EEN HEEL BRAVE, GEWONE JONGEN
Jaar van lancering: 2010
Laatst aangepast: 17/01/13
Neus: Emilie Bouge
Concept & realisatie: Emilie en Marie Eugénie Bouge
Hupsakee, elf geuren in één keer! Mag het ietsje minder? Nee, want er is al weer een nieuwe onderweg. Loopt blijkbaar goed. Zoals al eerder vermeld, ‘viel’ ik voor de flacon, lettertype en sommige namen – Contre Pouvoir – van het in 2010 opgerichte parfumhuis. Meer weten en hoe het beste een geur te kiezen (uit haar collectie vanzelfsprekend): zie mijn beschrijving van Eau Libre.
Mauvais Garçon is dat nou een leuke of een flauwe naam? Ik vind het in ieder geval erg jaren zeventig; zo werd plagenderwijs in die jaren in verlichte Parijse kringen een homo genoemd. Als je in die hoedanigheid in een melige bui was, dan ging je naar de rue des Mauvais Garçons in de ‘stad der verliefden’ waar je je onder het straatbord liet fotograferen – heb ik van horen zeggen.
Ik weet niet of Emilie Bouge uit een beroemd boek citeert, of zelf in een literaire bui was, toen ze het volgende opschreef: ‘Hij dacht dat hij de hele wereld kon verleiden met zijn fysiek en viriele houding. Hij overtuigde mij bijna met zijn slimheid en gelikte uitstraling. Te laat realiseerde ik hij een stoute jongen was’.
Ach gut, snik, tranen met tuiten. Bouge lijkt wel zo’n treurige vijftigplus-ster die op zoek naar een beetje genegenheid en aandacht (seks zou mooi meegenomen zijn) in een financiële afgrond terechtkomt omdat ze is gevallen voor de charmes van een aardige jongeman die ze had ontmoet op… ‘Hoe heette die datingsite ook al weer?’, vroeg de politieagent. ‘Fiftysomething.com’, antwoordde ze met het schaamrood op haar kaken. Zelf had ze er niet zoveel voor gevoeld, maar het waren haar getrouwde vriendinnen die er zo op hadden aandrongen… Jeetje, dit lijkt wel het begin van een nieuwe rip off van die geilheid bevorderende bestseller Vijftig kleuren grijs. Of waren het er veertig, of dertig…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Toch: aan de geur kleeft niets ‘mauvais garçonnerig’. Aan de geur kleeft niets niche. Deze beheerst zwoel-kruidige oosterse blend, kun je al decennialang in de ketenparfumerie kopen. En zelfs in de onderste lagen van de parfumerie (de drogist), schrikt geen man er meer van op.
Dan zouden het de topkwaliteit van de ingrediënten moeten zijn waardoor de geur zich onderscheidt en dus niche wordt. Ook niet het geval, dat wordt wel duidelijk met de vaag omschreven ‘witte bloemen’. Altijd een teken van ‘vage’ kwaliteit. Mauvais Garçon gooit direct alle charmes in de strijd. Met andere woorden: je ruikt direct de klassieke kaneel-vanille-combi waarvan de kruidige zoetheid wordt versterkt elemi-hars, tonkaboon en nootmuskaat.
Dit alles krijgt een mannelijke ondersteuning door sandel- en cederhout en patchoeli. Maar dat mag je van mij ook ‘wit hout’ noemen, want met name de specifieke noot van ceder-en sandelhout ruik ik in velden of wegen. Geldt ook voor bergamot: die geeft toch altijd een mooi fris-bloemige opening aan een geur. Idem voor alsem: ik ruik die bittere groenheid niet. Lavendel dan wel weer, als de sensuele noten een beetje tot rust zijn gekomen.
Eigenlijk is Mauvais Garçon een brave, gewone jongen op het saaie af. En daarvan zijn er wereldwijd nog steeds meer dan genoeg. Zelfs in nichekringen, want ook de gemiddelde mannelijke connaisseur kiest voor veilig.
RUIK & VERGELIJK
Zo kan het ook. When Tom Ford gets bad, he’s becomes better…
Tom Ford Noir (2012)
GEURENGOEROE 