout toch geen houtsensatie ervaren, of ben ik nog te onervaren? Ik ruik voornamelijk een gladde, vloeiende zoete musk.

Echt onder de indruk ben ik niet. Op de een of ander manier is de compositie te makkelijk, associeer ik Central Park West niet echt met niche. En dan de prijs. Ook voor de helft niet in verhouding staand tot het gebodene. Meer massniche dan niche. Meer façade- dan parfumcultuur.

Nog even terugkomend op mijn eerste vraag. Het antwoord wordt bevestigd met Ralph Lauren. Zijn ze bij hem op de burelen tot de conclusie gekomen dat ze alsnog iets met niche moeten doen: ‘Laten we het combineren met reizen’. Naam: The Collection. Tien stuks. Dank-oe-wel. En, goh, wat origineel, een is genoemd Portrait of New York.