NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN

CUIR D’IRIS 14.1 PIERRE GUILLAUME

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 4, 2025
Geplaatst in: GEURENALFABET C, NICHE, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

TERECHT EEN NIEUWE KLASSIEKER

MET TERUGWERKENDE KRACHT GENIETEN

IN 2007 VERNIEUWEND, NU COURANT DOOR UBER-NICHEAANBOD

Ik schaam me bijna dat ik deze geur niet eerder een blik waardig heb gegund – het proefje dan. Moet te maken hebben gehad met een tijdelijk geurgeheugen-verlies in combinatie met ‘geurmoe’. Terwijl leer en iris tot mijn favoriete (tegenwoordig zeg je fetish) ingrediënten behoren. 

Terzijde: ik ga eens een top tien samenstellen van mijn fetish ingrediënten. Die zal waarschijnlijk constant transformeren, gezien smaak en voorkeur bij mij niet in marmer is gebeiteld. Zo vind ik de laatste tijd lavendel weer mooi en interessant; een tijd lang kon ik dit Provence-cliché wel door de wc spoelen. Altijd present in hoogste regionen zal galbanum zijn: de echte dan, niet de synthetisch versie (erg mat en tam zonder sprankeling).  

Cuir D’iris 14.1 dus. Toont goed de verfijning aan die de klassieke parfumerie de laatste dertig jaar heeft ondergaan. Hiervoor verantwoordelijk natuurlijk de eerste lichting van nichemerken die de klassieke parfumerie naar een hoger niveau hebben getild – waaronder Pierre Guillaume. Een leergeur werd in dit umfeld lange tijd geassocieerd met stoer, mannelijk en overrompelend. Of als een gedurfd statement wanneer gedragen door een vrouw. Gedenk in deze de klassieker Knize Ten (1924) en de vintagegeur Cuir de Russie (óók 1924) van Chanel. Als je moeite en tijd neemt voor deze krachtpatsers, dan ruik je achter deze stoerheid ook subtiel-bloemig raffinement.   

Pierre Guillaume zegt over Cuir D’iris 14.1 (klinkt nogal statig, vaak eigen aan het Frans, dat opgeblazene – de overdrijving een poëtische schijn geven): ‘Een oud en voornaam leer, gepoederd met weelderige oude zwarte iris met tonen van druiven en pure chocolade. Dit ‘irispoeder’ met leer opstijgend in een amberkleurige en kruidige sluierdamp, is sinds de lancering in 2007 een klassieker in de leerfamilie en toont tevens de unieke savoir-faire van Maison Pierre Guillaume Paris’.

Eerst dit: ik geloof zelf niet dat de kleur van de iris een andere geurnuance  oplevert, dit ‘praatje’ is volgens mij onderdeel van de mystificatie van het vak en storytelling. Met andere woorden: zwarte iris ruikt niet anders dan de witte of blauwe, of alle andere kleurvariëteiten die je nu hebt. Ik zeg het nog maar een keer: de gefermenteerde en gedroogde wortel is verantwoordelijk voor de poederige noot, die afhankelijk van de omringende bloemen en harsen zowel intens koel als ‘zwoel boudoir’ kan ruiken.

Dan dat: is dit nu ‘wishful smelling’ dat ik in eerste instantie meer druif en chocolade ruik dan de hoofdrolspelers? Hoe krijgt Guillaume het voor elkaar om je zo duidelijk druif te laten ruiken die voor mijn gevoel de hele geur lang op de achtergrond schittert? Een zachte citrusnoot met wat nog meer… raadselachtig die fris-gele zonnige noot gelardeerd met groene accenten.

Nu heb ik het niet meer zo op gourmand en boudoir, daarom moet je Cuir D’iris 14.1 eigenlijk nu met terugwerkende kracht ervaren. Alsof het 2007 is. Toen was de geur echt vernieuwend, juist door leer en iris (deze combi was toen onbekend). Alsof het leer door het irispoeder suède-achtig wordt, en door de gourmandnoot soepel: warme chocolade en houtachtige accenten. Zeg maar een zoete patchoeli-feel; vergeet niet dat Angel van Mugler (1992) ook op basis van patchoeli en chocolade is.

Interessant: hetzelfde jaar verscheen in de L’Art et La Matière-serie van Guerlain Iris Ganache. In deze geur wordt ook gezocht om gourmand (in dit geval witte chocolade en kaneel) met iris en hout te linken. Hoewel hierin leer/suède ontbreekt geeft de som der delen – iris, patchoeli, cederhout, vanille, amber, witte musk – voor mij enigszins hetzelfde gevoel. 

En terwijl ik dit allemaal opschrijf, ruik ik nu nog een keer – het was een gul proefje – aan Cuir D’iris 14.1, en weer slingert weer de verrassende druif met smeltende chocolade door mijn neus. Het leer en de iris glorieert minder heftig dan de naam doet vermoeden. Had voor mij wat indringender mogen zijn. 

De parfumeur

NILANG LALIQUE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 29, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET N, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Getagd: . Een reactie plaatsen

(HET EERSTE) GOURMANDWATER

Jaar van lancering: 1995/2012

Laatst aangepast: 29/06/14

Neus: Gérard Anthony/Christiane Plos

Flaconontwerp: Lalique

NILANG DIFFERENT CAPSBij een parfumhuis waarbij de ‘flacons worden verheven tot kunst’ kun je je vaak afvragen is het nu kunst, is het nu kitsch? Zeker bij een huis dat onlosmakelijk is verbonden met de opkomst van de moderne glaskunst en in het verlengde hiervan de modernisering van de parfumflacon: Lalique.

Het merk staat – samen met Baccarat en Cristalleries de Saint Louis – voor veel mensen symbool voor ultieme ‘kristalkunst’. Dat kun je niet altijd van de parfumflacons zeggen die het merk sinds 1992 maakt voor zijn eigen geuren. Over de limited editions en de flacons voor de parfumextracten niets dan lof: zoals als het hoort in de klassieke parfumerie.

Maar bij sommige eau de toilettes-variaties komt het toch te dicht in de buurt van Walt Disney-kitsch en interieurwinkelprullaria. Goed voorbeeld: Nilang uit 1992. Een flacon in de vorm van een bloem, maar te letterlijk geïnterpreteerd, geen abstractie waardoor het beoogde effect – betovering, de fantasie prikkelen, vervoering – niet wordt aangewakkerd: dat zou René Lalique nooit hebben goedgekeurd.

Helemaal de ‘verzamelversies’ met verschillende gekleurde doppen. De huidige Lalique-leiding is tot inkeer gekomen. Want  Nilang – na tijdelijk van de markt te zijn geweest – werd in 2012 opnieuw uitgebracht in de basisparfumflacon van Lalique die weliswaar ook weinig met glaskunst vandoen heeft. Het parfumextract compenseert gelukkig deze poverheid.

Maar het gaat natuurlijk om de inhoud. En die is meer dan interessant. Met terugwerkende kracht kun je Nilang als een moderne klassieker beschouwen omdat het – bij mijn weten – de eerste aqua-gourmand is. Nilang is een fantasienaam. Volgens Lalique ‘meisje van het water, de aarde en de hemel’, maar ook een gedroomde bloem die bloeit langs een rivier in een gedroomd oriëntaals sprookje die puurheid, harmonie en spirituele ontwikkeling symboliseert.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

NILANG NEWEen geur die boeit door de versmelting van frisheid en sensualiteit met ‘snoep-effect’. Sterke opening: fruit, water, bloemen. Ofwel, een prachtige fruitcombinatie met een lichte, maar overzoete gourmandtoets van perzik, mandarijn en meloen. Laatste springt er echt uit.

Door dit alles bloeit de lotus – even imaginair als de naam van de geur – die opgefrist wordt door een transparante aquanoot die ook door het hart blijft stromen en waar een regen van jasmijn- en fresiablaadjes op valt. Als je goed ruikt, ruik je de lotus helemaal niet en ook niet de blauwe bes. Het is meer een zoete bloemennoot die richting gourmand gaat verweven met jasmijn (hedione) en fresia waarvan de frisheid door de waternoot wordt versterkt.

Langzaamaan ervaar je diepere gronden: het water wordt warmer. Een oosterse basis openbaart zich van amber (verlevendigd door kruidnagel), sandelhout en patchoeli die een sierlijke gourmandomlijsting krijgt van poederig musk, bijna ‘honing-warm’ vanille en een bonbonextract. En het water blijft doorstromen, is inmiddels zwoel geworden. Mooi opgebouwde geur – 50 ml € 68,00 volgens de Lalique-site – die bij de herlancering werd uitgebreid met een parfumextract – 100 ml € 1200,00 volgens de Lalique-site. Werd samengesteld door Christiane Plos. Heb ik nog niet geroken. Zij voegde toe: tuberoos, roos en een extra dosis sandelhout. Kan ik me wel iets bij voorstellen…

RUIK&VERGELIJK

Nog zo’n geur die eigenlijk achteraf meer revolutionair bleek te zijn:

Rochas Tocadilly (1997)

NILANG PARFUM NILANG ANCIEN

ANGEL THIERRY MUGLER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 5, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET A, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

TWENTY YEARS AGO: A STAR WAS BORN

DE VROUW ALS VERRADELIJKE ENGEL

Jaar van lancering: 1992

Laatst bijgewerkt: 04/04/12

Neus: Olivier Cresp, Yves de Chirin

‘Beschermengelen’: Estelle Lefébure (1992), Jerry Hall (1995), Amy Wesson (1998), Anna Maria Cseh (2003), Bianca Balti (2007), Naomi Watts (2008), Eva Mendès (2011)

Art director: Thierry Mugler

Flaconontwerp: Thierry Mugler

Fotografie: diverse onbekende grootheden

Ik verwacht niet anders dat Thierry Mugler (en licentiehouder Clarins) dit najaar het twintigjarig jubileum van Angel aangrijpen om eens flink uit te pakken. Kom maar op limited editions! Het is opvallend hoeveel geuren – ook recent gelanceerde – Angel schatplichtig zijn. Maar wat voor veel compromisloze kunstwerken geldt, geldt zeker voor deze nieuwe standaard in de parfumerie: vaak gekopieerd nooit geëvenaard. Logisch eigenlijk gezien, de duidelijke en vaak provocerende manier waarop de in de Elzas geboren ontwerper de vrouw in de loop van zijn carrière gestalte gaf.

Want in het universum van de avant-gardistische modeontwerper Thierry Mugler is geen plaats voor zwakke exemplaren. Toegang hebben zij alleen die hooggehakt, breedgeschouderd en met ingesnoerde taille hun sekse als wapen weten te gebruiken.

Tijdens zijn twintigjarige jubileumshow in 1994 maakte Mugler dit nog eens overduidelijk: alle zijn bekende bigger than life-portretten passeerden de revue: de femme fatale, de diva, de stoeipoes, de sirene, de sprookjesprinses, de vamp, de gothic princess, de heilige. Muglers vrouwen zijn verradelijk: achter de façade van een uitdagende centerfold kan een keiharde zakenbitch schuilgaan die even later weer opduikt als ‘belle of the ball’.

In 1992 lanceert Mugler voor deze vrouw een parfum. De ontwerper liet zijn publiek zo lang op Angel wachten – zijn directe concurrent Claude Montana lanceerde zijn inmiddels bijna vergeten Parfum de Peau in 1986 – omdat hij met het parfum direct een klassieker wilde neerzetten. Parfum is in zijn ogen geen product dat je kunt lanceren en promoten om het vervolgens te vervangen (daar denkt hij inmiddels anders over – zie Ruik & Vergelijk). De prachtige flacon met Hollywood-allure in de vorm van een hemelse ster – volgens Mugler het aardse symbool van schittering en succes – is door hem zelf ontworpen en sommige edities zijn navulbaar. Want in veel parfumerieën staat namelijk een ‘engelbewaarder’ waarin het parfum ligt opgeslagen. Hiermee werd een oud gebruik in de parfumwereld in ere hersteld.

De band met de vaste Angel-klant wordt bovendien versterkt door het zogenaamde Star System: via email wordt de draagster op de hoogte gehouden van bijzondere uitgaven. En die zijn spectaculair. Zo was er in 1999 de millennium-editie Big Bang en tijdens het tienjarig jubileum in 2002 waren er drie in gelimiteerde oplage: A Star is Born, Once upon a Star en Fatal Star. Ook leuk en geheel anders: Angel versterkt met ‘cognac’, de limited edition La Part des Anges ter gelegenheid van het vijftienjarig jubileum.

Deze bijzondere presentaties, de opvallende ambassadrices en zorgvuldige georkestreerde marketing heeft van Angel een klassieker gemaakt die pas vier jaar na de introductie echt goed begon te lopen. Het moment wanneer licentiehouders meestal ongeduldig worden en dus de geur in de ramsj doen.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Muglers meest verradelijke vrouw stond ook model voor zijn eerste parfum. De slogan – Méfiez-vous des Anges – is een waarschuwing die ook op de geur slaat. Angel is namelijk een vernieuwend oriëntaals parfum doordat voor het eerst geuren uit de banketbakkerij erin werden verwerkt: honing, karamel en chocolade.

Maar eerst is er een lieflijke, klassiek-frisse aanzet van bergamot en mandarijn die overgaat in een zwoel-zacht fruitakkoord van passievrucht, perzik en abrikoos. Dan, we zitten in de nasleep, wordt de ‘engel’ duivelachtig en ontplooit haar authentieke karakter: een ‘overdosis’ patchoeli verdronken in een bad van vanille, chocolade, karamel en honing. Opvallend: elke keer als ik de geur ruik, ben ik weer verrast: blijft bijzonder en gaat niet vervelen.

RUIK & VERGELIJK

Angel heeft voor een revolutie in de parfumerie gezorgd. Want door ‘banketbakkerij’ in geuren te stoppen, werd het pallet van de neus enorm uitgebreid. Thierry Mugler laat je sinds 2005 op nieuwe manieren genieten van deze klassieke gourmandgeur.

Thierry Mugler Peony Angel (2005)

Thierry Mugler Lily Angel (2005)

Thierry Mugler Violet Angel (2005)

Thierry Mugler Rose Angel (2006)

Thierry Mugler La Part des Anges (2007)

Thierry Mugler Angel Sunessence (2008)

Thierry Mugler Angel Liqueur de Parfum (2009)

Thierry Mugler Angel Sunessence Blue Lagoon (2009)

Thierry Mugler Angel Sunessence Océan d’Argent (2011)

Thierry Mugler Angel Taste of Fragrance (2011)

Thierry Mugler Angel Aqua Chic (2012)

VECCHI ROSSETTI HILDE SOLIANI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 24, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET V, NICHE, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. 1 reactie

IN BAN VAN HET THEATER

Jaar van lancering: 2008

Laatst aangepast: 24/07/11

Neus: Hilde Soliani (foto onder)

Inspiratie boven marketing, dat kun je de wapenspreuk van de nicheparfumerie noemen. Dat geldt zeker voor Hilde Soliani. Ik had – heel erg – alleen nog maar van haar gehoord. ‘Haar’ nog nooit geroken. Kreeg een sample van Vecchi Rossetti toegestuurd door http://www.guusjeswereld.nl, begeleid met de opmerking dat ‘dit de eerste geur was waar ik over droomde en me maar niet losliet’. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Vecchi Rossetti vormt onderdeel van haar Teatro Olfattivo di Parma-kwintet dat de wereld van het in 1829 geopende Teatro Regio (van de stad meer bekend om de ham, de kaas en het viooltjesparfum) als uitgangspunt heeft. Een originele manier om je te laten inspireren. En het fijne: het levert in ieder geval (heb de andere vier nog niet geroken) een prachtige, nostalgische geur op.

Dat Hilde Soliani hiervoor koos is logisch, want ze blijkt als je haar googelt een toneelspeelster, ‘schilderes’ – klinkt zo hobby-achtig – en ontwerpt ook nog juwelen. Ze opende haar huis – gevestigd inderdaad te Parma – met als doel het joie de vivre-gevoel en de creativiteit van de theaterwereld voor het voetlicht te brengen.

Dat lukt haar wonderschoon met Vecchi Rossetti, vrijvertaald: oud rouge. Je ziet een oud, 17de-, 18de-, 19de eeuws barok-gestyled theater voor je. En: je ruikt het, je droomt het. De geur doet me denken aan oude affiches van Bourjois (anno 1863), het merk dat zich in het begin specialiseerde in theatermake-up, zoals het beroemde Poudre de Riz de Java. Maar natuurlijk ook aan de verfilmingen van Moulin Rouge. Je ziet de gevederde, gecorseteerde en gepailleteerde danseressen voor je. Je hoort de opzwepende melodie van Jacques Offenbachs Orpheus in de Onderwereld (1858). En wie verschijnt daar in een koets om zich in het theater te laten bewonderen? Is dat niet… La dame aux Camélias… of is het keizerin Eugénie van Frankrijk… en wat voor een mysterieus parfum laat ze in haar spoor achter. Nou, zou Vecchi Rossetti kunnen zijn, een…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… geur van vooroorlogse klasse, die parfums in herinnering brengt van Caron, Coty, Guerlain en Lubin. Een en al subtiliteit. Niks geen modern ‘rood fruit-gedoe’, niks geen gourmandlekkernijen.

Wel een geur waarin het viooltje een ouderwetse behandeling krijgt. De poederig-zoete noten ervan worden harmonieus ondersteund door zachte nuances van ‘oud’ hout (inclusief iris) dat lijkt te zijn gesmolten. En – dat is wel het mooiste aan de geur – een lichte, maar zeer elegante leernoot met een tabakachtige nuance. Hoe krijgt Hilde het voor elkaar. Ik haat het begrip, maar voor mij is Vecchi Rossetti, een ‘classic in the making’ en – doe ik niet vaak – overweeg een flacon aan te schaffen. Want los van het ‘theatergevoel’ heeft de geur een hoog security blanket-gehalte.

‘En hebben we dan helemaal geen kritiek?’ Jawel, de presentatie is een beetje pover. Maar dat is vaak eigen en logisch aan nichemerken: ze concentreren ze in eerste instantie op de inhoud en hebben, à la Guerlain bijvoorbeeld, er (nog) geen geld voor over.

RUIK & VERGELIJK

Onderstaande geuren hebben voor mij ook een hoog bepoederd ‘oud theater’-gehalte:

Frederic Malle Lipstick Rose (2000)

Parfums Nicolaï Violette in Love (2009)

Histoires de Parfums 1889 Moulin Rouge (2009)

Mona di Orio – Les Nombres d’Or – Musc (2010)

BOIS FARINE L’ARTISAN PARFUMEUR

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 25, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET B, GEURENALFABET N, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

HOUT DAT RUIKT NAAR MEEL,

MEEL DAT RUIKT NAAR HOUT

Jaar van lancering: 2003

Laatst aangepast: 25/06/11

Neus: Jean-Claude Ellena

Werd via een bezoeker (www.guusjeswereld.nl) van mijn blog, geattendeerd op deze creatie (en andere). Waarvoor mijn dank. Had de geur al vaker geroken, maar kwam er maar niet toe hem te beschrijven. Bereid je voor op een bijzondere geurervaring die voor mij weer eens bevestigt dat parfumcreatie een ware kunstvorm is. Bois Farine is een van de laatste geuren die Jean-Claude Ellena samenstelde voor hij in 2004 als vaste huisneus bij Hermès aan de slag ging. Bois Farine letterlijk vertaald: houtmeel. Fantasievoller vertaald: hout dat ruikt naar meel. De geur is de eerste in de serie ‘odeur volée par un parfumeur en voyage’. Ofwel: een geur gestolen door een neus op reis. Gevolgd door Timbuktu (zelfde jaar), Dzongkha (2006) en Fleur de Liane (2008).

Het is een zeer eigenzinnige en originele interpretatie van het gourmandprincipe met een zeer comfortabel effect. Geen banketbakkerij waar net brand is uitgebroken, wel een geur die rust schenkt, stemt tot tevredenheid en je terugvoert naar een gelukkige kindertijd, ook al heb je die niet als zodanig ooit ervaren. Maar wat Bois Farine vooral is: een geur die je verbeelding op de kop zet. Klassieke interpretaties en beschrijvingen volstaan niet meer, zo anders is deze geur. Je moet echt zoeken naar woorden om alles sensaties te verwoorden. En dan komt er van alles naar boven…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… en dan weet je eigenlijk nog niet of je het meel van het hout weet te onderscheiden. Mijn eerste gevoel bij Bois Farine is warm meel, deeg, witbrood. Tweede gevoel: havermoutpap. Derde gevoel: gegrilde noten. Vierde gevoel: amandel bestuifd met meel. Vijfde gevoel (schrik niet): oude kranten. Hoe vertaal je meel in geur? Amandel, beetje musk en een zoete hars-injectie? Heeft Ellena niet echt nodig, want wat blijkt? Er bestaat een (inmiddels beschermde) boom waarvan de bloesem deze ‘melige’ geur verspreidt. Wordt in het Frans bois de senteur blanc (Ruizia cordata op de foto) genoemd en groeit op Réunion (het eiland wat parfumingrediënten betreft bekend is om zijn exquise vanille). Ruikt dus naar (kan het niet beamen), naar meel en deeg.

Wat direct opvalt is de houtige, droge en poederige totaalindruk gecombineerd met – ik kan het niet anders omschrijven – oud papier. Dit omringt Ellena met iris voor het poederige effect. Denk ‘stuifmeel’, denk talkpoeder. Mooi is het subtiele gebruik van coumarine, geeft Bois Farine een bescheiden hooi- en graseffect. En dat laatste wordt versterkt door een lichte venkelzaadnoot, moet je wel de geur heel goed in je opnemen omdat te ervaren. In de afronding worden deze ‘melige’ sensaties vermengd met hout.

Opgeroepen met sandelhout (geliefd om zijn melkige aroma), cederhout (geliefd om zijn zonnige droog hout-effect) en guaiachout (geliefd om zijn rokerige, wierookachtige aroma). Bois Farine zweeft tussen sensueel en onschuldig. En, heel merkwaardig, als de geur een paar uur op de huid zit, moet ik denken aan oude korsten wit melkbrood verpakt in papier. En toch ook aan veel amandel. Anders, maar zeer aangenaam. Zou dat komen omdat ik tijdens mijn gelukkige kindertijd vaak broodpap met kaneel kreeg voorgezet, waar ik zo dol op was (en af en toe nog ben)?

RUIK & VERGELIJK

Ik weet er geen. Daarom twee geuren – te weinig, I know – die ik al heb besproken van dit mooie nichelabel.

L’Artisan Parfumeur Dzing! (1999)

L’Artisan Parfumeur Ambre Extrême (2001)

Trouwens, Karl Lagerfeld bracht ook overtuigend de geur van meel en (gebakken) brood tot leven met Liquid Karl. Verscheen in 2004 bij zijn collectie voor H&M. En ook onderstaand nicheparfum brengt dit ‘brood net uit de oven’-gevoel met succes in de opening – perfect tot leven:

Thierry Mugler – Miroir Miroir – Miroir des Envies (2007)

ROMA LAURA BIAGIOTTI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 13, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET R, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

VAN NIEUWE KLASSIEKER

NAAR DROGISTENKOOPJE

EN WEER TERUG

Jaar van lancering: 1988

Laatst aangepast: 13/06/11

Neus: onbekend

Flaconontwerp: Peter Schmidt

Modellen: ooit Amy Nemec en Vanessa Lorenzoe en toen wist ik het niet meer

Jarenlang ben je als geur populair, heb je de potentie uit te groeien tot een moderne klassieker – gebeurt even – en dan door allerlei onverklaarbare redenen beland je in de aanbiedingenbak van de parfumerie om vervolgens -bijna – in de vergetelheid te raken. Overkwam Roma van de in 1944 in Rome geboren Laura Biagiotti ook. En haar andere geuren, zoals het nog steeds prachtig lichtbloemige Laura (1994) en haar meest geslaagde parfum volgens mij: Sotto Voce (1996) met die opvallende cyclaamnoot. Deze ooit als ‘queen of cashmere’ gevierde ontwerpster is een goed voorbeeld hoe je het als naam kan vergaan in de parfumindustrie.

Of beter gezegd: de manier waarop licentiehouders met je als merk omspringen. Als je niet oppast, neemt de marketingafdeling het over, krijg je niet eens te horen wanneer ze ‘je’ volgende geur gaan lanceren: ‘Oh, geen feestje voor mij, vrienden en het journaille, ok’. Laura Biagiotti zag zo in 1999 het te snel in elkaar gedraaide Tempore, in 2006 Due (idem) en in 2009 Laura Rose verschijnen – to name only a few. En goed of geen goed nieuws: in 2010 verscheen Mistero di Roma, een gourmandinterpretatie van Roma (nog niet geroken).

Roma blijft voor mij een (ter)echte klassieker, en wordt sinds kort gelukkig niet meer als koopje maar als ‘echte’ geur verkocht met een nieuwe, very, very roma-ntische promoclip. Op de eerste plaats: de naam. Je hoeft dan eigenlijk verder niets meer te vermelden in de toelichting. Voor iedere vrouw dringt zich een eigen ‘Romeinse’ wereld op. De een waant zich in die goede oude Romeinse tijd gelauwerd met keizerinnekroon, de ander ziet zichzelf een verfrissend bad – dolce vita! – nemen in de Fontane di Trevi.

Dan de flacon: kan de bedoeling duidelijker zijn? Ooit verscheen een kristallen versie voor het parfumextract – mooi. En de geur: die is nog steeds – voor het masstige-segment – niet slecht. Hoewel er aan de formule een ietsiepietsie is gesleuteld, blijft Roma een mooie zoet-kruidige oosterse geur die niet gaat vervelen.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Heel klassiek. Logisch. Gezien de naam. Roma ziet het daglicht in een bedauwd aura van zwarte bes, grapefruit en bergamot. Fris en zoet. Elegant en origineel is de toevoeging hyacint en munt. Het effect: een groenige, kruidige frisheid waar doorheen, stap voor stap, de bloemen in het hart zich presenteren. Die zijn ook heel klassiek: jasmijn, roos en het lelietje-van-dalen. Dan de verrassing: anjer.

Met zijn peperige, gekruide noot geeft het de bloemen een oosterse injectie die in de basis elegaant wordt onderstreept door amber, sandelhout, patchoeli, eikenmos en vanille. In de oudere versie duidelijker present: musk, civet en mirre. Ze gaven Roma een licht-animale en melkachtige finish. Altijd een goede geweest.

RUIK & VERGELIJK

In de jaren tachtig van de vorige eeuw gaan veel ontwerpers en parfumeurs weer op zoek naar het Nabije, Verre en Hele Verre Oosten ter inspiratie. Heeft een aantal klassiekers opgeleverd. Niet alleen Roma maar ook:

Cartier Must (1981)

Chanel Coco (1984)

Calvin Klein Obsession (1985)

Rochas Byzance (1987)

Guerlain Samsara (1989)

DONNA LORENZO VILLORESI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 26, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET D, NICHE, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

IN DE BEPOEDERDE SCHADUW VAN ZOETE ROZEN

Jaar van lancering: 1994

Laatst aangepast: 26/01/11

Neus: Lorenzo Villoresi (foto onder)

De vrouw wordt door schrijvers, dichters en andere kunstenaars (en boeren, burgers en buitenlui in een verliefde bui) graag vergeleken met een roos. Beter gezegd: als het ideaalbeeld van de vrouw. Perfect, mooi, rijk, statig, sierlijk, zacht. Toch kleven aan haar onprettige kanten: afstandelijk, ongenaakbaar en gevaarlijk (inderdaad doornen). Deze verafgoding levert meesterwerken op, maar even vaak gedrochten waarvan je je afvraagt ‘why?’. Modeontwerpers en neuzen zetten met een rozenparfum ook graag de vrouw op een voetstuk. In vervoering en sprakeloos van eigen kunnen, schudden ze het boek der clichés leeg. Maar toch: deze verafgoding heeft een aantal meesterwerken opgeleverd. Zoals Donna van Lorenzo Villoresi. Hij maakt er trouwens weinig woorden aan vuil. Hij laat – weer een cliché – de geur voor zichzelf spreken. Nou, ik luister dus graag naar deze Donna die thuishoort in Villoresi’s Classic-lijn en voor mij – net zoals Teint de Neige – in de categorie Nieuwe Klassiekers die je geroken moet hebben.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Donna… een wonder van een reeks geurindrukken die elkaar snel opvolgen om in de basis harmonieus een te worden. Eerst een golf van lichte bloemige noten waaruit even de anjer omhoogschiet begeleid door kruidige noten: pittig koriander, zoet steranijs (ruik je goed) en warme kruidnagel. Heel even vliegt de narcis voorbij, als een pijl uit een boog.

En dan heel duidelijk treedt de roos naar voren. Opgeroepen met Bulgaarse roos en rose de mai (centifolia – foto). Ze bedwelmen en zijn tegelijkertijd ook heel lief, alsof de blaadjes zijn gestampt tot de fijnste potpourri die een soort frisheid hebben en behouden door – ik denk – zwarte bes en narcis, en tegelijkertijd een enorme zoete en poederige verfijning door viooltje en iris.

Om een roos mooi en elegant te laten bloeien, kun je niet zonder jasmijn en – voor de sensueel-bloemige toets – ylang-ylang: ze zitten in Donna. Heel mooi: de musk in de basis die de bloemen een licht erotische opwaardering geeft.

Maar met name de ylang-ylang… dat ruik je subtiel als de geur langer op de huid zit.

RUIK & VERGELIJK

Een vrouw, een roos, heel veel parfums. Recente oogst:

Teo Cabanel Early Roses (2010)

Annick Goutal Rose Splendide (2010)

Guerlain Idylle Duet (2011)

TEINT DE NEIGE LORENZO VILLORESI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 18, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET T, NICHE, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. 3 reacties

BEPOEDERDE WINTERWEELDE IN EEN BELLE EPOQUE-BOUDOIR

Jaar van lancering: 2000

Laatst aangepast: 18/12/10

Neus: Lorenzo Villoresi

Te koop bij: www.perfumelounge.nl

Denk vaak: hoe kan ik zo casual mogelijk een huis ter sprake brengen dat ik al lang had moeten recenseren, maar waarvoor me het aan tijd ontbrak door de constante stroom aan nieuwe geuren waarvan er zoveel ook besprekengswaardig zijn. Dit tijdsgebrek heeft ook een zekere meerwaarde: schaft het kaft van het koren.

Een nieuw huis mag vol trots zijn deuren openen; het blijft afwachten of klanten de stap over de drempel wagen. En voor je het weet zijn de deuren al weer gesloten. Kun je niet van Lorenzo di Villoresi zeggen. Sterker: hij is een van de eersten in de branche die het nicheconcept (1990) introduceerde. Ook prettig: hij lanceert niet de ene na de andere creatie. Gestaag bouwt hij aan zijn collectie waarvan sommigen tot moderne klassiekers worden gerekend. Zoals Piper Nigrum (1990) en Teint de Neige (2000).

Laatste: prachtnaam, waarvan Guerlain en Chanel het misschien wel betreuren dat ze die naam niet bedacht hebben voor een… foundation. En deze make up-associatie verklaarde op de een of andere manier mijn ‘hinder’ deze geur te willen ontdekken.

Stom, stom, stom! Het was trouwens wel de bedoeling van Lorenzo als je de inspiratiebron leest: ‘De kleur van sneeuw, de delicate roze waas van een bepoederd gezicht. De geur van geparfumeerd poeder, de geur van talk; zacht, lief en toch intens en persistent. Versterkt door de rijkheid van kostbare bloemenextracten die herinnert aan de teint, het licht, beelden en sfeer van de belle époque’.

En hiermee was Lorenzo Villoresi ook een van de eersten die de neo-boudoirsfeer- en styling in de parfumerie introduceerde (Vivienne Westwood ging hem in 1998 jaar voor met… Boudoir). Laat je niet misleiden door de naam: Teint de Neige is geen typische wintergeur. Geschikt voor alle seizoenen, voor alle momenten als je zin hebt in een parfum dat je hult in een poederzacht cocon.

Dat Lorenzo Villoresi inmiddels tot de groten wordt gerekend, blijkt uit het feit dat hij in 2006 werd onderscheiden met de Prix François Coty. In parfumkringen de meest prestigieuze prijs uitgereikt aan neuzen als dank voor hun vakmanschap, betekenis en creativiteit. Neuzen die hem voorgingen zijn onder meer: Francis Kurkdjian (2001), Maurice Roucel (2002), Jacques Cavallier (2004). De eerste vrouwelijke neus, Sophie Labbé, ontving de prijs in 2005.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Wat een zachtheid, wat een verfijning! En geen ijskoude opening, terwijl de naam het misschien doet vermoeden als je de inspiratiebron niet kent.

Je wordt direct ondergedompeld in een behaaglijke en sierlijk-zoete en sierlijk-sensuele bloemennoot van jasmijn, roos en ylang-ylang die door veel musk en nog meer heliotroop (foto) – de geheimcombi volgens mij – in de basis een poederzacht, poederzachter, allerpoederzachtst aura krijgt. Ben wel benieuwd wat het effect was geweest als Villoresi lathyrus had toegevoegd…

RUIK & VERGELIJK

Wintergeuren is een nieuwe categorie. Een soort antwoord op zomergeuren. Ze voorzien populaire geuren van een warme gloed. Soms zijn het 100 procent nieuwe geuren. Wordt – gelukkig of helaas? – nog niet massaal omarmd.

Frédéric Malle L’Eau d’Hiver (2003)

Davidoff Hot Water (2009)

Kenzo Winter Flowers (2009)

Givenchy Very Irrésistible Cèdre d’Hiver (2010)

EAU DU SOIR SISLEY

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 8, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET E, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. 3 reacties

EEN AVOND GEHULD IN DONKERGROEN

Jaar van lancering: 1990

Laatst bijgewerkt: 08/04/10

Neus: onbekend

Model: idem

Flaconontwerp: Bronislaw Krzysztof

De avond, de nacht… staan in de parfumwereld voor dromen, poëzie, mysterie, een vlucht uit de werkelijkheid. Je laat je gedachten de vrije loop… alles is geoorloofd. Vul maar in… en dat doe ik in combinatie met Eau du Soir – klassieke muziekliefhebbers opgelet! – met het lied Waldseligkeit van Richard Strauss (1919).

Logisch dat de uren waarin de maan regeert, veel parfumeurs en cosmeticahuizen heeft aangezet tot het maken van de mooiste geuren denkbaar. Zo ook de zich erg op haar op afkomst roemende en tegelijkertijd zo bescheiden gebleven gravin Isabelle d’Ornano, echtgenote van de oprichter van het groener dan groen cosmeticahuis Sisley (anno 1975). Eau du Soir is geïnspireerd op haar jeugdjaren die ze doorbracht in haar geboortestreek Andalusië.

Open de flacon en je kunt maar één ding concluderen: Isabelle d’Ornano’s kinderjaren moeten prettig zijn geweest en is als een wandeling door een bos waar de zonnestralen lieflijk de bloemen strelen die groeien in een vochtige aarde bedekt met eikenmos en patchoeli. Interessant aan Sisley is dat het de chypre-familie als uitgangspunt neemt voor al zijn geuren. Eau du Soir vormt wat dat betreft een hoogtepunt: chic, statig en tegelijkertijd omringd met een ‘comfortabel’ aura… een herinnering aan een aangename jeugd?

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Eau du Soir: een parfum dat inmiddels tot de klassiekers behoort. Deze bloemige chypre is vol en intens. De opening: geen bergamot – verplicht in de klassieke chypre. Wel  mandarijn (ruik je heel goed, heel even in de vorm van een aldehyde) en grapefruit.

Wordt langzaam opgevolgd door een indrukwekkende combinatie van witte bloemen: zonnig jasmijn, zwoel-fris sering en voorjaarsfris lelietje-van-dalen. Bulgaarse roos geeft de geur allure, ylang-ylang sensualiteit.

En dit alles krijgt die typische chypre-warmte en vochtige chypre-groenheid in de basis door natuurlijk eikenmos (foto) en patchoeli. Ter afsluiting: ‘kostbare’ houtsoorten en iris omringd door cistus labdanum, amber en musk. Mooi ook aan Eau du Soir: de prikkelend-frisse noot geleverd door peper en jeneverbes. Nu moet wel gezegd dat de geur door het verbod op grote hoeveelheden eikenmos in een geur – mag nu nog maar 1 ml op 100 m l zijn – minder naar bos ruikt waardoor de bloemen zich zoeter kunnen manifesteren.

RUIK & VERGELIJK

Lang leve de avond met al zijn dromen…

Bourjois Soir de Paris (1929)
Annick Goutal Ce Soir ou Jamais (1999)
Sisley Soir de Lune (2006)

Lange leve de nacht met al zijn dromen…

Guerlain Vol de Nuit (1933)
Serge Lutens A La Nuit (2000)
Annick Goutal Les Nuits d’Hadrien (2003)
Mona di Oiro Nuit Noire (2005)

CK ONE CALVIN KLEIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 17, 2010
Geplaatst in: GEURENALFABET C, NIEUWE KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

EEN GEURTJE VOOR HAAR

EEN GEURTJE VOOR HEM

Jaar van lancering: 1994

Laatst aangepast: 27/06/12

Neus: Alberto Morillas, Harry Fremont

Model: heel veel jeugdige types waaronder een jonge Kate Moss

http://www.youtube.com/watch?v=RP7vNnABiMY

Calvin Klein is een van de belangrijkste vernieuwers op parfumgebied geweest van de jaren tachtig en negentig. Hij was een van de eerste Amerikaanse designers die ook in Europa (en de rest van de wereld) met zijn geuren echt wist door te breken. Opvallend is bij Klein dat het niet zozeer de geuren an sich zijn geweest, maar de styling en presentatie. Na Obsession, Eternity en Escape in een voor haar- en hem-versie, lag voospelhaarheid op de vloer.

Tijd voor iets totaal anders. Hij bedacht een geurtje voor jongeren, dat wil zeggen een voor meisjes én jongens: ck One. In visualisering (‘gewone’ meisjes en jongens van de straat, inclusief een jonge Kate Moss, in ‘gewone’ poses) en presentatie (een simpel flesje met schroefdop) werd ck One geen afstandelijk en dromerig concept, maar zeer toegankelijk en begrijpelijk voor de jeugd. Het succes was (en is nog steeds) enorm.

Volgens Unilever, de voormalige producent (nu Coty), heeft cK One er tien jaar over gedaan, waar ‘het best verkochte parfum aller tijden’ – Nº 5 uit 1921 van Chanel – zeventig jaar voor nodig had.

Of dat werkelijk zo is, hangt af van het feit of ck One over zestig jaar nog te koop zal zijn. Hoe het ook zij, ck One verkoopt nog steeds uitstekend, al was het alleen maar om de nieuwe campagnes (in 2009 ‘we are one’), de limited editions (Red Hot in 2000, ck One Graffity in 2003) en talloze zomerse interpretaties (vanaf 2004) die aan deze easy going-geur worden gegeven.

Ik ben de tel kwijt geraakt en het is bijna onmogelijk deze edities serieus te onderwerpen aan een degelijke recensie, gezien het tijdelijke karakter. Ik moet wel zeggen: sommige verrassen door hun interessante melanges. Maar het soms is het wel allemaal ver gezocht, zoals bijvoorbeeld ook de 2012-versie laat ruiken. Ik bedoel, ruikt wel iedereen in deze geur die wordt neergezet als ‘surfer chic’ en ‘a splash of refreshment at the beach’ de nuances van fris-bloemig bergamot, waterige komkommer, knisperende munt, citrusfris limoen, verse appel, kruidig-zonnig rozemarijn, zwoele rum, melkachtig sandelhout, zout drijfhout, dito ‘zeemos’ en verstillende ‘waterlotus’…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ck One is één en al vernieuwend zoete groene frisheid met kruidige ondertoon. Zowel in de opening: bergamot, kardemon, ananas, papaya en een ‘groene boom’-noot. Zowel in het hart: ‘hedione hig cis’ (een extra luchtig jasmijnextract), viooltje, roos en nootmuskaat. De basis van musk en amber staat er garant voor dat deze ingrediënten beklijven. En een akkoord van groene thee wervelt zich ondertussen van kop tot staart door de geur.

RUIK & VERGELIJK

Calvin Klein is niet de eerste ontwerper met een androgyn geurtje: eeuwenlang was er geen verschil tussen mannen- en vrouwenparfums. Alle eau de colognes uit vroeger tijden werden door man en vrouw gebruikt.

Klein is wel de eerste die er een groot commercieel succes van wist te maken, nadat het Yves Saint Laurent in 1975 met Eau Libre niet was gelukt en Bvlgari drie jaar voor ck One een gelijkgestemd geurtje op het allerhoogste parfumniveau presenteerde.

Let wel op: niet alle androgyne zijn licht en onschuldig. Er zijn ook flacons die na opening ruiken naar een omgevallen kruidenrek. En de meeste geuren in het nichesegment doen ook niet aan geslachtsdiscriminatie.

De beruchtste:

Guerlain Jicky (1889)

De meest chique:

Bvlgari Eau Parfumée au Thé Vert (1991)

Een echte klassieker:

Sisley Eau de Campagne (1975)

De meest verfrissende:

Annick Goutal Eau du Sud (1995)

De opvolger van ck One:

Calvin Klein ck Be (1996)

De meest ‘kunstzinnige’:

Salvador Dali Dalimix (1996)

De meest futuristische:

Thierry Mugler Cologne (2001)

De warmste:

Guerlain Cologne du 68 (2006)

De groenste:

Mona di Orio Amyitis (2008)