MAIS(ON) FRANCIS(KE) KURKDJIAN QU’EST-CE QUE TU AS CRÉE?
SEXTASE? SEXTEASE? NO WAY!
Jaar van herlancering: 2015
Laatst aangepast: 23/05/16
Neus: Francis Kurkdjian
Model: Laetitia Casta
Foto- en videografie: Dusan Reljin
Flaconontwerp: geïnspireerd op een clutch uit het Ricci-archief
Ik Ik was Nina Ricci uit het oog verloren: wil zeggen producent Puig stuurt me geen Ricci-nieuws meer. Dit heb ik dus gemist: Mademoiselle Ricci (2012), Nina L’Eau (2013), Mademoiselle Ricci L’Eau (2013), La Tentation de Nina (2014), Les Délices de Nina (2015), Moet ik hierom treuren? Tja, kweenie hoor, echnie. Toen ik vorig jaar in de Brusselse abri’s de campagne van L’Extase zag, kon mijn neus in ieder geval een gaap niet onderdrukken. Laat maar. Want een van de meest platte parfumverleidingstechnieken – maar dan wel zoals we het gewend zijn van de luxe-industrie zeer bevallig gebracht – wordt weer eens in stelling gebracht: L’Extase een parfum dat je seksuele fantasieën vrijmaakt (las ik ergens op internet).
Smaakvol, maar in alle opzichten inwissel- en voorspelbaar: het model, haar blik, de campagne, de flacon en de inhoud. Of vergis ik me nu: ‘Een parfum gecreëerd voor de sensuele vrouw die vrijgevochten, vastberaden en mysterieus is. Deze creatie weerspiegelt de droom van een vrouw die zich verzoend heeft met haar meest secret desires. Deze vrouw straalt sensualiteit uit met elke vezel in haar lichaam. Vrouw zijn. Hier en nu’. Laat ze het niet horen, maar L’Extase kan net zo goed afkomstig zijn van Esteé Lauder. Of Lancôme. Ook goed. Of van wie niet eigenlijk in de masstige-sector?
WAT L’EXTASE IK EIGENLIJK?
Dat werd me vandaag op een andere manier bevestigd in Brussel. Ik zag een foto in de etalage van een Planet Perfume-winkel, en dacht: ‘Toch maar proberen’. Ik naar binnen. De beauty-advisor spoot de geur op een blotter. We begonnen te praten. Ik zei dat ik de compositie wel erg in lijn vond met al die andere lichtgepoederde gourmandgeuren. Ze beaamde het en zei dat ze deze geur even gemakkelijk onder een naam van de concurrent kon verkopen als het moest.
En wat nu zo jammer is: van Francis Kurkdjian verwacht ik iets meer. Maar net zoals bij ‘zijn’ My Burberry (2015) ontbreekt ook in L’Extase een originele noot die het accent net even verschuift en waardoor je denkt: ‘Leuk’. Of: ‘Grappig’. Of: ‘Hé, wat origineel!’. Niets daarvan. Gewoon dertien in een dozijn. Als hij hier langer dan een uur mee bezig is geweest… Nou vooruit, de geur kent geen klassieke citrusopening. Hiervoor in de plaats de prikkelende, energieke geur van roze peper. Gevolgd door een onbestemd hart van witte bloemen. Niet dat je de jasmijn, de roos – er is sprake van een ‘Presque Rose’, een ‘bijna-roos’ dus – en oranjebloesem er uit pikt: het is meer een idee van bloemtonen. Benzoïne (uit Siam natuurlijk) in combinatie met een behoorlijk vanillegezoete ambernoot zorgt voor het gourmand-effect. Musk voor het poedereffect. Cederhout voor een zekere ‘houtvast’. Ik moest vooral denken aan Bulgari’s Omnia Crystalline (2013) en aan Valentino’s Valentina (2011) en natuurlijk aan Lancôme’s La Vie est belle (2012).
Ter ‘compensatie’ gaf de beauty-advisor me de eerste variatie ter beoordeling: L’Extase Caresse de Roses (2016). Wordt geclassificeerd als Eau de Parfum Légère. Merkwaardig: waarom zo moeilijk/interessant doen, is toch gewoon een eau de toilette ‘die je draagt als een uniek en erotisch juweel’ die een lichte interpretatie is van inderdaad. L’Extase wordt hierin gestreeld door een duidelijke waarneembaar boeket waarin de roos – gechaperonneerd door pioenroos en viooltje – het meest voor het zeggen heeft. En met een duidelijk accent van witte musk (fris, clean, katoen) in de basis. Gemaakt door Francis Kurkdjian toen hij na een uur klaar was met L’Extase volgens mij. Laat hij het niet horen.
Wil je echt dat je in extase raakt van L’Extase, dan stel ik voor dat je de geur een basis, een lekkere stoot geeft met de door Kurkdjian voor zijn eigen maison gemaakte Absolue pour le Soir (2010). Nog even over de flacon: een clutch. In Frankrijk een minaudière genoemd. In de jaren dertig van de vorige eeuw bedacht, naar wordt beweerd, door Charles Arpels van Van Cleef & Arpels. Het woord is afgeleid van minaudier wat bekakt, aanstellerig, dikdoenerig, gekunsteld, geaffecteerd betekent. En deze tongue-in-cheek, deze typische Franse ‘zelfspot’/elegant fun vind ik leuk.
Terzijde, en laat ‘Nina’ het niet horen, maar de campagne lijkt verdomdbestwelveeleigenlijk op Nina Ricci’s Premier Jour (2001). Of vergis ik me nu?
GEURENGOEROE 