‘ROOSMUSK’ WORDT ‘ROOMMUSK’
WORDT BEWEERD: FAVORIET VAN BRAD PITT
Jaar van herlancering: 1995
Laatst aangepast: 24/05/16
Neus: Lorenzo Villoresi
Te koop bij: http://www.perfumelounge.nl/lorenzo-villoresi/LV10005.html
Met al die poederige en/of lactone-achtige muskgeuren (de gourmandversies niet buiten beschouwing gelaten) die de laatste tijd over de consument worden gestort, is het wel weer even tijd voor een bezinningsmoment, je af te vragen wat een ‘echte’ muskgeur nu ‘percies’ inhoudt. Gaat het nu ‘tegenwoordigs’ om het poederige/lactone-gevoel, of het scherpe laundry-idee, of de katoen-sensatie, of musk verdwaald als een muis in een banketbakkerspakhuis, of een musk die ‘van huis uit’ zijn klassiek-dierlijk effect verspreidt?
Het is natuurlijk geen kwestie van scherp slijpen, maar af en toe wel handig om terug te keren naar de basis. Heb je dus aan Lorenzo Villoresi een goede – want een parfumeur met een klassieke visie op het vak. Zijn Musk is top. Ik bedoel, nu kan ik wel even gaan www-en naar zijn bedoeling. Maar is niet echt nodig. Veel recente muskgeuren zijn hem in feite schatplichtig, met name die met een gourmandtoets in de basis. Dat is Musk niet echt, maar het heeft wel de zalvend-warme werking die nu vaak met gourmand wordt geassocieerd: zalig zacht.
WAT MUSK IK EIGENLIJK?
Jammer alleen (misschien moeten we wel blij zijn) dat de concurrentie niet beter zijn compositie heeft geanalyseerd. En dat is werken geblazen, want een aantal ingrediënten ontgaan mij. Met name de fris-groene opening met galbanum, kardamom en bergamot. Ik ruik heel even een idee van iets fris, maar niet dus de opgegeven ingrediënten. En ik ben niet verkouden.
Want wat zich eigenlijk direct openbaart is een warme musk (die geleidelijk aan meer poederig, houtachtiger en romiger wordt) en die prachtig wordt gebalanceerd door een volle roos in het hart (mix van roos en de mannelijke roos geranium). Eerst twee aparte stromen – eerst heb ik het gevoel met een roosgeur vandoen te hebben – die later fuseren. En die roos is zoet maar ook een beetje vettig. En dat komt dus door de musk volgens mij. Lorenzo Villoresi noemt Musk zelf ‘een omarming van Tonkin-musk’. Maar dat ervaar ik niet: want de dierlijk-viezige noot eigen aan Tonkin is in geen velden of wegen te bekennen.
Mocht die zich toch in de geur bevinden, dan is die wel koppie ondergegaan in de ‘omarmende’ basis van een enorme romige sandelhout (plus cederhout en palissander, ofwel rozenhout die de roossensatie van het geheel versterkt) met een flinke vanille-injectie. Dit mag nogal heftig overkomen, maar dat is Musk in feite niet. Musk ‘glijdt’ als fluweel, is chic, schreeuwt dus niet, komt in de buurt van een huideigen-parfum.
Het gerucht gaat trouwens, is zelfs een kwestie van een ‘debate’ op internet, dat Brad Pitt Musk tot zijn favoriete geur heeft verkozen. Zie de clip. Ik zeg: ‘Angelina Jolie, you lucky devil!’ Ik bedoel: toch heel wat aangenamer om je als vrouw aan Musk te laven in de nek en de rest van je ega dan de geur die zojuist door de International Fragrance Foundation is uitgeroepen tot de beste mannengeur van het afgelopen jaar. Hellup: Sauvage van Dior.
GEURENGOEROE 