GEURENGOEROE

De geur is lekker. Dat wil zeggen: de overdosis aan zoete bloemigheid die vanaf de eerste spray de neusgaten doen trillen, geven een prikkelend gevoel. Maar van wat? Een verwachting die beloond wordt of toch… teleurstelling. Je wilt het niet graag toegeven, want Tom Ford is toch een van de weinige ontwerpers die een echte belangstelling koestert voor geuren. Zie en ruik zijn Private Blend. Daar zitten toppers tussen. Alleen is White Patchouli (2008) eigenlijk te plat en te hard voor ‘Major Tom’. Raffinement ontbreekt. Naam ook een beetje saai en het heeft niet het niveau van het ongrijpbare Black Orchid (2006). White Patchouli zou een perfecte geur geweest als hij die onder de naam van Gucci had gelanceerd.

Maar het allervreemdst is het feit dat de nadruk zo gelegd wordt op patchoeli. Want in White Patchouli zit even veel patchoeli als bloemen in Viktor & Rolfs Flowerbomb. Voor mijn gevoel: weinig tot niets. En dan kun je het wel wit gaan noemen waardoor patchoeli als het ware zijn aardse karakter verliest, maar dat gaat er bij mij niet in. Patchoeli is donker, bos, vocht, bladeren, herfst. De beste bewijzen Bornéo 1834 van Serge Lutens (2005) of, hé, Patchouli van Reminiscensce (1970). Campagne met Erykah Bahu is prachtig dat dan weer wel! Eindelijk, na Noami Campbell, weer eens een negerin tussen de overkill aan westerse blonde boring kijkende beauties in de parfumadvertenties.