GEURENGOEROE

FLORABOTANICA IS EEN ANDERE NAAM VOOR BLOEMENTUIN

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 14/09/12

Neus: Jean-Christophe Hérault, Olivier Polge

Model: Kristen Stewart

Flaconontwerp: Nicolas Ghesquière

Een intrigerende naam die mij, geurengoeroe dus, terugbrengt naar de middeleeuwen toen monniken en begijnen nog bijkomend van de vernielingen van de volksverhuizingen in hun beschermde kloostertuinen kruiden en bloemen begonnen te telen voornamelijk gebruikt voor het verzachten van lichamelijke kwalen, soms voor het destilleren van een eenvoudig bloemenwatertje.

Een van beroemdste op dit gebied: de Duitse mystica Hildegard von Bingen (1098-1179). Ook niet mis: de ‘werken’ van Officina Farmaceutica di Santa Maria Novella uit Florence. Deze ‘apotheek’ viert dit zijn vierhonderd jarig bestaan. En tussen deze twee periodes in situeer ik met een beetje fantasie de ontstaansgeschiedenis van zijn derde nieuwe geur, Florabotanica. Geen zin dit ‘gotische’ sprookje te lezen van Nicolas Ghesquière, scroll naar Ruik & Vergelijk.

‘Hij moest vertrekken. Een kleermaker wiens handen de wereld versteld deed staan. Net zoals bij een waarzegster, kwamen de mensen van heinde en verre om de zoom van zijn jurken aan te raken. Zijn flamboyante tunieken gemaakt van Abraham Gazar, een betoverende, gaasachtige zijden stof die zijn weerga niet kent, zijn fantastisch vervaardigde jasjes die iedere vrouw in een aura van elegantie hult. Maar hij had alles al gedaan, de verveling nam toe. Hij verdeelde zijn jurken en schetsen onder zijn vrienden. Hij nam ook afscheid van zijn schilderijen die de muren van zijn huis decoreerden. Zij belichaamden zijn Spaanse passie en lieten zijn eerste inspiratie zien die hij gevonden had in de betoverende doeken van Goya waarvan hij de uitspraak – ‘in de natuur bestaat er slechts zwart en wit’ – bewaarde hij op een geheime plaats in zijn herinnering’.

Hij trok zich terug, diep in een ongerept bos omgeven door vijandige bladeren, waar niets zijn creativiteit zou kunnen ontwaken. Ondanks dat hij dacht dat hij zijn verbeeldingskracht had verbannen, kon hij het niet laten een paar schetsen te maken. Het ergerde hem dat hij opnieuw zijn zwakte om te tekenen niet kon beheersen. En, zonder enige emotie, scheurde hij de prachtige schetsen in duizend stukken die al gauw de donkere aarde bedekten. De aarde was geroerd door deze vreemde regen van pure lijnen en absorbeerde het fijne papier’.

‘Toen de lente kwam, groeiden hieruit sierlijk scheuten, die het kleurenpalet trotseerden en onbeschaamd hemelwaarts stegen. In de buurlanden werd snel gesproken over dit afgelegen land en zijn schitterende kleuren. Op een dag ging een alleenstaand en rebels meisje er naar toe om te kijken. Het sombere bos was aangenaam verrast door haar levendige en mysterieuze ogen, zo diep van kleur als een vijver, en opende een pad voor haar. De kleermaker durfde haar niet te vragen te vertrekken, want ze had de kracht van een muze. Ze zou haar naam veranderen afhankelijk van de dag en de kleur van de wolken. Samen catalogiseerden ze alle excentrieke planten. Felrode zoals de anjer. Gouden stelen doorregen met een amberschittering. Groene bladeren zo stimulerend als munt of vetiver. Smaragd omhuld in paars als caladium-blad. Maar welke legendarische bloem zou de koningin zijn van deze gewaagde tuin?

De kleermaker concentreerde zich op zijn meest flamboyante schets. Het was geen jurk, maar een botanische studie. Een bloem met sierlijke, zachte bloemblaadjes, een gepassioneerd vuurrood hart, giftige karmijnrode meeldraden omgeven door een zwarte kroon… Het was net een roos. Een denkbeeldige roos. Een experimentele roos, rosa experimentalis. De geur was fascinerend. Hun herbarium van opvallende planten was compleet. ‘s Ochtends was het jonge meisje verdwenen. In het licht van de dageraad verzamelde hij hun meest kostbare bloemen en borg ze op in een flacon, waarbij hij het niet kon weerstaan om deze zelf te ontwerpen. Het impliceerde dat de flora, tot bijna wetenschappelijke experimenten aan toe, aan het vocabulaire van de parfumerie werd blootgesteld, om een nog nooit eerder voorgekomen object op het gebied van geur te creëren’. Leuk verteld verhaal, alleen van de laatste zin snap ik dus helemaal niets.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Zegt Nicolas Ghesquière: ‘Bij Balenciaga is er sprake van een echte dualiteit, tussen classicisme en experimenteren. Voor Florabotinaca onderzocht ik de paradox tussen het pure en het mysterieuze. Een paar jaar geleden, ontwierp ik de romantische floral collection waarvan de jurken waren bedrukt met bloemen, noch liefelijk, noch romantisch. Ze namen het hele silhouet in beslag. De bloemen in dit drukken het idee uit’.

Florabotinaca is ontwikkeld om een nieuw doelgroep aan te spreken – achttien jaar en ouder. Die wordt getrakteerd op een merkwaardige geur, waar ze toch even aan moeten wennen volgens mij. Want Florabotinaca is geen beproefd succesnummer van overrijp rood fruit vermengd met een vage bloemennoot en afgemaakt met een volle lading witte musk. Wel een lichtgroene, waterige geur met een onderscheidende bittergroene opening die geleidelijk aan zoeter wordt.

En toch heeft het een duidelijk houtbasis (vetiver) die zich vanaf het begin al manifesteert. De groene noot is munt die lijkt gecombineerd met frisgroen geraniumblad die zich elegant mengt met een ‘denkbeeldige, experimentele roos’ die ik als een geprikkeld zou willen omschrijven, gevangen in een prikkeldraad van groen en kruidigheid. Dat wil zeggen de roos wordt begeleid door anjer – bekend en geliefd om zijn kruidige bloementoets.

De basis is ‘best wel’ stoer voor een jonge meisjesgeur: de houtig (maar frisse) noot van vetiver verzacht met amber. En of nu caladiumblad de geur zijn eigenzinnige wrang-groene noot geeft… ik weet het niet. Want, waar ik ook zoek, ik lees nergens dat dit plantengeslacht afkomstig uit de oerwouden van Midden- en Zuid-Amerika een parfum afscheidt.

RUIK & VERGELIJK

Een interessante geur die volgens mij nog lekkerder wordt in een eau de parfum versie. Heb lang moeten nadenken en ik kwam uit bij onderstaande omdat die geur ook op een abstracte manier de roos groen en houtig laat worden en tegelijkertijd fris en transparant blijft.

Hermès Un Jardin sur le Toit (2011)