BEZIELD DOOR HET DIOR-DNA
KLASSIEK-STATIG ROZENPARFUM
Jaar van herlancering: 2016
Laatst aangepast: 17/05/16
Neus: François Demachy
Hè, hè, eindelijk weer een Dior-parfum dat recht doet aan de reputatie van het huis. ‘Eindelijk’ en ‘weer’ is natuurlijk betrekkelijk: maar na Sauvage (2015) en Poison Girl (2016), dacht ik: ‘laat maar’. Teveel nadruk op marketing/boodschap en tegelijkertijd very has been qua boodschap: stoere man in verlaten woestenij op zoek naar geestelijke bevrijding, naar zijn queeste; sexy chicky die constant te gekke nachten beleeft. Kennen we nu wel. Wat heeft het vandoen met het Dior-dna?
La Colle Noire ademt daarentegen één en al rust, is bezield door het Dior-dna. Een soort van bezinning gecombineerd met François Demachy’s queeste naar de essentie van de meiroos. Natuurlijk is de geur, zoals de meeste in La Collection Privée, gelinkt aan het leven van Christian Dior lui-même. Niet ver van Grasse, Montauroux om precies te zijn, ligt het kasteel La Colle Noire dat de couturier in 1951 kocht. De naam verwijst naar het uitzicht: donkere bomen op een dichtbeboste heuvel. Hier kwam hij tot rust. In de uitgestrekte, omringende tuin plantte hij bomen en ‘parfumbloemen’. Hier voelde hij zich evenzeer couturier als parfumeur. Ook in de huidige staat sluit het domein ‘naadloos aan op de visie van de couturier’, en de centifolia die er opnieuw is aangeplant staat iedere meimaand weer in volle bloei.
Montauroux vormt met zeven andere dorpen – Callian, Mons, Seillans, Fayence, Saint-Paul-en-Forêt, Bagnols-en-Forêt en Tourrettes – het zogenaamde Pays de Fayence gelegen in de regio Grasse: ‘Een gebied tussen meren en bergen en’ – aldus Dior – ‘door een weelderige natuur omgeven, alom geprezen vanwege – onder andere – zijn bloementeelt voor de parfumindustrie’.
Voor François Demachy is La Colle Noire een eerbetoon aan een plek zo belangrijk voor het huis Dior, en combineert dit met een eigen ‘agenda’: ‘Ik ken de regio zo goed. Ik wou de warmte, de schoonheid en de onstuimigheid van de streek tot uitdrukking brengen. Het is een microvallei waar de mistral zich laat gelden en waar het óf heel koud, óf heel warm is. En van dit alles is de onbetwiste koningin van dit gebied, de meiroos (centifolia), het resultaat’.
WAT LA COLLE NOIRE IK EIGENLIJK?
De nichegeur wordt omschreven als een ‘kruidig en houtachtig parfum vol levenslust, opgebouwd rondom de zonnige schoonheid van de meiroos’. Voor deze geur werden ze geplukt op twee plantages, Domaine de Manon en Clos de Callian, waarmee Dior een samenwerkingsverband is aangegaan. Het idee van Demachy: La Colle Noire als ‘een landschapstekening waarin de brute kracht van de heuvels van Montauroux centraal staat. Als een liefdesverklaring aan een bloem met zoveel unieke accenten’.
Dat eerste snap ik niet: de geur is niet wreed van aard. Het tweede wel: de centifoliaroos reigns surpreme in La Colle Noire. Roos, roos, roos en nog een roos. Klassiek-statig bloeiend die een pittig-zoet accent krijgt door kruidnagel en langzamerhand opgaat in een zachte basis van amber en musk met een mooie ‘rook-houtachtige’ ondertoon van guaiac.
Alleen, hoe mooi en elegant ook, komt La Colle Noire tegelijkertijd ook heel bekend voor, want: ik heb deze ‘bloemlezing’ al vaker geroken. Ik moet bijvoorbeeld denken aan Eau Suave (2004) van Parfum d’Empire – alleen is die meer chypre-achtig. Later aan Rose Absolue (2006) uit de Secrets d’Essences-serie van Yves Rocher. En ‘binnen’ Dior aan Passage N° 4 (2007). Ik mis een zekere artistieke eigenzinnigheid, ik mis een ‘absolute honderdblaadjes-roos’ omringd met ingrediënten die je de ‘koningin van Grasse’ anders en meer vernieuwend niche laat beleven.
GEURENGOEROE 