EEN GEMASKEERDE OUDH
EEN ‘GEFANTASEERDE’ LEGENDE VOOR EEN KLASSIEKE NICHEGEUR
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 16/07/16
Neus: Nadege Le Garlantezec
Foto/videografie: weet ik niet
Concept & realisatie: David Frossart, Philippe de Méo
Dit is een merk (anno 2011) waarvan ik niet weet wat ik er eigenlijk van moet vinden. Soms helpt dan een mondelijke toelichting van een van de oprichters. Meestal de beste optie. Zit dat er niet in: ‘dan maar’ een pr-vertegenwoordiger. Vorig jaar werd me de kans op de eerste mogelijkheid geboden, geloof ik: de distributeur had het merk naar Brussel gehaald tijdens een persdag.
Eerlijk gezegd: ik vond de verhalen nogal hoogdravend, de filosofie wel erg diep gaan, en wou na de ellenlange uitwijdingen van de ‘best wel’ arrogante, volgens de laatste regels van de ‘new urban savage’-look (ook terug te zien in de typografie van het merk) perfect geklede forty something man zeggen: ‘Mais écoute, on parle de parfum, pas des nouvelles directions… we hebben het over geuren niet over nieuwe richtlijnen voor de in het slop geraakte Europese eenheidsgedachte’. En hij maar doorgaan, en bijna beledigd niet ingaan op vragen wanneer ik bij sommige ‘denkbeeldige’ raakvlakken meende te herkennen met andere ‘concurrerende geuren’.
Dit ‘vooroordeel’ van mij wordt versterkt als je de dramatische introductiedans ziet, als je naar de homesite gaat. Met dien verstande: ik hou niet echt van ballet. ‘Vervelend’: de site laat verder weinig los over het hoe en waarom, en de mensen behind te scenes. Ik zie één naam: Philippe de Méo, ff googelen. Twijfel slaat toe: stond hij mij personally te woord tijdens de presentatie…
In ieder geval: Île Pourpre is gebaseerd op een legende. Ik tik copy & paste de Engelse tekst naar Google-translate en krijg… ‘Er is een legende van de oude Feniciërs en Grieken, overgedragen van generatie op generatie, praten over een buitengewoon eiland. Het schijnt in fel paars en is al van verre zichtbaar. Maar niet elke avonturier bereikt dit eiland met het schip. De ruige kliffen en stranden zijn als een keten van koralen rond de heldere groene hart van het eiland. En zo is het bezit is van een speciale geheime: Er wordt een buitengewone fruit, afkomstig uit deze mystieke plek – ongewoon zoet en met een intense smaak. Zijn weelderige sap zet een paarse gloed op de rotsen – het straalt het eiland in een geurige aura’.
Nog een paar jaar en Geurengoeroe kan al zijn teksten probleemloos Google-vertalen. Maar klopt het verhaal? We googelen verder: we tikken ‘rood eiland’, ‘legende’ ‘Phoeniciërs’. Niets. Nu Engels. Brengt me ook geen stap verder, behalve dat Phoeniciërs afstamt van het Griekse woord phoinos – betekent rood. Ga me er niet verder in verdiepen. Voorlopige conclusie: Philippe de Méo verkoopt imaginaire vloeistoffen met ‘behulp’ van imaginaire verhalen. Mag mij van mij: goede verhalen – story telling – zijn vaak interessanter dan de ‘waarheid’.
Wel leuk: Liquides Imaginaires werkt voornamelijk met vrouwelijke neuzen: Sonia Constant, Shyamala Maisondieu, Amelie Bourgeois, Anne-Sophie Behaghel en Nadege Le Garlantezec.
WAT ÎLE POURPRE IK EIGENLIJK?
Het ‘buitengewone fruit’ – niet echt, want vanaf het moment dat deze vrucht in 1996 werd geïntroduceerd door Diptyque (Philosykos) geeft hij zoveel geuren een wrang-fris, groen en fruitig-rijp sensueel accent – waaraan gerefereerd wordt, is natuurlijk de – ‘zwarte’ – vijg. Maar wat interessanter is: de geur wordt geclassifieerd als fruitige chypre. Vind ik niet kloppen: eerder een intense houtgeur met ‘oudh-intenties’. De, of is het nu het?, oudh is hier een samenspel van cederhout, patchoeli, cashmeran en ambroxan.
Want door de contrastrijke frisgroene openingsnoten heen – pittig shiso, musky-groen engelwortel, bloemfris bergamot en zoet-prillelend gember – ruik je direct wat ‘we’ nu onder oudh verstaan geaccentueerd door een vleugje vies. Vervolgens trekt de geur via het fruit-zoetige vijgenhart (sorry, ik ruik de vijg niet echt, geldt ook voor davana) omringd door alsem (wel goed te ruiken) en een zoet-poederig spoor (iris, idem). Ik ben een enorme fenegriek-fan, maar die neem ik ook niet waar. Ben ik op weg naar het stadium van geur-seniliteit? Wel: de romige, zachte uittocht. Lactone-tonen worden als slagroom (ethyl laitone) over het geheel‘gespoten’ (met behulp van cashmeran), die een licht dierlijk-sensueel ondertoon krijgt door ambroxan.
Niet verkeerd, goed gemaakt, maar ‘well much ado about nothing’ voor mij gezien de gewekte verwachtingen via de ‘story telling’ en het uiteindelijke resultaat. Maar ik weet dat heel veel mensen gevoelig zijn voor deze arty-farty, ‘très-trop’ serieuze interpretatie van parfum anno nu.
GEURENGOEROE 