OVER PARFUMPOLITIEKE (IN)CORRECTE NAMEN, EN…
EEN ‘KOKOS-COPACABANA-COCKTAIL’-GEVOEL
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 01/07/16
Neus: Dora Baghriche
Fotografie: Flávio Veloso
Concept & realisatie: Céline Verleure (foto onder)
Soms kan een gedachte zich hardnekkig in je langzaam aan inkrimpende hersenpan vastklitten. Hoe het er is gekomen? Mag Joost weten. Zal wel komen door de overdosis aan de worldwideweb in- en onzininfo die dagelijks over je heen wordt gekieperd. ‘Recycled vomit’ zoals Patsy het ooit treffend verwoordde in Ab(solutely) Fab(ulous). Informatiestromen golven over en door elkaar heen, waardoor je soms niet meer weet of iets ‘waar’ is, of dat het louter aan elkaar ‘gekopiete & gepaste’ onzinberichten betreft.
Zo was ik er van overtuigd dat de nieuwe geur van Olfactive Studio Selfie in Rio heette, in plaats van Still Life in Rio. Tot ik gisteren de geur opende. Deze ‘verwarring’ kan ik verklaren: ik vind, zoals eerder vermeld, Selfie (2015) een van de meest originele en actuele namen van de laatste tijd. Had het dus logisch gevonden dat…
Anyway, Still Life in Rio is ook soort van slim gekozen omdat het anticipeert op de Olympische Spelen dit jaar door Brazilië georganiseerd. Dior deed hetzelfde vier jaar geleden met Escale à Parati (2012) met het wereldkampioenschap voetbal in het vooruitzicht daar toen plaatsvindend. Soort van… aangezien je sommige ontwikkelingen niet kunt zien aankomen. In kort bestek: door alle lokale politieke strubbelingen aldaar, heeft Brazilië veel van zijn exotische glans verloren.
Van de andere kant waar hebben we het over: onlangs werd Vladimir Putin gehonoreerd met een geur – Leaders Number One (2015). Schijnt goed te verkopen in… Rusland. Estée Lauder presteerde het zelfs een – inmiddels afgebroken – perfume agreement aan te gaan met The Trump. De naam: Donald Trump, The Fragrance Experience. Gevolgd door Success (2012) – dit keer een collaboratie tussen The Trump Organization en Five Star Fragrance Company. Laatste werd met zéér, zéér gemengde gevoelens ontvangen; werd zelfs gepoogd te verbieden – Dump Trump! – gezien zijn niet zo gezellige uitlatingen over moslims, Mexicaanse ‘treasure hunters’ en omdat deze botte knuppel in het Republikeinse hoenderhok vond/vindt dat de discussie over de ophanden zijnde klimaatverandering (het regent nu wel erg aanhoudend lang dit voorjaar) maar klinkklare onzin was/is. Bloomberg Businessweek serveerde de geur af met: ‘Success smells like soap and is reminiscent of a fashion magazine that contains too many perfume ads’.
Anyway deel twee: Still Life in Rio is de eerste ‘destinatie’-geur van Olfactive Studio en in dus in lijn met al die andere ‘reisverhalen in geur’ van de concurrentie. Met dit verschil – zegt Céline Verleure – dat de benadering fotografisch is.
Het ‘voel-wat-ik-bedoel’-idee: Rio de Janeiro badend in een gouden zonlicht tijdens het ochtendgloren in de buurt van het beroemde, naar mijn gevoel een ietsiepietsie te megalomane uitgevoerde beeld van ‘the one and only’. Beter bekend als Jezus Christus (Nazaret (?), circa 5 v.Chr.- Jeruzalem, ca. 30 n.Chr.). In overdrachtelijke zin: ‘Een vibrerend parfum met de belofte van een dag, vol van licht vol van beweging’.
WAT STILL LIFE IN RIO IK EIGENLIJK?
Een in de opening eau de cologne-geïnspireerde geur met geleidelijk aan een zachte, licht zwoele ontwikkeling uitmondend in een ‘kokos-Copacabana’-gevoel. En waarom – nee daarom! – hoor ik in mijn gedachten Bary Manilows’ Lola terwijl hij dit situeerde in Havanna.
Her name was Lola, she was a showgirl
With yellow feathers in her hair and a dress cut down to there
She would merengue and do the cha-cha
And while she tried to be a star
Tony always tended bar
Across the crowded floor, they worked from 8 til 4
They were young and they had each other
Who could ask for more?
At the copa (CO!) Copacabana (Copacabana)
The hottest spot north of Havana (here)
At the copa (CO!) Copacabana
Music and passion were always the fashion
At the copa…. they fell in love
His name was Rico
He wore a diamond
He was escorted to his chair, he saw Lola dancing there
And when she finished, he called her over
But Rico went a bit to far
Tony sailed across the bar
And then the punches flew and chairs were smashed in two
There was blood and a single gun shot
But just who shot who?
At the copa… she lost her love
Her name is Lola, she was a showgirl
But that was 30 years ago, when they used to have a show
Now it’s a disco, but not for Lola
Still in dress she used to wear
Faded feathers in her hair
She sits there so refined, and drinks herself half-blind
She lost her youth and she lost her Tony
Now she’s lost her mind
Anyway deel drie: eerst een citrusopening du premier rang: een energieke, zuivere blend van yuzu (iets zoetzachter dan de Europese citroen) mooi gekieteld door citroen en met name gember (die lekker schuurt en prikkelt). Als je goed doorruikt pik je ook de munt en de mandarijn op – beide goed voor een groene toets.
‘Eu realmente gosto da sequela’. Portugees voor: ‘Ik hou erg van het vervolg’. Want de pepers prikkelen je in het hart tegemoet. Die hechten zich eerst aan de gember om vervolgens een beetje aangeschoten-dronken te verdrinken in zwoel-exotische blend van kokosmelk en rum. Alsof je nipt aan de beroemdste cocktail van Brazilië, de caipirinha.
Maar gelukkig: Still Life in Rio glijdt hierdoor niet naar een gemakzuchtige gourmand-surprise. Hiervoor staat de basis garant; geeft de geur houvast. Ofwel, een zachte, maar duidelijke stroeve leernoot vermengd met copaiba-balsem: mild, zoet, warm, houtachtig, gekruid – ik hoop lokaal geoogst – die de ‘pepernoten’ van het geheel versterken.
Kortom, een strak-zoete cologne-cocktailgeur perfect om alle neuzen tijdens de voorbereidingen naar de Olympische Spelen nog even in dezelfde richting te krijgen. Zou toch leuk zijn: Still Life in Rio als olfactorisch onderdeel van de openingsceremonie. Maar door wie wordt de eerste spray gespoten? Door de uit haar ambt gezette Dilma Rousseff of haar vooralsnog ‘tijdelijke’ plaatsvervanger Michel Temer? Mooi en indachtig de olympische gedachte zou toch zijn: saampjes.
En ondertussen denkt Geurengoeroe aan een andere latin classic die het zwoele, mañana-mañana-gevoel zo zalig loom-heupwiegend vertolkt, en voor mij perfect het Still Life in Rio-gevoel tot uitdrukking brengt: in dit geval niet Stan Getzs’ The girl of Ipanema, maar the boy of Ipanema… heupwieg lekker mee op de klanken van…
Tall and tan and young and handsome
The boy from Ipanema goes walking
And when he passes, each time he passes
I go “A-a-a-h”
When he walks he’s like a samba
That swings so cool and sways so gentle
That when he passes, each time he passes
I go “A-a-a-h”
Oh, but I watch him so sadly
How can I tell him I love him
Yes, I would give my heart gladly
But each day as he walks to the sea
He looks straight ahead, not at me
Tall and tan and young and handsome
The boy from Ipanema goes walking
And when he passes, I smile, but he
Doesn’t see. He just doesn’t see.
He just doesn’t see. What’s wrong with him…
GEURENGOEROE 