GEURENGOEROE

GUERLAIN: ‘MARSHMELLOW’, ‘MUSKMELLOW’

ZARA: NICHEROOS IN EEN MASSACONSUMENTAREA

Jaar van lancering: 2012/2016

Laatst aangepast: 22/07/16

Neus: Thierry Wasser/onbekend

Geurengoeroe was een week in Parijs. Niet zozeer vanwege een fragrance-affaire, meer voor een familiefeestje. Toch ‘moest’ hij, mede op verzoek van enkele familieleden, wel iets ‘aan parfum doen’.

Logisch dat je dan bij Guerlain aan de Champ-Elysées langsgaat. Toen we de metro uitkwamen, zonk mijn neus in mijn schoenen. Ik weet, niet echt slim om op quatorze juillet hier te flaneren. Van flaneren was eigenlijk geen sprake: van links, van rechts drommen toeristen waarvan de meesten meer leken mee te doen aan de Vierdaagse, dan gezellig te shoppen. Opvallend en blij mee: de shoppers gingen zonder probleem het naast Guerlain gelegen Sephora binnen.

Guerlain – een baken van chic, hoewel nu erg over the top geëtaleerd – heeft voor velen nog een hoge drempel. Waar ik voor kwam. Niet voor de ‘expo’ gewijd aan ingrediënten, maar voor L’Heure Nuit. Voor ik me daar op ging concentreren, eerst wat klassiekers opnieuw geroken. Opvallend: het parfumextract van Vol de Nuit (1936) rook meer origineel en eigen dan tien jaar geleden. Het parfumextract van Shalimar (1925) was geweldig om weer eens te ruiken.

WAT L’HEURE DE NUIT IK EIGENLIJK?

De geur werd gelanceerd ter ere van het feit dat L’Heure Bleue in 2012 honderd jaar bestond. Wat ik nooit echt begrijp: het ‘excuus’ dat een nieuwe variatie een modern, meer hedendaags en trendy aspect voor het voetlicht brengt. Want L’Heure Bleue is tijdloos, hors concours, heeft voor mijn geen nieuw familielid nodig. En als je goed doorruikt, de compositie geleidelijk aan dus ‘begrijpt’, dan wordt het duidelijk dat definities als ouderwets, vintage, hedendaags en eigentijds loze kreten zijn.

Wat wel leuk is: je herkent de handtekening van Thierry Wasser. Met dien verstande: Geurengoeroe vindt zijn invulling van de Guerlainerfenis af en toe te zoetsappig, te gourmand wordt. In L’Heure Nuit zijn de verhoudingen tussen ‘erfenis’ en ‘nu’ in goede balans. Zoet, poederachtig met een zekere luchtige toets – ‘nu’. Originele combi de opening, met name de anijsperzikcombinatie.

Geeft een fris-zoetig, fluweelzacht effect met bergamot die hier overheen schijnt en mooi wordt gelinkt aan de oranjebloesem. Eerst fris, vervolgens wit-bloemiger wordend, geholpen door jasmijn en roos. Maar het gaat om de basis. Minder strak en statig – ‘vintage’ – dan L’Heure Bleue. Heel mooi de mix: vanille niet te heftig, want ‘verbloemd’ door heliotroop, want ‘verpoederd’ door iris.

Waar ik het meest benieuwd naar ben: de cocktail van musksoorten. Waar uit is die opgebouwd? Rijk, geschakeerd, ‘marshmellow’ en die, ondanks de volheid, je toch niet belemmeren een echo van L’Heure Bleue te ruiken. En wat de marshmellow betreft: hierdoor doet met L’Heure Nuit denken aan La Petite Robe Noire N°2 (2011) – lees maar.

WAT ROSE IK EIGENLIJK?

Totaal iets anders: Rose van Zara. Rook ik iets verder op de Champ-Elysées. Ik was op een bepaalde manier verbluft. Er bestaan sites waarop te zien/te lezen valt welke geuren van Zara zijn geïnspireerd op/gejat van populaire geuren uit het masstige-segment. Rose gaat een niveau hoger.

Houd deze roos blind onder de neus van kenners, en reken maar van yes dat die hoger ingeschat zal worden dan Zara. Eerder Acqua di Parma. En doet precies wat veel hippe roosgeuren van nu doen: een gevoel van roos oproepen met heel weinig roos. Eerder een mix van van frisse bloemen – fresia, magnolioa en pioenroos in een aura van citrusvruchten – die het idee oproepen van een bedauwde bloementuin tijdens het ochtendgloren. Rode vruchten geven de intro direct een hippe zoetvloeiende start die door velen ook alleen met de geur van roos wordt geassocieerd. Witte musk zorgt zoals gebruikelijk voor een cleane, schoongewassen finish.

En toch, en dat is het knappe: je denkt alleen maar aan roos, roos, roos, roos, roos, roos, roos, roos. Zara’s Roos komt qua ‘romantisch gevoel’ in ieder geval dichter in de buurt dan het marketing platgeplamuurde Mon Paris (2016) van Yves Saint Laurent.